หัวใจสีชมพูของหลวงปู่เจี๊ยะ
ตอนเป็นฆราวาสนั้น หน้าบ้านมีถังอยู่ลูกหนึ่ง เราจะไปนั่งที่ถังนั้น ตอนเย็นๆ แป้ง (คนรัก) เดินมาเราก็เห็นแล้ว ก็มานั่งคุยกัน เพราะบ้านเรากับบ้านเขาก็อยู่ไม่ห่างกัน บางทีก็ไปคุยอยู่บ้านเขา บางครั้งในตอนกลางคืนก็นัดไปคุยกันที่ร้านตัดผมของคนชื่อรา พอได้เวลาอาบน้ำที่บ่อในป่า ก็ชวนกันไปอาบน้ำ ก็เดินคุยกันไป สถานที่อาบน้ำต้องเดินเข้าไปในป่าหน่อย เป็นบ่อน้ำจืดที่เขาขุดไว้ เดินเข้าไปหน่อยมันก็คิดอยากกอด เราก็กอดมันซะเลย มันร้องใหญ่ ทำท่าจะวิ่งหนี เราก็กอดมันไว้แน่น กำลังมันสู้เราไม่ได้ เมื่อท่านเล่ามาถึงตอนนี้มีลูกศิษย์คนหนึ่งพูดแทรกขึ้นว่า
“อย่างนี้เขาก็เรียกว่าปล้ำสาวซิปู่ แล้วปู่ได้เขาเป็นเมียไหม? ”
หลวงปู่เจี๊ยะตอบกลับไปว่า
“ ถึงมันนอนแบะท่าให้ก็ไม่มีปัญญาจะเอา ถ้าเอาเดี๋ยวก็ไม่ได้บวช กอดมันยังไม่กล้าจับนมมันเลย คบกันมาตั้งนานไม่เคยได้หอมแก้มมันซักที...เสียเวลาคบว่ะ! ”
พูดแล้วท่านก็หัวเราะ ดูเหมือน
จะอายๆ เหมือนกัน
“เราแกล้งมันไปเล่นๆ ไปอย่างนั้นแหละ
เราไม่เอาเปรียบผู้หญิงหรอก”
ท่านพูดตบท้ายห้วนๆ
เรื่องรักแป้งนี่เคยให้สัญญากันไว้ด้วยนะว่า
“แป้ง... เราจะบวชเพียงพรรษาเดียวให้แม่เท่านั้นนะ หลังจากนั้นเราจะสึกมาแต่งงานกัน”
พอเข้าไปบวชแรกๆ ก็คิดถึงมันอยู่เหมือนกัน ในเวลาต่อมา เกิดภาวนาดีจ้องดูมันด้วยการพิจารณาอสุภะว่า
*ร่างกายเป็นสิ่งโสโครก ไม่สวยงาม เป็นที่น่ารังเกียจ มีหนังและเลือดเป็นเครื่องฉาบทาไว้ พิจารณาดูแม้กระทั่งของลับ เพราะพิจารณาอย่างอื่นได้หมด แต่มันมาติดขัดตรงนี้ จึงต้องพิจารณาตรงนี้ จิตมันก็ลง
ก่อนบวชหลงมากอยู่เหมือนกัน แม้เข้ามาบวชช่วงแรกๆ ก็อาลัยอาวรณ์อยู่เรื่อยๆ ไปบิณฑบาตเห็นหน้า ใจมันก็ยังคิดๆ แต่หลังจากจิตมันลงได้อย่างนั้น ไปบิณฑบาตเจอมันก็บอกมันเลยว่า
“แป้งเอ๊ย...เราไม่สึกแล้วนะ”
จริงๆ แล้วถ้าจะพูดกันให้ชัดๆ ต้องพูดว่า
“แป้งเอ๊ย...เราไม่โง่แล้วนะ ไม่ไปเป็นขี้ข้าราคะตัณหาของใครอีกแล้ว”
ถ้าพูดอย่างนั้นกลัวเขาจะเสียใจ
เรื่องผู้หญิงพระพุทธเจ้าท่านตรัสสอนไว้หลายแง่มุม ท่านเปรียบได้น่าฟัง เป็นคติได้ดีมาก
“ผู้หญิงในโลกนี้ก็เปรียบเหมือนน้ำ ทาง
เดิน ร้านขายเครื่องดื่ม สภาและบ่อน้ำ
ใจนางไม่มีขอบเขต”
ส่วนมากผู้หญิงเป็นอย่างนี้ แต่ไม่ได้
หมายความว่าเป็นอย่างนั้นทุกคน
ต่อมาเขาแต่งงานกับหนุ่มเขาสมิง เห็นว่าตอนหลังย้ายมาอยู่ทำมาหากินอยู่ที่สามโคก แล้วจึงมาตายอยู่แถวสามโคกนี่แหละ นั้นเห็นไหม เขาไม่ได้อันใดเลย ซึ่งอันนี้แต่ก่อนเป็นสิ่งที่เรารัก #ชีวิตที่ไม่ได้พบกัลยาณมิตรมันก็ตายเปล่าไปอย่างนั้น แต่อันนี้เราจะไปพูดกับคนอื่นไม่ได้ บางที่เขาไม่เข้าใจ เพราะเขาไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องอรรถธรรม
พระพุทธเจ้าท่านตรัสสอนไว้ถูกที่สุดว่า
“ผู้ใดขยี้กามราคะ ตัณหา อันเป็นเหมือนเปือกตมได้ ขยี้หนาม คือกามราคะ ตัณหาไปเสียได้ ผู้นั้นนับได้ว่าเป็นผู้หมดโมหะ ไม่สะทกสะท้านในนินทา สรรเสริญ ทุกข์หรือสุข ถ้าใครปฏิบัติได้มันก็เป็นอย่างนั้น”
คำว่า “หนาม” ท่านหมายถึงสิ่งที่เสียด
แทงจิตใจให้ตกต่ำ
ที่มา : หนังสือประวัติ พระครูสุทธิธรรมรังษี หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง
หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม จ.ปทุมธานี




