สาธุครับ ผมก็เคยเป็นอยู่บ่อยๆครับ แต่รู้ตัวว่าทำอะไร ก็จะพยายามดูจิตของตัวเอง แล้วก็เตือนตัวเองเสมอ
บางทีเป็นก็จะพยายามนึกถึงพุธโธ เพื่อที่จะเอาจิตไปจับ แล้วก็ลืมเรื่องที่คิดครับ ใครมีคำแนะนำ หรือวิธิดีๆ แนะนำผมบางนะครับ

จิตมันไม่ใช่เรา มันคิดจะด่าเราไม่ไปห้ามมันนะปล่อยมันด่าไป เราแค่มีสติตามรู้มัน ดูมันในมุมมองที่ว่า
มันใช่เรา มันทำของมันเอง มีเหตุมันก็ทำ หมดเหตุมันก็เลิกทำ บังคับไม่ได้ อาศัย อกุศล ทำ กุศล
แต่ห้ามออกจากปากนะ

ขอบคุณที่ดันกระทู้เก่าขึ้นมาเลยมีโอกาสได้อ่าน
อนุโมทนาค่ะ

ก็คล้ายๆกับตัวอย่างนี่



จิตนี่มันคิดได้สารพัด แต่เราจะหาวิธียังไง ซึ่งจะเบรกอกุศลจิต แล้วสร้างเสริมกุศลจิต คงต้องถามเช่นนั้น กับ อโศก

ขอใช้สิทธิ์ที่ถูกพาดพิงครับท่านประธาน.............

วิธียังไง ซึ่งจะเบรกอกุศลจิต แล้วสร้างเสริมกุศลจิต คงต้องถามเช่นนั้น กับ
อโศกะ

1.ใช้ศีล 5....8....10.....227 ข้อ เบรคอกุศลทาง กาย วาจา

2.ใช้สมาธิ เบรค อกุศล และสร้างกุศลทางความคิด

3.ใช้ปัญญา เบรคอกุศลทางใจ และสร้างกุศล มหากุศลทางใจ ครับ

สำหรับเจ้าของกระทู้ ขออนุญาตเสริมอีกสักนิดนะครับว่าการจ้วงจาบครูบาอาจารย์จะมีผลหนักห้าม มรรค ผล นิพพานได้ ถ้าครูบาอาจารย์หรือบุคคลผู้นั้นเป็นพระอริยเจ้าตั้งแต่โสดาบันบุคคลขึ้นไป

แต่!

แก้ไขได้ด้วยการยอมตนและขอขมาด้วยใจจริง

สรุปตามที่อโศกพูด มี ศีล สมาธิ ปัญญา มรรค ผล นิพพาน ขอขมา ก็เห็นอยู่เท่านั้น

ทำยังไงล่ะอโศก สมาธิ ปัญญาเป็นต้น จึงเกิด เฮ้อ เหนื่อยๆ อโศกก็พูดๆๆ กรัชกายก็ถามๆวิธีทำ ชาตินี้มันจะจบมั้ยเนี่ยหือ

ลงมือทำสะทีเถอะขอรับอโศก จะได้เก่งภาคปฏิบัติ คิกๆๆ

อ้อลืมไป วิธีของอโศกคือเจริญสติปัญญา นิ่งอยู่กับปัจจุบันอารมณ์

นิสัยบิดเบือนธรรมนี่ยังไม่ยอมหายนะกรัชกาย

เจริญภาวนาโดยเอาสติปัญญามานิ่ง "รู้" นิ่งสังเกต ปัจจุบันอารมณ์.......ไม่ใช่มา นิ่งอยู่ กับปัจจุบันอารมณ์ ซึ่งผลการปฏิบัติจะต่างกันมาก

อย่าคัดลอกมาผิดๆนะ ธรรมะดีๆเขาจะเสียหมด

แล้วเรื่องที่กรัชกายถามๆอยูนี่นะมันจะไม่จบเพราะกรัชกายไม่ใส่ใจคำถามและคำตอบที่ได้ มีวัตถุประสงค์เป็นอกุศล ถามเพื่อลองภูมิและจับผิด ไม่คิดให้ได้ประโยชน์จริงจังกับการถาม

คำตอบที่ดีๆมีค่ากัลับถูกกรัชกายมองข้ามไปหมด อีกหน่อยก็ไม่มีใครอยากตอบอยากสนทนากับกรัชกายแล้วนะ

ท่านอโศกะก็อย่าไปรู้สึกว่ากำลังถูกลองภูมิสิ่

เมื่อถูกถาม ท่านก็ลองพยายามตอบไปตามทักษะตนที่เข้าใจ

พรหมวิหารน่ะท่าน

ถือว่าเป็นบทฝึกพรหมวิหารไปเสียก็ได้...นี่

ยังไงพรหมก็ต้องถูกข่วนบ้าง เพื่อขัดเกลาจิตให้ปราณีตยิ่งขึ้นน่ะ

ความพยายามไม่ใช่เรื่องเสียหายเลย



ถ้ารู้สึกว่าถูกแหย่มา ไม่ต้องแหย่กลับก็ได้
ละไว้บ้างก็ได้
สนทนาธรรม ก็คำนึงในสาระทางธรรม
ล้อมกรอบกาย วาจา ใจ ตนให้อยู่ในข้อธรรมที่หมายจะเสวนา...

