นักปฏิบัติธรรมที่เดินเพื่อละ ให้ถึงพระนิพพาน

ไม่ต่างกับเรือที่มีรูรั่วไปทั้งลำเรือ การล่องเรือในมหาสมุทร

เพื่อข้ามไปให้ถึงอีกฝั่งนั้น อย่างแรกเลย ที่เป็นหลักสำคัญ คือ

เราต้องอุดรูรั่วของเรือก่อน เพื่อเรือจะได้เดินทางได้

โดยไม่จบลงระหว่างทาง การอุดรูรั่วของเรือมีสองแบบ

คือ การอุดรูรั่วเรือด้วยปัญญา และการอุดรูรั่วเรือด้วย

สัญญา


การอุดรูรั่วเรือปัญญานั้น จะอุดรูรั่วของเรือได้ด้วยวิธีเดียว

คือการภาวนาเท่านั้น(ศีล สมาธิ ปัญญา) ถึงจะอุดรูรั่วของเรื่องนั้นได้

การมองหาแต่รูรั่วของเรือเพื่ออุดรูรั่วนั้น เปรียบได้กับ

การมองหาแต่ข้อพร่องของตนเองเพื่อแก้ไข เมื่อเรามองหาแต่รูรั่ว

ของเรือ แล้วอุดมันไปเรื่อยๆ เรือก็สามารถลอยไปได้ไกล

โดยไม่จมไปกับกระแสคลื่นลมของกิเลสที่โหมเข้ามา

การเรียนทฤษฏีแล้ว ต้องลงมือทำจริงเท่านั้น

ผลถึงเกิดขึ้นมาได้ เทียบเข้าได้กับ เรือของเราได้แก้ไขแล้ว

ไม่มีรูรั่วแล้ว และสมบูรณ์แล้ว


ส่วนการอุดรูรั่วเรือด้วยสัญญา การอุดรูรั่วของเรือด้วยสัญญา

ด้วยปริยัติที่เรียนมามันไม่ต่างกับการสร้างวิมานในอากาศ

แล้วหลอกตัวเองว่า เราได้อุดรูรั่วนั้นแล้วกลบรูรั่วนั้นด้วยสี

เคลือบด้วยความงาม ด้วยสัญญาที่เราเรียนรุ้ ท่องจำอ่านมา

เพื่อปิดบังรูรั่วไว้ ไม่นานกระแสคลื่นลมของกิเลสที่พัด

เข้ามาตามความเป็นจริง ก็ทำให้เรืองล่มลงระหว่างทางได้

โดยทำให้เราไม่ถึงอีกฝั่ง ดั่งที่เราตั้งใจให้ไปถึง


การอดรูรั่วของเรือด้วยปัญญากับการอุดรูรั่วของเรือด้วยสัญญา

จึงต่างกัน การอุดรูรั่วด้วยปัญญา ต้องใช้ ศีลสมาธิที่รวมเรียกว่า

ภาวนาเท่านั้น ปัญญาถึงจะเกิดขึ้นมาได้ เหมือนดั่ง ปริยัติ ปฏิบัติ

และปฏิเวธที่เราทำให้มันสอดคล้องกันเป็นหนึ่งเดียว

บุคคลใดที่ได้ปฏิเวธ นั้นแปลว่า บุคคลนั้นเรียนปริยัติได้ตรง

และนำมาปฏิบัติได้ตรง ผลจึงเกิดเป็นปฏิเวธขึ้นมาได้

เมื่อปฏิเวธเกิด นั้นแปลว่าเรือของเราอุดรูรั่วได้สำเร็จแล้ว

ผมไม่เข้าใจ..ว่า..ทำไม..ถึงมีอคติกับสัญญา..กันนักนะ?..


ตอนลงมือปฏิบัติ..ก็ต้องใช้สัญญา..กันทั้งนั้น..

มีใครปฏิบัติโดย..ไม่ฟัง...ไม่อ่าน...ไม่จดไม่จำ...บ้างละครับ..

ครับเห็นด้วยกับคุณกบ
คนที่ไม่รู้ปริยัติมักจะคิดว่า สัญญานัันเป็นเพียงแค่ความจำ
ถ้าหากขาดความจำเสียแล้วนั่นหมายถึงว่าความเลอะเลือน(หลง)
ปกติพวกมนุษย์และเทวดาพรหม ก็ต้องมีขันธ์ ๕ ด้วยกันทั้งนั้น
(ยกเว้นอรูปพรหมและอสัญญสัตตพรหม) คำว่าสัญญา เป็นขันธ์ ๑
ในจำนวนขันธ์ ๕ และในสัญญาขันธ์นั้นก็เป็นสถาพที่รู้เหมือนกัน
รู้ปัจจุบันก็ได้ รู้อดีตก็ได้ เพียงแต่ไม่รู้อนาคต

