ตามบาลีนี้อธิบายว่า สุทธาวาสพรหมทั้งหลายนั้นจะมีอยู่ในสุทธาวาสภูมิไม่เสมอไป
เพราะพวกสุทธาวาสเหล่านี้ เป็นพรหมที่อยู่นอกสังสารวัฏแล้ว ในระหว่างแสนมหากัปนั้น
ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้าพระองค์ใดพระองค์หนึ่ง มาอุบัติขึ้นในโลก สุทธาวาสย่อมเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าจะมีขึ้นได้ก็ต้อง
มีได้เฉพาะในระยะเวลาประมาณ ๓ หมื่น ๑ พันมหากัปนี้มีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นเท่านั้น
ท่านอุปมาสุทธาวาสภูมินี้เหมือนสถานที่ปรากฏโดยธรรมชาติ

เมื่อเวลาที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมจักรกัปปวัตตนสูตร สถานที่ที่ปรากฏขึ้นนั้น
เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแสดงธรรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว และได้เสด็จไปจากที่นั้นแล้วสิ่งต่างๆ ที่ปรากฏขึ้น
โดยธรรมชาตินั้นก็จะอันตรธานหายไป และไม่มีปรากฏขึ้นอีกเลยจนกว่า จะถึงพระศาสนา
ของพระศรีอริยะเมตตรัยสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมจักรกัปปวัตตนสูตรเวลาใดเวลานั่นสถานที่เช่นนั้น
จึงจะกลับมาปรากฏอีกครั้งหนึ่งและแสดงธรรมเรียบร้อยแล้ว
สถานที่ี่ที่นั้นก็กลับอันตรธานไปอีกเช่นเดียวกัน

ข้อนี้ฉันใด สุทธาวาสภูมิก็เช่นนั้น คือเมื่อเวลาที่ว่างเปล่าจากพระพุทธศาสนามาเป็นเวลานาน

ในบรรดาพรหมภูมิ ๒๐ ชั้นนั้น
เวหัปผลาภูมิ
นับเป็นยอดภูมิของรูปภูมิ ๑๑ ชั้น (เว้นสุทธาวาสภูมิ ๕ )
เรียกว่า "ปุถุชนภวัคคะ" แปลว่าเป็นยอดภูมิปุถุชน

อกนิฎฐาภูมิ
เป็นยอดของ สุทธาวาสภูมิเรียกว่า อริยภวัคคะ แปลว่าเป็นยอดภูมิพระอริยะ

เนวสัญญานาสัญญายตนภูมิ
นับเป็นยอดของอรูปภูมิเรียกว่า "สัพพภวัคคะภูมิ" แปลว่าเป็นยอดภูมิปุถุชนและพระอริยะ

ยอดภูมิทั้ง ๓ นี้พระอริยบุคคลที่ไปบังเกิดแล้ว จะไม่ไปบังเกิดในภูมิอื่นๆ อีกต่อไป
จะต้องปรินิพพานในยอดภูมินั้นๆ แน่นอน

พระอนาคามีเมื่อตายแล้ว จะไม่กลับมาเกิดในกามภูมิอีก เป็นที่ทราบ
กันดีอยู่แล้ว แต่ยังมีบุคคลอีก ๒ จำพวก ชื่อว่า อนาคามิโน คือ
๑. ผลอนาคามี ได้แก่พรหมอนาคามี
๒. ฌานอนาคามี ได้แก่พรหมโสดาบัน และพรหมสกทาคามีทั้ง ๒ นี้
จัดเข้าในในคำว่า อนาคามิโน เพราะธรรมชาติอนาคามิบุคคลนั้นจะไม่กลับมาเกิดในกามภูมิอีก
และพรหมโสดาบัน พรหมสกทาคามีทั้ง ๒ นี้ ก็จะไม่กลับมาเกิดในกามภูมิเช่นเดียวกันกันกับพรหมอนาคามี
ฉะนั้นจึงใช้คำว่า อนาคามิโน ไว้คำเดียว

