จิตไม่ใช่เรา
จิตเป็นจิตเป็นธัมมะ
คือสิ่งที่กำลังมีจริงๆ
จิตไม่ใช่เราไม่ใช่ตัวตน
กำลังมีกำลังปรากฏว่ามี
แต่คิดผิดว่าเป็นตัวตนเรา
ความจริงคือไม่มีเรามีแต่จิต
ที่หลงยึดถือว่าเป็นเราเป็นตัวตน
โดยไม่รู้ว่าเป็นธัมมะไม่ใช่ตัวตนจริงๆ

เรามี..เราคือผู้รู้..รู้ว่าสุขอย่างยิ่ง

ไม่มีเรา
ไม่มีเขา
ไม่มีใคร
มีแต่ธัมมะ
ที่กำลังมีจริงๆ

จิตเป็นจิต
เป็นธัมมะคือ
กำลังมีจริงๆและ
กำลังปรากฏว่ามีแล้ว
ครบอายตนะ6คือที่ประชุมรวมกันอยู่เดี๋ยวนี้เลย
กำลังมีเห็นได้ยินได้กลิ่นรู้รสรับสมผัสธรรมารมณ์
จิตเป็นนามธรรมเป็นสภาพรู้ไม่มีจิตที่ให้จับแตะต้องได้
เพราะไม่สามารถมองเห็นจิตได้แต่รู้ว่ากำลังมีจิตเดี๋ยวนี้มีแล้วมีจริงๆ

ใช้กาลามสูตรสิบ
วางใจเป็นกลาง
เงี่ยโสตลงสดับ
เพื่อฟังคำจริง
เข้าใจจิตรู้ว่า
จิตไม่ใช่เราจริงๆ
https://youtu.be/r6RMyzUuXi4

ว่าด้วยเรื่องของความคิด ว่าด้วยเรื่องของจิต


จิต, จิตต์ ธรรมชาติที่รู้อารมณ์, สภาพที่นึกคิด, ความคิด, ใจ (ไม่จำเป็นอย่าจำแนกแจกแจงรายละเอียดตามแบบเรียนอภิธรรม จะหลงแง่มุมกลับที่ตั้งไม่ถูก ... สังเกตไว้แค่ขณะ ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง กลิ่นกระทบจมูก ลิ้นลิ้มรส กายสัมผัสถูกต้อง สังเกตความรู้สึกนึกคิดขณะนั้นๆ ส่วนทางมโนทวาร จะเห็นชัดก็สังเกตตอนนั่งนอนอยู่คนเดียว คิดเรื่องนั้น เรื่องนี้ คิดย้อนอดีต คิดเพ้อไปอนาคต ไม่มีที่จอดใจ นั่นแหละมันละ จิต,ใจ ความคิด )

จิตตวิสุทธิ ความหมดจดแห่งจิต คือได้ฝึกอบรมจิตจนเกิดสมาธิพอเป็นบาทฐานแห่งวิปัสสนา


จิตตสันดาน การสืบต่อมาโดยไม่ขาดสายของจิต; ในภาษาไทย หมายถึงพื้นความรู้สึกนึกคิดหรืออุปนิสัยใจคอที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจมาแต่กำเนิด (ความหมายนัยหลังนี้ มิใช่มาในบาลี)


จิตตานุปัสสนา สติพิจารณาใจที่เศร้าหมองหรือผ่องแผ้วเป็นอารมณ์ว่าใจนี้ก็สักว่าใจ ไม่ใช่สัตว์บุคคล ตัว ตน เรา เขา กำหนดรู้จิตตามสภาพที่เป็นอยู่ในขณะนั้นๆ เช่น จิตมีราคะ โทสะ โมหะ ก็รู้ว่าจิตมีราคะ โทสะ โมหะ จิตปราศจากราคะ โทสะ โมหะ ก็รู้ว่า จิตปราศจาก ราคะ โทสะ โมหะ


จิตตะ เอาใจฝักใฝ่ในสิ่งนั้นไม่วางธุระ, ความคิดฝักใฝ่ไม่ปล่อยใจฟุ้งซ่านเลื่อนลอย, ความมีจิตจดจ่ออุทิศตัวอุทิศใจต่อสิ่งนั้น

