Rosarin
บอกยังไงก็ไม่ฟัง คนที่รู้จริงไม่ติดนั่งสมาธิ เพราะกายหายหมด ไม่ส่งออกไปเห็นอะไรเลย

ดิ่งแน่วลงรวมสงบเลย เป็นผลของกรรมที่สะสมปัญญาจากการฟังแต่อดีตชาติมาให้ผลนะคะ

ส่วนที่กำลังทำอยู่เดี๋ยวนี้ ทำด้วยความไม่รู้ตรงสัจจะ คือ ไม่รู้การสะสมความตรงตัวธัมมะตามเป็นจริง

ความจริง ต้องรู้สิ่งที่เกิดมีแล้วที่กายใจไม่ได้ไปวอกแวกส่งไปรู้นอกกายใจที่มีแล้วดิ่งลงเป็น 1 ไม่ส่งไปไหน

กายไม่มีกายหายหมด แปลว่า ตัวตนเป็นสมมุติบัญญัติ ที่แยกชิ้นส่วนได้ ไม่ใช่สัจจะที่เป็นปรมัตถ์เป็นเอกคือ 1

เอกเป็น 1 สิ้นสุดแยกย่อยต่อไปอีกไม่ได้เลย รวมเป็นหนึ่งหนึ่งหนึ่ง มันแยกแต่ละ 1 อยู่แล้ว แต่กิเลสตนปกปิดค่ะ

ต้องอาศัยคำสอนที่ค่อยเปิดเผยความจริงให้ปรากฏตอนกำลังมีสิ่งที่มี จริง ๆ ที่กำลังปรากฏไม่ไปทำสิ่งที่ยังมิรู้

viewtopic.php?f=1&t=56209

ก่อนหน้านี้ไม่เคยปฏิบัติธรรมจริงๆจังๆเลย จนกระทั่งไม่นานมานี้ วาสนาพาให้ได้พบกับพระสงฆ์ไทยรูปหนึ่งที่ญี่ปุ่นนี่ ทราบว่าท่านน่าจะมาโปรดสัตว์ ผมได้ถามท่านว่า ทำอย่างไรจึงจะพ้นทุกข์ ท่านก็ไม่ตอบอะไร ยื่นหนังสือของท่านให้สามเล่ม เป็นหนังสือเกี่ยวกับการปฏิบัติตามแนวทางในอานาปานสติสูตร แล้วผมก็กราบลาท่านมา


หลังจากได้หนังสือมาแล้ว ผมก็อ่านแค่เล่มแรกก่อน ใจความในเล่มแรก คือ ให้กำหนดรู้ลมหายใจให้ตลอด ในชีวิตประจำวัน จะทำกิจกรรมอะไรก็ให้กำหนดรู้ลมหายใจไปด้วย ยกเว้นเวลาขับรถ หรือเวลาอ่านหนังสือ แต่ก็ให้มีสติรู้อยู่ว่าเราทำอะไรอยู่ ท่านว่าให้กำหนดรู้ลมหายใจเสมือนว่าลมหายใจเป็นกัลยาณมิตร ให้เรายึดกัลยาณมิตรนี้ไว้
หลังจากนั้นผมก็พยายามกำหนดรู้ลมหายใจในชีวิตประจำวัน ... รู้สึกเพลินกับการยึดลมหายใจ

หลังจากนั้นมีวันหนึ่ง ผมเกิดนึกอยากนั่งสมาธิขึ้นมา ผมก็เลยนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจ
ในการนั่งสมาธิครั้งนี้ผมสามารถรับรู้ลมหายใจได้ตลอดสายเป็นเวลานาน แต่ผมก็คิดว่าเวลาจิตเราสงบมากแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ายังไงเราลองเปลี่ยนวิธีกำหนดดูดีกว่าผมเลยเปลี่ยนวิธีกำหนดในใจแบบอัปปมัญญา ๔

แล้วกำหนดคำบริกรรมในใจแผ่เมตตาให้สัตว์ทั้งหลายไม่มีประมาณในทิศเบื้องหน้า .....

กำหนดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น จากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนกายผมขยายตามที่กำหนดแผ่เมตตาไป
... กายขยายไปทุกทิศ จนรู้สึกว่ากายหายไป คือไม่มีกาย ความรู้สึกของเราเหมือนจุ่มอยู่ในปีติ มีแต่ความสุขไปหมด

จากนั้น ผมก็คิดขึ้นมาว่า "มีความสุขขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ ความสุขนี้ ดีกว่าความสุขในโลกที่เราเคยพบมาทั้งหมด โอ ความสุขนี้ แค่นั่งก็ได้แล้ว คนทั้งโลกมัวแต่วุ่นวายทำอะไรกันอยู่ บางคนทำทุจริตต่างๆเพื่อหาเงินมาสนองความสุขตน ทำไปทำไมนะ มันเทียบกับความสุขที่เกิดจากความสงบนี้ไม่ได้เลย ความสุขนี้ไม่ต้องไขว่คว้ามาก อยู่กับตัวเองแท้ๆ คนในโลกกลับไม่รู้"


จากนั้น ผมก็สังเกตลมหายใจ ก็รู้สึกว่าลมหายใจตอนนี้มันละเอียดมาก ถึงค่อยเข้าใจคำว่าลมหายใจหยาบลมหายใจละเอียดว่าเป็นยังไง ก่อนหน้านี้ เข้าใจว่าคือลมหายใจแรงๆเบาๆซะอีก :)

ความรู้สึกจากการเกิดสมาธิครั้งแรกนี้ มันเหมือนจุ่มค้างปีติอยู่ แต่ไม่เห็นนิมิตอะไรทั้งสิ้น แต่รู้สึกจิตเวลานี้ไม่มีนิวรณ์เลย คือมีความรู้พร้อมอยู่

จากนั้นผมก็รู้สึกยินดี กับ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว คิดไปเรื่อยว่า "นี่คือปฐมฌานหรือเปล่านี่ ปฐมฌานเกิดกับเราหรือ"

จนจิตเริ่มไม่เป็นสมาธิ เริ่มปั่นป่วน หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงห้องข้างๆตะโกนเสียงดัง ผมก็เลยหลุดออกมาจากสภาวะนั้น

เวลานั่งสมาธิแล้วเห็นภาพหัวกะโหลกบ้าง โครงกระดูกบ้าง ทำให้รู้สึกกลัว ทำไมถึงมีภาพเหล่านี้มาปรากฏ

ประเด็นที่พบ

การนั่งครั้งหลังๆมานี้ เกิดสภาวะคล้ายๆเดิม ตลอดเกือบทุกครั้ง คือ มือหายไปจากความรู้สึก ไม่รู้สึกว่ามีมืออยู่ (รู้ว่ามี แต่รู้สึกว่าไม่มี ผมอธิบายไม่ถูก เชื่อว่าท่านผู้รู้คงเข้าใจผม) ก้น และต้นขาที่นั่งทับพื้นยังรู้สึกว่ามีอยู่ หลังที่นั่งพิงเก้าอี้ก็รู้สึกว่ายังมีอยู่ คือสรุปว่า มือหายทั้งสองข้าง อย่างอื่นที่เหลือยังรู้สึกถึงได้ อยู่ครบยังไม่หาย มีอาการตัวพองๆยุบๆบ้างแต่ก็ไม่บ่อย มีอาการหายเกือบทั้งตัวบ้างแต่น้อยมาก แต่ที่แน่ๆคือ มือทั้งสองข้างหายทุกครั้ง, ทุกครั้งจริงๆครับ นั่งแป๊บเดียวก็หายแล้ว และหายไปจากความรู้สึกตลอดเวลาที่ยังนั่งอยู่

ลมหายใจเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเหมือนลมหายไป เหมือนไม่ได้หายใจ ในครั้งแรกๆที่เจอสภาวะนี้ ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก ตะลีตะลานรีบควานหาลม แล้วก็กลับมาหายใจแบบปกติ, แต่ในครั้งหลังๆ ผมจะพยายามทนอยู่กับสภาวะนี้ ซึ่งผมจะอึดอัดมาก และในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว จนต้องบังคับให้ตัวเองหายใจด้วยการสูดยาว จึงจะกลับมารู้สึกว่าผมหายใจแล้ว ผมจึงเริ่มรู้ลมใหม่ .. แล้วลมก็แผ่ว .. แล้วลมก็หาย .. แล้วผมก็ทน .. แล้วผมก็ทนไม่ไหว .. แล้วผมก็สูดลม .. แล้วผมก็รู้ลม .. แล้วลมก็แผ่ว .. ฯลฯ วนรอบอยู่อย่างนี้ ซ้ำรอบอยู่อย่างนี้

