ความรู้พื้นฐานที่จขกทควรจมี คือควรรู้ว่าอะไรคือลักษณะพื้นฐานและอะไรคือการพูดเรื่อยเปื่อยครับ

เถียงดะและมองโลกในแง่ลบจนเป็นนิสัยเลยเกิดโมหะบังตาไม่รู้ว่าชาวพุทธควรรู้อะไรเป็นพื้นฐานสำคัญ น่าเวทนานักโฮฮับ

บอกความรู้พื้นฐานแต่ยกเอามาทั้งกระบิ โสกะเอ๋ย โสกะ

เถียงดะและมองโลกในแง่ลบจนเป็นนิสัยเลยเกิดโมหะบังตาไม่รู้ว่าชาวพุทธควรรู้อะไรเป็นพื้นฐานสำคัญ น่าเวทนานักโฮฮับ

ตัวเองผิดแล้วไม่ยอมรับ บอกมาได้ความรู้พื้นฐาน แล้วไอ้ที่โพสนะมันใช่หรือเปล่าละ
เห็นรู้ว่านึกอะไรได้ก็จับยัด

ความรู้พื้นฐานของชาวพุทธ ก็แค่บอกว่า...ทาน ศีล ภาวนา

คำว่าพื้นฐานหมายถึงการเริ่มต้น ก็เหมือนเด็กอนุบาลก็คือพื้นฐานของการศึกษา
ก็ต้องเรียน ก ข ก กา ไม่ใช่มามาบอกว่า บวก ลบ คูณ หาร สแควรูส เป็นความรู้พื้นฐาน

อโสกะยังเลอะเทอะไม่เลิก แม้จะผ่านมากี่ปีก็ตาม

น้อยไปแค่ทาน ศีล ภาวนา จึงได้ถูกประเพณี พิธีกรรม เครื่องรางของขลังครอบงำชักพากันไปทั้งบ้านทั้งเมืองอย่างทุกวันนี้
ต้อง 12 ข้ออย่างที่ผมบอกนะครับ โฮฮับ กลับไปอ่านทบทวนดูดีๆครับ

เธอดื่มน้ำ แก้วที่ 1 แต่ไม่หายหิว
เธอดื่มน้ำ แก้วที่ 2 แต่ไม่หายหิว
เธอดื่มน้ำ แก้วที่ 10 ก็ยังไม่หายหิว
เธอดื่มน้ำ แก้วที่ 100 ไม่มีวันหายหิว

และยังคงกระหายอยู่ร่ำไป

เพราะเธอดื่มน้ำจากแก้วที่ว่างเปล่า มันจะหายหิวได้อย่างไร..

เรื่องราวในวันนี้ก็เช่นกัน เราอยากให้คุณทําใจสบายๆ วางไจเบาๆ ค่อยๆ อ่านความคิดของเธอคนหนึ่ง เพราะความคิดของเธอดี น่าสนใจเพียงพอที่จะทําให้ไม่หลงไปดื่มน้ำจากแก้วที่ว่างเปล่าลําดับที่ 101 และแก้วต่อๆ ไปจนชั่วชีวิต อย่างไม่รู้จักคําว่าอิ่มเลยก็ได้

พจนีย์ พงษ์ประภาพันธ์ คุณหมอคนเก่ง เธอเป็นแพทย์หญิง มีฐานะ มีอาชีพที่มีเกียรติน่ายกย่อง มีอนาคตที่สดใสมาตลอด ตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนโรงเรียนเตรียมอุดมฯ มีผลการเรียนดี จนกระทั่งสามารถสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ได้ พอเรียนจบก็ได้เรียนต่อแพทย์เฉพาะทางด้านสูตินรีเวช เธอมีครอบครัวที่แสนอบอุ่น มีพี่น้องที่ไม่ทะเลาะกัน พ่อแม่ไม่เจ้าชู้ มีความเข้าใจกัน เธอช่างมีทุกอย่างเพียบพร้อม แถมมีเพื่อนมากมายที่เธอรักและรักเธอ

