หลายๆคนจะพูดเหมือนๆกันว่าให้ดูจิตตัวเองดูกิเลสตัวเอง
ไม่ให้ไปรู้เรื่องคนอื่นหรือกิเลสคนอื่น ซึ่งเป็นอารมณ์ภายนอก
แต่คำพูดที่พูดจะพยายามยัดเยียดเรื่องส่วนตัวของเขามาเล่าให้ฟัง
ว่าปฏิบัติถึงขั้นนั้นนี้ พูดเหมือนกะแต่งนิยายจะขายหนังสือ ซึ่งดูมันจะสวนทางกันนะ
อย่างนี้เรียกว่าหลงหรือเปล่า

ไม่มี...ไม่หลง..ครับ

การปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์...ไม่มี..ไม่หลง

หากเรามีท้วงติงเพื่อสร้างสรร...ก็ลองแชร์ความคิดความเห็นกันไป...อย่างกัลยาณมิตร

การปฏิบัติ...มีปริยัติ...ปฏิบัติ...ปฏิเวธ...ในทุกๆขั้นลำดับครับ

ในขั้นทาน...
ก็ต้องเรียนรู้...ลองทำ...ผลจากการลงมือทำตรงตามปริยัติหรือไม่?...ถ้ามีผลไม่ตรงตามสภาวะ...ก็ต้องตรวจหาค้นคว้าดูว่าต้องวางใจอย่างไรในการให้ทาน...เพื่อออกจากทุกข์

ในขั้นศีล...
ก็ต้องเรียนรู้...ลองทำ...ผลจากการลงมือทำตรงตามปริยัติหรือไม่?...ถ้ามีผลไม่ตรงตามสภาวะ...ก็ต้องตรวจหาค้นคว้าดูว่าต้องวางใจอย่างไรในการรักษาศีล...เพื่อออกจากทุกข์

ในขั้นสติสมาธิ...
ก็ต้องเรียนรู้...ลองทำ...ผลจากการลงมือทำตรงตามปริยัติหรือไม่?...ถ้ามีผลไม่ตรงตามสภาวะ...ก็ต้องตรวจหาค้นคว้าดูว่าต้องทำอย่างไรในการมีสติสมาธิ...กรรมฐาน40 เป็นอย่างไร...เพื่อออกจากทุกข์

ในขั้นปัญญาภาวนา...
ก็ต้องเรียนรู้...ลองทำ...ผลจากการลงมือทำตรงตามปริยัติหรือไม่?...ถ้ามีผลไม่ตรงตามสภาวะ...ก็ต้องตรวจหาค้นคว้าดูว่าต้องทำอย่างไรในวิปัสสนาญาณ9 เอ่ย..16 เอ่ย...เพื่อออกจากทุกข์

ในการเขียนบอกเล่าประสบการณ์..ของใครก็ตาม...หากมองในแง่ดี...ก็เป็นการอยู่ระหว่างปฏิบัติธรรมอยู่
การเขียน....ก็เป็นการทบทวน...ทำซ้ำ...เป็นได้ทั้ง..ปริยัติ..และปฏิบัติในตัว...ส่วนปฏิเวธจะเกิดขึ้นในใจของเขาเอง...ผลในตอนแรก..ก็มีผิดบ้างถูกบ้าง...ซึ่งมันจะฟ้องอยู่ในตัวของมัน...ปริยัติจะเป็นตัวตรวจสอบปฏิเวธของเขา...

แรกๆ...ผิดจะมากกว่าถูก
บ่อยๆเข้า...ถูกจะมากกว่าผิด
ที่สุด....ก็เหลือแต่ถูก..อย่างเดียว

ระหว่างนี้...เขาจะผิดบ้าง..ถูกบ้าง..หลงบ้าง...ก็เป็นธรรมดา..เพราะเป็นทางที่ไม่เคยเดินมาก่อน...
หากเขายังเพียรปฏิบัติอยู่เรื่อยๆ...ก็ยังมีหวัง...ครับ

แหง่ว...



