คิกๆๆ

ไปร้านขายโลงร้านนี้แล้วกันอยู่ใกล้ รพ.หน่อย คิกๆๆ

555
ยังไม่ต้องไปทำอะไร
อ่านให้เข้าใจตามปกตินะ

ตอนเห็นสีน่ะมีแค่สีสะท้อนเข้าตาดับภายในตาทันทีหมดแล้ว
กระโดดตามเข้าไปดูสีในลูกตาทันไหมมันเป็นอดีตไปแล้ว
จิตเห็นทำหน้าที่เห็นอย่างเดียวไม่มีคิดปนและ
ตอนคิดนึกไม่มีแสงจึงมืดไม่มีจิตเห็นเกิดปน
ตรงตามคำสอนคือคุณกำลังคิดนึกในมืด
ทีนี้ดูที่คุณกำลังคิดอยู่เดียวนี้มืดหรือเปล่า
ความจริงตามคำสอนจิตเกิดดับสลับกันทีละ1วิถี
ก็เห็นโทนโธ่อยู่ว่ากำลังคิดตามเห็นผิดของตัวเองไงคะ
จำผิดมีสัญญาวิปลาสจึงเกิดจิตตวิปลาสเลยมีทิฏฐิวิปลาส
ครบเลยวิปลาส3เดี๋ยวนี้จนกว่าจะเริ่มฟังเพื่อคิดเห็นถูกตามได้
จึงจะเริ่มเกิดสัมมาตามเสียงของปรโตโฆสะฟังเสียงคนอื่นกล่าวความจริงให่เข้าใจตามคำสอนค่ะ

ฟังพระพุทธพจน์ทุกวันก่อนจิตออกจากร่างน๊า
ปัญญารู้ว่าไม่สามารถรู้ความจริงตรงสีได้น๊า
มีแต่เสียงที่ทำให้เข้าใจถูกตามคำสอนได้
https://youtu.be/DkRmkx6lNxE

คุณโรสไปเอาบ้าน เอาครอบครัว เอาแมวแต่ใดมา

คุณโรสใช้อะไรจับจานข้าว

ข้าวนั้นได้แต่ใดมา ใช้อะไรไปแลกมา

ศึกษาคำสอนยังสงสัยมาถามอีกกำลังมีนิวรณธรรม
เกิดมาน่ะเป็นผลของกรรมจะกรรมอะไรรู้ถูกตามได้
ตอนเกิดเป็นคนเพราะคนคิดตามคำสอนได้ตอนกำลังฟัง
ตลกนะไม่รู้ว่าเกิดมาเป็นคนได้ยังไงแล้วภพภูมิมาจากไหน
นิมิตต่างๆตามภพภูมินั้นมีแต่ตอนไปเป็นอย่างนั้นแล้วไม่รู้ตัวแล้วค่ะ
มีแต่จิต+เจตสิก+รูปพาเกิดส่วนนิพพานดับกิเลสหมดไม่เกิดอีกเลยเข้าใจไหมคะ

คิกๆๆ ข้าวเหนียวไก่ทอดเนี่ยเอาอะไรไปแลกเค้ากิน ใช้ก้อนกรวดไปแลกหรือใช้ที่เรียกกันว่าเฮินไปแลกมาหรือยังไง

ตอบกงๆคำถาม

หลังจากแลกได้มาแว้ว ใช้มือถือหรือใช้อะไรถือมา ตอบกงๆคำถาม

เห็นได้ทีละ1สีสะท้อนแสงเข้าตาดับตรงภายในกลางตา
ดับหมดไม่เหลือแสงสว่างแม้นิดนึงก็ไม่มีแสงเหลือจร้า
ใครบอกรู้ความจริงเลิศเลอสแมนแตนแสดงว่าโกหกค่ะ
คุณของพระธรรมคือรัตนะอันประเสริฐไม่มีอะไรเทียบได้
ถ้าไม่ทรงแสดงเหตุปัจจัยตรงทางจะรู้ไหมว่าจิตเห็นเกิดภายในตาดับตรงนั้นทันที
555เห็นอะไรนอกตานั่นแหละคือตาตัวเองน่ะมีการคิดเห็นผิดคลาดเคลื่อนไม่ตรงสีอยู่ไง
แล้วการจะรู้ถึงระดับสีได้เองในชาติสุดท้ายโดยไม่ต้องฟังจากใครเลยมีแค่2คนเท่านั้นรู้ไหมคะ
คือ1พระพุทธเจ้าและ2พระปัจเจกพุทธเจ้าซึ่งไม่มี2ท่านนี้แน่นอนเหลือแต่สาวกที่ปัญญาลดลงตามปีพ.ศ.น๊า
จะไม่ฟังต่อไปจะไปทำอะไรก็บรรลุเองไม่ได้เข้าใจบ่ล่ะสาวกคือผู้ฟังที่ระลึกตามคำสอนบรรลุตามคำสอนค่ะ

