นี่คือผู้ที่ไม่เข้าใจความหมายทางภาษาของเค้า



จักขุนทรีย์ อินทรีย์คือจักษุ (อินทรีย์คือตา) อิอิ เท่านี้เอง

แนะๆ แถมว่า


เป็นวิชชา มีสัมปชันแยะ เข้าไปอีก

ถ้ายังงั้น คนทั่วๆไป ที่ตาไม่บอด มองเห็นรูป ก็มีวิชชา มีสัมปชัญญะกันทั้งนั้นซี่พี่โฮ

นี่แหละเอาศัทพ์เขามาเดามาด้นเพื่อให้เข้ากับทิฐิของตัว

ไม่ใช่ต้องรู้ทั้ง สองอย่างเหรอ
รู้ อวิชชา ความก่อเกิดของอินทรีย์หก
และความรู้นั้นเป็น วิชชา คือ เกิด อินทรีย์ห้า

อ่านมาจากสำนวนแปลโดยท่านพุทธทาส อ้างอิง
- มหาวาร. สํ. ๑๙/๒๗๑/๙๐๒

สภาพธรรมที่เกิดกับแต่ละทาง
มีธรรม3อย่างx 6ทาง=18อย่าง
18อย่างเกิดและดับที่1ขณะจิต
สภาพรู้ตัวทั่วพร้อมคือสติสัมปชัญญะ
จะต้องรู้ตรงลักษณะสภาพที่กำลังปรากฏ
รู้ตัวทั่วพร้อมในสภาพธรรมที่ปรากฏให้รู้ได้7อย่างทุกขณะ

มันต้องพูดว่า......พระอริยะรู้อินทรีย์๖ด้วยอินทรีย์๕ครับ
พระอริยะจะต้องทรงความเป็นอินทรีย์๕อย่างสม่ำเสมอ....ประเด็นนี้คุณคงเข้าใจ นั้นก็เพราะ
องค์มรรคผู้ปฏิบัติคือ อินทรีย์๕ของอริยะ

ถ้าพระอริยะไม่ทรงความเป็นอินทรีย์๕ไว้ ก็จะรู้ไม่ทันผัสสะ
เมื่อเกิดการกระทบขึ้นที่ทวารใด ก็จะหลงไปปรุงแต่งทันที

แต่ถ้าอริยะทรงความเป็นอินทรีย์๕ไว้ เมื่อเกิดการกระทบก็จะรู้ว่า เกิดอินทรีย์ขึ้นแล้ว
ที่ทวารหนึ่งของทวารทั้ง๖

รู้ของอริยะไม่ได้หมายถึงรู้อวิชชา แต่หมายถึงว่ารู้อะไรบ้างที่เป็นอวิชชาเดี๋ยวจะสับสน
ความรู้เรื่องลักษณะของอวิชชา และรู้ลักษณะของวิชชา....รวมเรียกว่า วิชชา
เพราะมันเป็นคุณสมบัติของ อริยะ

อวิชชาที่พระอริยะรู้ จักขุเป็นกาย(ดิน น้ำ ลม ไฟ) ไม่ใช่ธาตุ
แต่ปุถุชนผู้ติดในอวิชชาจะหลงคิดว่า จักขุเป็นธาตุ

ในความเป็นอินทรีย์๕นั้น ในสภาพธรรมจะต้องเกิดสืบเนื่องกัน จนดูเป็นหนึ่งเดียวกันทั้งห้าองค์ธรรม(อินทรีย์)

เราจะเรียกอินทรีย์หกแบบนี้ไม่ได้ เพราะจะทำให้เข้าใจไปว่า เป็นการเกิดแบบอินทรีย์๕
ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ ทวารที่เป็นเหตุจะรับการกระทบได้ที่ละทวารหรือที่ละขณะ ไม่สืบเนื่องเป็นหนึ่งแบบ
อินทรีย์๕ ฉะนั้นจะเรียกอินทรีย์ที่เกิดจากทวารใดก็ต้องจำเพราะเจาะจงลงไปเลยครับ



พระอริยะต้องรู้ทั้งสองอย่าง รู้ในที่นี้หมายถึงความจำได้หมายรู้ ไม่ใช่รู้โดยตัวผู้รู้หรือวิปัสสนานะครับ
รู้อวิชชาของอริยะ คือรู้ว่า ลักษณะอย่างไรมีเหตุมาจากอวิชชา สภาพธรรมเช่นไรเกิดจากอวิชชา
โดยสรุป ความรู้อวิชชาของอริยะเป็นอดีตจึงต้องรู้ด้วยสติ
วิชชาของอริยะเป็นปัจจุบันจึง ต้องรู้ด้วยปัญญา..
นี้แหล่ะคือเหตุที่บอกว่า พระอริยะต้องทรงความเป็นอินทรีย์๕อย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ



