มันเรื่องธรรมดาๆของชนทั้ง 5 ชั้น
กรัชกายยังไม่รู้หรือ ดูและสังเกตในรูปให้ดีๆ

การนิ่งเฉยอย่างมีปัญญานั้น มันจะเกิดขึ้นอย่างจริงจังและถาวรเมื่อถึงระดับ
เห็น สักแต่ว่าเห็น
ได้ยิน สักแต่ว่าได้ยิน
รู้ สักแต่ว่ารู้

ไม่ว่าจะมีผัสสะ เวทนาหรืออารมณ์ใดๆ ก็จะมีเพียงจิตรู้ๆๆๆ
เพียงอย่างเดียวไร่การปรุงแต่ง คิดนึกเติมใดๆ

สร้างวาทกรรมไปเรื่อย ก็มันหยุดคิดไปแล้ว แล้วมันจะรู้อารัย จะสักนั่นสักนี่ อาตี๋สักมังกรได้ยังไงล่ะ หือ

กรัชกายก็อาศัยการสร้างวาทกรรมหากินไปวันๆในลานธรรมจักรแห่งนี้จนเปรอะลานไปหมดแทบไม่มีช่องว่างให้กระทู้ของท่านอื่นๆได้อยู่หน้า 1 นานๆ

ถือว่าเห็นแก่ตัวมากไปไหมนี้ ลดจำนวนกระทู้ลงหน่อยหรือให้เหลือแค่กระทู้เดียวแล้วไปถามตอบคุยทุกเรื่องในกระทู้นั้น ทำเป็นเหมือนห้องหรืออาณาจักรของกรัชกายมีอะไรก็มาชวนไปสนทนากันที่นั่น จะได้ไม่เบียดเบียนโอกาสของเพื่อนฝูงท่านอื่นในลาน

วาทกรรมทำให้เกิดการสนทนาธรรม เป็นวัตถุประสงค์ของห้องและลานธรรมจักรนี้อยู่แล้ว จะพูดไปทำไมใยให้รกสมอง
หือ!....กรัชกาย?

สังเกตดูให้ดีๆสิ วาทะกรรมทั้งหลายนั้นแทรกสิ่งที่มีคุณค่าไว้มากมายที่คนตาต่ำจะมองไม่เห็นแต่คนมีสติปัญญาและใจเป็นธรรมเขาจะรู้ซึ้งตามอยู่ตลอดเวลา

ดูจากจำนวนคนเข้าอ่านกระทู้นะ

ช่วยชูกระทู้ของกรัชกายมาไว้หน้า 1 ตั้งหลายกระทู้ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก สงสัยจะต้องปล่อยละมั้ง ดังพอแล้วนี่กรัชกาย

กรัชกายไม่ค่อยนิยมการรำพึงรำพัน

ไม่นิยมก็อย่าเข้ามาสงสัยมาถามอะไรอโศกะอีกเลยนะ ฉลาดรู้เรื่องเองหมดแล้วนี่

ความหมาย คือ เอาเนื้อๆธรรมะ ไม่เอารำพัน มีอะไรก็ว่าไปแบบเนี่ย

ผมไม่อยากจมลงไปในปัญหาของคนฟุ้งซ่าน ติดปีติ นิมิต อุปาทาน ย่อหย่อนในด้านสติ สัมปชัญญะตามกรัชกายไปนะครับ เพราะกรัชกายกำลังไปคิดแก้ผลไม่ใช่เหตุ มันจะได้แต่ความเรื่องมาก เหนื่อยเปล่า เหนื่อยไม่รู้จบ ไปกับสังขารธรรมของคนทั้งโลก ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น กรัชกายชอบอย่างนั้นก็เชิญไปสู่ที่ชอบๆตามกิเลสตัณหา อัตตา ของกรัชกายเถิดนะครับ

ต่อไปถ้าเอาปัญหาของคนฟุ้งซ่าน ติดปีติ นิมิต อุปาทาน ย่อหย่อนในด้านสติ สัมปชัญญะมาถามผมอีกผมจะไม่คุยด้วยแล้วนะครับ เบื่อ!...มักๆ

อย่าเบือขอรับ รู้สึกเบื่อให้กำหนด เบื่อๆๆๆ ตัดหนอทิ้่งก็ได้ เบื่อๆๆ ตรงกับความรู้สึกนั่นแหละ

บอกหลายหนว่า ท่านอโศกจะพูดจะทำจะเอาแต่ด้านดีด้านเดียว

ปฏิบัติไปทำไปภาวนาไป พอประสบปัญหาลุกหนี คิกๆๆ คิดว่าไม่ใช่ธรรมะ แล้วมาบอกว่าผ่านยาน 16 ก็ชีวิตมันประกอบด้วยทุกข์ประจำสังขาร จริงไม่จริง เมื่อปฏิบัติประสบทุกขเวทนาเป็นต้น ต้องแก้ต้องผ่านมันไปซี่ ไม่ใช่ลุกหนี ง่วงลงนอน คิกๆๆ

ผมหนีคนฟุ้งซ่าน รู้เรื่องช้า ไม่ปฏิบัติจริง อย่างกรัชกาย

แต่ไม่เคยหนี

อริยสัจ 4 โพธิปักขิยธรรม 37 ประการ ปัจจุบันอารมณ์และ
อนัตตาเลยตลอดเวลาชีวิตทีาเหลืออยู่นี้

กรัชกายทำอย่างนี้ไดหรือเปล่าล่ะ?

ถึงว่าไงว่า นั่นมันตัณหา ไม่ใช่ปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นจากตัณหา เออ จะเอานั่นเอานี่ อะไรนักก็ไม่รู้ แต่จะเอาอ่า ดูเขาอยากดิ อยากได้อริยสัจ 4 อยากได้โพธิปักขิยธรรม 37 ประการ อิอิ

มีตรงไหนที่ผมบอกว่าจะเอา ก้อปมาให้ดูหน่อย

มีแต่กรัชกายนั่นแหละที่ขี้ตู่ สรุปความเอาตามอัตโนมัย ทีมโนมา ระวังนะจะตกอบายไม่รู้ตัวเพราะวาจา วจีกรรม

ไม่รู้ตัว...จิงจิง..นิ