ผู้ที่จะเห็นพระนิพพานได้นั่น
ก่อนจะเห็นพระนิพพานนั้นจะต้องเห็นรูปนามเป็นทุกข์เป็นโทษเป็นภัย
จนเกิดความเบื่อหน่ายรูปนาม เมื่อนั้นแล เราจะขออนุโมทนากับผู้นั้นด้วย

ไม่มีชื่อนั่นแหละปรมัตถ์ ถ้าถูกเรียกชื่อเมื่อไหร่เป็นบัญญัติทันที
ในบัญญัตินี่แหละได้ซ่อนความจริงคือปรมัตถ์อยู่ ถ้าแยกออกจากกันได้ก็จะเห็นเป็นคนละส่วน
แต่ก็อยู่ในเนื้อเดียวกัน ทั้งปรมัตถ์และบัญญัติ

พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี
นรชาติวางวาย มลายสิ้นจากอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา
บทประพันธ์
(สมเด็จกรมพระปรมานุชิตชิโนรส) ทรงประพันธ์ไว้
(ความหมาย)
พฤษภ = วัว
กาสร = ควาย
กุญชร = ช้าง
ปลดปลง =ตายแล้ว
โททนต์ = งา ทั้งสองข้าง
เสน่ง = เขา
คง = ยังคงอยู่
(สิ่งเหล่านี้ยังมีราคาแก่ประโยชน์ได้)
สำคัญหมายในกายมี =กายยังมีความสำคัญยังมีแก่นสาร
นรชาติ = คน
วางวาย = ตาย
มลายสิ้นทั้งอินทรีย์= ตายหมดร่างกายไม้มีเหลือ
สถิตย์ทั่วทั้งชั่วดีประดับไว้ในโลกา = มีแต่ชั่วดีที่ยังคงอยู่ให้คนนินทา และ สรรเสริญ