ความดี เมื่อให้ออกไปด้วยเมตตา เรียกว่า ทาน

ความดี เมื่อเอาเข้ามาทรงไว้ในกายวาจา เรียกว่า ศีล

ความดี เมื่อสามารถทำให้ลงที่ใจได้ เรียกว่า ธรรม


คนมีธรรมจะเว้นชั่ว ละอายบาปได้เอง

ส่วนคนที่ยังไม่สามารถทำให้ความดีลงที่ใจได้

ยังไม่สามารถมีธรรมเกิดที่ใจได้

จะใช้ศีลในการระงับการเบียดเบียนผุ้อื่นและตนเอง

และฝึกจิตตนด้วยการสละออก โดยการให้ ที่เรียกว่า ทาน

ทำสม่ำเสมอ จนความดีมีกำลัง..


...จึงจะเริ่มเป็นทานที่แท้จริง...

...เริ่มเป็นศีลที่แท้จริง...

...เริ่มมีธรรมในจิตได้...

"ศีล" ข้อห้าม ไม่ควรทำ ไม่ควรประพฤติ
"ธรรม" ความดีงาม ควรทำ ควรนำไปประพฤติปฏิบัติ

ทั้ง "ศีลและธรรม" ต้องรักษาและประพฤติปฏิบัติลงที่ "ใจ" ด้วยกันทั้งสิ้น

การแสดงออกทางกายและวาจานั้นแหละ ที่เรียกว่า ศีล

ส่วนสิ่งที่เกิดในจิตได้นั้น เรียกว่า ธรรม
.
.
.
เมื่อเรามีธรรมเกิดที่จิต กุศลกรรมก็เกิด บุญก็เกิด

แต่เมื่อธรรมไม่สามารถเกิดที่จิตได้ จิตเรานั้นก็มีกิเลสเหมือนเดิม

พระท่านให้เราละกิเลสในจิตเพื่อให้ธรรมเกิด

แนะนำบอกทางให้เดิน ในการละกิเลสในจิต

โดยบอกวิธีเดินคือ กรรมฐานสี่สิบและสติปัฏฐานสี่

ซึ่งรวมๆเรียกว่า อริยะมรรค
.
.
เมื่อใดเราสามารถละกิเลสในจิตได้ อริยะผลก็เกิด ธรรมในจิตก็เกิด

แต่เมื่อใด เรายังไม่สามารถละกิเลสในจิตออกได้

ก็อย่าให้มันละเมิดออกมาทางกายและวาจา ที่เราเรียกว่า “ศีล”

ศีลจึงเป็นเครื่องมือในการระงับทางกายและวาจาเท่านั้น

ส่วนธรรมจะมีได้ ต้องเกิดที่จิตอย่างเดียว ที่เรียกว่าธรรมในจิต

คนเราจึงต้องมีทั้งศีลและธรรม มันจึงจะครบทั้งด้าน กาย วาจาและใจ

ถามว่า คนตายหรือคนเป็นใบ้แขนขาขาด เป็นคนมีศีลหรือไม่

คุยกันชิลๆนะคะ

เมื่อพิจารณาในศีล ไม่ว่าจะเป็น ศีล5 ศีล8 ศีล10 ศีล227ข้อ

พิจารณาไปทีละข้อในทุกๆศีล..

จะเห็นว่า ศีลนั้นเป็นข้อห้ามทางกายและวาจา เท่านั้นคะ
.
.
คราวนี้ตอบคำถามนะคะ
.
.
จริงๆแล้ว ไม่จำเป็นต้องเป็นเฉพาะคนแขนขาดขาขาดเป็นใบ้หรอคะ

ว่าเขาจะมีศีลหรือไม่..