เตรียมขุดหลุมฝังตัวเองไปพร้อมกิเลสได้เลยถ้ายังไม่เริ่มฟังพระพุทธพจน์
กัลยาณมิตรสูงสุดคือพระพุทธพจน์ไม่ให้สิ่งที่ผิดบอกสิ่งที่ถูกที่ควรรู้ยิ่ง
www.dhammahome.com

ถามเรื่องข้าวเหนียวไก่ทอดแท้ๆ แล้วก็ตัวเองพูดโต้งๆ ยังไม่รู้

พุทธศาสนาเมืองไทยไปไม่รอด

คุณโรสแบงค์อะไร

มีไหม เห็นไหม

ก็คุณโรสไปกินข้าวกับครอบครัว ครอบครัวนี่มีใครมั่ง พ่อแม่สามีลูกเต้าใช่ไหม

ความถูกต้องผิดพลาดของความรู้

ผู้สดับคำสอนในพระพุทธศาสนาบางคน เกิดความสับสน เมื่อได้อ่านได้ฟังข้อความบางอย่าง
เช่น บางแห่งว่า
ไม่ควรคบคนพาล ควรคบบัณฑิต คนพาลมีลักษณะอย่างนี้ๆ บัณฑิตมีลักษณะอย่างนี้ๆ
ควรยินดีแต่ของของตน ไม่ควรอยากได้ของของผู้อื่น
ตนเป็นที่พึงแห่งตน คนควรช่วยเหลือกัน ดังนี้ เป็นต้น

แต่บางแห่งว่า พึงพิจารณาเห็นตามความเป็นจริงว่า กายก็แค่กาย ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา พึงรู้เท่าทันตามเป็นจริงว่า ไม่ใช่ตัวตนของเรา สิ่งทั้งหลาย เป็นอนัตตา ดังนี้ เป็นต้น

แล้วมองไปว่า คำสอนในทางพระพุทธศาสนา ขัดแย้งกันเอง หรือไม่ก็งง แล้วไม่เข้าใจ หรือ
บางคนเข้าใจบ้างแต่ไม่ชัดเจนพอ ทำให้เกิดการปฏิบัติสับสน ผิดพลาด ดำเนินชีวิตไม่สอดคล้องกับสภาพความเป็นจริง
ในเวลาที่ควรพูดควรปฏิบัติตามความรู้ในชีวิตประจำวันของชาวบ้าน กลับพูดหรือปฏิบัติด้วยความยึดถือในความรู้ตามสภาวะ เป็นต้น ทำให้เกิดความวุ่นวายและเสียหาย ทั้งแก่ตนและผู้อื่น

คัมภีร์อภิธรรม หวังจะช่วยป้องกันความสับสนผิดพลาดเช่นนี้ จึงสอนให้รู้จักแยกสัจจะหรือความจริง เป็น ๒ ระดับ กล่าวคือ

๑. สมมติสัจจะ ความจริงโดยสมมติ (เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า โวหารสัจจะ ความจริงโดยโวหาร หรือโดยสำนวนพูด) คือ จริงตามมติร่วมกัน ตามที่ได้ตกลงกันไว้ หรือหมายรู้ร่วมกัน เป็นเครื่องมือสื่อสาร พอให้สำเร็จประโยชน์ในชีวิตประจำวัน เช่น คน สัตว์ คนดี คนชั่ว โต๊ะ เก้าอี้ หนังสือ เป็นต้น (conventional truth) ตัวอย่างที่พอเทียบให้เห็นเค้า เช่น ภาษาสามัญพูดว่า น้ำ ว่า เกลือ เป็นต้น