นี่ถูกต้องครับ! เพียงแต่ต้องไม่สับสน รู้ อวิชชา คือรู้ว่าสิ่งใดเป็นสิ่งที่เกิดจากการปรุงแต่ง
คำบางคำถ้าไม่พิจารณาจะทำให้งง เช่น รู้อวิชา อาจหมายถึงความไม่รู้ของปุถุชนก็ได้
รู้อวิชชาอาจหมายถึงรู้ในสิ่งที่ปรุงแต่งก็ได้ครับ

อยากให้คิดแบบนี้ครับ......อวิชชาเป็นลักษณะของผู้ที่ไม่เคยเห็นสภาพที่แท้จริงของธรรม
เมื่อไม่เห็นก็เลยไม่รู้ลักษณะที่แท้จริงนั้น

วิชชา ....ก็คือบุคคลได้รู้เห็นสภาพธรรมที่เป็นจริงแล้ว การรู้เห็นสภาพที่เป็นจริงเรียกว่า...วิชชา

ทั้งอวิชชาและวิชชา เป็นธรรมที่แตกต่างกัน มีอย่างหนึ่งแล้วจะมีอีกอย่างไม่ได้
เช่นยังเป็นผู้มีอวิชชา ย่อมไม่มีวิชชา
เป็นผู้มีวิชชาแล้ว ย่อมไม่มีอวิชชา

คิกๆๆ โฮฮับมั่วได้ใจกรัชกายไปเต็มๆ

ไม่เข้าใจจุดประสงค์หลักวิภัชชวาที คือ ท่านจำแนกแยกแยะกาย มโน (กายใจ) เป็นขันธ์ ตัวอย่าง (จักขุ = รวมอยู่กับกาย)

เป็นอายตนะ (จักขวายตนะ)

เป็นธาตุ (จักขุธาต)

เป็นอินทรีย์ (จักขุนทรีย์) เพื่อให้สาธุชนเห็นว่า เป็นสักแต่ว่าขันธ์ เป็นต้น ไม่ใช่สัตว์บุคคลตัวตนเราเขา

แต่เจ้ากรรมนายเวรโฮฮับไปคิดสะยังงั้น จึงกลวงใน นี่แหละอวิชชาแบรนด์เนม อวิชชาของแท้ ไม่ลอกไม่ดำ ขำ

เอาหลักวางเทียบให้ดูที่เขาเล่นกัน (แต่ฝ่ายเกิดกิเลสเกิดทุกข์นะ)

อ้าวดู

"อาศัยตาและรูป เกิดจักขุวิญญาณ ความประจวบแห่งธรรมทั้ง ๓ นั้นเป็นผัสสะ เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี บุคคลเสวยอารมณ์ใด ย่อมหมายรู้อารมณ์ นั้น (= สัญญา) หมายรู้อารมณ์ใด ย่อมตริตรึกอารมณ์นั้น (= วิตักกะ) ตริตรึกอารมณ์ใด ย่อมผันพิสดารซึ่งอารมณ์นั้น (= ปปัญจ) บุคคลผันพิสดารซึ่งอารมณ์ใด เพราะการผันพิสดารนั้นเป็นเหตุ ปปัญจสัญญาแง่ต่างๆ * (= สัญญาที่ซับซ้อนหลากหลาย) ย่อมผุดพลุ่งสุมรุมเขา ในเรื่องรูปทั้งหลาย ทีพึงรู้ได้ด้วยตา ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน"

(ต่อไป ว่าด้วยอายตนะ และอารมณ์อื่นๆ จนครบ ๖ คู่ ใจความอย่างเดียวกัน)

(ดู ที.ม.10/256-7/311)


ตา+รูป+จักขุวิญญาณ=ผัสสะ => ต่อจากนี้แล้วแต่คนๆนั้นโง่หรือฉลาด โฮ่ก็อวิชชา (โง่) ถ้าฉลาดก็วิชชา (ปัญญา)

โฮฮับนี่เอาหลักธรรมที่ท่านสอนไว้ถูกต้องแล้ว มาต้มยำทำแกงจนเลอะเทอะไปหมด

เมื่อ อสังขตธาตุหรือธรรม ไม่ใช่นิพพาน
ทำไมมี พระสูตรที่ทรงสอนเรื่อง ทางที่จะให้ถึงอสังขตะ ล่ะคะ?

http://www.84000.org/tipitaka/read/?18/674-684

ที่ท่านต้องเน้นสอนเรื่องทางที่จะให้ถึงอสังขตะ ก็เพราะ......
อสังขตะเป็นองค์มรรคของนิพพานนั้นมีวิถีหรือการเข้าถึงเป็นการเฉพาะ
นั้นก็คือ อสังขตะเกิดได้กับทุกคน .....เพียงแต่อสังขตของพระอรหันต์
วิถีหรือการเข้าถึง ต้องเป็น โพธิปักขิยธรรม(การปฏิบัติ)