แค่เด็กทารกที่เพิ่งเกิดขึ้นมา

เด็กๆเหล่านี้มีศีลบริบูรณ์ตั้งแต่เกิดเลยคะ

แต่จะมาผิดศีลในภายหลังเท่านั้น
.
.
คนแขนขาขาดเป็นใบ้ ถ้าไม่มีการลงมือกระทำทางกายและวาจา ถือว่าไม่มีผิดศีลคะ

ลืม ตอบเรื่องตาย ไปคะ

เมื่อคนตาย..นั่นแปลว่า มีเปลี่ยนภพเปลี่ยนภูมิแล้ว

จะเป็นไปตามวิบากที่สะสมมาในขณะมีชีวิตอยู่

ศีลที่ทรงจะทรงได้ตามสภาวะภพภูมิ ที่ตนได้รับวิบากนั้นมาคะ

หรือจะไม่มีศีลเลยก็ได้ ถ้าไปในทางทุคติ

- "อะไรเป็นศีล" ท่านว่า "เจตนาเป็นศีล" เจตนาละเว้น(วิรัต)ตามข้อห้าม
- "เจตนา" แปลว่า "ตั้งใจ มุ่งมั่น จงใจ"

เด็ก ๆ เกิดมามีศีลบริสุทธิ์เลยหรือ ตอบว่า ไม่ใช่ "เพราะเด็กไม่รู้จักศีล ไม่มีเจตนาละเว้น" ไม่มีความมุ่งมั่น ไม่มีความตั้งใจ เด็กก็เหมือนลูกเสือ ลูกสิงโต ลูกจรเข้นั้นแหละ เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสทำผิด เรียกว่ายังไร้เดียงสา เหตุนั้น "ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ หากไม่มีเจตนาที่จะละเว้น ไม่มีเจตนาที่จะรักษาศีล ก็ไม่เป็นศีล ไม่ใช่ผู้มีศีล"

ท่านว่า "ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว" ถ้าไม่มีใจคอยออกคำสั่งแล้ว หรือปราศจากใจเสียแล้ว ก็กลายเป็นซากศพไป เหมือนหุ่นยนต์ คือถ้าไม่มีคำสั่ง(Software) ก็เป็นได้แค่เศษเหล็ก(hardware) เท่านั้น

"การรักษาศีลการปฏิบัติธรรม จึงต้องรักษาต้องปฏติบัติลงที่ใจ" เพื่อให้กายวาจา สงบระงับเป็นปกติ

คนตายไม่มี "จิต" จะเป็น คนมีศีล หรือไม่ม่ีศีล ย่อมเป็นไปไม่ได้
คนใบ้ จะเป็นคนที่มีศีลก็ได้ไม่มีศีลก็ได้ การโกหกนั้นไม่ได้แสดงออกทางวาจาอย่างเดียว
โกหกทางกายก็มีได้ เข่น ส่ายหน้าปฏิเสธทั้งๆที่รูู้ พยักหน้ายอมรับว่าใช่ ทั้งๆที่สิ่งนั้นไม่เป็นความจริง
โบกมือปฏิเสธว่าไม่รู้ ไม่เห็น ทั้งสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่รู้มา ซึ่งไม่ตรงต่อความจริง

หรือว่า คนใบ้กล่าวออกเสียง อึกอัก อ้อแอ้ อ๊ะอ๊ะ เป็นต้น เสียงนั้นอาจเป็นการด่าทอก็ได้
คือ เป็นจิตที่เขาคิดที่จะกล่าวออกมา แต่ผู้ฟังไม่รู้เรื่องในภาษาของเขา เหมือนกับคนต่างชาติด่าทอ
เราก็ไม่รู้เช่นกัน สิ่งเหล่านี้จึงผิด"ข้อมุสา"แต่เป็นการแสดงออกทางกาย

แขนขาดก็ทำนองเดียวกัน การกระทำกรรมดีหรือไม่ดีไม่ได้กระทำที่แขน ในส่วนหนึ่งของร่างกาย
ไม่ว่าจะเป็นขา หรือเท้าก็กระทำกรรมได้ เช่น เอาเท้าเขี่ยสัตว์ที่นอนขวางทางรถมาจะได้ไม่ถูกทับตาย
หรือว่ากรรมในทางที่ไม่ดี ก็เอาเท้าเหยียบสัตว์ให้ตาย ที่ยกมานี้ย่อมทำให้พอเห็นว่าคนพิการ
ทางใดทางหนึงก็รักษาศีล หรือไม่มีศีลก็ได้

เจตนาเป็นกรรมคะ...

