ชีวิตเปรียบเหมือนกับน้ำดื่ม

บางทีเอาน้ำดื่มจากห้วยหนองคลองบึง สีมันก็ขุ่น ตะกอนมันก็เยอะ แล้วยังมีพิษเจือปน

หรือน้ำฝนที่ตกจากฟากฟ้า ที่ยังมีสารพิษเจือปนไม่มากก็น้อย

ชีวิตดำเนินต่อไปแม้น้ำดื่มนั้นจะไม่สะอาดก็สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ไม่ถึงกับตาย

พุทธศาสนาเปรียบดั่ง การมองเห็นโทษที่ปรากฎในน้ำดื่มทั้งหลาย หากดื่มน้ำโดยไม่มีการนำมาทำให้บริสุทธิ์ โรคภัยทั้งหลายก็เบียดเบียนได้ง่าย

แล้วสร้างเหตุขึ้นมาเพื่อหาแนวทางปรับสภาพน้ำ ให้กลายเป็นน้ำดื่มที่สะอาดและน่ากิน

เช่น นำมาต้ม กรอง กลั่น

ผลของการสร้างเหตุ ย่อมมีสุขภาพที่ดีขึ้น โรคภัยที่มากับน้ำก็ถูกกำจัดลง ไม่มากก็น้อยนั่นเอง

ชีวิตนั้นดำเนินไปได้ยาก โดยไม่มีข้อเปรียบเทียบ

มันต้องหาข้อเปรียบเทียบจึงจะเห็นถึงระดับคุณค่า

แม้นกยังมีหลายสายพันธุ์ แต่ละสายพันธุ์นั้นมีพันธุกรรมให้มีความแตกต่างด้วยสีสันและขนาด

คนเรามีความแตกต่างกันแค่สีผิวหากวิเคราะห์ด้วยพันธุกรรม

แต่หากวิเคราะห์ด้วยหลักการดำเนินชีวิตแล้ว

ความแตกต่างย่อมมองออกในรูปแบบของอาสวะ4

คือ ภพ ทิฏฐิ กาม อวิชชา

อันไม่สามารถวัดค่าด้วยอุปกรณ์ทางโลก

แต่วัดค่าระดับด้วย ความเป็นผู้ประเสริฐ