“...ความรู้สึกพร้อมที่เรามี ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก มันทําให้หมอเองใช้คุณค่าของชีวิตฟุ่มเฟือยมากไป คือ เที่ยวทุกคืน ดื่มพอมึนๆ แต่อาศัยเข้าไปกินบรรยากาศ ฟังพวกเพื่อนที่กินเหล้าคุยกัน ตอนนั้นมันรู้สึกสนุก บ้าๆ บอๆ สะใจ หัวเราะกันได้ทั้งคืน บ่อยครั้งดื่มถึงเช้าค่อยแยกย้ายกันกลับ มันแปลกเหมือนกันที่หมอเองเป็นผู้หญิงคนเดียวในเพื่อนผู้ชายกลุ่มใหญ่ แต่หมอไม่รู้สึกกลัวอะไร กลับรู้สึกว่าการทําแบบนี้เก๋มาก รู้สึกภูมิใจ เป็นการเข้าสังคมของกลุ่มพี่น้องหมอด้วยกัน...”

ก่อนหน้านั้นเธอเป็นคนห่างไกลศาสนา มองไม่เห็นความจําเป็นว่าจะเข้ามาช่วยให้ชีวิตสมบูรณ์ขึ้นได้อย่างไร เพราะที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้ว ทําบุญวันเกิดปีละครั้งตามประเพณีก็น่าจะเพียงพอ จนกระทั่งเรียนจบหมอ ได้มาเรียนต่อแพทย์เฉพาะทางด้านสูตินรีเวช ยิ่งทําให้เธอเชื่อมั่นเพิ่มขึ้นไปอีก

“...คือตัวเองไม่ค่อยเชื่อว่า คนอย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามีจริง ยิ่งเรียนสูติฯ ด้วย เห็นเด็กคลอดมากี่คนๆ ก็ไม่เห็นใครจะสามารถเดินได้ 7 ก้าว แบบนี้ เป็นไปไม่ได้เลย ยังนั่งคุยกับเพื่อนๆ เลยว่า สมัยก่อนคงมีนักคิดที่เก่งมาก คิดจะจัดระเบียบทางสังคมขึ้นมา จึงแต่งเรื่องพระพุทธเจ้าขึ้น แล้วใส่ปาฏิหาริย์เพื่อเพิ่มความศรัทธา และน่าเชื่อถือลงไป อะไรที่พิสูจน์ด้วยวิทยาศาสตร์ หรือจับต้องไม่ได้ ตอนนั้นมีความรู้สึกว่า เราจะไม่เชื่อ”

เป็นความคิดที่หลายคนบนโลกใบนี้เชื่อและคิดอย่างเธอ แล้วคุณล่ะคิดอย่างไร..??

สิ่งที่ยากที่สุดอย่างหนึ่งของชีวิตคนเราก็คือ เราไม่รู้ว่าความเจ็บป่วยจะมาเยือนเมื่อไหร่ ในที่สุดวันร้ายคืนร้ายก็มาถึง เธอล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน ด้วยโรคหมอนรองกระดูกแตก โดยไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริง ซึ่งเจ็บปวดทรมานมากถึงขั้นเดินไม่ได้ เธอต้องเขารับการผ่าตัดและนอนพักฟื้นอย่างยาวนาน ฉีดยาเข้าช่องไขสันหลังเพื่อบรรเทาอาการปวด ก็ยังไม่หาย แม้แต่อาจารย์หมอที่ว่าเก่งๆ ที่เชี่ยวชาญมากทั่วทั้งโรงพยาบาล มารุมวินิจฉัน ดูอาการ ก็ยังไม่มีใครรักษาเธอได้

“รักษามาทุกวิธีแล้ว จนรู้สึกท้อแท้หมดหวัง เหมือนหมดหวังทุกอย่างในชีวิต กินยาก็แพ้กินไม่ได้ ทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน น้ำหนักลดจาก 47 กิโลฯ เหลือ 42 กิโลฯ ภายใน 2-3 วัน จนอาจารย์หมอมาพูดกับเราว่า ให้ทนอย่างนี้อีก 10 ปี ทนอีก 10 ปีนะ แล้วเราก็จะชินไปเอง ได้ยินประโยคนี้ เรารับไม่ได้ เลยหันกลับมาตั้งสติหยุดคิดว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตหรือนี่..!! ผ่าตัดก็ไม่หาย ฉีดยาเข้าช่องไขสันหลัง น้ำไขสันหลังก็รั่ว กินยาก็แพ้ อาจารย์หมอทุกคน เพื่อน หมอด้วยกันมารักษาดูอาการเราหมด เราก็ยังไม่หาย เราเองก็เป็นหมอด้วย มันช่างไม่ตรงไปตรงมาเสียเลย หมอเก่ง น่าจะรักษาหาย ก็กลับไม่หาย แล้วทําไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับเรา ทําไมต้องเป็นเรา...”

วิชาวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีที่ว่าแน่ วิชาหมอที่เธอเรียนมาเกือบ 10 ปี แม้แต่สาเหตุที่แท้จริงของการป่วยของเธอก็หาไม่พบ ซ้ำบอกกับเธอได้เพียงว่า ให้เธอทนรออีก 10 ปี แล้วจะชินไปเอง

น่าจะมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไรที่ยิ่งใหญ่มากกว่านี้ แล้วสิ่งนั้นคุณคิดว่าคืออะไรกันแน่ !!!

“ความรู้สึกเชื่อมั่นในวิทยาศาสตร์ตอนนั้นลดลงไปเลย เพราะเราสู้มาทุกทาง ใช้เทคโนโลยีที่ว่าทันสมัยทุกอย่างรักษามาหมด กลับสู้ไม่ได้ โชคดีที่ช่วงนั้นคุณน้ามาแนะนําให้เราใช้พุทธศาสตร์เข้าช่วย ในเมื่อเราลองมาทุกทางแล้วนี่ ไม่มีอะไรดีขึ้น ก็เลยหันมาศึกษาธรรมะ ลองหัดทําสมาธิปฏิบัติธรรม ทําบุญทุกบุญไม่ขาด โดยเฉพาะทุกวันนี้ จะขยันฟังธรรมะทุกวัน ทําให้เรากระจ่างชัด เข้าใจเบื้องหน้าเบื้องหลังของชีวิตได้มากขึ้น ทําให้เรารู้ว่า เบื้องหลังอาการป่วยของเรามันคือวิบากกรรมที่เราเคยทําเอาไว้ในอดีตนั่นเอง”

“...ก่อนหน้านั้น มีแต่คนบอกว่า คนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม มาชดใช้วิบากที่เคยทําไว้ ฟังแล้วรู้สึกว่า การเกิดมามัน ไม่น่าเกิดมาเลยนะ เหมือนเกิดมาเพื่อโดนลงโทษ ฟังแล้วรู้สึกว่าห่อเที่ยว ทําไมเราไม่มีโอกาส หรือหนทางใดในการแก้ไขเลยหรือ ? แต่พอมาฟังคําสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ท่านทรงเน้นย้ำว่า เราเกิดมาเพื่อทําพระนิพพานให้แจ้ง แสวงบุญสร้าง บารมี พอรู้เป้าหมายชีวิตอย่างนี้ มันรู้สึกชุ่มชื่นใจ ที่เกิดมาเหมือนชีวิตมีโอกาสแก้ไขปรับปรุงในสิ่งที่เรายังบกพร่องได้”

ด้วยคําถามนี้เองทําให้เธอประทับใจในคําสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพิ่มมากขึ้น เพราะท่านทรงสอนถึงวิธีแก้ไขวิบาก กรรมจากหนักจะเป็นเบา จากเบาก็จะหาย ถ้าตายก็ไปดี ซึ่งสิ่งเหล่านี้ เธอยืนยันว่า วิทยาศาสตร์ และวิชาหมอไม่สอนไว้เลย ซึ่งเธอได้พิสูจน์จุดนี้อย่างเด่นชัดด้วยตัวเอง เพราะอาการของเธอหมดหนทางจะเยียวยาแล้ว แม้กินยายังไม่ได้ เพราะแพ้ยา จึงรักษาด้วยการทําบุญ การรักษาศีล ทําสมาธิ และอธิษฐานจิต ในที่สุดเธอพบว่าอาการป่วยดีขึ้นตามลําดับ จนกระทั่งสามารถมาทํางานเป็นคุณหมอได้ดังเดิม