บุคคล ๑๒ ประเภท โดยชาติเขตและอนาเขต ในบุคคล ๑๒ จำพวกนั้น
ปุถุชน ๔ ย่อมมีได้ในแสนโกฏิจักรวาลอันเป็นอนาเชตของพระพุทธเจ้า ทั้งในปฏิสนธิกาลและในปวัตติกาล
อริยบุคคลมีอยู่ในหมื่นจักรวาล อันเป็นชาติเขตของพระพุทธเจ้า ทั้งในปฏิสนธิกาล
และในปวัตติกาล ตามสมควรแก่บุคคลในจักรวาลอื่นๆ ที่อยู่ภายนอกชาติเขตนั้น

สำหรับอริยบุคคลมีได้แต่ผลบุคคล ๔ ในปวัตติกาลอย่างเดียวเท่านั้น
การที่พระอนาคามีบุคคลไม่ถือเอาปฏิสนธิในสุทธาวาสภูมิอยู่นอกชาติเขตนั้น
ก็เพราะว่าท่านเหล่านี้ไม่มีนิกันติตัณหา คือความพอใจที่จะนำไปเกิดอีก
และในการที่พระอนาคามีบุคคลมีอยู่ในสุทธาวาสภูมิ ภายในชาติเขตนั้นมีความพอใจในสถานที่สงบเงียบ
ไม่ระคนด้วยคนหมู่มากๆ ฉะนั้นทาานเหล่านี้จึงได้พากันออกไปอยู่ ณ สถานที่นั้น

แสดงเขตของพระพุทธเจ้ามี ๓ เขต คือ
๑. ชาติเขต ๒. อาณาเขต ๓. วิสัยเขต

๑. ชาติเขต เป็นเขตที่กำหนดด้วยหมื่นจักรวาล ทั้งนี้ก็เพราะเหตุว่า
เมื่อพระโพธิสัตว์ลงสู่ปฏิสนธิในครรภ์มารดาก็ดี เวลาประสูติจากครรภ์มารดาก็ดี
เวลาตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี และเมื่อปรินิพพานก็ดี จักรวาลทั้งหมื่นจักรวาลนี้
จะหวั่นไหวสะเทือนไปหมด ฉะนั้นจึงชื่อว่าชาติเขต

๒. อาณาเขต เป็นเขตที่กำหนดด้วยแสนโกฏิจักรวาล ทั้งนี้ก็เพราะเหตุว่าอำนาจแห่งพระปริตรทั้งหลาย
มีขันธปริตร อาฏานาฏิยปริตร ธชัคคปริตร โมรปริตร รัตนสูตรเหล่านี้เมื่อสาธยายแล้ว
ย่อมแผ่กว้างไปทั้งแสนโกฏิจักรวาล ฉะนั้นจึงชื่อว่า อาณาเขต

๓. วิสัยเขต เป็นเขตกำหนดด้วยอนันตโลกธาตุ อันประกอบด้วยจักรวาลอันหาที่สุดมิได้
เพราะว่าพระญาณแห่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นไม่มีที่สิ้นสุดย่อมพิจารณารู้ทั่ว
ตลอดจนอนันตโลกธาตึ ฉะนั้นจึงได้ชื่อว่า วิสัยเขต

ในบรรดาเขตทั้ง ๓ นี้เมื่ออาณาเขตอันมีจักรวาลจำนวนแสนโกฏิจักรวาลถูกทำลายลงแล้ว
ชาติเขตก็ย่อมถูกทำลายไปด้วย และอาณาเชตกับชาติเขตทั้ง ๒ นี้ เมื่อถึงคราวถูทำลายก็ถูกทำลายพร้อมกัน
เมื่อถึงคราวเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นพร้อมกัน ส่วนวิสัยเขตนั้นไม่พร้อมกันการถูกทำลายก็ดี หรือการเกิดขึ้นก็ดี
หาได้เป็นไปพร้อม ๆ กันไม่เป็นไปกันทีละคราวผลัดเปลี่ยนกันไป