รบกวนท่านผู้แตกฉานในพระวินัย ช่วยแนะนำหน่อย เรื่องการฉันเนื้อสัตว์ กล่าวคือ วัดที่ผมอยู่ติดอ่างเก็บน้ำ ชาวบ้านประกอบอาชีพประมงเป็นอาชีพหลักและอาชีพเสริม...ในการบิณฑบาตจะได้อาหารที่มีสัตว์น้ำมาด้วยทุกวัน พระที่อาวุโสกว่าท่านบอกว่าเราไม่ควรฉันเพราะจะต้องอาบัติ เพราะเราย่อมรู้ว่าปลามาจากอ่างเก็บน้ำ แต่อีกรูปแย้งว่าถ้าวัดที่อยู่ติดทะเลชาวบ้านเป็นชาวประมงก็ฉันอาหารชาวบ้านไม่ได้สิ เพราะปลาที่ใส่บาตรต้องมาจากทะเลนี้แน่นอน......จึงอยากทราบว่าที่ถูกต้องควรปฏิบัติอย่างไรจึงถูกต้อง (ท่านอาวุโสไม่ฉันส่วนเนื้อแต่ฉันน้ำ จะเป็นเกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงหรือเปล่าครับ)

เราไปสั่งให้เขาจับ เขาฆ่ามาเพื่อตนหรือเปล่าล่ะ

ข้อนี้ได้มีการพิจารณา กันแล้วว่า เราไม่ได้ใช้ไม่ได้สั่งให้เขาจับเพื่อเรา, แต่อาวุโสแย้งว่าบ้างครั้งเราก็ได้ยิน ที่เขาชักชวน สอบถามเรื่องการจับสัตว์น้ำกัน ก็ย่อมรู้ว่าอาหารนี้มาจากการฆ่านั้น

พระพุทธเจ้าทรงห้ามภิกษุฉันเนื้อ ๑๐ อย่าง คือ

๑ เนื้อมนุษย์
๒ เนื้อช้าง
๓ เนื้อม้า
๔ เนื้อเสือเหลือง
๕ เนื้อเสือโคร่ง
๖ เนื้อเสือดาว
๗ เนื้องู
๘ เนื้อราชสีห
๙ เนื้อหมี
๑๐ เนื้อสุนัข

- ภิกษุฉันเนื้อ ๑๐ อย่างที่ทรงห้าม ผิดพระวินัยต้องอาบัติถุลลัจจัย หรือทุกกฏ
- ฉันเนื้อชนิดอื่น ถ้าเขาเจาะจงฆ่ามาถวาย กล่าวคือภิกษุรู้เห็น ได้ยินหรือนึกรังเกียจว่า
เขาฆ่าเพื่อตน แล้วยังฉันต้องอาบัติทุกกฏ

- ภิกษุฉันเนื้อชนิดอื่น ถ้าเป็นการฉันโดยไม่พิจารณาก่อน ต้องอาบัติทุกฏ
- ภิกษุฉันเนื้อชนิดอื่น เป็นเนื้อที่บริสุทธิ์โดยเงื่อนไข ๓ อย่าง คือไม่ได้เห็น ไม่ได้ยิน
ไม่นึกรังเกียจและฉันโดยพิจารณาก่อน ไม่ต้องอาบัติ ..

ท่านอาวุโส...ทำถูกแล้ว...ไม่ฉันเพราะนึกรังเกียจ..ถ้าฝืนฉัน..จะอาบัติได้

ส่วน...ท่านที่ไม่ได้รังเกียจ..อีกทั้งไม่ได้เห็น(กับตา)..ได้ยิน(กับหู)..ว่าเขากำลังฆ่าปลาตัวนั้นๆเพื่อตน..ก็ฉันได้..ไม่อาบัติ..ครับ

สรุป...ทำถูกหมดทุกท่าน..ครับ

วินัยที่ว่าด้วยการห้ามฆ่าสัตว์และการประพฤติปฏิบัติตนของภิกษุเถรวาท......มันผิดเพี้ยนและขัดแย้งกันเอง
ถ้าเถรวาทจะเอาเรื่องการห้ามฆ่าสัตว์มาเป็นหลัก ตัวผู้ปฏิบัติจะต้องไม่กินเนื้อสัตว์ด้วยประการทั้งปวง
ไม่ใช่มาแถว่า ตัวเองไม่ได้ฆ่าเอง....พูดจาแบบนี้มันเลอะเทอะไม่สมควรเป็นภิกษุผู้ถือสัจจะ

ศาสนาพุทธเน้นเรื่องความเป็นเหตุเป็นผล อย่างเช่นภิกษุในมหายานท่านไม่ฆ่าสัตว์เหตุนี้ท่านจึงไม่กินเนื้อสัตว์ด้วย
ไม่เหมือนภิกษุศรีทนนชัยแบบไทย ปากก็บอกว่าเถรวาทเคร่งกว่านิกายใดๆ แต่ล่อสเต็กเต็มปากแล้วบอกว่า
อาตมาไม่ได้ฆ่าเอง โยมฆ่าแล้วแล้วโยมก็ซื้อมาถวาย......แถสุดๆ

