ตัวตนน่ะกำหนดได้ก็คือมิจฉามรรค
แต่สัมมามรรคกำหนดล่วงหน้าไม่ได้
แล้วแต่เหตุปัจจัยว่าอะไรจะปรากฏ
จึงต้องฝึกจิตให้ระลึกตรงทีละ1คำ
ก็ใข้ตัวตนกำหนดอยู่ดีแต่ต้องพึ่ง
การฟังเพื่อเพิ่มปัญญาเพราะขณะ
ที่จะรู้สึกความจริงของสติปัฏฐาน
คือสติสัมปชัญญะรู้เร็วขึ้นมา
ตั้งแต่ตอนเริ่มฟังจนชัดขึ้น
เร็วขึ้นชำนาญขึ้นตามวิสยรูป7
รู้สึกคำไหนชัดก็ระลึกตามตรงๆ
อบรมจิตเจริญปัญญาต้องเริ่มที่ฟังคำสอนทุกครั้งค่ะ
ปล่อยวางทีละคำรู้สึกตรงคำตรงขณะให้ได้ก่อนนะคะ
อนาคตกำหนดล่วงหน้าไม่ได้ต้องพึ่งคำตถาคตในการคิดพูดทำสุตะคือตั้งใจฟังเพื่อเข้าใจเท่านั้น

รีมาแก้ตัวด่วนเลย..คุณโรส...ตรงไหนคือคำตถาคต...

คำตถาคตตรงไหน นั่นมันคำแม่บริหารสุวรรณภูมิ แห่งโฮมสะเตย์ชั่น คิกๆๆ

สนทนากะคนไม่รู้จักกิเลสตนเอง
ก็บอกให้ฟังพระพุทธพจน์ให้เข้าใจ
อ่านแล้วไม่เข้าใจน่ะคือปัญญามันน้อยไง
คือไม่รู้จักไม่เคยเห็นตถาคตเลยสมมุตินะคะ
ว่าตนเองเป็นปัญจะวัคคียแล้วมีคนเดินมาหานะ
มากล่าวแบบข้างบนจะรู้ไหมว่าเขาบอกอะไรถ้าไม่มีปัญญา
จะเข้าใจอะไรได้ไหมก็ตนเองมีปัญญาไม่พอก็ไม่เข้าใจไงคะ
โรสว่าโรสเขียนภาษาไทยให้อ่านนะทำไมไม่เข้าใจคำสอนในภาษาไทย
ถ้าอ่านไม่เข้าใจปัญญาไม่พอต้องทำยังไงรู้ไหมคะ...ตอบฟังสิคะสะสมปัญญาของตนเองคร่าาาา

ตอบไม่เคยตรงคำถาม

คุณโรสเอาคำศัพท์ทางธรรม (บาลี) ของมาแล้วมาตีความเอาเองว่านั่นว่านี่ มันจึงดูมั่วไง

มั่วยังไงอ่านดีๆแปลตรงคำไม่คิดต่อเพิ่มเติมเองเช่นบอกว่า
มีเราก็คือมีเราจริงๆเข้าใจตามและถ้าบอกไม่มีเราก็ตรงๆ
อ้าวตัวเองเก่งบาลีนี่เห็นก็อปมาแปะได้ก็แปลสิคะ
หมายเหตุอ่านแล้วไตร่ตรองช้าๆทีละคำตรงคำ
เข้าใจความหมายของคำนั้นเข้าใจก็จบแล้ว
ที่คิดต่อไปอีกนั้นคือกิเลสพาฟุ้งซ่านเกินคำที่มีค่ะ
คุณอ่านแล้วเข้าใจจะสรุปได้ว่าโรสมาบอกให้ไปฟัง
ด้วยหูตนเองแล้วใช้ตาที่มีดูความจริงตามที่ได้ยิน
ตรงทีละคำไม่แต่งต่อเติมลังเลสงสัยในคำที่ฟังและ
คิดให้จบตามความหมายของเสียงนั้นไม่คิดต่อเอง

