ข้าพเจ้าเติบโตมา ได้ทำงาน อย่างที่แม่วาดหวังไว้ การเรียนที่ผ่านมาน่าภูมิใจ
ครอบครัวของข้าพเจ้าหลายคนมองว่าสุขสบาย พ่อ แม่รับราชการ ตัวข้าพเจ้าเองก็มีงานการทำ
แต่ข้าพเจ้าและพี่ชายจะเป็นเหมือนกันทั้งคู่คือ มีที่พึ่งคนเดียวคือ แม่
แม่เป็นคนส่งข้าพเจ้ากับพี่ชายเรียนคนเดียว
ขนาดลูกติดพ่อ แม่ก็ยังช่วยส่งเสียจนมีครอบครัว
บ้านของข้าพเจ้านั้นอยู่กัน พ่อ แม่ ข้าพเจ้า และพี่ชาย
ตั้งแต่เด็กๆ ข้าพเจ้าและพี่ชาย จะอยู่บ้านยาย ในช่วงที่แม่ลำาบาก
แม่ข้าพเจ้าเล่าว่า แม่คนเดียวที่ส่งลูกเรียน ทั้งๆที่ตกลงกันแล้วว่าจะเเบ่งกันดูแล
พ่อข้าพเจ้ามีเงินเดือน เหมือนกับแม่ แต่แม่ส่เพียงคนเดียว
จนตอนนี้ข้าพเจ้าและพี่ชายจบแล้วมีงานทำแล้ว
ข้าพเจ้าไม่ค่อรู้จักกับทางบ้านย่าเลย เพราะพ่อเป็นคนไม่พูดอะไร ไม่ชวน ไม่ถาม ว่าจะไปหาย่าไหม
สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากรู้ก็คือ ทำไมข้าพเจ้าและพี่ชายข้าพเจ้า ถึมีความรู้สึก ไม่เคารพในพ่อของตัวเอง
ไม่ค่อยพูดด้วย ไม่ค่อยสุงสิงด้วย ไม่ชวนไปไหนมาไหนด้วย ทั้งๆที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน ก็ไม่ค่อยคุบกับพ่อ
ข้าพเจ้ารู้ตัวนะคะว่ามันผิด ผิดมากๆ รู้ตัวเสมอว่ามันบาป แต่ก็คุยนะคะ ถ้าพ่อชวนคุย
และก็ยังให้เงินเดือนพ่อ ตัวข้าพเจ้าเองนั้นรักพ่อมากๆ แต่ความรู้สึกจะรักแม่มากกว่า
ทุกครั้งที่พ่อของข้าพเจ้าทำอะไรที่ไม่ควรจะทำออกมา ข้าพเจ้าจะดุเขา
ข้าพเจ้ารู้สึกผิดทุกครั้ง ที่ทำอย่างนั้น แล้วข้าพเจ้าก็คิดว่า เป็นผลกรรมหรือเปล่าคะ แม่เคยเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า พ่อเคยดุปู่-ย่า เถียงปู่-ย่า แล้วก็เห็นแก่ตัว

ข้าพเจ้าไม่อยากคิดแบบนั้น ไม่อยากคิดในทางลบกับพ่อ แต่ว่าการกระทำที่พ่อทำเป็นแบบนั้นจริงๆ
ข้าพเจ้าควรจะทำอย่างไรดีคะ ข้าพเจ้ารู้สึกบาปมากเลยค่ะ ข้าพเจ้าคิดเสมอว่าจะไม่รู้สึกแบบนั้นมันก็อดไม่ได้ตลอดที่เห็นการกระทำแบบนั้น

ขอโทษท่านผู้อ่านนะคะ ข้าพเจ้าอาจดูเป็นเด็กไม่ดี ที่กล้าคิดกับบิดาบังเกิดเกล้าได้ แต่ข้าพเจ้าต้องขอคำแนะนำเพื่อที่จะได้ปรับปรุงตัวเอง ปรับปรุงทัศนคติ เพราะพ่อยังไงก็คือพ่อ
ต่อให้ท่านจะทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควร ก็คือพ่อ ขอบคุณมากเลยค่ะ

เพื่อที่จะได้ปรับปรุงตัวเอง ปรับปรุงทัศนคติ

นี่คือสิ่งที่อยากรู้ มากที่สุด ตลอดชีวิต 37 ปี เราอาจจะมีอายุเกือบครึ่งของชีวิต หลายคนอาจจะคิดว่าเรื่องแค่นี้ คิดไม่ได้หลอ แต่จริงๆสำหรับเรามันเป็นเรื่องคาใจตลอดเวลา งั้นเราจะเริ่มเรื่องเลยแล้วกัน

คือ เรามาอยู่กับยายตั้งแต่เราอายุได้ 1ขวบ แต่พี่ของเราแม่เอามาให้ยายเลี้ยงตั้งแต่แรกคลอด แล้วแม่ของเราก็ไปมีครอบครัวใหม่ ช่วงระยะเวลานั้น ระหว่างเรา 6-7ขวบ หรือก่อนหน้านั้น เราจำได้ทุกเรื่อง ซึ่งจริงๆแล้ว มันไม่น่าจะจำได้ เพราะเด็กมาก ให้หลังจากที่แม่ทิ้งเราไป ประมาณ 7 ปี แล้วแม่กลับมาพร้อมน้องต่างพ่อ 2 คน

นั้น เป็นครั้งแรกที่เราเจอแม่อีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้ ยายบอกบอกแม่อาจจะเสียไปแล้ว เพราะช่วงนั้น ทางใต้มีพายุเกล์ แล้วก็ไม่มีการติดต่อจากแม่ถึงยายเลย
ส่วนครั้งแรกที่เจอแม่ในช่วงที่เรายังเด็ก แล้วในความคิดว่าแม่เสียชีวิตไปแล้ว แต่มาเจอแม่อีกที แม่มีน้องอีก 2 คน แต่เราดีใจมาก อยากไกล้แม่ อยากคุยกับแม่ แต่... มันมีอะรัยบางอย่าง กับคำพูดของแม่ แล้วทำให้เราจำได้จนทุกวันนี้

หลังจากนั้นก็ไม่เจอแม่อีกเลย แต่รู้ว่าแม่อยู่ที่ใหน จนมาเจอแม่อีกทีช่วงเราอายุ 20 ปี แต่ไม่ขอบอกแล้วกัน เพราะมันอาจจะไม่ดี เหมือนขายบุพการี จริงๆแล้วมันมี detail มากกว่านี้

ตลอดระยะจากตอนนั้นจนช่วงเข้าหัวเลี่ยวหัวต่อของชีวิต คือหลายๆคนอาจเคยเจอ แล้วมันก็กลายเป็นปมจากเล็กๆที่สะสมกลายเป็นปมใหญ่ของชีวิต บอกเลยว่าเราทำตัวไม่ดีช่วงอายุ 13 จน 15 ทำให้ยายปวดหัว ทุกข์ นะ อันนี้พึ่งมารู้ตอนโต (จริงๆแล้วเราไม่ใช่หลานรักอ่ะนะพูดเลย) แต่จนเราโตมานี้ เราเรียกยายว่าแม่ เพราะเรื่องที่ผ่านมาระหว่างเรากับยาย ตัวเราเองที่ผิด ที่คิดว่าปมที่เรามี มันใหญ่จนคิดไปเองว่าตัวเราไม่มีค่า ไม่สำคัญ . เราพูดเลยว่าเคยเกลียดแม่ เคยคิดว่าทำไมแม่ไม่ตายไปจริงๆ เหมือนที่ยายเคยบอก (หลังจากมีคำพูดบางคำจากแม่ที่พึ่งเจอกันครั้งแรก)

นั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดี ที่คิดแล้วอคติกับแม่แบบนั้น พึ่งมาคิดได้ตอนเรามีลูก ว่ามันบาปมากที่คิดแบบนั้นๆ พอยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งคิดได้ ในใจให้อภัยแม่แล้ว คิดได้ว่า ทุกคนย่อมพยายามเลือกสิ่งที่ดีกว่าให้ชีวิตตัวเอง เราโตมาขนาดนี้

ล่าสุดที่คุยกับแม่ และเคยพูดว่ารักแม่นะ บอกตรงๆเลย ว่านั้นเป็นคำที่อยากให้แม่ได้ยินแล้วรู้สึกดี แต่ขอพูดแบบไม่โกหก คือเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้น เราไม่ได้รักแม่ เรารักยาย ยายเป็นที่สุดของความรัก ความผูกพันธ์ ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่า ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเอง ขอเข้าคำถามกับสิ่งที่อยากรู้มานานมาก

คือ 1. เรารักยายมาก ในความคิดยายคือแม่ ศาสนาพุทธ คือคุณต้องตอบแทน บุพการี ชีวิตคุณถึงเจริญ รุ่งเรือง แต่เราดูแลยาย เรารักยาย ยายคือแม่ แล้วแม่เราเค้าก็ไม่ได้อยู่ไกล้ หรือ ทำให้เรามีโอกาสทำสิ่งๆนั้นเลย แล้วเราจะตกนรกมั้ย นี่คือคำถามที่ serious มาก

2. เราโกหกแม่ ว่าเรารักเค้า เพราะเราแค่อยากให้แม่รู้สึกดี ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเรา (อันนี้เราคิดเองว่าแม่อาจจะรู้สึกแบบนั้น) เราบาปมากมั้ยที่โกหกกับแม่แบบนั้น

3. ทุกปีไม่ว่าวันเกิดเรา สงกรานต์ เราจะลดน้ำยาย ล้างเท้าให้ยาย ยายก็จะให้พร อันนี้เราอยากทำ แต่ถ้าเป็นไปได้อยากทำให้แม่ด้วย อยากขออโหสิกรรม ที่เคยคิดไม่ดีกับแม่ คือ เราจะเข้าข่ายเนรคุณ กับบุพการีมั้ย ที่ไม่ทำกับแม่แต่มาทำกับยาย เราจะเป็นคนบาปหรือเปล่า เราต้องตกนรกใช่มั้ย .

สำหรับใครหลายคนนี่อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะคิดยาก แต่เมื่อไหร่ ที่คุณมาอยู่ตรงที่เราเป็น คุณจะรู้ว่า มันไม่ง่ายเลยจริงๆ เหมือนเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิต คุณผ่านอะไรมาได้ร้อยแปด แต่เรื่องแบบนี้ มันทำให้คุณต้องหยุด เพราะมันเป็นทางแยกที่คุณ ตัดสินใจเองไม่ได้เลย..

ข้าพเจ้าเติบโตมา ได้ทำงาน อย่างที่แม่วาดหวังไว้ การเรียนที่ผ่านมาน่าภูมิใจ
ครอบครัวของข้าพเจ้าหลายคนมองว่าสุขสบาย พ่อ แม่รับราชการ ตัวข้าพเจ้าเองก็มีงานการทำ
แต่ข้าพเจ้าและพี่ชายจะเป็นเหมือนกันทั้งคู่คือ มีที่พึ่งคนเดียวคือ แม่
แม่เป็นคนส่งข้าพเจ้ากับพี่ชายเรียนคนเดียว
ขนาดลูกติดพ่อ แม่ก็ยังช่วยส่งเสียจนมีครอบครัว
บ้านของข้าพเจ้านั้นอยู่กัน พ่อ แม่ ข้าพเจ้า และพี่ชาย
ตั้งแต่เด็กๆ ข้าพเจ้าและพี่ชาย จะอยู่บ้านยาย ในช่วงที่แม่ลำาบาก
แม่ข้าพเจ้าเล่าว่า แม่คนเดียวที่ส่งลูกเรียน ทั้งๆที่ตกลงกันแล้วว่าจะเเบ่งกันดูแล
พ่อข้าพเจ้ามีเงินเดือน เหมือนกับแม่ แต่แม่ส่เพียงคนเดียว
จนตอนนี้ข้าพเจ้าและพี่ชายจบแล้วมีงานทำแล้ว
ข้าพเจ้าไม่ค่อรู้จักกับทางบ้านย่าเลย เพราะพ่อเป็นคนไม่พูดอะไร ไม่ชวน ไม่ถาม ว่าจะไปหาย่าไหม
สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากรู้ก็คือ ทำไมข้าพเจ้าและพี่ชายข้าพเจ้า ถึมีความรู้สึก ไม่เคารพในพ่อของตัวเอง
ไม่ค่อยพูดด้วย ไม่ค่อยสุงสิงด้วย ไม่ชวนไปไหนมาไหนด้วย ทั้งๆที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน ก็ไม่ค่อยคุบกับพ่อ
ข้าพเจ้ารู้ตัวนะคะว่ามันผิด ผิดมากๆ รู้ตัวเสมอว่ามันบาป แต่ก็คุยนะคะ ถ้าพ่อชวนคุย
และก็ยังให้เงินเดือนพ่อ ตัวข้าพเจ้าเองนั้นรักพ่อมากๆ แต่ความรู้สึกจะรักแม่มากกว่า
ทุกครั้งที่พ่อของข้าพเจ้าทำอะไรที่ไม่ควรจะทำออกมา ข้าพเจ้าจะดุเขา
ข้าพเจ้ารู้สึกผิดทุกครั้ง ที่ทำอย่างนั้น แล้วข้าพเจ้าก็คิดว่า เป็นผลกรรมหรือเปล่าคะ แม่เคยเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า พ่อเคยดุปู่-ย่า เถียงปู่-ย่า แล้วก็เห็นแก่ตัว
ข้าพเจ้าไม่อยากคิดแบบนั้น ไม่อยากคิดในทางลบกับพ่อ แต่ว่าการกระทำที่พ่อทำเป็นแบบนั้นจริงๆ
ข้าพเจ้าควรจะทำอย่างไรดีคะ ข้าพเจ้ารู้สึกบาปมากเลยค่ะ ข้าพเจ้าคิดเสมอว่าจะไม่รู้สึกแบบนั้นมันก็อดไม่ได้ตลอดที่เห็นการกระทำแบบนั้น
ขอโทษท่านผู้อ่านนะคะ ข้าพเจ้าอาจดูเป็นเด็กไม่ดี ที่กล้าคิดกับบิดาบังเกิดเกล้าได้ แต่ข้าพเจ้าต้องขอคำแนะนำเพื่อที่จะได้ปรับปรุงตัวเอง ปรับปรุงทัศนคติ เพราะพ่อยังไงก็คือพ่อ
ต่อให้ท่านจะทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควร ก็คือพ่อ ขอบคุณมากเลยค่ะ