ผลไม้ที่มีเปลือก ถ้าจะคนคิดจะกินแต่เนื้อใน

คนกินเขาก็ต้องลอกเปลือกมันออกก่อนเน๊อะ

...

ขอบคุณเอก้อน

กรัชกายนี่ถามพรำเพื่อในเรื่องที่คุยกันแล้วคุยกันอีก จึงน่าเบื่อหน่ายครับ ต้องขัดและดัดนิสัยบ้าง ถ้าเราตอบทุกอย่างเขาจะได้ใจถามตะพึดตะพือไปหมด

บางเรื่องตนก็รู้ดีเอามาตั้งเป็นกระทู้สอนคนด้วยซ้ำแต่ก็ยังชอบเอามาถามอีก

ผมเลยต้องเพิ่มอุเบกขาให้มากกว่าข้ออื่นครับ

คำถามหลาย ๆ แง่ของท่านกรัชก็เป็นประโยชน์นะ

ถ้ามองดี ๆ

บางทีเอกอนก็แว๊บ ๆ เห็น แต่เอกอนก็ไม่มีความสามารถพอ
ก็อดที่จะเสียดายไม่ได้น่ะ

ก็ได้แต่มองไป และหวังไปน่ะ

บางทีอย่าไปนึกถึงท่านกรัชมากนัก

นึกถึงคนอย่างเอกอนนี่ล่ะ ที่เฝ้ามองทัศนะดี ๆ จากผู้ปฏิบัติที่ดี ๆ น่ะ

"ยอมถูกปลอกเปลือก" ...

เอ่อ...รำลึกถึงเรื่องราวในอดีตอีกแล้ว....

วันหนึ่ง เมื่อหล๊ายหลายปีก่อน...

เอกอนก็กำลังเคลิ้มเพลินไปในอารมณ์นั่นล่ะ ไม่รู้อารมณ์อะไร

สิ่งนั้นพาเอกอนไปดู การรวมตัวของธาตุกองหนึ่ง

สิ่งนั้นอธิบายว่า พวกเรานั้นเปรียบดังเช่นที่เห็นนี้ล่ะ

เนื้อธาตุ จะทำให้แต่ละกลุ่มกองแต่ละกอง ต่างกันไป

ธาตุมักจะไปอยู่ร่วมกันในกลุ่มธาตุประเภทเดียวกัน

และธาตุที่เป็นคู่ตรงข้ามกัน เมื่อสัมผัสกัน ก็มักจะแผดเผาสร้างความแสบร้อนให้แก่กัน

บางครั้ง ธาตุที่มีลักษณะเย็นก็สร้างความระคายเคืองให้กับธาตุหนึ่ง และไม่เป็นที่ระคายเคืองต่ออีกธาตุ
บางครั้ง ธาตุที่มีลักษณะร้อนก็สร้างความระคายเคืองให้กับธาตุหนึ่ง และไม่เป็นที่ระคายเคืองต่ออีกธาตุ

ดังนั้น อย่ากลัวไฟ เพราะคิดว่าไฟนั้นร้อน
เพราะธาตุบางองค์ประกอบ เป็นกลุ่มสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก
สามารถผ่านไปได้ทั้งร้อนและเย็น ไม่ใช่ว่าร้อนและเย็นไม่ทำความระคายเคืองต่อธาตุนั้น
แต่ด้วยคุณสมบัติของธาตุนั้น ๆ เอง ที่ปรับสภาวะ ฟื้นฟูสภาวะได้
ซึ่งกลุ่มกองธาตุนั้น เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องฝึกฝนการปรับสภาวะ ฟื้นฟูสภาวะ
เพื่อที่จะผ่านไปยังพื้นที่ ๆ มีสภาพเป็นพิษต่อธาตุทั่ว ๆ ไปได้ เช่น วังพญานาค
และ สภาพพื้นที่ที่ยากกว่านั้น ยังมี
การนำแสงแห่งธรรมไปสู่แดนเหล่านั้น เป็นภาระของกลุ่มกองธาตุที่มีคุณสมบัติสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก
และเมื่อแสงสว่างไปสู่แดนที่มึดมิด แดนที่เคยมืดก็จะกลับคืนมาสว่าง
และสว่างกว่าแดนที่เคยสว่าง ซึ่งก็กลายจะทำให้แดนที่เคยสว่างนั้นกลับมึดลง
และธาตุนั้นก็จะ เคลื่อนไปยังแดนที่มึดเพื่อส่งต่อความสว่างต่อไป



สุดท้าย เอกอนก็ตื่น ...
เอกอนชอบฝันแปลก ๆ ...



แต่ยังไม่เคยฝันเห็นนิพพานสักที....