เพราะไม่รู้จักดีว่าดีคืออะไร อย่างไหนเรียกว่าดี เพราะดีมีสองอย่างมีดีแบบเดือดร้อนกับดีแบบรู้ทัน ส่วนใหญ่จะดีแบบเดือดร้อนกันเต็มร้อย

เพียงรู้ทันจะคิดดับๆ ก็ดีได้แบบไม่เดือดร้อนเลยสักเรื่อง

ดีแบบเดือดร้อน คือ ยึดถืออยู่กับชอบ ชัง เฉย ว่าร้ายริษยาเบียดเบียนกันไปทั่ว

จากสายสืบนิสัยศาสตร์

ช่วยอธิบาย ขยายความคำว่า คิดดับ ๆ ๆ หน่อยได้มั้ยครับ ขอบพระคุณครับ

ขยันสังเกตใส่ใจตรงนี้ ไม่ต้องห่วงตรงไหนๆ ก็จะเข้าใจคำตอบได้ทุกเรื่อง รู้ทันจะคิดดับๆ หมายความว่ารู้แค่นั้นเป็นปัจจุบันไปเรื่อยๆ แล้วจะเห็นความมีและความหมดแห่งความเปลี่ยนแปลงทันที ซึ่งไม่มีเรา ไม่มีเขาอยู่ตรงนั้นทุกขณะจิต ส่วนความยึดถือรู้ไม่ทัน เที่ยวไปรู้สิ่งไหนๆ จึงไม่ได้เห็นตรงนี้อันเป็นของจริงที่เกิดดับเป็นธรรมดา รู้ได้เฉพาะผู้ที่ใส่ใจเข้าถึง จะคิดถาม ตอบ ให้เข้าใจนั้นไม่ได้เลย ต้องได้เฉพาะแค่รู้ทันจะคิดดับๆ เท่านั้น

จากสายสืบนิสัยศาสตร์

สภาพจิตเค้าต้องคิดปรุงแต่งเป็นวงกลมตามธรรมชาติ ถ้าขยันใส่ใจสังเกตรู้ทันจะคิดดับๆ จิตดวงนี้ก็เป็น
จิตตรัสรู้ที่ดับการปรุงแต่งให้ขาดสะบั้นไป 1 ขณะจิต จึงเป็นเหตุแห่งการดับความคิดเป็นความหลุดพ้นจากความยึดถือเดือดร้อนไปได้ 1 ขณะจิต เรียกว่าพิจารณาตรงกับอารมณ์ปัจจุบัน

ถ้าทำให้มาก เจริญให้มากให้ต่อเนื่องกันจนเกิดความเข้าใจ เข้าจริง ตรงสัจจะธรรม ก็จะได้ดวงตาเห็นธรรมถึงขั้นว่าเห็นอริยสัจ 4 คือ

ความคิดทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้เรียกว่าทุกข์

ความพอใจและความไม่พอใจในความคิดเรียกว่าสมุทัย

สองสภาวะนั้นต้องเปลี่ยนแปลงดับไปเป็นธรรมดา เรียกว่านิโรธ

รู้ทันต้น กลาง สุด แห่งความคิด เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป โดยที่ไม่มีถาม ตอบ ชอบ ชัง เฉย เข้ามาประกอบร่วม เรียกว่า มรรค คือ หนทางแห่งการตรัสรู้

ดังนั้น ความคิดจึงควรกำหนดรู้ เรียกว่า ทุกข์

ความพอใจและไม่พอใจควรต้องละ เรียกว่า สมุทัย

ความดับควรทำให้เกิดขึ้น เรียกว่า นิโรธ

มรรค คือ หนทางแห่งการรู้ทัน ควรเจริญอยู่ตลอดเวลา เป็นอริยสัจ 4

สมกับพุทธพจน์บทหนึ่งที่ทรงตรัสไว้ว่า สังขารคือการปรุงแต่งมีความเกิดดับเป็นธรรมดา ขอท่านทั้งหลายจงรู้ทันอย่าทอดทิ้งด้วยความไม่ประมาทเถิด

รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ (จิต เจตสิก รูป ) เป็นทุกข์
อวิชชา ตัณหา อุปาทาน (อกุศลจิตและเจตสิก ) เป็นสมุทัย
ความสิ้นไปของ โลภะ โทสะ โมหะ เป็นนิโรธ
สติปฏฐานเจริญกุศล ละอกุศล เป็นมรรค

ธรรมารมณ์ ความนึก ความคิด คือ สัญญา สังขารขันธ์ เป็นทุกข์สัจ
..................(เป็นได้ทั้งฝ่ายสมุทัย และฝ่ายมรรค)
มีความแปรปรวน ทนอยู่ไม่ได้ เหตุปัจจัยสุมแต่งขึ้น ไม่ใช่เรา ของเรา
..................(ควรกำหนดรู้ ไม่ใช่ควรละ )

..ฝ่ายสมุทัยเป็นฉไน นึกคิด อกุศล โลภ โกรธ หลง ไปตามความชอบชัง
เป็นอาสวะกิลส หรือ อกุศลเจตสิก มีอกุศลมูลในจิต หรือ อนุสัยเป็นมูลเหตุ


[b]ฝ่ายมรรคเป็นฉไน มีสติ นึกคิดกุศล ละอกุศล บางคนไม่สามารถห้ามคิด
อกุศลได้ก็ บริกรรมพุทโธ เป็นกุศลวิตก วิจารณ์ นี่ก็ถือเป็นการนึกคิดกุศล
หรือถ้าแยกแยะความคิดกับสติได้ก็ จริญสติ ยนิโสมนสิการ กำหนดรู้เอาเลย


คิดดับ ๆ เป็นวิปัสสนากรรมฐาน ออกมาโลกภายนอกจะทำอะไรก็ยังต้องคิด
ไม่งั้นเค้าจะว่าเอาว่าปฏิบัตแล้วเพี้ยน คุยไม่รู้เรื่อง [/b]