ตามความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ ที่เราหลงลืมนั้นโดยส่วนมาก
แล้วสตินั้นจะส่งออกข้างนอกมาก จนบ้างครั้งไม่เหลือที่ฐานคือ
ร่างกายที่เราอาศัยอยู่เลย เช่นขับรถยนต์บางท่านก็เล่นมือถือ
คุย กัน ดูเฟสบ้าง ต่างๆนาๆ บางคนก็คิดไปในเรื่องอดีต อนาคต
มากเกินไป ทำให้ใจลอย บางครั้งเดินไปว่าจะเอาสิ่งของหรือทำ
บางสิ่งพอเดินไปถึงที่ก็นึกไม่ออกว่ามาทำไม มาเอาอะไร

ลองมาฝึกสติให้อยู่กับฐานกันครับ เอาแบบพื้นๆคือเวลาเราเดิน
ไปมานี้แหละครับ ให้กำนดในใจภาวนาเท่าไหนออกก็พูดในใจ
ไป เริ่มจากช้าๆไปสู่ปกติ เริ่มจะน้อยไปหามากคือ แรกๆก็ฝึกช่วง
ที่ว่างๆก่อน แล้วค่อยเพิ่มให้เข้ากับชีวิตประจำวัน คือพอเดินไปก็ให้
รู้ว่าเท่าไหนไปเลย

ความเจ็บป่วยไข้ไม่สบายก็เป็นเหตุให้หลงลืมสติได้
เช่นกัน ดั่งนั้นเราควรรักษาสุขภาพร่างกายให้ดี ให้แข็ง
แรงด้วยการออกกำลังกายบ้าง มิติดอยู่กับความสะดวกสบาย
ให้มากนักจนไม่ได้ทำอะไรเลยในแต่ละวันชึ่งจะเป็นเหตุ
ให้ร่างกายอ่อนแอและเป็นโรคต่างๆติดตามมา การทานอา
หารก็ทานแต่พอเหมาะพอดีกับร่างกายถึงจะดี

การฝึกสติอีกอย่างคือเวลานั่ง ควรนั่งให้ตรง
มิควรอิงหลังตลอดหรือมากเกินไป ควรฝึกนั่งหลัง
ตรงด้วยตัวเองทำงานให้ได้มากที่สุด หากหลังเริ่มโค้ง
ลงก็ให้เอาสติมากำนดปรับให้ตรง ฝึกหลายๆสิ่งหลายๆ
อย่างในชีวิตประจำวันก็จะทำสติของเราเข้มแข็งขึ้นมาได้
เช่นกันครับ

บางท่านหลงลืมแล้วยังหัวเราะตัวเองขำตัวเอง
อีก เพราะยังไม่เห็นภัย ที่เกิดจากความหลงลืมนั้น
อุบัติเหตุที่เกิดจากการหลงลืมสติก็มีหลายราย ไฟ
ไหม้บ้าง ลืมกระเป๋าสตัง ลืมสิ่งของที่มีราคาแพง
ลืมกุณแจไว้ที่รถ จนเป็นเหตุให้โจรโขมยรถไป

ในบางวันภรรยาผมก็บอกว่าตอนเย็นเอาของมา
ให้หน่อย บางครั้งผมไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้กำนดก็ลืม
วิธีแก้ คือผมจะบอกกับตัวเองอีก คือพูดบอกตัวเอง
ว่าเอาสิ่งนี้นะ ตอนเย็น หลายๆหน ก็ไม่ค่อยหลงลืม
บางท่านอาจจะใช้วิธีอื่นเช่นจดบรรทึกไว้ หรือใช้บัน
ทึกเสียงลงบนมือถือเพื่อเตือนความทรงจำแต่ก็เป็นวิธี
ต้องอาศัยสิ่งภายนอก

อนุโมทนาครับ

กิจกรรมบางอย่างต้องใช้เวลากับมันบ้าง

ถ้าเร็วๆไวๆ รีบๆ มันก็ลืมได้

หัดเป็นคนใจเย็น ทำอะไรก็ให้จิตมันมีส่วนได้กำหนดรู้

ทอดไข่ก็ให้โอกาสได้กำหนดรู้มือกำกระทะ

เดินก็ให้โอกาสจิตได้กำหนดรู้ซ้ายขวา

บางคนทอดไข่ตั้งแต่เด็กจนโต ยังไม่รู้ตัวเองถนัดกำด้ามมือซ้ายหรือมือขวา

เพราะจิตไม่เคยใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ

การอยู่ในสถานที่มีอันตรายรอบตัว หรือที่ไม่
สะบายนั้นก็เป็นการทำให้มีสติดี และเป็นการฝึก
ที่ได้ผลดีดั่งเราจะได้ยินพระท่านที่บรรลุโดยส่วน
มากแล้วจะผ่านจุดนี้กันทั้งนั้นคือมีการเดินธุงดง
พบเจออันตรายต่างๆนาๆ ลองดูก็ได้ครับ เช่นลอง
นอนบนแป้นที่พอดีกับตัว สูงๆหน่อย ท่านจะรู้ว่า
ตัวเองนั้นมีสติมากขึ้นเพราะกลัวอันตรายนั้นก็คือ
การจะตกลงจากแป้นที่นอนนั้นอาจเจ็บตัวได้ชึ่ง
ต่างจากการนอนในพื้นที่กว้างนุ่มสบาย ทำให้
เราประมาทจนขาดสติในการนอนแม้พริกตัวก็
ไม่ค่อยรู้สึกตัวเลย แต่การนอนบนแป้นสูงที่พอ
เหมาะเวลาพริกตัวเราจะรู้สึกตัวดีกว่า