อธิบาย กายใจของบุคคลเมื่อมีการกระทบ จะเกิดเป็น......สังขตะ
กายใจของปุถุชนจะเข้าไปยึดตัวสังขตที่ดับไปแล้วนั้น กายใจของปุถุชนก็จะเป็นอัตตาและขันธ์
ตรงข้ามกับอรหันต์ เมื่อมีสังขตมากระทบกายใจ ท่านรู้ว่าสังขตที่มากระทบเป็นอนัตตา แล้วจึงปล่อยวาง
ไม่เข้าไปยึดสิ่งที่เป็นอนัตตา(สังขตที่ดับไปแล้ว) ......กายใจจึงไม่เป็นอัตตาหรือขันธ์
ลักษณะเช่นนี้ท่านเรียกว่า.....อสังขตะ ความหมายก็คือไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับ สังขตะนั้นเอง

ยังมีอีกกรณีหนึ่งก็คือ ปุถุชนที่มีสภาวธรรมที่เรียกว่า ภวังค์(หลับ)
กายใจของปุถุชนนั้นก็เป็นอสังขตะเช่นกัน ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะในขณะตกในในภวังค์ปุถุชนนั้น
จะไม่มีหรือไม่รับรู้สิ่งที่มากระทบ.....นั้นก็หมายความว่า ยังไม่เกิดสังขตะ เช่นนี้กายใจของปุถุชน
จึงเป็นอสังขตเช่นกัน ......เพียงแต่อย่าลืมว่าปุถชนยังไม่ได้ผ่านการเจริญปัญญาด้วยสติปัฏฐาน
และโพธิปักขิยธรรม

ฉะนั้นกายใจของปุถุชนยังมีอัตตาอยู่ ในขณะที่ตกภวังค์ กายใจของปุถุชนจึงยังคงยึดถือภพในปฏิจจฯ ที่เป็นเช่นนี้ไม่ใช่เพราะกายใจเป็นผู้กระทำ แต่เป็นเพราะกฎเกณท์ทางธรรมชาติที่เรียกว่า
ธรรมฐิติ อิทัปปจยตา

สรุปก็คือ ความสำคัญของอสังขตะนั้น ต้องขึ้นอยู่กับวิถีที่ให้ถึงอสังขตะ
อสังขตะของอรหันต์ ทางที่ให้ถึงก็คือ......การปฏิบัติในโพธิปักขิยธรรม

ส่วนอสังขตะของปุถุชนและอริยะบางระดับ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติ
กายใจที่ว่ายังไม่ปล่อยวางกฎแห่งธรรมชาตินี้ มันก็ยังวนเวียนกับธรรมชาติที่ว่า(วัฏฏสงสาร)


ปล.เพิ่มเติมเพื่อความเข้าใจ อสังขตะหมายถึงกายใจที่ไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับตัวสังขตะ
อย่างหนึ่งไม่ยุ่งเพราะรู้ว่าเป็น อนัตตา(มีความรู้สึกรับรู้) อีกอย่างไม่ยุ่งเพราะไม่มีความรู้สึกหลับหรือสลบ
อสังขตะของบุคคลมันต่างกันตรงที่มาครับ

เข้าใจมากขึ้นค่ะ ขอบคุณค่ะ

คุณโฮฮับคะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นส่วนประกอบของอวัยวะในร่างกายเป็นรูปที่เกิดจากกรรม

ร่างกายนี้ที่เป็นมหาภูตรูปประกอบด้วยธาตุ4ดิน น้ำ ลม ไฟ ที่มีการประกอบกันเข้าของอุปาทายรูป4

คือต้องมีสี กลิ่น รส โอชา เนื่องจากเป็นรูปที่เกิดจากกรรมที่เกิดจากจิตจึงมีวิญญาณเพิ่มอีก1อย่าง

รวมแล้วที่ร่างกายนี้ประกอบด้วยรูป9รูปอย่างน้อยไม่ว่าจะเป็นอวัยวะใดในร่างกายนี้หรือสิ่งมีชีวิตอื่น

ฉะนั้นที่มหาภูตรูปแต่ละรูปที่ปรากฏที่ไม่มีชีวิตจึงเกิดจากอุตุ(ความร้อน-เย็นที่ทำให้เกิดเป็นสิ่งต่างๆ)

การประกอบกันของทุกสิ่งที่มหาภูตรูปจึงเท่ากับธาตุสี่+อุปาทายรูป4ฐานที่มหาภูตรูปไม่ใช่มีแค่ธาตุ4

เพราะที่ใดมีมหาภูตรูปที่นั่นต้องมีสีกลิ่นรสโอชา ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีการปรากฏของรูปที่มหาภูตรูป