คนที่ไม่ได้ศึกธรรมมาอย่างดีจะคิดว่าสัญญาคือความจำ
คือ รู้จำอย่างเดียว คือไปแยกออกโดดๆโดยเป็นเอกเทศ ไม่เข้าใจว่า
การทำงานของ จิต เจตสิก รูป จะต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันทั้งหมด
จะขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไม่ได้เลย ต้องเป็นไปพร้อมกัน เช่น รูป เวทนา
สัญญา สังขาร วิญญาณ เหล่านี้

อธิบายแค่นี้แหละคงอาจจะพอได้เห็นและพอเข้าใจกันได้บ้าง
จะได้ไม่เข้าใจอะไรที่ผิดๆ ยึดติดกันจนข้ามถพข้ามชาติ

จากข้อความตั้งต้นนัีนเป็นการอุปมาทั้งสิ้น ถ้าติดตามอ่าน
ดูคล้ายว่าจะดี และง่ายต่อการเข้าใจ แท้จริงคงไม่ใช่ง่ายอย่างที่คิด
เพราะทั้งหลายเป็นนามธรรม ที่เห็นได้อยาก ต้องใช้เวลาเพื่อการศึกษาให้มากๆ
ทุกอย่างจึงจะเป็นไปได้ดังคำอุปมา

เห็นด้วยนะครับที่ว่า..ดูคล้ายจะดี ..

ขอบคุณในความเห็นต่างนะคะ

ขอบคุณ สำหรับความคิดเห็นคะ รับฟังความเห็นนะคะ..จะนำไปตรองและพิจารณาอีกทีคะ

ไม่มีสิ่งใด โดยสมบูรณ์แบบคะ คุณกบ ไม่มีอะไรที่สามารถทำให้ถูกใจในทุกๆคนได้เสียหมด..เพียงแต่เราแสดงออกในสิ่งที่คิดว่าเห็นควร เท่านั้น..แต่การเลือกหยิบ ก็แล้วแต่บุคคลที่จะหยิบไปใช้ให้ตรงกับจริตของแต่ละบุคคลก็เท่ากันเองคะ

ของคุณสำหรับความคิดเห็น..พร้อมนำไปพิจารณา ถ้าเห็นควรกับจริตของตน ก็จะนับกลับไปแก้ไขคะ

คำชี้แนะ คำติเพื่อก่อ ขอบคุณมากนะคะ เพราะมันจะทำให้เรา สามารถปรับตัวเองเพื่อให้ตัวเองเติบโตไปได้ อย่างค่อยเป็นค่อยไป

น้อมรับคำชี้แนะ คำติของ ทุกๆท่านนะคะ..เพราะทุกคำชี้แนะและคำติ..จะทำให้ตัวของเราเติบโตขึ้นและสมบูรณ์พร้อมยิ่งๆขึ้นไป

ติเพื่อก่อ..ชอบมากคะ


ส่วนเรื่องแลกเปลี่ยนความคิดเห็น คิดว่าตนยังไม่พร้อมที่จะแสดงความคิดเห็นอะไรออกไปในตอนนี้คะ...รอให้พร้อมก่อน...จะมาออกความเห็นที่เป็นของตนเองนะคะ

สัญญา กับปัญญา

"สัญญา" ความจำได้ หมายรู้ ความจำหรือสัญญานี้ก็มีคุณมีประโยชน์ เช่น จำสิ่งที่ทำให้เกิดปัญญาหรือสิ่งที่เป็นเหตุให้เกิดปัญญา เช่น จำคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าอันเป็นเหตุแห่งปัญญาไว้ได้ "แต่สัญญา ความจำนี้เป็นอนัตตา" ให้จำกลับลืม ให้ลืมกลับจำ "สัญญาจึงต้องประกอบด้วยสติ ความระลึกได้"

"สัญญา" มีทั้งคุณและโทษเพราะไม่ประกอบด้วยเหตุผลความรู้ถูกผิด "โทษของสัญญา คือความวุ่นวายความไม่สงบของจิต"

"ปัญญา" ต้องการสัญญาความจำได้หมายรู้ ต้องการสติ ความระลึกได้ถึงสิ่งที่ทำคำที่พูดของตนและของคนอื่น "เพื่อนำมาพิจารณาวิเคราะห์ ซึ่งจะทำให้เกิดปัญญา ความรอบรู้ รู้แจ้ง รู้จริงของสรรพสิ่ง"

"สติและปัญญานี้ มีแต่คุณไม่มีโทษ" ..