#สร้างบุญให้พอ
.
สร้างเสียให้มันพอนั่นแหละ บุญกุศลนี่เป็นที่พึ่ง
พึ่งเป็นพึ่งตายพึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง
โลกกว้างแสนกว้างนี้เกาะไม่ติด ๆ ไม่มีอะไรเกาะติดเลย
บุญปั๊บเดียวเราสร้างไว้แล้วปั๊บเลยไม่ต้องเกาะ ติดแล้ว ๆ
เวลาจะไปก็ไปอย่างสบายหายห่วง
กุสลา ธมฺมา ไม่ต้องบอกทางสวรรค์นิพพาน
กุสลา ธมฺมา พาไปเลย บุญของเรานั่นแหละพาไป
คนทำความชั่วก็ไม่ต้องบอกทางนรกให้เขา
การกระทำนั่นแหละคือการก้าวเดินทางนรก
เมื่อลมหายใจขาดสะบั้นลงไปปั๊บก็ปุ๊บถึงที่เลย ๆ
สัตว์ไปกองอยู่ในนรกใครไปบอกทางเขาเห็นไหมล่ะ
ผู้ไปเต็มอยู่บนสวรรค์ชั้นพรหมจนกระทั่งถึงนิพพาน
ใครไปบอกท่านเหล่านี้ ท่านทำไมไปถูก ความดีพาไป
.....................................................................
หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๒๕ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๓๙