การรักษาศีลนั้นก็เป็นการฝึกสติ และลดการ
หลงลืมได้เช่นกัน ตั้งแต่ศีลข้อ ๑ จนกระทั่งถึง
ข้อ ๕ หากรักษาปฏิบัติได้จนเป็นประจำก็ย่อม
จะทำให้สติของเราดีขึ้น เรื่องศีลข้อ ๕ อ่านเพิ่ม
เติมได้จากที่นี้ครับ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=56783

วิธีตรวจดูสติตอนเรานอนง่ายๆ นั้นก็คือหลัง
จากนอนหลับแล้ว คุณหลับทีเดียวจนถึงเช้า
หรือไม่ หรือว่ารู้สึกตัวบ่อยๆในละหว่างตอน
กลางคืน พริกตัวรู้สึกไหม ก่อนนอนกับตอน
ตื่น หัวยังอยู่กับหมอนหรือไม่? หากไม่อยู่นั้น
ก็แสดงว่าสติอ่อนมาก ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ก็
สามารถใช้วิธีการตรวจดูแบบเดียวกันได้

สาธุ สาธุ สาธุ

ผมขออนุญาตุเสริมแนวทางท่านเพิ่มเติมเพื่อเกื้อหนุนกันเป็นช่องทางเสริมนะครับ เป็นการฝึกสติความจำ ตามนี้ครับ

มีพระอาจารย์ท่านหนึ่งสอนผมไว้ ท่านเป็นครูกรรมฐาน และสอนสามเณรและพระบวชใหม่ว่า..

- วันๆหนึ่งเราทำหลายอย่าง ทำให้สติไม่ตั้งมั่นดี จนหลงลืมไป ระลึกไม่ได้ ..ดังนั้นก่อนจะออกจากที่ใด จะไปไหน ทำอะไร ท่านสอนให้ทำดังนี้ครับ

1. ทำสมาธิ หรือสงบนิ่งให้จิตสงบ
2. เอาฝ่ามือซ้อนกันเอาปลายนิ้วโป้งจรดกันไว้ ให้ระลึกว่า สติ สติ สติ (ขณะระลึกให้เอาปลายนิ้วโป้งแต่ถูกันเพื่อทำความรู้ตัว) วันนี้เราทำอะไรบ้างหนอๆ ..ลืมอะไรหนอๆ
3. แล้วหวนระลึกทบทวนสิงที่ต้องทำ เรามีสิ่งใด พกสิ่งใด ลืมอะไร จะทำอะไร จะไหน เพื่อสิ่งใด

- เป็นการฝึกเรียกสติความจำทบทวน ไม่ใช่ติดหลงสัญญาอดีต หรือปรุงอนาคต แต่ทำความรู้ตัวว่าตนกำลังจะทำอะไร มีสิ่งใดที่ต้องใช้สอย มีสิ่งใดมี่ขาดหาบไป เตือนความจำ ไม่ใช่สร้างความจำน่ะครับ

เชิญตามสบายครับ คุณ อากาศ การให้ทาน
บ่อยๆก็ทำให้สติเราดีขึ้นเช่นกัน เพราะเป็นการ
ลดความวิตกังวนในวัตถุสิ่งของลดความตระหนี่
เป็นบ่อเกิดแห่งความหวงแหน ระหวาดระแวง
สงสัย กังวน กลัววัตถุสิ่งของเสียหายไป เป็นการ
สร้างมิตร ไปทิศใดก็ย่อมยังจิตให้ปลอดโป่งครับ

ขออนุโมทนาสาธุครับ ท่าน sssboun

ธรรมทั้งปวงล้วนแล้วแต่มีความเกี่ยวเนื่องถึง
กันและกัน ทาน ศีล ภาวนา ศีล สมาธิ ปัญญา
เมื่อสิ่งหนึ่งย่อมมีย่อมเกิดขึ้น เมื่อสิ่งหนึ่งดับสิ่ง
หนึ่งย่อมดับ

เมื่อเดินถูกทางจิตจะเบา กิเลสจะลดลงมิใช่เพิ่ม
ขึ้น ความอยากในวัตถุจะลดน้อยลง ความอยากทาง
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจจะลดลง ลดลงน้อยก็ได้รับ
สุขน้อยลดลงมากก็สุขมากตามสมควรแก่การปฏิบัติและ
บารมีของตนๆ

สัญญาขันธ์
มีหน้าที่2อย่าง
1จำถูกตามคำสอน
2จำคลาดเคลื่อนไป
จำแบบข้อ1เกิดขึ้นตอนกำลังคิดถูกตรงตามเสียงตรงความหมายตรงเสียงที่กำลังฟังตรงๆ
สภาพจำว่าลืมก็จำแล้วว่าลืมดับแล้วเป็นแบบข้อ2ดับหมายถึงเป็นอดีตเอากลับมาแก้ไม่ได้

การนอนบนพื้นที่ปูนอนไม่หนามากนัก ที่นอนไม่ใหญ่มาก
ก็เป็นการสร้างสติในการนอนเช่นกัน การนอนโดยใช้หมอน
แบบโบราณ สูงหน่อย ก็เป็นการสร้างสติในการนอนเช่นกัน
ครับ