เหตุที่ยึดหลักปัญญามาก เพราะส่วนใหญ่นักปฎิบัติทั้งหลาย มีภุมิบัญญัติกันมากมายอยุ่แล้วคะ..การปฎิบัตินั้น ปฎิบัติเพื่อ ลด ละ จางคลาย กิเลส ตัณหาและอุปาทานในจิตเปนสำคัญ บทความนี้จึงเน้นไปทางนั้น..ทางนักปฎิบัติที่มีความปราถนา ในการลด ละ จางคลายกิเลสออกจากจิต...ไม่ได้มุ่งเข้าหาคนหมู่มาก..แต่มุ่งเฉพาะกลุ่มเท่านั้นนะคะ

แสดงว่ายังไม่เข้าใจที่ผมพูด...เพราะ...ไม่ใช่ความเห็นต่าง...

น่าจะบอกว่า...เติมส่วนที่ขาด....มากกว่า..นะครับ

รับฟังคะ...เมื่อใจพร้อม...มันจะเติมเต็มได้เอง..ตอนนี้รับสัญญา ไว้ก่อนคะ

ช่วงนี้ ป่วย สมองยังทำงานไม่ได้เต็มที่คะ...การรับสารที่ส่งมา จะรับได้ไม่ชัดเจนนัก...แต่ถ้าพุดตรงๆ จะเข้าใจได้ง่ายกว่าคะ...จึงควรพุดตรงๆ ชัดๆ ในคำติเพื่อก่อ..จะได้ไม่ต้องแปลไทยเปนไทยอีกครั้งนะคะ

ไม่มีใครปฏิเสธ..หรอกนะครับว่า..ภาวนามยปัญญา...เท่านั้น..ที่จะตัดกิเลสเป็นสมุเฉทประหาร..ได้

แต่ปัญหา..คือ...อาการรู้แบบภาวนามยปัญญา..นั้น..เริ่มต้นพวกเราเรายังไม่เคยลิ้มชิมรสมาก่อน...เราคุ้นชินแต่เฉพาะการเรียนรู้จดจำ...จึงมักหลงตนเสมอเสมอ...

ภาวนาก็มีลำดับของการพัฒนา..คือ..สุตมยปัญญา..จินตมยปัญญา...จนมาสุดที่..ภาวนามยปัญญา..รวมเรียกว่าปัญญา 3...

ภาวนา..ก็มีฐาน...คือ..
ศีล...นี้ต้องศึกษา..ศึกษาว่ามีอะไรบ้าง...แล้วปฏิบัติให้ได้...แรกแรกก็ปฏิบัติไปแบบท่องจำกดข่ม..จนกว่า...จะมีปัญญารู้ในศีล...รักษาศีลเป็นธรรมชาติของใจไม่ต้องกดข่ม...จะเห็นว่า..ก่อนจะถึงความเป็นอธิศีล...ก็ต้องมีการศึกษาเป็นองคประกอบแรกแรกเลย...นี้ก็อาศัย..สุตตะ..จินตะ...

สมาธิ...นี้ก็ต้องศึกษา...แล้วจึงจะลงมือปฏิบัติได้...ปฏิบัติจนใจตั้งมั่นได้ง่ายไม่ลำบาก...การภาวนาจึงจะทำได้ผล

เมื่อรวมกับการภาวนา...เรียกกันว่า..สิกขา 3..หรือ..ไตรสิกขา..

จะเห็นได้ว่า..สัญญา..(ในความหมายของความจดความจำ)...มีความสำคัญเกี่ยวข้องไปทุกส่วน...เพียงแต่ผู้ศึกษาปฏิบัติต้องแยกให้ออก...อย่างไหนเป็นปัญญาของความจดความจำ..อันไหนอาการไหนเป็นปัญญาในกระบวนการภาวนามยปัญญา...

นี้หากพูดถึงสัญญา..ในรูปของขันธ์ 5..แล้วละก้อ..เป็นไปไม่ได้เลยที่จะถึงภาวนามยปัญญาโดยไม่ใช้การทำงานของสัญญาขันธ์..

อย่าง...ตัวอย่างที่ยกมา..เรื่องการอุดรูรั่ว...เมื่อเริ่มจะลงมืออุดรูรั่ว..นี้ก็เริ่มใช้ปัญญาระดับสัญญา...กันแล้วละครับ..คือ..สุตตมยปัญญา..จินตมยปัญญา...งัยละครับ.

ดังนั้น...อย่าไปจงเกลียดจงชังสัญญา..เลยครับ...เพียงแต่อย่าหลงตนว่าตนรู้แล้ว...ก็แล้วกัน.....

จากทั้งหมดที่ผมกล่าวมา...จะเห็นได้ว่า...ผมไม่ได้เห็นต่าง...แต่เติมส่วนที่ขาดไป..เท่านั้น