เอกอนคิดว่าไม่หลงนะ ไม่หลงจริง ๆ
แต่พอเวลาได้เอารูปแมวตัวเองไป Post ลง Face
แล้วมีคนมา like เข้ามาแสดงความเห็นชมว่าแมวที่ได้เลี้ยงไว้นั้นช่างน่ารัก
...มันก็



สรุปว่า...หลงอารมณ์...หลงตัวเอง



กับการทำงานก็เหมือนกัน
เมื่อเวลาที่ได้เห็นฝีไม้ลายมือของตัวเองในการทำงานชิ้นที่มีซับซ้อนออกมา
ก็เป็นทึ่งเป็นปลื้มกับฝีมือตัวเองอยู่เหมือนกัน
ในเรื่องการทำงาน เอกอนก็จัดเป็นมือวางอันดับต้น ๆ ของสายงานระดับภูมิภาคเลยก็ว่าได้
เคยร่วมทีมงานทำผลงานด้าน QC มา 2 งาน แต่ไม่ได้ประกวดเพราะผลงานออกมาช่วงนอกฤดูกาลประกวด
แต่ผลงานก็เข้าระดับประเทศ ออกสื่อขยายผล ไปทั่วประเทศทุกงาน
เพราะเอกอนมีศักยภาพในเรื่องการเข้าถึงข้อมูล และการประยุกต์ใช้ข้อมูลได้ดี

...เอกอนเห็นความหลงตัวเองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...

แม้แต่การปฏิบัติธรรม เมื่อพิจารณาการรู้ และการเข้าไปรู้ที่ปรากฏอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
เอกอนก็ทึ่งกับ ศักยภาพจิตของตัวเองอยู่เหมือนกัน...

และก็อยากจะกู่ก้องให้สังคมรู้ ให้โลกรู้ในสิ่งที่เราทำได้
สิ่งที่เรารู้สึกภาคภูมิใจ



แต่ก็ต้องคอยระวังเก็บอาการเอาไว้ ...

ก็ยังดี...มีเรื่องให้กู่ก้อง...ได้..

ไอ้เราไม่มีอะไรเลย..นี้ซิ...มันสลดหดหู่..ตัวเอง..ชะมัด

ใครว่า อย่างน้อยเรื่องนึงที่อ๊บซ์ภูมิใจในตนเองได้ คือพ่อแม่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่
และก็สามารถดูแลรับผิดชอบตัวเอง ยืนด้วยลำแข็งตัวเองได้
มีครอบครัว สามารถดูแลครอบครัวให้อยู่ดีมีสุข มีที่คุ้มหัวให้ได้อยู่กันอย่างร่มเย็นปลอดภัยได้
(สรุปก็คือ เลี้ยงไม่เสียข้าวสุก )



ต้องขอโทษด้วย ที่เอกอนยังค่อนข้างมีการนำเสนอแง่มุมอารมณ์ในแบบพื้นฐานปุถุชนน่ะ

เพราะเอกอนก็ยังถือว่าตัวเองยังคงใช้ชีวิตเยี่ยง ปุถุชน น่ะ
ดังนั้น ปัจเจกชน ย่อมมีความรู้สึกภาคภูมิใจเบื้องต้นในพื้นฐานชีวิตเยี่ยง ปัจเจกชน

เอกอนยังคงเห็นพลังความงดงามอย่างปัจเจกชน

เหมือนอย่างเช่นเอกอนก็ยังคงมีความชื่นชมในศักยภาพอันทรงพลัง และงดงามของมนุษย์
มนุษย์ที่ไม่ได้เป็นผู้วิเศษณ์อะไร แต่พลังที่เขาแสดง กลับเขย่าหัวใจคนทั้งโลกได้

ต้นเหตุของจิตอยู่ที่ตัว "จะ" สังเกตจิตว่ามันหลงยังไง ดูต้นเหตุของการหลง กำหนดจะหลงหนอๆ บ่อยๆ ตลอดเวลา จะสงสัยในเรื่องอะไร ดูต้นเหตุของความสงสัยในจิตเราที่เกิดขึ้น กำหนดจะสงสัยหนอๆๆ บ่อยๆ เวลาความคิดเกิดขึ้น สังเกตุต้นเหตุของความคิดที่เกิดขึ้นในจิต กำหนดจะคิดหนอๆ ต่อเนื่องตลอดเวลา มันจะดับหรือไม่ดับ เราไม่ต้องไปหวังอะไร ทำหน้าที่ของการเจริญสติรู้ทันทุกอย่างพอ ถ้าดับหรือไม่แล้วแต่เหตุแล้วแต่ปัจจัย เราทำหน้าที่พิจารณาทุกอย่างที่เกิดขึ้นพอ ไม่ดับก็ไม่ดับหนอๆๆ ไม่ถูกก็ไม่ถูกหนอๆๆ เค้าบอกอะไรเราก็พิจารณาและกำหนดไปตามนั้น นี่คือการเจริญสติรู้ทันทุกอย่าง กาย เวทนา จิต ธรรม อยู่ในนั้นหมด

