พระพุทธศาสนามีคำสอนมากมายหลายแง่หลายด้าน พอแบ่งให้เห็นภาพคำสอนหน่อย ก็มีทั้งที่เป็นโลกียธรรม คือคำสอนชาวบ้านทั่วๆไป เช่น สอนให้ขยันหมั่นเพียร ไม่เกียจคร้าน กตัญญูรู้คุณต่อผู้พระคุณ เป็นต้น ทั้งที่เป็นโลกุตรธรรม คือคำสอนระดับปัญญาซึ่งเหนือกว่าโลกียธรรม ซึ่งต่างจากลัทธิศาสนาอื่น ที่มีคำสอนพื้นๆคือหลักศรัทธา ศาสนิกของเขาจึงมีจุดมุ่งไปจุดเดียวกัน...ซึ่งต่างจากพุทธศาสนิกเราเหตุมีคำสอนมากมายดังว่าแล้ว พุทธศาสนิกบ้างก็จับคำสอนเอาแง่นั้นบ้างแง่นี้บ้าง บ้างก็ติดคิดอยู่แง่มุมเดียว ทิ้งแง่มุมอื่น บ้างก็จะเอาแต่โลกุตรธรรมซึ่งเป็นคำสอนด้านปัญญาขั้นสูงอย่างเดียว
ข้ามโลกียธรรมซึ่งเป็นคำสอนพื้นๆสัมผัสได้ จิตใจเลยเคว้งคว้าง จับจุดไม่ถูกนำหลักให้ดูนิดหน่อย
ความหมายที่แท้ คำว่า “ปฏิบัติธรรม” ได้แก่การนำเอาธรรมะไปใช้ในการดำเนินชีวิต หรือการดำเนินชีวิตตามธรรม แต่ปัจจุบัน มักเข้าใจคำนี้ไปในความหมายว่า เป็นการฝึกอบรมทางจิตปัญญาขั้นหนึ่งระดับหนึ่งโดยเฉพาะ ซึ่งมีลักษณะเป็นรูปแบบ และทำไปตามแบบแผนที่ได้กำหนดวางไว้
)