ทุกสิ่งจึงเป็นการประกอบกันของธาตุ4และอุปาทายรูป4รวมเป็น8รูปอย่างน้อย ส่วนการเิกิดของรูป

เกิดได้4แบบ มีรูปที่เกิดจาก 1)อาหาร 2)จิต 3)กรรม 4)อุตุ(ความเย็น-ร้อน) จักขุธาตุไม่ใข่แค่ธาตุ4

ธาตุ ก็อย่างหนึ่ง
อินทรีย์ หรือความเป็นใหญ่ก็อย่างหนึ่ง
รู้ได้อย่างไรว่า ไม่เหมือนกับที่ student เข้าใจ
ดู
อภิธรรมปิฏกเล่มที่ 35 วิภังคปกรณ์ครับ
ยกตัวอย่าง
สัก 1ธาตุ คือกามธาตุนะครับ
ในวิภังคปกรณ์จำแนกไว้อย่างนี้ครับ


จะเห็นได้ว่า ธาตุ บอกคุณลักษณะธรรมชาติของสิ่งนั้น ทรงไว้ซึ่งลักษณะของสิ่งนั้น เข้าใจง่ายๆคร่าวๆเช่นนี้ก่อนนะครับ
ส่วนอินทรีย์เป็นรายละเอียดเพียงส่วนหนึ่งของธาตุนั้นๆ

กามธาตุ เป็นหมวดย่อยของ สังขตธาตุนะครับ

เรื่อยเปื่อย! คำว่ากามธาตุในอภิธรรมบทนี้ กามไม่ได้เป็น ธาตุ
โดยเนื้อหาแล้ว ท่านบอกว่า กามและธาตุ กามก็อย่างหนึ่ง ธาตุก็อย่างหนึ่ง


คุณเช่นนั้นแกมั่วครับ แกอ่านพระไตรปิฎกไม่เป็น พอเห็นตัวหนังสือที่คล้ายกัน
ก็ก็รีบร้อนอ้าง แต่ที่ไหนได้มันคนละเรื่อง นกแก้วนกขุนทองครับ

ในอภิธรรมภาชนีย์ ในหัวข้อที่๑๒๔ท่านกล่าวไว้ว่าบัญญัติใดเป็นธาตุ
ซึ่งธรรมบทนี้ เป็นหัวข้อที่จะต้องทำความเข้าใจเสียก่อน ที่จะไปอ้างวิภังคปรณ์ในข้อ ๑๐๘๗

อภิธรรมภาชนีย์

[๑๒๔] ธาตุ ๑๘ คือ
๑. จักขุธาตุ
๒. รูปธาตุ
๓. จักขุวิญญาณธาตุ
๔. โสตธาตุ
๕. สัททธาตุ
๖. โสตวิญญาณธาตุ
๗. ฆานธาตุ
๘. คันธธาตุ
๙. ฆานวิญญาณธาตุ
๑๐. ชิวหาธาตุ
๑๑. รสธาตุ
๑๒. ชิวหาวิญญาณธาตุ
๑๓. กายธาตุ
๑๔. โผฏฐัพพธาตุ
๑๕. กายวิญญาณธาตุ
๑๖. มโนธาตุ
๑๗. ธรรมธาตุ
๑๘. มโนวิญญาณธาตุ



ในอภิธรรมภาชนีย์บทนี้ซึ่งเป็นหัวข้อที่จะต้องทำควา่มเข้าใจก่อน
ที่จะไปศึกษาในหัวข้อต่อไป เช่นนั้นเอาเรื่องกามธาตุในวิภังคปกรณ์มาอ้างด้วยความเขลา
หารู้ไม่ว่า ทำให้พระธรรมขัดแย้งกัน

ขอถามคุณเช่นนั้นว่า ไอ้กามธาตุที่คุณมั่วอ้าง
มันอยู่ตรงใหนในธาตุ๑๘ครับ



เลอะเทอะ! ในวิภังปกรณ์บทนี้ ท่านไม่ได้กล่าวถึงคุณสมบัติของธาตุ
แต่ในความหมายที่ท่านสื่อก็คือ.....
ท่านบอกว่า กามและธาตุ เป็นเหตุให้เกิดธรรมอะไรได้บ้าง มันไม่ใช่กามเป็นธาตุ ...กามไม่ใช่ธาตุ

บอกหลายครั้งแล้วว่า ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา(เกิดแล้วดับไป)
ยังมาพูดเป็นนกแก้วว่า นั้นเป็นนี้ นี้เป็นนั้น
ธรรมเป็นได้แค่เหตุมันเกิดแล้วก็ดับได้ผลมาแทนที่

พูดมาได้ไงว่าอินทรีย์เป็นส่วนหนึ่งของธาตุ....สักกายทิฐิ วิจิกิจฉาแท้หนอ!