ขออนุโมทนากับผู้ปฏิบัติ
ที่อยู่กับลักษณะเป็นปรมัตถ์ได้ตลอดเวลาค่ะ
ยังมิสามารถ
รู้ว่า..เพราะยังขี้เกียจ55



แต่บางครั้งมักมีลักษณะที่..
ไม่จำเป็นต้องขยันหรือขี้เกียจ
เวลาที่มันบังคับบัญชาไม่ได้จริงๆ..ร่างกายนี้
แต่เป็นไหว,ไหล,หนักด้วยซิ
ก็..เหนื่อยน่าดู

...จะยืนเดินนั่งนอนกินดื่มพูดคิดล้วนแต่ความจริงตามสมมุติ...
...แต่ถ้าไม่กำหนดลักษณะที่รู้ทีละ1อย่างก็ไม่รู้สภาพธรรมค่ะ...
...หลงอยู่ในโลกของความคิดโดยละเลยสิ่งที่ตรงความจริงก็...
...ชื่อว่าหลงของไม่มีที่คิดว่ามีเป็นปกติที่ไม่มีสติสัมปชัญญะ...
...มหาภูตรูปเป็นธาตุสี่ดินน้ำลมไฟมีลักษณะเฉพาะตัวตามธาตุ...
...จะอยู่กับความคิดที่หลงสมมุติแล้วเกิดแต่อกุศลไปเรื่อยๆ...
...หรือจะเริ่มเข้าใจความจริงของสิ่งที่มีที่กระทบถูกตัวทั้งวัน...
...สภาพแข็งของไม้และเหล็กที่มองเห็นแต่คิดว่าเป็นแข็ง...
...สภาพแข็งที่ตรองลักษณะปรากฏความจริงเมื่อสัมผัสค่ะ...
...ที่มองเห็นคือคิดเอาว่ารู้ความจริงก็หลงสติถ้าไม่ละตัวตน...
...ไม่คิดเป็นตัวเป็นแขนเป็นขาเป็นหลังเป็นก้นแต่เป็นรู้สึก...
...กระทบตรงไหนรู้ตรงนั้นทันทีคือคิดยาวก็ปกติหลงลืมสติ...
...กระพริบตา1ครั้งสภาพเกิด-ดับทางอายตนหกดับทั้งหมด...
https://www.youtube.com/watch?v=u0_Ae4Hg5Qw

เดินจงกรม
ให้เดินเพื่อให้มีสมาธิตั้งมั่นได้นาน
เพื่อสุขภาพ
เพื่อความสำรวมอินทรีย์
:
เดิน รู้อิริยาบถว่าเดิน พอแล้ว
เดิน เพื่อเห็นความเกิดความดับ ของนามรูป พอแล้ว
เดิน เพื่อเข้าใจว่าจิตแล่นไปในธาตุต่างๆ รูปธาตุบ้าง เวทนาธาตุบ้าง สัญญาธาตุบ้าง สังขารธาตุบ้างพอแล้ว
ก็จะเข้าใจความเกิดความดับ
อย่าเจริญความฟุ้ง ไปดูอย่างอื่นเลย
ดูไปทำไม ตึงแข็งอ่อนไหว
ดูไปทำไมเรื่องความฟุ้งของบัญญัติ เฝือไปในบัญญัติที่เข้าใจว่าเป็นปรมัตถ์
การเจริญสติปัฏฐาน 4 ในอิริยาบถเดิน ก็เป็นการเจริญอภิธรรม เป็นปรมัตถ์แล้ว
พระพุทธองค์ ทรงตรัสสอนสิ่งง่ายๆ ละความเพลินของจิตในธาตุทั้งหลาย...

ลักษณะที่เคลื่อนไหวคือธาตุลม
แล้วเวลาขยับงอแข้งเหยียดขา
รู้สึกตึงๆและไหวๆก็คือการขยับ
การเคลื่อนไหวจะรู้ลักษณะอะไร
หรือจะรู้ลักษณะขยับแขนขยับขา
แล้วจะทำความเห็นว่าไม่มีตัวตนยังไง
หรือต้องตัดแขนตัดขาถึงจะไม่มีตัวตน

เจริญความฟุ้งอย่างแท้จริง
แทนที่จะ ให้เห็นความเกิดความดับ
กลับมาเจริญความฟุ้งไปกับรูปบัญญัติ

คนเราทุกคนเมื่ออยู่ในอิริยาบทใดนาน ๆ ร่างกายย่อมเมื่อยล้าเป็นธรรมดา ดังนั้นเราจึงต้องเปลี่ยนอิริยาบท เพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า การปฏิบัติธรรมก็เช่นเดียวกัน ส่วนใหญ่การปฏิยัติธรรมจะใช้การนั่งสมาธิเป็นหลัก เมื่อแต่เมื่อนั่งไปนาน ๆ ก็เกิดความเมื่อยล้าเช่นกัน เราจึงต้องเปลี่ยนอิริยาบทอื่น ๆ ซึ่งส่วนมากมักใช้วิธีการเดินจงกรม