คิดถึงคุณยายที่ไม่อยู่แล้ว ควรทำอย่างไรคะ

จากใจดวงน้อยของกรัชกายน้อย อยากถามคุณโรสว่า เวลาที่คุณโรสคิดถึงปู่ ยา ตา ยาย เป็นต้น ซึ่งจากเราไปแล้ว คุณโรสทำยังไง

คุณโรสว่ามีบ้าน (เช่าบ้าน) แสดงว่าบ้านมี ถูกไหม ในเมื่อบ้านมี ทำไมคนจะมีไม่ได้ อ้าว

กรัชกาย
คุณโรสว่ามีบ้าน (เช่าบ้าน) แสดงว่าบ้านมี ถูกไหม ในเมื่อบ้านมี ทำไมคนจะมีไม่ได้ อ้าว

แยกแยะสมมุติสัจจะกับปรมัตถสัจจะไม่ออกแปลว่าไม่รู้ไงคะ
มองดูบ้านสิหลังใหญ่ไหมคะนั่นน่ะเงาของสีหลากสีที่มหาภูตรูป
บ้านแข็งไหมเป็นไม้ปูนเหล็กมองเห็นสีไม่ใช่เห็นแข็งคือแข็งคิดเอา
จะรู้ว่าแข็งได้เมื่อแตะคือกายสัมผัสแปลว่าคนวัตถุสิ่งของคือมหาภูตรูป
เหตุปัจจัยที่ประกอบกันเป็นบ้านที่อาศัยมีที่มาไม่เหมือนกันแต่สัจจะเหมือนกัน
เห็นสียินเสียงเย็นร้อนอ่อนแข็งตึงไหวสุขทุกข์เฉยหวานอมขมกลืนคือจิตรู้อารมณ์ทีละ1
เหตุปัจจัยคือที่มาของตัวตนมีตามสมมุติสัจจะจำมาแต่เกิดว่าเป็นใครเกี่ยวข้องกับใครบ้าง
มีทรัพย์สินเงินทองรวยจนข้นแค้นรักใครทอดทิ้งใครทำอะไรด้วยไม่รู้คือไม่รู้ตรงตามปรมัตถสัจจะไงคะ

ระลึกถึงก็ทำตัวให้มันดีไม่ทำชั่วให้ขายหน้าบรรพบุรุษไงคะ
คิดถึงก็คิดถึงไปสิคะใจไม่คลายเพราะไม่รู้ความจริงไงคะ
เพราะคนเราทุกข์เท่ากัน ทุกข์มีในโลก ทุกข์ไม่มีในโลก
คนเราทุกข์เท่ากันเพราะมีกิเลสเหมือนกันไม่รู้ความจริง
ทุกข์มีในโลกที่ตนเกี่ยวข้องมีตัวตนเราเข้าไปยึดโดยไม่รู้
ทุกข์ไม่มีในโลกเช่นคนตายหน้าหนังสือพิมพ์คิดถึงไหมคะ

คิกๆๆ สอนเหมือนสำนักอะไรน่ะ ที่ว่าพ่อแม่ก็ไม่มี ไม่มีใครทั้งนั้น ไม่มีอะไรทั้งเพทั้งระยอง

พวกที่ไม่มีจิตสำนึกไม่มีคุณธรรมไม่รู้หลอกว่าอะไรถูกอะไรผิด
ผู้ที่เสียสละออกบวชทำตามพระพุทธเจ้าคนเขาถึงกราบไหว้จร้า
ครั้งพุทธกาลพอญาติโยมรู้ว่าใครผิดก็ไปถามพระพุทธเจ้าไงคะ
พระองค์จึงมีสิกขาบทกำกับไว้เมื่อมีผู้ที่บวชเข้ามาแล้วทำผิดไง
แล้วถามสิทำไม่ได้ตามสิกขาบทแสดงว่ามีกำหนดไว้ล่วงหน้านี่
แล้วตั้งใจจงใจทำผิดไม่รู้เหรอว่าเป็นโจรรับแล้วเงียบกันหมด
เรื่องอะไรจะบอกปล่อยให้โง่หาเงินมาถวายเยอะตรงไหมคะ

คนมีจิต
บ้านไม่มีจิต