ความหมายของคำว่า “บุญ” โดยทั่วไปหมายถึง การกระทำความดี
มาจากภาษาบาลีว่า “ปุญญะ” แปลว่า เครื่องชำระจิตใจให้สะอาดบริสุทธิ์
ดังนั้น บุญจึงเป็นเสมือนเครื่องกำจัดสิ่งเศร้าหมอง ที่เราเรียกกันว่า “กิเลส” ให้ออกไปจากใจ

บุญจะช่วยให้เราลด ละ เลิกความโลภ ความเห็นแก่ตัว ความมีจิตใจคับแคบ
อันเป็นสาเหตุให้เกิดความทุกข์ต่างๆ นานา และช่วยให้ใจเป็นอิสระ
พร้อมจะก้าวไปสู่การทำคุณงามความดี ในขั้นต่อๆ ไป เป็นการยกระดับจิตใจให้สูงขึ้น
ทำให้เกิดความอิ่มเอิบใจ มีความสุข และเป็นความสุขที่สงบและยั่งยืน
ในขณะเดียวกัน ก็ทำให้ผู้ปฏิบัติเป็นบุคคลที่มีคุณธรรม น่าเคารพยกย่อง เพราะถือว่าเป็น “คนดี” นั่นเอง

การทำบุญโดยที่ไม่มีความเข้าใจ ส่วนมากก็จะหวังเพื่อไปเอาบุญ ที่ไปทำบุญเพราะอยากได้บุญ
ซึ่งเป็นการเข้าใจที่ยังไม่ตรงกับสิ่งที่เป็นจริง เป็นอันว่าถูกกิเลสตัณหาบงการให้ทำอยู่เบื้องหลังการทำบุญ
การที่จะไปทำบุญเอาบุญในความหมายก็คือ เพื่อจะให้บุญมากขึ้นนั่นเอง ซึ่งมันตรงกันข้ามกับ
ไปชำระหรือเอาออก ทำบุญเพื่อชำระกิเลสออก การทำบุญในลักษณะนี้ทางพระอภิธรรมจะใช้คำว่า
กุศลญาณวิปยุตต คือการทำบุญที่ไม่ได้ประกอบด้วยปัญญา

ขอบคุณ A 4 ที่ติดตามอ่าน

ในพระอภิธรรมได้กล่าวไว้ว่า อานิสงส์ของการทำบุญที่เป็นญาณวิปยุตตจิต
หมายถึงอยู่ทำบุญที่ไม่ประกอบด้วยปัญญา เช่น เห็นเขาทำบุญก็ทำไปอย่างนั้นๆแหละ

คือทำแบบตามเขาไป ทำบุญหวังอยากได้ชื่อเสียงเพื่อประโยชน์ตนในวันข้างหน้า
ทำบุญเพราะกลัวเสียหน้า ทำบุญเพราะขัดไม่ได้ ทอดกฐินผ้าป่าเลี้ยงสุรายาเมา
แม้กระทั้งงานบวช เป็นต้น ดูแล้วก็เป็นบุญทั้งสิ้น แต่เป็นบุญที่ขาดปัญญา

อานิสงส์ของการทำบุญชนิดนี้ ย่อมส่งผลทำให้ได้เกิดเป็นมนุษย์และเทวดาชั้นจาตุมฯ
ที่พิกลพิกาล บ้า ใบ บอด หนวก ดังนั้นการทำบุญก็ควรระมัดระวังผลของบุญที่จะส่งผลด้วย