ต่อมามีคณะพระผู้ใหญ่เดินทางมาหา หลวงพ่อกบ อีกครั้ง เพื่อสอบสวนประวัติความเป็นมา เนื่องจากกลัวเป็นพวกลัทธิใหม่หรือพวกนอกรีต เนื่องจากพฤติกรรมของท่านค่อนข้างประหลาดไม่เหมือนพระทั่วไป แต่ท่านไม่ยอมบอกว่าเป็นใครและใครเป็นพระอุปัชฌาย์ จึงมีการทดสอบความรู้เรื่องธรรมะกันขึ้น ไม่ว่าจะถามเรื่องอะไร ในพระไตรปิฎกเล่มไหน หน้าอะไร หัวข้อเท่าไหร่ หลวงพ่อกบตอบถูกทั้งหมดและท่านถามกลับไปว่า “หัวใจของพระพุทธศาสนาคืออะไร”ปรากฎว่าไม่มีใครหรือพระเถรผู้ใหญ่ตอบได้แม้แต่รูปเดียว เงียบกันหมด ท่านจึงเฉลยให้ฟังว่าหัวใจพุทธศาสนาก็คือ “ศีล สมาธิ ปัญญา”เพราะเป็นหนทางแห่งการพ้นทุกข์

เท่านั้นเองกลายเป็นสาเหตุสำคัญที่พระผู้ใหญ่ไม่พอใจ สั่งให้ หลวงพ่อกบ ลาสิกขาบท กล่าวหาว่าเป็นพระเถื่อนไม่มีใบสุทธิบัตร พูดจาเพ้อเจ้อไร้สาระ ไม่น่าเชื่อถือ ท่านก็ไม่สนใจหรือเถียงอะไรยอมถอดจีวรออกลาสิกขาบทโดยดี หันมานุ่งขาวห่มขาวแทน ตอนนั้นลูกศิษย์ร้องไห้ระงมทั่ววัดเขาสาริกา เพราะสงสารท่าน จนหลวงพ่อบอกว่า “พวกมึงจะร้องทำไมกันวะ พระก็คือพระวันยังค่ำ จะใส่อะไรก็เป็นพระ เหมือนทองจมขี้โคลน ยังไงก็เป็นทองนั่นแหละ”ทำให้ลูกศิษย์คิดได้ว่า พระไม่ได้หมายถึงการนุ่งห่มผ้าเหลือง แต่หากสามารถลดละกิเลสได้ ไม่ว่าแต่งกายชุดอะไรก็ถือว่าเป็นพระอยู่วันยังค่ำ พระแท้พระดีจึงมิไช่อยู่ที่ผ้าเหลืองด้วยประการฉะนี้

หลวงพ่อกบมรณภาพและสังขารในวันที่ 17 ธ.ค. 2497 ท่ามกลางความเศร้าโศกของศิษยานุศิษย์ทั่วหน้า และน่าแปลกใจที่ว่าเช้าวัดถัดไปคือวันที่ 18 ธ.ค. หลวงพ่อโอภาสีเดินทางมาถึงวัดเขาสาริกาเพื่อมาเป็นธุระในการทำพิธีฌาปนกิจศพของหลวงพ่อกบ ผู้เป็นอาจารย์ เหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความงุนงงให้ผู้คนและลูกศิษย์ เนื่องจากสมัยก่อนการสื่อสารไม่รวดเร็วเหมือนปัจจุบัน การส่งข่าวไปหากันแต่ละครั้งใช้เวลาหลายวัน บ่งบอกได้ว่า หลวงพ่อโอภาสี ก็เป็นพระอภิญญาเหมือนอาจารย์ทุกประการ เพราะสามารถหยั่งรู้ความเป็นไปในโลกและรับรู้ว่าอาจารย์ละสังขารแล้วอย่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก

ที่มาของชื่อ “หลวงพ่อกบ"

ชั่วชีวิตของ หลวงพ่อกบ ท่านไม่เคยบอกว่าชื่ออะไร ? มาจากไหน ? เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ? เกิดเมื่อไหร่ ? บวชเมื่อไหร่ ? ใครเป็นพระอุปัชฌาย์ ? ลูกศิษย์ลูกหาจึงต้องหาชื่อมาเรียกกันไปต่าง ๆ นานา เช่น หลวงพ่อใหญ่บ้าง หลวงพ่อ เฉย ๆ บ้าง