Kiss
ฉลาดไหมที่ไปอ่านพระไตรปิฎกแบบวิชาการแล้วคิดว่าตนรู้แล้ว
ไม่รู้คือเข้าใจคำว่าไม่รู้ไหมคือความจริงที่ตนมีแล้วที่ไปอ่านแล้ว
เจำปัญญาของตถาคตจำเพื่อเอามาทำคิดทำแยกออกไปอีก
มันผิดทางและไม่ใช่ปัญญาตนเองที่เกิดได้ทีละ1ขณะจิต
พระพุทธพจน์คือคำสอนที่ทรงตรัสรู้จนรู้แล้วทุกคำจริง
ที่ทรงบัญญัติคือความจริงที่ทรงประจักษ์ความจริง
ตรงกับคำที่พระองค์ทรงบัญญัติทุกๆคำที่มีแล้ว
สำหรับพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ที่จะมาแสดง
ด้วยบัญญัติคำต่างๆตรงที่ทรงรู้ความจริง
แต่เราไปอ่านปัญญาพระองค์แล้วลืมตัว
คิดว่าที่ท่องได้ทุกคำเป็นอวิชชานะคะ
เพราะไม่ใช่ความจริงที่ตนมีแล้วค่ะ
พระพุทธเจ้าตรัสทุกคำที่ทรงมีแล้วทั้งหมด
แสดงคำไหนเวลาไหนทรงแสดงความจริงตรงขณะนั้นๆ
อ

Kiss
ไม่ใช่ให้เขื่อแต่ให้ฟังเพื่อรู้ความจริงที่กำลังมีตรงขณะก่อนดับไป
https://youtu.be/pmDGuucOLk0

Kiss
คุณกรัชกายคุณยึดตำราจนไม่มองความเป็นจริง
ปัญญาเจตสิกเกิดดับสะสมทีละ1ขณะจิตตรงขณะ
ตรงความจริงที่ตนรู้ตรงความรู้สึกชัดเดี๋ยวนี้จะรู้ตรงกับ
ทุกคำในพระไตรปิฎกหรือคะจำบัญญัติคำที่ไม่จริงของตนคือไม่รู้นะคะ
ไม่ใช่ปัญญาทางวิชาการที่โลกทำแต่ปัญญาตนเองรู้คิดตรงอันใหม่ที่มีค่ะตรงแต่ละขณะจริงๆ

คุณโรสนั่นยึดตำราอภิธรรมจนไม่เห็นความจริง 2 ระดับ คิกๆๆ

ถามนะ คุณโรสมีบ้านไหม ?

ถามคุณลุงหมานด้วย คอเดียวกัน ลุงหมานมีบ้านไหม ? ตอบตรงๆ มี ไม่มี

บ้านโรสไม่มีค่ะเช่าอยู่ค่ะยึดตำราคือกายใจตัวเองตอนเข้ามาในลานธรรมจักรก็อ่านในลานธรรมจักร
ไม่เคยอ่านหนังสือพระไตรปิฎกอะไรเลยฟังแต่พระพุทธพจน์จนรู้จักจิตเจตสิกรูปนิพพานเข้าใจ
แล้วก็มาสนทนาไม่ได้เอามาจากตำราตรงกับตำราหรือคะแสดงว่าการฟังมีประสิทธิภาพสูง
ที่เขียนนี่ไม่ต้องเปิดตำราไม่ต้องท่องเขียนตามความรู้สึกที่เข้าใจถึงจิตใจตัวเองตรงจริง
ความจริงมี2ระดับค่ะคือสมมุติสัจจะกับปรมัตถสัจจะที่ต้องเข้าใจตามคำสอนที่กายใจตัวเองค่ะ

บ้านโรสไม่มีค่ะเช่าอยู่ค่ะ

บ้านของตัวเองไม่มี ไม่เป็นไร แต่เช่าบ้านเขาอยู่โอเคนะครับ แล้วคุณโรสเห็นบ้านไหม

คนถามไม่รู้จักว่า บ้านไม่มีกิเลส แต่คนถามกำลังมีกิเลสเลยถามไงคะ

คิกๆๆ ไม่น่าเชื่อ

คุณโรสเช่า "บ้าน" อยู่ เครตามนั้น แสดงว่าบ้าน มีเสามีหลังคา ฯลฯ มีอยู่ นั่นเขาเรียกกันว่า บ้าน ถูกไหมครับ