เห็นทุกข์ของคุนสุชาดาที่ประสบอยู่...คุนน้องนับถือจากใจจริงๆที่ทำความสงบจากใจให้เกิดขึ้นได้..ลองมาเทียบกับทุกข์ที่ตนเองเจอแล้ว..คุนน้องไม่ได้เศษเสี้ยวที่คุนเจอเลย..แต่คุนน้องกลับขี้เกียจไม่ตั้งใจปฏิบัติ.ไม่มีความเพียร..(ศัพวัยรุ่นเรียกว่ากาก )
ขอให้พระรัตนตรัยคุ้มครองคุนสุชาดาและครอบครัวนะค่ะ...เป็นกำลังใจเช่นกันค่ะ

ตามปกติแล้วขณิกสมาธิจะเกิดขึ้นกับคนทั่วไป ในขณะที่กระทำการงานต่างๆ ในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว
ซึ่งจะเกิดขึ้นประเดี๋ยวประดาวสั้นยาวไม่เท่ากัน ที่เป็นเช่นนี้เพราะอาจจะไม่ได้ใช้สติสังเกตุเองโดยมุ่งในกิจนั้นมากเกินไปไม่ใด้ใส่ใจตัวสมาธิ การฝึกสมาธินั้นจะต้องมีมีความรู้สึกในอารมณ์อันเดียว ไม่สอดส่ายไปในอารมณ์อื่นที่ฟุ้งออกไปๆ จับอารมณ์อันอื่นมาแทนอารมณ์เก่า หรือขณะที่เรารู้สึกว่าไปจับอารมณ์อันอื่นก็พยายามน้อมให้มาหาอารมณ์เก่าอีกต้องทำอยู่อย่างจนกว่าจะชำนาญคล่องแคล่ว นี้แหละเรียกว่าการฝึกสมาธิ เมื่อทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆจนคล่องแคล่วชำนาญสมาธินั้นก็จะเปลี่ยนสถานะขึ้นไปอีกโดยอัตตโนมัติเป็นอุปจารสมาธิทั้งขึ้นยกสถานะขึ้นเฉียดฌานจนถึงปฐมฌานขั้นต้นเลยที่เดียว

ในขณะเดียวกันความสุขก็ย่อมเกิดขึ้นด้วย ไปพร้อมๆกันกับในขณะที่ฝึกสมาธิ เพราะสมาธิจะเป็นตัวกำจัดตัวกิเลสที่เป็นตัวนิวรณ์ทั้ง ๕ ที่กว้างกั้นฌานเมื่อกิเลสลดลงความสุขก็จะเพิ่มเอง เมื่อจิตที่เป็นสมาธิไปจับอารมณ์ที่ปลายเท้าก็จะมีความรู้สึก ที่ปลายเท้าว่ามีความสุข แท้จริงแล้วความสุขอยู่ที่ใจ

เมื่อสมาธิเด่นชัดการสังเกตุก็ย่อมจะชัดเจนขึ้นจนถึงขั้นเห็นการเกิดดับของอารมณ์และความคิดได้
ถ้ารู้เห็นเป็นในลักษณะนี้นั้นซึ่งจะเป็นไปในลักษณะฝึกวิปัสสนาย่อมเห็นไตรลักษณ์ตามความเป็นจริง
จนถึงขั้นได้มรรคผลเลยที่เดียว การฝึกลักษณะนี้ย่อมต้องพึ่งพาอาศัยครูบาจารย์หรือท่านผู้รู้บ้าง เพื่อลดความสงสัยลงได้บ้าง ไม่อย่างนั้นจะถูกตัววิจิกิจฉารบกวนหาความสงบยาก จนถึงความเจริญงอกในการเจริญวิปัสสนาก็จะไม่ก้าวหน้าด้วย ก็ขออนุโมทนาในสิ่งกระทำที่เป็นสิ่งที่งามสำหรับชีวิตให้ตนเอง ซึ่งจะเป็นกุศลครั้งใหญ่ที่อาจไม่เคยเกิดขึ้นในเราเลยก็ได้ สาธุ ๆ ๆ

ทุกวัน ด้วยภาระหน้าที่ไม่มีบุญพอที่จะไปปฏิบัติธรรมที่สำนักไหน เลยไม่มีอาจารย์เป็นของตัวเองค่ะ
สมาธิที่ดิฉันเป็นคือว่า พอเริ่มนั่งสมาธิได้ไม่ถึงเดือน รู้สึกมีความสุข เกิดขึ้นมาจากปลายเท้าค่ะ
และ ไปตามส่วนอื่นของร่างกาย เปลี่ยนไปทุกที่สลับกันค่ะ และ ตอนธรรมดาที่ไม่นั่งความสุขจะมาเรื่อยๆ
ทั้งวันก็มีค่ะ ตอนนี้เข้าปีที่สามก็เป็นมาเรื่อยๆ ตอนในสมาธิ จะไม่รำคาญเสียงอะไร แต่ได้ยินชัด ความคิด
ก็เกิดๆ ดับๆ ตามดูเรื่อยๆ