วันหนึ่งฝนตกหนัก ฟ้าผ่าเสียงดังและลมพายุพัดแรงมากจนกุฎิสั่นคลอน ชาวบ้านและลูกศิษย์กลัวกุฏิพังชวนท่านหนี ท่านบอกว่า “มึงกลัวอะไรกัน เดี๋ยวก็หยุดตกแล้ว" พักเดียวฝนหยุดจริง ๆ และมีเสียงกบร้องดังลั่นทุ่งนา ชาวบ้านและลูกศิษย์ดีใจพากันไปจบกบมาแกงกิน แต่ไม่เจอสักตัวเดียว หลวงพ่อเลยอาสาไปจับมาให้เอง ปรากฎว่าจับมาเต็มข้องส่งให้ไปทำกินกันและท่านกำชับว่า “กินไม่หมดให้เอาไปปล่อยอย่าให้เหลือ" แต่มีชาวบ้านและลูกศิษย์บางคนแอบใส่ไหซ่อนไว้ รุ่งเช้ามาดูกลายเป็นใบสะแกและใบไม้อื่น ๆ อีกมากมาย สร้างความตกตะลึงให้ทุกคน ต่างขนานนามของท่านว่า “หลวงพ่อกบ" ด้วยเหตุนี้

มิใช่กล่าวหา..อโสกะ...

แต่..เตือน..

ต้องเข้าใจก่อนนะครับ...ที่โยคีสมัยก่อนพระพุทธเจ้า..ค้นหาจนเข้าอรูป..ได้..ก็เพราะ...ต้นเหตุจากการพยายามหาทางออกจากทุกข์..นี้แหละคับ..

หลวงพ่อกบวัดเขาสาริกา..




https://sites.google.com/site/patihan20 ... enux-3-lok

ปั้นแต่งคำพูด...มันมีเยอะ...

ก็ถามดู....ว่ากักกายจะรู้มั้ย..ว่าใครพูดจริง..ใครพูดไม่จริง..

รู้ได้ไงว่าเขาพูดจริง ดูจากตรงไหน

ต้นเรื่อง...ก็คือความพยายามหาทางออกจากทุกข์..นี้แหละ..

แม้จะได้ฌานแล้ว..แต่ก็ยังพบว่า...มีทุกข์อยู่...ก็รู้ว่า...ยังไม่สิ้นทุกข์..ยังไม่ถึงที่สุด...จึงต้องค้นหาทางออกจากทุกข์ต่อไป..

โยคีบางคนอาจคิดได้ว่า...ก็เพราะมีรูปจึงรู้สึกสุขรู้สึกทุกข์...รูปนอกก็ทำให้เกิดวัตถุให้รับรู้..รูปตนก็เป็นที่รับสัมผัส...เลยคิดได้ว่า..หากไม่มีรูปนอก..ก็ไม่มีวัตถุอะไรให้รับสัมผัส..หากไม่มีรูปตนก็ไม่มีอะไรไปรับสัมผัส...ความทุกข์ก็เกิดไม่ได้...เลยคิดหาความจริงในรูป..มองลึกเข้ามาในรูป...ก็เห็นทุกรูปมีการแยกแตกสลาย...เริ่มมองเห็นรูปเป็นของประกอบ...เกิดจากการรวมตัวกันขึ้นมา..เดิมรูปไม่มี..ที่มีคืออากาศที่ว่างเปล่า...

ทีนี้ก็เริ่มเตือนสติตนเสียใหม่...เวลาเห็นวัตถุหรือรูปนอก..ก็เตือนสติตนว่า..แท้จริงแล้วรูปนั้นไม่มี..ที่มีคืออากาศ..แล้วก็เตือนตนด้วยว่า..แม้รูปตนแท้จริงแล้วก็ไม่มี..ที่มีคืออากาศ..

มีอากาศความว่างเป็นอารมณ์ของจิต..สัมผัสอะไรก็รู้สึกว่านั้นมันเป็นความว่างไปเสียหมด...

ต้นเรื่องของเข้าอรูปฌานแรก..ก็ประมาณนี้...

หลวงพ่อกบวัดเขาสาริกา..



https://sites.google.com/site/patihan20 ... enux-3-lok

ต้นเรื่อง...ก็คือความพยายามหาทางออกจากทุกข์..นี้แหละ..

แม้จะได้ฌานแล้ว..แต่ก็ยังพบว่า...มีทุกข์อยู่...ก็รู้ว่า...ยังไม่สิ้นทุกข์..ยังไม่ถึงที่สุด...จึงต้องค้นหาทางออกจากทุกข์ต่อไป..