๒. ปรมัตถสัจจะ ความจริงโดยปรมัตถ์ คือ จริงตามความหมายสูงสุด ตามความหมายแท้อย่างยิ่ง หรือ ตามความหมายแท้ขั้นสุดท้ายที่ตรงตามสภาวะและเท่าที่พอจะกล่าวถึงได้ หรือพอจะยังพูดให้เข้าใจกันได้ เพื่อสำหรับให้เกิดความรู้ความเข้าใจเท่าทันความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลาย คือ รู้จักสิ่งเหล่านั้นตามที่มันเป็น และเพื่อให้เกิดประโยชน์อย่างสูงสุด คือ การหยั่งรู้สัจธรรม ที่จะทำให้ความยึดติดถือมั่นหลงผิดทั้งหลายสลายหมดไป ทำให้วางใจวางท่าทีต่อสิ่งทั้งหลายอย่างถูกต้อง หลุดพ้นจากกิเลสและความทุกข์ มีจิตใจเป็นอิสระ ปลอดโปร่ง ผ่องใส เบิกบาน มีความสุขที่แท้จริง

สิ่งที่เป็นจริงโดยปรมัตถ์ เช่น นามธรรม รูปธรรม เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ หรือ จิต เจตสิก รูป นิพพาน ผัสสะ เจตนา เอกัคคตา ชีวิตินทรีย์ ฯลฯ (ultimate truth)

อย่างไรก็ดี ความคิดเกี่ยวกับสมมติสัจจะ และปรมัตถสัจจะ ทีท่านระบุออกมาเป็นคำบัญญัติในพระอภิธรรมนั้น ก็ยกเอาความในพระสูตรนั่นเองเป็นที่อ้าง แสดงว่า ความคิดความเข้าใจเรื่องนี้ เป็นของมีแต่เดิม
แต่ในครั้งเดิมนั้น คงเป็นที่เข้าใจกันดี จนไม่ต้องระบุคำบัญญัติ ๒ คำนี้ ข้อความในพระสูตรที่ท่านยกมาอ้างนั้น เป็นคำของพระภิกษุณีชื่อวชิรา มีเนื้อความดังนี้

"นี่แน่ะมาร ท่านจะมีความเห็นยึดถือว่าเป็นสัตว์ได้อย่างไร ในสภาวะที่เป็นเพียงกองแห่งสังขารล้วนๆ นี้ จะหาตัวสัตว์ไม่ได้เลย เปรียบเหมือนว่า เพราะคุมส่วนประกอบเข้าด้วยกัน ศัพท์วา รถ ย่อมมี ฉันใด เมื่อขันธ์ทั้งหลาย มีอยู่ สมมติว่า สัตว์ ก็ย่อมมีฉันนั้น"

ความคล้ายกันนี้ ที่เน้น ในแง่ ปฏิบัติ คือ ความรู้เท่าทันสมมติ และเข้าใจปรมัตถ์ แล้วรู้จักใช้ภาษา เป็นเครื่องมือสื่อความหมาย โดยไม่ยึดติดในสมมติเป็นทาสของภาษา สามารถยกบาลีที่เป็นพุทธพจน์มาอ้างได้อีกหลายแห่ง เช่น

"ภิกษุผู้เป็นอรหันตขีณาสพ....จะพึงกล่าวว่า ฉันพูด ดังนี้ก็ดี เขาพูดกับฉัน ดังนี้ก็ดี เธอเป็นผู้ฉลาด รู้ถ้อยคำที่เขาพูดกันในโลก ก็พึงกล่าวไปตามโวหารเท่านั้น" (สํ.ส.15/65/21)

"เหล่านี้ เป็นโลกสมัญญา เป็นโลกนิรุตติ เป็นโลกโวหาร เป็นโลกบัญญัติ ซึ่งตถาคตใช้พูดจา แต่ไม่ยึดติด" (ที.สี.9/312/248)

อนึ่ง พระอรรถกถาจารย์บรรยายลักษณะของพระสูตร (สุตตันตปิฏก) ว่าเป็นโวหารเทศนา เพราะเนื้อหาส่วนมากแสดงโดยโวหาร คือ ใช้ภาษาสมมติ
ส่วนพระอภิธรรมเป็นปรมัตถเทศนา เพราะเนื้อหาส่วนมากแสดงโดยปรมัตถ์ คือ กล่าวตามสภาวะแท้ๆ (วินย.อ.1/21 ฯลฯ) นี้เป็นข้อสังเกตเพื่อประดับความรู้อย่างหนึ่ง