แบบว่าจิตท่านยังอยู่ในโลกียะ ยังไม่ได้หลุดไปในโลกุตระ

แล้วท่านก็ไม่ได้ทำผิดวินัยอะไร ถ้าท่านตายไปย่อมไปเกิดด้วยอำนาจของศีล

กุศลของศีล จะแรงกว่า มนุษย์ที่ทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทาน กฐิน สร้างวัตถุทานบำรุงวัด หมู่สงฆ์


ไหมครับ

พระสงฆ์ชื่อว่าเป็นผู้ทรงพระวินัย รักษาศีล ๒๒๗ ข้อ ชื่อว่าเป็นทายาทแห่งกุศลธรรม
เพราะธรรมเหล่านั่นมีวินัยเป็นมูล สมจริงดังที่พระองค์ตรัสไว้ว่า

วินัย ย่อมมีเพื่อประโยชน์เพื่อความสังวร (สำรวม)
สังวร ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ อวิปปฏิสาร (ความไม่เดือดร้อน)
อวิปปฏิสาร ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ ความปราโมทย์
ความปราโมทย์ ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ ปิติ
ปิติ ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ ปัสสัทธิ (ความสงบ)
ปัสสัทธิ ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ ควาสุข
ควาสุข ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ สมาธิ
สมาธิ ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ ยถาภูตญาณทัสสนะ (รู้เห็นตามความเป็นจริง)
ยถาภูตญาณทัสสนะ ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ นิพพิทา (ความเบื่อหน่าย)
นิพพิทา ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ วิราคะ (ความสำรอกกิเลส)
วิราคะ ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่ วิมุตติ (ควาหลุดพ้น)
วิมุตตื ย่อมมีเพื่อประโยชน์แก่วิมุตติญาณทัสสนะ (รู้เห็นความหลุดพ้น)
วิมุตตืญาณทัสสนะ ย่อมมีประโยชน์แก่ อนุปาทาปรินิพพาน คือ ความดับสนิทหาเชื้อมิได้ ดังนี้

และการไปเกิดในสวรรค์มันเป็นผลแล้ว ส่วนที่ในมนุษยยังเป็นการสร้างเหตุอยู่
ฉะนั้นจะว่าใครมากใครน้อยวัดกันไม่ได้ ขึ้นอยู่กับการสร้างเหตุของผู้นั้นที่ทำอยู่

วิบากที่ปฏิสนธิใน กามาวจรภูมิ(ในสวรรค์) ถือว่าเป็นผลเป็นอานิสงส์
ที่ไม่ต่ำใช่ไหมครับ? สูงกว่ามนุษย์ยากไร้ กว่าอบาย กว่าทุคติ!

ผลและอานิสงส์จึงมีลำดับความลดหลั่นจากสูงไปต่ำจากต่ำไปสูง! ใช่ไหมครับ?

เมื่อถามว่า พระที่ไม่ต้องให้ทาน รักษาแต่ศีล ไม่หลุดพ้น เมื่อเทียบกับ
ฆราวาสที่ทำบุญให้ทาน ระหว่างพระกับฆราวาส ในตัวอย่างนี้ใครมี
ผลมีอานิสงส์(กุศล)สูงกว่า ก็ตอบได้เลย พระภิกษุครับ!

พระองค์ทรงตรัสไว้ใน พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑ ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค ๕.
กูฏทันตสูตร ว่าการถึง ไตรสรณคมน์ มีผล มีอานิสงส์สูงกว่า วิหารทาน! ในข้อ  [๒๓๓]- [๒๓๕] ครึ่งตอน จบที่มหาศีล


-------------------------------------------
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑ ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค ๕.
กูฏทันตสูตร
http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... 478&Z=4398

พราหมณ์กูฏทันตะ เป็นตัวอย่างฆราวาสที่ทำแต่พิธีกรรม(บูชายัญ)ไม่รู้จักทาน
พระองค์ทรงเปรียบทาน เท่ากับการบูชายัญ แล้วชี้แจงผลและอานิสงส์จาก
ผลน้อยอานิสงส์น้อย ไปสู่ผลมาก อานิสงส์มากให้แก่ กูฏทันตะพราหมณ์ฟัง
เมื่อเพื่อกัลยาณมิตรเข้าไปอ่านดูก็จะทราบว่า ลำดับผลและอานิสงส์ต่างๆ
ที่วางไว้ อะไรมากอะไรน้อยได้เองครับผม

กลับกัน พระรักษาแต่ศีลไม่ภาวนาไม่ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม
ฆราวาสไม่ได้แค่ทำทาน อย่างเดียวแต่รักษาศีลหมั่นภาวนาและศึกษาปฏิบัติด้วย
คุณ deecup พอจะทราบไหมครับว่า ใครจะมีผลมีอานิสงส์ มีกุศลแรงกว่ากัน?