โยคีบางคนอาจคิดได้ว่า...ก็เพราะมีรูปจึงรู้สึกสุขรู้สึกทุกข์...รูปนอกก็ทำให้เกิดวัตถุให้รับรู้..รูปตนก็เป็นที่รับสัมผัส...เลยคิดได้ว่า..หากไม่มีรูปนอก..ก็ไม่มีวัตถุอะไรให้รับสัมผัส..หากไม่มีรูปตนก็ไม่มีอะไรไปรับสัมผัส...ความทุกข์ก็เกิดไม่ได้...เลยคิดหาความจริงในรูป..มองลึกเข้ามาในรูป...ก็เห็นทุกรูปมีการแยกแตกสลาย...เริ่มมองเห็นรูปเป็นของประกอบ...เกิดจากการรวมตัวกันขึ้นมา..เดิมรูปไม่มี..ที่มีคืออากาศที่ว่างเปล่า...

ทีนี้ก็เริ่มเตือนสติตนเสียใหม่...เวลาเห็นวัตถุหรือรูปนอก..ก็เตือนสติตนว่า..แท้จริงแล้วรูปนั้นไม่มี..ที่มีคืออากาศ..แล้วก็เตือนตนด้วยว่า..แม้รูปตนแท้จริงแล้วก็ไม่มี..ที่มีคืออากาศ..

มีอากาศความว่างเป็นอารมณ์ของจิต..สัมผัสอะไรก็รู้สึกว่านั้นมันเป็นความว่างไปเสียหมด...

ต้นเรื่องของเข้าอรูปฌานแรก..ก็ประมาณนี้...

ต้นเรื่อง...ก็คือความพยายามหาทางออกจากทุกข์..นี้แหละ..

แม้จะได้ฌานแล้ว..แต่ก็ยังพบว่า...มีทุกข์อยู่...ก็รู้ว่า...ยังไม่สิ้นทุกข์..ยังไม่ถึงที่สุด...จึงต้องค้นหาทางออกจากทุกข์ต่อไป..

โยคีบางคนอาจคิดได้ว่า...ก็เพราะมีรูปจึงรู้สึกสุขรู้สึกทุกข์...รูปนอกก็ทำให้เกิดวัตถุให้รับรู้..รูปตนก็เป็นที่รับสัมผัส...เลยคิดได้ว่า..หากไม่มีรูปนอก..ก็ไม่มีวัตถุอะไรให้รับสัมผัส..หากไม่มีรูปตนก็ไม่มีอะไรไปรับสัมผัส...ความทุกข์ก็เกิดไม่ได้...เลยคิดหาความจริงในรูป..มองลึกเข้ามาในรูป...ก็เห็นทุกรูปมีการแยกแตกสลาย...เริ่มมองเห็นรูปเป็นของประกอบ...เกิดจากการรวมตัวกันขึ้นมา..เดิมรูปไม่มี..ที่มีคืออากาศที่ว่างเปล่า...

ทีนี้ก็เริ่มเตือนสติตนเสียใหม่...เวลาเห็นวัตถุหรือรูปนอก..ก็เตือนสติตนว่า..แท้จริงแล้วรูปนั้นไม่มี..ที่มีคืออากาศ..แล้วก็เตือนตนด้วยว่า..แม้รูปตนแท้จริงแล้วก็ไม่มี..ที่มีคืออากาศ..

มีอากาศความว่างเป็นอารมณ์ของจิต..สัมผัสอะไรก็รู้สึกว่านั้นมันเป็นความว่างไปเสียหมด...

ต้นเรื่องของเข้าอรูปฌานแรก..ก็ประมาณนี้...

ฮาโหล...ฮาโหล..อโสกะหาย..




อันนี้รูป..

ส่วน..วิญญาณ..ต้นเรื่องก็มีลักษณะคล้ายๆกัน..คือการพยายามหาทางออกจากทุกข์...

การตั้งมุมมองว่า



นี่คงเป็นการคิดสรุปเอาเองตามความเห็นของกบหรือเปล่า
ก็ถือเป็นเหตุผลที่พอใช้ได้ เป็น 1 มุมมองใน 4-8-16-32-64
มุมมอง หรือมากกว่านั้น

[size=150]แต่มุมมองในการเห็นทุกข์และอยากจะพ้นทุกข์ น่าจะเป็นมุมมองของเจ้าชายสิทธัตถะ มากกว่ามุมมองของโยคีทั้งหลาย
นะครับ

เท่าที่ศึกษาและทราบจากประวัติความเป็นมาของคนอินเดียที่พากันไปบวชเป็นฤาษีหรือโยคีนั้น เขาบวชเพื่อแสวงหา
"อมตะสุข"กันเป็นประเด็นสำคัญมากกว่า จึงเกิดความโลภเพิ่มขึ้นๆอย่างไม่รู้สิ้นสุด
จิตไม่สงบ อยากให้สงบ