ในเมื่อเรายังทำงานทางโลก งานทางโลกเราก็ทำไป..

การงานทางธรรมเราก็ทำไปพร้อมๆกันได้
.
.
เมื่อเราทำงานทางโลก จิตเราก็จดจ่อต่อกับงานทางโลก

การดูลมหายใจ หรือสติจดจ่อกับธรรมก็ผ่อนลง

และเมื่องานทางโลกเราว่างลง

ก็เราเร่งหรือจดจ่อต่อกับการฝึกสติหรือฝึกลมให้มากขึ้นมาแทน

ยืดหยุ่นทั้งสองอย่างในช่วงเวลาเดียวกัน

ให้เหมาะสมและสมดุลย์..

ฝึกทำให้ชำนาญ โดยการฝึกทำซ้ำๆ
.
.
ผู้ปฏิบัติธรรม ถ้าเข้าใจธรรมได้จริง จะไม่ทิ้งโลก

ไม่มีผู้ใดทิ้งงานทางโลก..

งานทางโลกจะทำได้มีประสิทธิผลมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
.
.
ลองพิจารณาดูตามนะ เงินที่เราหว่านออกไปด้วยจิตกุศล

อย่างมากไปได้แค่กามาวจรเท่านั้น

เงินซื้อได้แต่นรกและสวรรค์เท่านั้น

สูงกว่านี้เงินซื้อไม่ได้ พรหมเงินซื้อไม่ได้

อริยะเจ้าเงินซื้อไม่ได้

ต้องใช้การภาวนาและการเดินอริยมรรคอย่างเดียว

เพื่อละกิเลสในจิตถึงจะทำได้
.
.
การเดินมรรค เดินอริยมรรคละกิเลสอะไรได้ไกล้ที่สุด ...ใกล้สุดคือสังโยชน์สาม

สังโยชน์สามเป็นเป้าหมายในการเดินอริยมรรค ในการละกิเลสในจิต

เครื่องมือที่ใช้ในการเดิน..

คือ มหาสติปัฏฐานสี่และกรรมฐานสี่สิบ
.
.
ให้รู้ตนนะ ว่าทำเพื่ออะไร ตั้งทิฏฐิให้ตรง

ผู้ที่ปฏิบัติธรรมและไม่ได้เดินมรรคเพื่อละสังโยชน์สาม

ผู้นั้นถือว่า ยังเป็นผู้ที่มิจฉาทิฏฐิอยู่

เพราะสัมมาทิฏฐิจะตั้งตรงได้ก็ต่อเมื่อได้โสดาปัตติผลเท่านั้น

การพิจารณาดูตน สำรวจตนและแก้ไขข้อพร่องของตน

เป็นสิ่งสำคัญมากในการเดินมรรค