ทุกคนเกิดมาจะมีเจตนาในการกระทำเสมอ..
.
.
ไม่ว่าจะเป็น มโนกรรม วจีกรรมและกายกรรม..

เมื่อทุกคนลงมือกระทำ มันเป็นกรรมขึ้นมา...
.
.
ส่วนศีลนั้น ถูกกำหนดขึ้นภายหลัง

เพื่อให้ไม่เบียดเบียนผู้อื่นและเบียดเบียนตัวเอง..ด้วยกรรมที่ตนสร้างขึ้นมา

และเพื่อเอื้อในการที่จะสำรวมจิตในการฝึกละกิเลสเท่านั้น..
.
.
ศีลจึงเป็นเครื่องมือเครื่องใช้เท่านั้น..ในการที่จะเอื้อให้เราละกิเลส
.
.
เทียบให้เห็นภาพนะคะ...

การที่เราจะละกิเลส..เพื่อให้ถึงพระนิพพาน

มันไม่ต่างกับการพายเรือข้ามฝั่ง..ศีลเป็นแค่เรือ..เท่านั้นคะ..เครื่องมือ...

ถ้าเรายึดศีลมั่นๆ มากไป...มันกลายเป็นสังโยชน์ทันที

ศีล ละกิเลสอย่างหยาบ ที่แสดงออกทางกาย วาจา
สมาธิ ละกิเลสอย่างกลาง คือ นิวรณ์ห้า
ปัญญา ละกิเลสอย่างละเอียด คืออุปทานและอวิชชา

ไม่ใช่แค่ศีล .. ท่านว่า "ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา" ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ..

คุยกันนะคะสบายๆๆ
.
.
สมาธิ เพียงแค่กด นิวรณ์ห้า ได้เท่านั้นคะ..

เมื่อออกจากสมาธินิวรณ์ห้าก็อยู่ในใจเราอีก

นิวรณ์ห้า จะละขาดสะบั้นได้ ต้องเป็อนาคามีผลคะ

ถึงสามารถละออกจากจิตได้แบบขาดสะบั้น
.
.


ไม่ขัดแย้งคะ

.......

จากภาพ แปลให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ ลุงหมาน..ว่าภาพแปลว่าอะไร

เมยแปลไม่เป็น

(ไม่ได้แกล้ง หรือกวนนะคะ เมยแปลไม่ได้จริงๆคะ )

ภาพเหมือนเป็นปริศนาธรรม แท้จริงไม่มีตัวตน

ในภาพแสดงให้เห็นว่าและเข้าใจว่ามันเป็นก้อนเป็นหัว แท้จริงแล้ว
เมื่อเราค่อยๆลอกออกทีละใบ ๆ จนหมดก็จะไม่พบเป็นก้อนเป็นหัว
อยู่ในนั้นเลย

เปรียบได้กับทางธรรมเราจะเข้าใจว่าเป็นกลุ่มเป็นก้อน เช่นว่า
เห็นว่าเป็นคนบ้าง เป็นหญิง เป็นชายบ้าง แท้จริงเราลองเอาออกทีละอย่างๆ
ก็จะไม่พบคน หญิง ชาย อยู่ในนั้นเลย เปรียบได้ให้เห็นความจริงทุกสิ่งว่างเปล่า เป็น อนัตตา

ขอบคุณคะ ลุงหมาน ที่แปลให้เมยฟัง..