แล้วพระอรหันต์ ที่ดำรงธาตุขันธ์อยู่ ดวงจิตน่าจะมีการเกิดดับอยู่ ในเมื่ออายตนะยังรู้แจ้งอยู่ ดวงจิตน่าจะมีการเกิดดับอยู่

จะขอยกเป็นตัวอย่าง "มัคสมังคีย์" โดยยกเป็นรูปธรรมเพื่อง่ายต่อการเข้าใจ
มัคสมังคีย์ นั้นก็ได้แก่ "มรรคมีองค์ ๘" ที่กล่าวกันอยู่ทั่วๆไปบ่อยๆ นั่นเอง

ที่นี้ มัคสมังคีย์ ยังไง ก็เหมือนคน ๘ คนพร้อมใจกันยกของหนักอย่างแข็งขัน
เต็มกำลังตามความสามารถที่ตนมีอยู่ ยกพร้อมๆกัน เรียกว่าไม่อู้ จึงจะยกของหนักขึ้น
จึงได้ชื่อว่า สมังคีย์

นัยตรงกันข้าม มีคน ๘ คนแต่อีกคนหนึ่งไม่ยอมออกแรง หรือออกแรงแต่น้อย
หรือไม่พร้อมเพรียงกัน ก็จะยกของหนักไม่ขึ้น เรียกว่าไม่ สมังคีย์ กัน คงพอเข้าใจนะครับ

คุณลุงสมานเขียน





ขอบคุณค่ะคุณลุงสมาน เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ
ที่ใช้คำภาษาธรรมง่าย ๆ ทีนี้เห็นชัดเลยค่ะ

คุณกบฯ





รู้สึกช่วงนี้คุณกบฯจะขยันยิ้มนะคะ

บางที...มันก็ต่างกันแค่คำที่ใช้

แต่...ก็สภาวะอันเดียวกันนั้นแหละ...

ก็ไม่รู้จะ...อธิบายไปทำไม

ยิ้ม..ดีกว่า

นี้แหละ...ข้อจำกัด..ของสมมุติบัญญัติ...

ปริชานสูตรที่ ๑             [๒๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผู้ที่ยังไม่รู้ยิ่ง ยังไม่กำหนดรู้ ยังไม่คลาย กำหนัด ยังละไม่ได้ซึ่งสิ่งทั้งปวง ยังไม่เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย ก็สิ่งทั้งปวงคืออะไร บุคคลผู้ยังไม่รู้ยิ่ง ยังไม่กำหนดรู้ ยังไม่คลาย กำหนัด ยังละไม่ได้ ยังไม่เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย คือ จักษุ บุคคลยังไม่รู้ยิ่ง ยังไม่กำหนดรู้ ยังไม่คลายกำหนัด ยังละไม่ได้ ยังไม่ เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ รูป ฯลฯ จักษุวิญญาณ จักษุสัมผัส ฯลฯ สุขเวทนา ฯลฯ ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัส เป็นปัจจัย บุคคลยังไม่รู้ยิ่ง ยังไม่กำหนดรู้ ยังไม่คลายกำหนัด ยังละไม่ได้ ก็ ยังเป็นผู้ไม่ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ หู ฯลฯ เสียง ฯลฯ ลิ้น ฯลฯ รส ฯลฯ กาย ฯลฯ โผฏฐัพพะ ฯลฯ ใจ ฯลฯ ธรรมารมณ์ ฯลฯ มโนวิญญาณ ฯลฯ มโนสัมผัส ฯลฯ แม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้น เพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย บุคคลยังไม่รู้ยิ่ง ยังไม่กำหนดรู้ ยังไม่คลายกำหนัด ยังละไม่ได้ ก็ยังเป็นผู้ไม่ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ที่ยัง ไม่รู้ยิ่ง ยังไม่กำหนดรู้ ยังไม่คลายกำหนัด ยังไม่ละซึ่งสิ่งทั้งปวงนี้ ยังเป็นผู้ไม่ ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ ฯ              [๒๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ส่วนบุคคลผู้ที่รู้ยิ่ง กำหนดรู้ คลายกำหนัดได้ ละได้ซึ่งสิ่งทั้งปวง เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สิ่งทั้งปวง คืออะไร บุคคลรู้ยิ่ง กำหนดรู้ คลายกำหนัดได้ ละได้ เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้น ทุกข์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย คือ จักษุ บุคคลรู้ยิ่ง กำหนดรู้ คลายกำหนัดได้ ละ ได้ เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ รูป ฯลฯ จักษุวิญญาณ ฯลฯ จักษุสัมผัส ฯลฯ แม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็น ปัจจัย บุคคลรู้ยิ่ง กำหนดรู้ คลายกำหนัดได้ ละได้ ก็เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ หู ฯลฯ เสียง ฯลฯ ลิ้น ฯลฯ รส ฯลฯ กาย ฯลฯ โผฏฐัพพะ ฯลฯ ใจ ฯลฯ ธรรมารมณ์ ฯลฯ มโนวิญญาณ ฯลฯ มโนสัมผัส ฯลฯ แม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย บุคคลรู้ยิ่ง กำหนดรู้ คลายกำหนัดได้ ละได้ ก็เป็นผู้ควรเพื่อความสิ้นทุกข์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ผู้รู้ยิ่ง กำหนดรู้ คลายกำหนัดได้ ละได้ซึ่งสิ่งทั้งปวงนี้แล เป็นผู้ควรเพื่อความ สิ้นทุกข์ ฯ จบสูตรที่ ๔

http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... =331&Z=360