ถ้าเราศึกษาในพระสูตรมหาสติปัฏฐาน ในส่วนของกายานุปัสสนา ก็ได้บอกไว้ในอิริยาปถบรรพ และ สัมปชัญญบรรพ วิธีการเจริญสติด้วยบรรพทั้งสองนี้ผมว่าใกล้เคียงกัน และขอยกข้อความบางส่วนของบรรพทั้งสองนี้

อิริยาบทบรรพ "อีกข้อหนึ่ง ภิกษุเมื่อเดิน ก็รู้ชัดว่าเราเดิน เมื่อยืน ก็รู้ชัดว่าเรายืน เมื่อนั่ง ก็รู้ชัดว่าเรานั่ง เมื่อนอนก็รู้ชัดว่าเรานอน หรือเธอตั้งกายไว้ด้วยอาการอย่างใดๆ ก็รู้ชัดอาการอย่างนั้นๆ ..."
สัมปชัญญบรรพ " อีกข้อหนึ่ง ภิกษุย่อมทำความรู้สึกตัวในการก้าว ในการถอย ในการแล ในการเหลียว ในการคู้เข้า ในการเหยียดออก ในการทรงผ้าสังฆาฏิบาตรและจีวร ในการฉัน การดื่ม การเคี้ยว การลิ้ม ในการถ่ายอุจจาระและปัสสาวะ ย่อมทำความรู้สึกตัว ในการเดิน การยืน การนั่งการหลับ การตื่น การพูด การนั่ง..."

ข้อความสำคัญของ อิริยาบทบรรพ คือ เธอตั้งกายไว้ด้วยอาการอย่างใดๆ ก็รู้ชัดอาการอย่างนั้นๆ และข้อความสำคัญของ สัมปชัญญบรรพ คือ ย่อมทำความรู้สึกตัว ในการเดิน การยืน การนั่งการหลับ การตื่น การพูด การนั่ง ข้อความทั้งสองที่ยกมามีความหมายอย่างเดียวกันคือ ความมีสติรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทใด

ทีนี้เวลาเดินจงกรม คุณ idea ลองพิจารณาจิตของตนเองในขณะที่เดินว่าจิตมีสติรู้ตัวอยู่หรือไม่ หรือกำลังคิดอะไร กังวลเรื่องการเดินหรือเปล่า จิตสนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวหรือเปล่า ถ้ามีแสดงว่าขณะที่คุณเดินจงกรม สติไม่ได้ตั้งมั่น ซึ่งปกติคนที่เริ่มต้นทำใหม่ ๆ หรือจิตคนที่ฝึกสมาธิยังไม่มั่นคงนัก จะทำได้ยากอยู่แล้ว ยิ่งเวลาเดินเราลืมตามองประสาทสัมผัสเราจะรับรู้สิ่งรอบตัวเต็มไปหมดเลยทำให้ขาดสติได้ง่าย

คุณ idea ลองหลับตาเดิน โดยอาจทำราวยึดเกาะ หรือเดินเดินชิดผนัง หรืออาจเดินที่ว่างไม่มีอะไรกีดขวางแล้วประมาณดูว่าจะเดินได้กี่ก้าว 10 ก้าว 15 ก้าว เพื่อไม่ให้ชนกับสิ่งกีดขวาง ลองฝึกดูครับน่าจะช่วยได้มาก และถ้าจะฝึกเดินจงกรมอย่าลืมอ่านบรรพทั้งสองด้วยอ่านหลาย ๆ รอบครับ อ่านแล้วเดิน เดินแล้วอ่าน แล้วเมื่อทำได้ก็จะเข้าใจข้อความนั้นอย่างลึกซึ้งเลยครับ

ลักษณะการเดินอ่ะนะมือกุมนิ่งๆ
จุดใหญ่ๆที่เคลื่อนคือเท้าไม่ใช่เหรอ
เท้าแตะพื้นสิ่งแรกที่รู้สึกคืออะไร
ไหวคือเคลื่อนเท้าเย็นคือเท้าแตะพื้น
แข็งคือที่ตัว/มือกุมหรือเท้าสัมผัสที่พื้น
และตึงก็ที่เข่าเหยียดเท้าวางเต็มพื้นลง
และที่น้ำหนักตัวทิ้งลงพื้นทั้งหมดก็ตึง
เวลาเช่นนั้นเดินรู้สึกปัจจุบันขณะ
ที่เป็นสัจจะแบบไหนบ้างคะ
หรือคิดไปโน่นมานี่ล่ะ
อะไรมาสัมผัสที่ใจ
ก็ระลึกปัจจุบัน
เสียง/กลิ่น
ได้ทั้งนั้น
ทันทีที่รู้

ไปจำมาจากไหน?
อ่านคำพระศาสดา แล้วปฏิบัติก็เพียงพอไม่ต้องทำเกินครับ

กิเลสกับธรรมแย่งที่นั่งในใจ
ขึ้นอยู่กับความเข้าใจที่ระลึกได้
อะไรปรากฎกับจิตก็เป็นเจตนาที่รู้
สภาพที่ปรากฎกิเลสกับธรรมแยกกัน
ถ้ารู้รวมๆก็เป็นกิเลสปกปิดสัจจะที่ปรากฎ