ถ้าไม่มีเรา..ไม่มีผม...
ผมไม่ปฏิบัติเพื่อลด..ละ..เลิก...เพื่อความไม่เกิด..ไม่ตายหรอก..จะทำไปทำไม?
ทำบุญทำทานทำสมาธิไปเป็นพรหมยังจะดีกว่า...เพราะสุขแม้ชั่วคราวก็ยังยาวนานกว่า
ที่หาธรรมไม่เกิดก็เพราะขี้เกียจ..ขี้เกียจทำเพื่อให้เป็นพรหมอยู่เรื่อยๆ..ไม่จบซะทีนี้แหละ.

บทที่ว่า..ไม่มีเรา..ไม่มีเขา..ไม่มีใคร...ต้องพูดในบริบทของอุปาทานในขันธ์...ซึ่งไม่ใช่ในบริบทของผู้รู้

หาไม่แล้ว...พวกที่ทุบพระพุทธรูป..เอาเท้าเหยียมเศียรพุทธรูป...ชาวพุทธก็ห้ามโวยวายนะเอ้า?

[quote="กบนอกกะลา"][quote="Rosarin"][quote="กบนอกกะลา"]เรามี..เราคือผู้รู้..รู้ว่าสุขอย่างยิ่ง[/quote]
ไม่มีเรา
ไม่มีเขา
ไม่มีใคร
มีแต่ธัมมะ
ที่กำลังมีจริงๆ
[/quote]

ถ้าไม่มีเรา..ไม่มีผม...
ผมไม่ปฏิบัติเพื่อลด..ละ..เลิก...เพื่อความไม่เกิด..ไม่ตายหรอก..จะทำไปทำไม?
ทำบุญทำทานทำสมาธิไปเป็นพรหมยังจะดีกว่า...เพราะสุขแม้ชั่วคราวก็ยังยาวนานกว่า
ที่หาธรรมไม่เกิดก็เพราะขี้เกียจ..ขี้เกียจทำเพื่อให้เป็นพรหมอยู่เรื่อยๆ..ไม่จบซะทีนี้แหละ.

บทที่ว่า..ไม่มีเรา..ไม่มีเขา..ไม่มีใคร...ต้องพูดในบริบทของอุปาทานในขันธ์...ซึ่งไม่ใช่ในบริบทของผู้รู้

หาไม่แล้ว...พวกที่ทุบพระพุทธรูป..เอาเท้าเหยียมเศียรพุทธรูป...ชาวพุทธก็ห้ามโวยวายนะเอ้า?[/quote]

ก็ยังมีผม...ยังมีเราคิดไปทำเอาเองอยู่คือไม่ตรงไงคะ
ตรงๆของคำว่าเป็นสาวกคือต้องกำลังฟังเป็นปัจจุบันขณะ
เพราะขาดการฟังจึงหลงคิดไปทำขึ้นมาใหม่แยกจากปกติ
ความจริงตามคำสอนรู้ได้ตามปกติเดี๋ยวนี้เลยตามเป็นจริง
ว่าเรากำลังคิดทำไปตามความอยากของตนเองลืมว่าต้อง
เป็นผู้รู้ตามคำตถาคตคือต้องกำลังระลึกตามตรงคำจริง
ตรงจริงที่กำลังมีตรงๆเพราะมีแล้วตัวตนพร้อมกิเลสและ
ที่ไม่มีคือปัญญาเพราะว่าขาดพึ่งระลึกตามอยู่ตามเป็นจริง
กำลังมีเห็นและไม่รู้ความจริงว่าเห็นอะไรก็ทำตามอยากไง
ลืมแล้วว่าต้องกำลังระลึกถูกตามคำตถาคตตรงที่กายใจตนมี

ขันธ์ห้า ยัง มี เลย (มองด้วยปัญญาเห็นตามความเป็นจริงในสิ่งที่มี)
ขันธ์ห้า ไม่มี (เห็นว่าต้องสลายไปในที่สุด ไม่ใช่ไม่มีอยู่ก่อน)

มีขันธ์ห้าแต่ไม่มีเราค่ะ
จิตเป็นขันธ์ชื่อวิญญาณขันธ์
เป็นธัมมะคือสิ่งที่มีจริงไม่ใช่เรา