“จากเมื่อก่อนหมอไม่เคยคิดว่า พุทธศาสตร์จะเป็นศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่และมหัศจรรย์ขนาดนี้ ก่อนนั้นคิดเสมอว่า เป็นสิ่งที่เหลือเชื่องมงาย แต่พอได้มาฟังมาศึกษากลับพบว่า วิทยาศาสตร์เป็นศาสตร์ที่ยังล้าหลังอยู่มาก อย่างเราเอง เรียนหมอ วิชาแพทย์ก็อธิบายได้แค่การเกิดของคนกระทั่งตาย แต่ก่อนเกิดและหลังความตาย วิทยาศาสตร์ตอบไม่ได้

การเจ็บป่วยทางการแพทย์ เช่น โรคมะเร็ง ความดัน เบาหวาน หัวใจ สารพัดโรค ทางการแพทย์เองก็ไม่สามารถบอกได้แน่ชัด บอกได้แต่สมมติฐานและพยาธิสภาพรวมๆ ว่า มาจากหลายสาเหตุ แต่พอมาศึกษาพุทธศาสตร์จากกรณีศึกษาเรื่องกฎแห่งกรรม ทําให้พบว่าความรู้ที่เกิดขึ้นจากการทําสมาธิ สามารถตอบได้หมดถึงสาเหตุต้นตอของโรคว่า เป็นโรคนี้ เพราะกรรมอะไร จากชาติไหน และต้องแก้ไขอย่างไร ซึ่งตัวเราเองอัศจรรย์ใจมาก”

ทุกวันนี้เธอเชื่อมั่นถึงการมีจริงของพระสัมมาสัมพทธเจ้า เชื่อว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าประสูติแล้วสามารถเดินได้ 7 ก้าวจริงๆ

“จากการได้ศึกษาพุทธประวัติการสร้างบารมีของพระพุทธองค์ในแต่ละชาติ ว่ากว่าพระองค์จะวิเศษขนาดนี้ เพราะพระองค์ทรงสร้างบารมีมาอย่างยาวนานมากถึง 20 อสงไขย กับแสนมหากัป จนกระทั่งในชาติสุดท้าย ได้ลักษณะของกายมหาบุรุษครบถ้วน 32 ประการ จึงมีสภาพร่างกายพิเศษ ทําในสิ่งที่เหนือมนุษย์สามัญทั่วไปจะทําได้ ส่วนเด็กปัจจุบันที่คลอดออกมายังไม่เคยพบลักษณะพิเศษที่ได้กายมหาบุรุษเลย จึงทําไม่ได้

และมากไปกว่านั้น พระองค์สามารถระลึกชาติสอนสัตว์โลก สามารถอธิบายการเกิดได้ ตั้งแต่ก่อนมาเกิด ปฏิสนธิ สภาพขณะอยู่ในครรภ์ จนคลอดได้อย่างละเอียดชัดเจน เอามากๆ ทั้งๆ ที่สมัย 2,500 กว่าปี ที่ผ่านมา ยังไม่มีเทคโนโลยีไฮเทคใดๆ บอกให้เห็นภาพได้ถึงขนาดนั้น แต่พระองค์สามารถเห็นสิ่งเหล่านี้ได้จากการทําสมาธิ ซึ่งมีบันทึกเป็นหลักฐานไว้ในพระไตรปิฎกมายาวนานกว่า 2,500 ปี แล้ว”

:b8:
อนุโมทนากับคุณกบที่นำเรื่องดีๆมาแปะให้อ่าน น่าจะช่วยเสริมให้ผู้คนกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ ศึกษา ปฏิบัติธรรมตามแนวทางของพระพุทธศาสนามากยิ่งๆขึ้นไป

ฝากให้คุณโฮฮับพิจารณาเอาไปใส่ใจด้วยไม่ใช่ขวางตะพึดตะพือไปหมด

ควรมาช่วยกันเสริมส่วนที่ขาดตัดทอนส่วนที่เกินให้เกิดสิ่งที่ดีที่สุดที่จะมอบให้แก่ชาวโลกร่วมกัน