ผลไม้จะแก่ก็ต้องใช้เวลาและปัจจัยต่างๆสนับสนุน
ต้องแก่เองด้วย แก่แทนไม่ได้ ( )
เหมือนมองผลไม้บนต้นไม้ ผลนี้แก่ ทำไมผลนั้นมันไม่แก่
ก็ไม่รู้จะว่าไง มันยังไม่พร้อมจะแก่
เราจะคิดอยากให้ผลนั้นมันแก่เหมือนผลนี้ มันก็ทุกข์ใจอะค่ะ

ใช่ครับ....
ตอนแรก...ก็ภูมิใจ.ที่ตัวเองเป็นเด็กดี
ต่อมาก็ภูมิใจว่าตัว...ตัวเองเรียนดี...ทำงานที่ดีดี

แต่....วันที่ผมภูมิใจที่สุด....กลับเป็นวันที่พ่อเสีย...
พ่อเลี้ยงผมมาไม่เสียข้าวสุก..จริงๆ

พูดอะไรหน่อย..ซิครับผม

แต่ก่อน..มีแต่...จะคิดดับ..จะคิดดับ..จะ...ท่าเดียว...ไม่มีต้นมีปลาย...มันจะเป็นฤาษีไป

อย่างนี้ซิ....ถึงจะเข้าท่า...ครับ

เขาจำคำสอนครูอาจารย์ มาพูด

จะบอกว่าเป็นการแลกเปลี่ยนความเห็นกันก็ได้
หรือ บอกเล่าสิ่งที่เขารู้สึกก็ได้


อันนี้ คนอื่นไม่เกี่ยวแล้ว
ตัวเรา "หลง" ไหมล่ะ ^v^

ดูเนื้อความที่เขียนก็จะรู้ว่าหลงหรือไม่หลง

เป็นไปเพื่อสร้างความเพียร สร้างปัญญา ด้วยวิธีคิดพิจารณาหาเหตุผล จากแนวทางที่เกี่ยวข้องกับทุกข์ นำมาบอกเล่าของผู้เขียนนั้นก็ไม่หลงครับ

แต่เขียนเท่าไหร่แล้วไม่ใช่แนวทางที่เกี่ยวกับทุกข์ นั่นแหละหลง

คือไม่ได้มาแสดงความคิดเห็นอะไรนะคะ
....แต่ขอบคุณที่ทำให้ได้มีโอกาสพูดในสิ่งที่อยากพูด..ตั้งแต่กลับเข้ามาลานธรรมนี้
อยากจะบอกว่า.......หลายๆครั้ง...ได้เห็นคุณธรรมมา ทำให้ไอเดียได้คิด..ถึงใครบางคน
คือ คุณกรัชกายค่ะ ตั้งแต่ไอเดียกลับมา..ยังไม่เห็นเลย....รออยู่นะะะะะ
คิดถึงค่ะ...มองหาอยู่..ไม่รู้หายไปไหน
ไม่มีอะไรมากค่ะ..แค่...อยากสารภาพผิด
ไอเดียอยากจะกราบขอโทษ_/][\_ ....คุณกรัชกาย
ถ้าคุณกรัชกายผ่านมาเห็น..ช่วยรับไปด้วยนะคะ
ไอเดียรู้สึกไม่สบายใจเลย...มันติดอยู่ในใจ...ที่เคยได้ทำเหมือนต่อล้อต่อเถียง
รู้สึกไม่สมควรเลย...เพราะเหมือนไปคิดยอกย้อนกับผู้ใหญ่...ขอโทษจริงๆ
....มันติดใจมาตั้งนาน...แบกมาก็หนัก ได้พูดสักที...สบายใจแล้ว

ปล.มันไม่ใช่เกี่ยวกับเรื่องสไตการพูด...มันเป็นหยังงี้อยู่แล้ว...
แต่มันรู้ที่ใจตน...พูดเพราะอยากเอาชนะ...มันมีกิเลสเจือหน่อยๆ...
แม้จะเป็นเรื่องเกิดจากความหวังดีก็เถอะ...แต่ก็เป็นการทำไม่ดีเลย
กรรมแม้เล็กน้อย..บางทีแค่เรื่องเล็กน้อย..ถ้าติดอยู่ในใจ...ก็ทำให้เคืองๆมาตลอด..เอาออกไปแล้ว สบายใจแล้วค่ะ




........