และเป็นความเข้าใจผิดที่ว่า ขันธ์ห้า ไม่มี
เพราะความจริงตามคำสอนละเอียดเป็นจริง
ตามพระอภิธรรมคือมีจิต เจตสิก รูป นิพพาน
เป็นปัจจุบันธรรมที่ตถาคตรู้ทั่วยังสมบูรณ์ทุกคำ

จิตคือวิญญาณขันธ์

เจตสิกคือ3ขันธ์
1เวทนาขันธ์
2สัญญาขันธ์
3สังขารขันธ์(ปรุงกุศลและอกุศลคือกรรม)

รูปคือรูปขันธ์

นิพพานคือนิพพาน

ทุกขณะที่มีจิตครองกายนี้
คือจิต+เจตสิก+รูปครบขันธ์ทั้งห้าคือ
วิญญาณขันธ์+3ขันธ์+รูปขันธ์

นิพพานมีเมื่อดับสังขารขันธ์ที่เป็นตัวกรรมทำให้เกิด
ยังมีเวทนาและสัญญาอยู่นะจ๊ะสำหรับพระอรหันต์

ทุกขณะในชีวิตคือจิตเจตสิกรูปพาเกิดตามกรรม

เพราะมีสิ่งบดบัง
ทำให้ไม่ยอมรับความจริงครับ

จิตและรูป ประชุมกันเมื่อไหร ก็ปรากฏสิ่งบดบังเมื่อนั้น

แม้จะได้ยินได้ฟัง ก็หาได้ละอุปทานขันธ์ได้ เพราะยังไม่สามารถเปิดเผยสิ่งที่ถูกบดบัง

สิ่งที่บดบังความจริงคือมิจฉาทิฐิ ความจริงคือสัมมาทิฏฐิครับ

ส่วนจิตคือสภาพปรุงแต่ง เป็นธรรมที่ปรากฏขึ้นเพราะการปรุงแต่งครับ

จะว่าจริงไหม ต้องมองที่เหตุครับ

จิตเป็นจิตเป็นวิญญาณขันธ์เป็นประธาน
รู้ทุกอย่างที่ปรากฏไม่มีการปรุงแต่งใดๆ

เจตสิกคือเจตนาปรุงแต่งจิตเกิดดับพร้อมจิต
1เวทนาขันธ์คือรู้สึกเท่านั้นไม่ทำอย่างอื่น
2สัญญาจำเท่านั้นมีจำถูกหรือจำผืด
3สังขารขันธ์อันนี้ที่ปรุงกุศลหรีออกุศลคือตัวกรรม

รูปคือรูปขันธ์ก็ไม่รู้อะไรไม่ปรุงแต่งอะไรมีอายุยืนกว่าจิต

ทุกขณะที่ระลึกตามคำสอนไม่ได้แปลว่าสะสมอกุศลเจตสิก

อย่าคิดเลยความรู้ (อารมณ์ความรู้สึกแรงกว่าความรู้-ปัญญา) ถึงได้บอกว่าหลายหนว่า ให้เริ่มที่ ทอดกฐิน ทอดผ้าป่า ถวายสังฆทาน ปิดทองฝังลูกนิมิต ฯลฯ ปล่อยสัตว์น้ำสัตว์บกเอา เชื่อยังล่ะ

แม้แต่พวกที่ว่าทุบพระพุทธรูปนั่นก็คิดเลยความรู้ ตอนนี้นุ่งกุงเกงไปแล้ว

ความไม่ยึดมั่นที่แท้ต้องเกิดจากปัญญาที่มองเห็นความจริง

viewtopic.php?f=1&t=53230

ขณะที่ไม่ได้กำลังระลึกถูกตามคำสอนอยู่
ก็คือขณะที่กำลังสะสมความเห็นผิดจริงๆ

ลองฟังแล้วพิจารณาว่า
จิตเรารู้อะไรบ้างนะคะ
ดูให้จบคลิปไม่รู้อะไร
แต่เป็นจิตเจตสิกรูป
ของผู้ดูคลิปปรุง
แต่งรู้ถูกตามได้

https://youtu.be/RaMGww7cDs4