คุณโฮฮับ...ภิกขุอยู่ด้วยกานอนุเคราะห์จากผู้อื่น ต้องเป็นคนเลี้ยงง่าย บิณฑบาตรขอทานเขาไปจะเลือกไม่ได้แม้เขาใส่ของโสโครกมายังต้องรับ...แต่พระองค์ให้ภิกขุพิจารณาว่าควรฉันหรือไม่ การฉันเนื้อหรือไม่ฉันเนื้อพระองค์ให้อิสระแก่สาวก แต่พระองค์ก็มีกรอบไว้ดังความเห็นก่อนหน้านี้....ถ้าคุณพอมีเวลาลองศึกษาในบทที่พระเทวทัต มาทูลขอให้พระองค์บัญญัติให้ ภิกขุอยู่ป่า,ไม่กินเนื้อสัตว์.....การทำตามพระธรรมนิวัยของตถาคตไม่ถือว่าเป็นการแถนะครับท่าน และการถกเถียงสอบถามกับเรื่องพระวินัย ก็เพื่อได้ขอยุติในธรรมเพื่อการประพฤติปฏิบัติไม่ด่างพ้อย เพื่อความเจริญในเพศพรหมจรรย์ และเพื่อมรรคผลนิพพานต่อไปครับ....ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะครับ

ที่ถูกต้องคือปฎิบัติตามพระธรรมวินัยครับ

ไม่ใช่ความเห็นตนเอง

คือผู้บวชไม่ต้องสงสัยหรือตั้งคำถามจนลึกซึ้งว่าปลามาจากไหน

เช่น รู้ได้อย่างไรว่าปลามาจากแอ่งน้ำ หรือคิดว่าอ่างเก็บน้ำอยู่แถวนี้เลยสรุปว่าปลามาจากแอ่งเก็บน้ำ

หรือเช่น ชาวบ้านถวายหมู ก็ต้องหาต้นกำเนิดที่มาของหมูด้วยใช่ไหมครับ

นั่นคือ การถือศีลเรื่องการกิน ต้องตามพระธรรมวินัยเท่านั้นครับ ชาวบ้านก็รู้ว่าถวายปลาไม่ผิดศีลอยู่แล้ว
จึงนำมาถวาย คืออย่าพึ่งคิดว่า ชาวบ้านจะเป็นตัวการทำให้ตนเองผิดศีล

ความเห็นตนเองจะลงที่การพิจารณาการ"กิน"ครับ

ว่า มาจากการกักขัง ต้องทนทุกข์ทนมานในกรงแคบๆ

ถูกทำร้ายถูกฆ่าตายนำมาทำอาหาร

ถือเป็นการพิจารณาเพื่อให้เกิดความปล่อยวาง ไม่ยึดถือว่า น่ากิน น่าลิ้มรส

เป็นต้น

ความเห็นคุณมันก็แถซ้อนแถนั้นแหล่ะ

บอกว่าภิกษุห้ามปฏิเสธ ถ้ามีโยมเอาเหล้ามาถวายจะรับหรือไม่!!
หรือแม้แต่โยมเอาลูกสาวมาช่วยปัดกวาดกุฏิ จะรับมั้ย
กฎเขากล่าวไว้ทนโท่ว่า "ห้ามฆ่าสัตว์และสัตว์ถูกฆ่ามาถวาย"......ยังกล้าแถ



ประเด็นที่ผมกำลังเน้นสอนคุณ ก็คือพระวินัยที่คุณยึดถือเอามาเป็นหลัก
สิ่งที่คุณจะต้องพิจารณาเป็นอันดับแรกก็คือ.... เป็นวินัยที่พระพุทธองค์บัญญัติขึ้นจริงหรือไม่
...คุณต้องพิจารณาประเด็นนี้ให้แจ้งชัดเสียก่อน ไม่ใช่ใครเขาบอกว่า วินัยนี้เป็นคำสอนของพุทธองค์
คุรก็เชื่อตะพรึดตะพรือ....เชื่อทั้งๆที่คนสอนกับการปฏิบัติของเขาขัดแย้งกัน


ก็บอกแล้วศาสนาพุทธเป็นศาสนาแห่งเหตุและผล มีหลักเกณท์เชื่อถือได้
ฉะนั้นเรื่อง ห้ามฆ่าสัตว์แต่กินเนื้อสัตว์ได้นี่มันไร้เหตุผลสิ้นดี....พิจารณาให้ดีก็รู้ว่า มันเป็นการอุปโหลกวินัยข้อนี้ขึ้นมา เพื่อความขลังของลัทธิตนเองหรือเปล่า

อยากจะสอนจขกทว่า ประเด็นหัวกระทู้ที่บอกว่า....การฉันเนื้อสัตว์ ที่เป็นอาบัติทุกกฎ
แท้จริงแล้ว โดยแก่นของพระธรรมวินัยมีเช่นนี้คือ....ภิกษุรูปใดยึดมั่นเอาเรื่องการฉันเนื้อสัตว์ได้หรือไม่ได้มาเป็นอัตตา......
ถือว่าเป็นอาบัติทุกกฎ

ความหมายของคำว่า"อาบัติทุกกฎฯ" นั้นก็คือภิกษุหาได้มีปัญญาเข้าใจในพระธรรมวินัยไม่
คืออาบัติเพราะไม่เข้าใจในพระธรรมวินัย

เรื่องของการฉันอาหาร มันไม่เกี่ยวกับฉันเนื้อสัตว์ได้หรือไม่ พระพุทะองค์บัญญัติเรื่องอาหารไว้ว่า
ควรฉันอาหารให้เป็น...กาลเทศะ
ส่วนเรื่องการฆ่าสัตว์พระพุทะองคืก้ไม่ได้บัญญัติว่าห้ามฆ่าสัตว์ แต่ทรงสอนให้ภิกษุมีใจเมตตาต่อสัตว์