ถ้าจะขยายคำถามแบบฎีกาน้อย ย่อมหมายถึงบุคคลหลัง

เลยถามอีกว่า การปฏิบัติธรรม ทำให้กุศลเพิ่มขึ้นอย่างไร เช่นอินทรีย์ เพิ่ม ทำให้จิตสะอาดขึ้น แล้วทำให้ถือศีลสะอาดขึ้น กุศลนั้นสะอาดขึ้น แบบนี้เหรอครับ

อนุโมทนาครับคุณ deecup

เพราะจุดมุ่งหมาย ทาน เพื่อละโลภะ ละความตระหนี่
เพราะจุดมุ่งหมาย ศีล เพื่อความไม่เบียดเบียนกระทบกระทั้ง ละโทสะ
เพราะจุดมุ่งหมาย ภาวนา เพื่อพัฒนาคุณภาพจิตและปัญญา ละโมหะ

พละ ๕ หรือ อินทรีย์ ๕ ย่อมผ่องใสขึ้น ตามลำดับ มีโยนิโสมนสิการ
มีสัมมาทิฏฐิเพียงพอในการ ดำรงมรรคมีองค์ ๘ ดำเนินไปในชีวิต
กุศลก็จะเจือกันปนๆ กันระหว่าง โลกียะ โลกุตตระ มุ่งรู้แจ้งอริยสัจ ๔
มุ่งตรงต่อความดับทุกข์โดยสิ้นเชิง เหมือนๆ ที่คุณ deecup ถามว่า
ถ้าบวชแต่ไม่พ้นโลกียะ เป็นฆราวาสทำบุญมาก เทียบกับศีล กุศลในทาน
กุศลในศีล ก็ให้ผลในแง่การลด ราคะโทสะโมหะ แตกต่างกันไป

แต่เมื่อเป็นการ แสวงหาความรู้ อบรมพัฒนาจิตใจ ภาวนาจิตใจ
ให้เกิดสัมมาทิฏฐิ เกิดความเห็นชอบ ระดับการให้ทาน รักษาศีล
ที่ถูกต้อง เหมาะสมกับ อัตภาพตน ไม่ว่าพระ ฆราวาส ก็จะเป็นไปใน
ทิศทางที่ถูกต้องยิ่งๆ ขึ้นไปได้นั่นเอง

เหมือนกับเรื่องทำทานแบบเจาะจง ผลอานิสงส์ที่ทำกับคนมีศีล ก็มากกว่าคนไม่มีศีล
ทำทานกับปุถุชน กับอริยบุคคลก็มีผลมีอานิสงส์แตกต่างกัน ก็ถ้าว่า!

หากไม่ได้มุ่งที่คุณภาพของจิต ที่พัฒนาได้มากกว่า ดีกว่าบริสุทธิ์กว่า
แล้วเราจะเข้าใจระดับการให้ทาน รักษาศีล การภาวนา ที่มีผลอานิสงส์สูงกว่า
และแตกต่างกันได้อย่างไร จริงไหมครับ

ขอบคุณครับ จิตคลายสงสัย

...พุทธบริษัทมีสี่เหล่าต่างกันด้วยเพศ...
...คือภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา...
...พระอริยบุคคลมีในพุทธบริษัททั้งสี่...
...ปิดอบายภูมิต้องบรรลุเป็นโสดาบัน...
...และจะเวียนเกิดตายไม่เกินเจ็ดชาติ...
...การบวชศีล227ข้อที่ไม่ถึงพระอริยะ...
...ก็มีสิทธิ์ไปตามกรรมยังไม่ปิดอบายภูมิ...