“เศรษฐีก็ดิ้นอยู่กับความทุกข์ คนทุกข์คนจนก็ดิ้นอยู่กับความทุกข์ความทรมานใจ ชาติชั้นวรรณะใดก็ดิ้น ต่างคนต่างดิ้น เพราะถูกกิเลสบีบบังคับอยู่ด้วยกันหมด ใครจะเป็นคนพิเศษมาจากไหนในโลกอันนี้ไม่มี ถ้าไม่ฟาดกิเลสอย่างน้อยให้สงบตัวลงไป และให้รู้ว่ามันเป็นภัยบ้างพอประมาณนี้ก็พอหลบหลีกปลีกตัวกันได้ แล้วฟาดให้มันม้วนเสื่อลงไปเสียหมดแล้วสนุกดูถ้าว่าสนุกนะ แต่ท่านไม่สนุกน่ะซี เห็นความเป็นอยู่ของสัตว์มีแต่ปลงธรรมสังเวชเท่านั้นละ เห็นอยู่รู้อยู่แต่แก้ไม่ได้มันเป็นกรรมของสัตว์ ๆ นี่ซิที่สลดสังเวช
คำว่าดูก็คือว่าไม่มีอะไรปิด จึงว่าสนุกดู ปิดท่านได้ยังไงท่านเปิดหมดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเปิดหมดเรื่องของกิเลสทำลายสัตว์โลก ทำลายมากน้อยกว้างแคบขนาดไหน สามไตรโลกธาตุนี้มีแต่กิเลสขยี้ขยำอยู่ตลอดเวลาทุกประเภทของสัตว์ แล้วที่เสวยกรรมอยู่ก็เสวยกันอยู่อย่างนั้นละ กรรมหนักกรรมเบากรรมมหันตโทษมหันตทุกข์ก็เสวยกันอยู่อย่างนั้น ก็เพราะอำนาจของกิเลสนี่เองเป็นผู้พาให้เป็น ไม่ใช่อะไรพาให้เป็น”
หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
เทศน์อบรมพระ ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๑๕ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗





“ เรามีตา มีหู มีจมูก มีร่างกาย
ที่จะให้เราเกี่ยวข้องกับอะไรต่างๆ
ให้เราพากันมีสติ มีปัญญา
อย่าได้พากันหลง
คนเรานี้นะ มันหลง มันไม่รู้ตัวนะ
กว่าจะรู้ว่าตัวเองหลงนี่มันแย่แล้ว"
พระธรรมเทศนา โดย หลวงพ่อกัณหา สุขกาโม




ยาพิษ...โทษมันอยู่ที่คนกินเข้าไป
“ความตั้งใจ” เมื่อเรามีเจตนาตั้งใจจะทำสิ่งหนึ่งสิ่งใด
เราจะต้องทำให้เป็นไปตามความตั้งใจนั้น
ให้รักษาเจตนาของตนไว้มั่นคง อย่าทำลาย
การฟังธรรมนั้น...ถึงแม้จะไม่เข้าใจ
แต่ถ้าตั้งใจฟังแล้วย่อมเกิดประโยชน์
“ยาพิษ” ไม่ได้เป็นโทษอยู่ที่ยา
มันเป็นโทษที่ตัวเราเองหรือผู้ที่กินเข้าไป
เพราะ “ความโง่” คือ อวิชชา ไม่รู้จักพิจารณาว่า
สิ่งใดดีหรือชั่ว คือไม่รู้เท่าทันในอารมณ์ ๕
“อินทรีย์สังวร” ก็คือ ให้ระวังอารมณ์ ๕ ที่ผ่านเข้ามา
ผู้ไม่ระวังรักษาในอารมณ์ ๕ เรียกว่า ศีลไม่บริสุทธิ์
นี่เป็นศีลของผู้มีจิตชั้นสูง
ส่วนศีล ๕ นั้น คนพาลหรือบัณฑิตก็ทำได้
ท่านพ่อลี ธมฺมธโร





คำสอนของพระพุทธเจ้าเดินจงกรมนั่งภาวนา
พวกเรามีแต่กินกับนอน มันก็ไม่เห็นอะไร
ถ้าไม่เห็น ก็มากล่าวตู่ศาสนาอีกว่าศาสนาไม่จริง
ที่แท้เพราะตัวเองไม่จริงจังในการปฏิบัติ
หลวงปู่ลี กุสลธโร
๒๗ มกราคม ๒๕๓๘



พระพุทธเจ้าจึงสอนให้คิดอยู่บ่อยๆ ว่าเกิดมาแล้ว ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย “แล้วมันจะได้ไม่หลง”
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต