พระอาจารย์มั่นให้กำลังใจว่า "น่าเสียดาย มันเสื่อมไปที่ไหนกันนา เอาเถอะท่านอย่าเสียใจ จงพยายามทำความเพียรเข้ามากๆ เดี๋ยวมันจะกลับมาอีกแน่ๆ มันไปเที่ยวเฉยๆ พอเราเร่งความเพียร มันก็กลับมาเอง หนีจากเราไปไม่พ้น เพราะจิตเป็นเหมือนสุนัขนั่นแลเจ้าของไปไหน มันต้องติดตามเจ้าของไปจนได้ นี่ถ้าเราเร่งความเพียรเข้าให้มาก จิตก็ต้องกลับมาเอง ไม่ต้องติดตามมันให้เสียเวลา มันหนีไปไหนไม่พ้านเราแน่ๆ

จงพยายามทำความเพียรเข้าให้มากเชียว มันจะกลับมาในเร็วๆ นี้แล ไม่ต้องเสียใจให้มันได้ใจ เดี๋ยวมันว่าเราคิดถึงมันมาก มันจะไม่กลับมา จงปล่อยความคิดถึงมันเสีย แล้วให้คิดถึงพุทโธติดๆ กัน อย่าลดละ พอบริกรรมพุทโธถี่ยิบติดๆ กันเข้า มันวิ่งกลับมาเอง คราวนี้แม้มันกลับมา ก็อย่าปล่อยพุทโธ มันไม่มีอาหารกิน เดี๋ยวมันก็วิ่งกลับมาหาเรา

จงนึกพุทโธเพื่อเป็นอาหารของมันไว้มากๆ เมื่อมันกินอิ่มแล้วต้องพักผ่อน เราจะสบายขณะที่มันพักสงบตัวไม่วิ่งวุ่นขุ่นเคืองเที่ยวหาไฟมาเผาเรา ทำจนไล่มันไม่ยอมหนีไปจากเรา นั่นแลพอดีกับใจตัวหิวโหยอาหารไม่มีวันอิ่มพอ ถ้าอาหารพอกับมันแล้ว แม้ไล่หนีไปไหน มันก็ไม่ยอมไป ทำอย่างนั้นแล จิตเราจะไม่ยอมเสื่อมต่อไป คือ ไม่เสื่อม เมื่ออาหาร คือ พุทโธ พอกับมัน จงทำตามแบบที่สอนนี้ ท่านจะได้ไม่เสียใจ เพราะจิตเสื่อมแล้วเสื่อมเล่าอีกต่อไป"

หลวงตามหาบัว




"สงบจากสมาธิอันหนึ่ง สงบจากปัญญาอันหนึ่ง"

" .. สงบเรื่องสมาธินี่หลง หลงมาก ๆ เลย สงบเรื่องสมาธินี่คือ "ปราศจากอารมณ์มันจึงสงบ ไม่มีอารมณ์มันก็สงบ ก็ติดสุขล่ะทีนี้" แต่เมื่อถูกอารมณ์ก็งอเลย กลัว "กลัวอารมณ์ กลัวสุข กลัวทุกข์ กลัวนินทา กลัวสรรเสริญ กลัวรูป กลัวเสียง กลัวกลิ่น กลัวรส สมาธินี่กลัวหมด" ถึงได้ไม่อยากออกมากับเขา

ถ้าคนที่มีสมาธิแบบนี้ อยู่แต่ในถ้ำนั่น เสวยสุขอยู่ไม่อยากออกมา ที่ไหนมันสงบก็ไปซุกไปซ่อนอยู่อย่างนั้น ทุกข์มากนะสมาธิแบบนี้ "ออกมาอยู่กับผู้อื่นเขาไม่ได้ มาดูรูปไม่ได้ ได้ยินเสียงไม่ได้ มารับอะไรไม่ได้ ต้องไปอยู่เงียบ ๆ" อย่างนั้นไม่ต้องให้ใครเขาไปพูดไปจา สถานที่ต้องสงบสงบอย่างนี้ใช้ไม่ได้

สงบขั้นนั้นแล้วให้เลิก ถอนออกมา พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้บอกให้ทำอย่างนั้น ถ้าทำอย่างนั้นแล้วให้เลิก ถ้ามันสงบแล้ว เอามาพิจารณา เอาตัวสงบมาพิจารณา เอามาต่อกับอารมณ์ "เอามาพิจารณา รูปก็ดี เสียงก็ดี กลิ่นก็ดี รสก็ดี โผฏฐัพพะ" พวกนี้

ธรรมารมณ์พวกนี้ เอาออกมาเสียก่อน เอาตัวความสงบนั้นมาพิจารณาเป็นต้นว่า "มาพิจารณา เกสา โลมา นขา ทันตา ตโจ" อะไรต่าง ๆ เหล่านี้ "พิจารณาอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา" พิจารณาโลกทั้งสิ้นทั้งปวงนี่เอง เอามาพิจารณา

แล้วถึงคราวให้สงบก็นั่งสมาธิให้สงบเข้าไป "แล้วก็มาพิจารณา ให้มาหัด ให้มาฟอก เอามาต่อสู้ มีความรู้แล้วเอามาต่อสู้ เอามาฝึกหัด เอามาทำ เพราะไปอยู่ในนั้นไม่รู้จักอะไรหรอกนั่น มันไปสงบจิตเฉย ๆ" เอามาพิจารณาข้างนอกก็สงบเข้าไปเรื่อย ๆ ถึงข้างใน จนมันเกิดความสงบอย่างยกใหญ่ของมัน

"ความสงบของปัญญานั้น เมื่อจิตสงบแล้ว ไม่กลัวรูป เสียงกลิ่น รส โผฏฐัพพะและไม่กลัวธรรมารมณ์ ไม่กลัวกระทบมันเดี๋ยวนี้รู้มันเดี๋ยวนี้ กระทบมันเดี๋ยวนี้ ทิ้งมันเดี๋ยวนี้ กระทบมันเดี๋ยวนี้ วางมันเดี๋ยวนี้ เรื่องสงบของปัญญาเป็นอย่างนี้" .. "

หลวงปู่ชา สุภัทโท




จิตว่าง ชั่งหัวมัน เช่นนั้นเอง ...
(วลี เรียบเรียงจากคำสอนท่านพุทธทาส)

-อนัตตา(ให้จิตรู้สึกว่า ว่างจากตน/ตัวกู)
-อตัมมยตา(เมื่ออัตตาไม่มีสาระหรืออนัตตา มันเป็นเช่นนี้เองหรือไม่เป็นไปอย่างอื่น จึงไม่น่ายึดถือ เมื่อเห็นอย่างนี้ อะไรที่เคยยึดถือจนเป็นทุกข์ก็ปล่อยวางหรือชั่งหัวมันไปบ้าง)
-อิทัปปัจจยตา(มันเป็นไปตามตามเหตุปัจจัยเช่นนี้แหละ จึงทำเหตุให้ดี)..ดังนั้น ทำดีก็สุข ทำไม่ดีก็ทุกข์(เกิดทันทีที่ใจ ส่วนผลทางอื่นจะตามมาทีหลัง)

สรุปว่า "ปล่อย"(วาง)



ขอเชิญร่วมบุญงานพิธีเททองหล่อพระพุทธวิสุทธเทพ
ขนาดหน้าตัก ๔๐ นิ้ว เนื้อโหละปิดทองคำ
เพื่อประดิษฐาน ณ ศาลาปฏิบัติธรรม
ศูนย์วิปัสสนายุวพุทธฯสวนประไพธรรม (ศูนย์ ๓) จ.ชุมพร
วันอาทิตย์ที่ ๑๑ ตุลาคม ๒๕๕๘
ณ โรงหล่อพระพุทธรูป ยงค์เจริญการช่าง
อ.นครชัยศรี จ. นครปฐม

อนุโมทนา