ความคิดเห็นส่วนตัว เป็นผลของ ฌาณ ที่ได้ เหมือนจิตมีกำแพงกั้น นิวรย์ไม่เข้ารบกวน รู้อารมย์ทุกอย่าง มีความสุขเข้าแทรกในจิต เป็นระยะ ในชีวิตประจำวัน ไม่สามารถกำหนดได้ บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไป ตามเหตุปัจจัยของการเจริญสมาธิ เยี่ยมครับ เหมือนทหารติดอาวุธหนักแล้ว เพื่อเป็นฐานในการ วิปัสนา อย่างดีเยี่ยม (ถ้าติดสุขจิตมันจะเฉื่่อยไม่อยากพิจารณา แนะนำ พิจารณาตามหลักวิป้สนาก่อน แล้วค่อยเจริญสมาธิ)

ตอนธรรมดาที่ไม่นั่งความสุขจะมาเรื่อยๆทั้งวันก็มีค่ะ ตอนนี้เข้าปีที่สามก็เป็นมาเรื่อยๆ ตอนในสมาธิ จะไม่รำคาญเสียงอะไร แต่ได้ยินชัด ความคิด ก็เกิดๆ ดับๆ ตามดูเรื่อยๆ

ความคิดเห็นส่วนตัว ลองเทียบกับ วิปัสนูกิเลส 10 ประการ ว่าใช่มั้ย หมายความว่าเป็นอย่างใดอย่างนึงหรือเกือบจะทั้งหมด หรือทั้งหมด แต่อย่าให้ความสำคัญกับคุณวิเศษเหล่านั้น มันคือกิเลสเครื่องขวางไว้ไม่ให้คุณก้าวต่อไป หลายท่านติดอยู่ตรงนี้นึกว่าสำเร็จแล้ว เนื่องจากเดินสมาธิมาเต็มภูมิของตัวเอง ด้านพิจารณามันอ่อน ให้เน้นด้านนี้ สุดท้าย ฌาณก็เป็นแค่ที่สงบใจ ยึดถือไว้ไม่ได้ เป็นทุกข์เพราะต้องแบกไว้หวงแหนอยากให้มันอยู่ อยากให้มันทรงไว้ เราปฏิบัติตัวเองเพื่อพ้นทุกข์ พ้นจากกิเลส ไม่ได้เพื่อเป็นอะไร หรือได้อะไร อย่าสนใจคนอื่น ยึดตัวเองเป็นที่ตั้ง ถ้าทำแล้วมันดีขึ้น กิเลสน้อยลง ทางใครทางมัน ย้อนลงที่กายกับใจของเราเอง (ตำหนิตัวเองอยูเสมอว่ายังไม่ดีพอ ยังไม่พ้นจากกิเลส) ไม่ได้บอกว่า ฌาณไม่ดี แต่ต้องรู้จักใช้ บางท่านจึงบอกว่าควรอยูใกล้กับครูอาจารย์ แล้วคุณจะพบกับทางดำเนินของตนเอง

สาธุๆ ค่ะ ดิฉันผ่านช่วงหลงมาแล้วค่ะ สุขกับสมาธิ สุขกับภาพนิมิตรต่างๆ สุขกับแบก
ตัวบุญ ภูมิใจในตัวบุญของตัวเอง อยูเป็นปี พอมารู้สึกตัวได้ก็ตอนเจอทุกข์
ยิ่งสุขมากที่สุด รู้มั้ยคะความทุกข์ก็พุ่งเข้ามากที่สุดตาม เลยมาพิจจารณาตัว
ตัววิปัสณา เห็นการเกิด ดับ เห็นตัวทุกข์ ภาพนิมิตรก็หายไป เฉยๆกับความสุข
ที่เกิดขึ้นกับดิฉันค่ะ พอได้สนทนากับผู้รู้ในกระทู้นี้ ความสงสัยในเรื่องนี้เรื่องเดียว
ที่คาใจมานาน หายไป ขอบพระคุณท่านค่ะ   

ปล.ข้าพเจ้าเองก็ติดเป็นปีๆ

ลุงหมานครับที่เขาพูดว่า "พละสมาบัติ" กับ "ผลสมาบัติ" ที่คุณลุงว่านี้มันต่างกันไหมครับ

คนที่เข้าถึง "สังขารุเปกขาญาณ" คือสภาวะหยุดความปรุงแต่งไปได้ชั่วคราวนี่ถือว่าเข้าผลสมาบัติได้ด้วยเช่นกันไหมครับ(มันคล้ายฌาณ 4 แต่ทำเหตุมาจากฐานที่ไม่เหมือนกัน อันหนึ่งมาจากฐานสมถะภาวนา อีกอันมาจากฐานวิปัสสนาภาวนา)

สาธุๆ ค่ะ ดิฉันผ่านช่วงหลงมาแล้วค่ะ สุขกับสมาธิ สุขกับภาพนิมิตรต่างๆ สุขกับแบก
ตัวบุญ ภูมิใจในตัวบุญของตัวเอง อยูเป็นปี พอมารู้สึกตัวได้ก็ตอนเจอทุกข์
ยิ่งสุขมากที่สุด รู้มั้ยคะความทุกข์ก็พุ่งเข้ามากที่สุดตาม เลยมาพิจจารณาตัว
ตัววิปัสณา เห็นการเกิด ดับ เห็นตัวทุกข์ ภาพนิมิตรก็หายไป เฉยๆกับความสุข
ที่เกิดขึ้นกับดิฉันค่ะ พอได้สนทนากับผู้รู้ในกระทู้นี้ ความสงสัยในเรื่องนี้เรื่องเดียว
ที่คาใจมานาน หายไป ขอบพระคุณท่านค่ะ