แค่เปลี่ยนวิธีคิดชีวิตก็มีความสุขขึ้นแล้ว...จริงมั๊ยคะ

เพื่อน ๆ มีประสบการณ์ในเรื่องนี้...เรามาแชร์กันค่ะ...

กล่าวได้ถูกต้องที่ซุ๊ดเลยค่า

ใช่...เอกอนก็คิดว่างั๊น

เพราะสมัยตอนที่เอกอนเรียนหนังสือปี 1 นะ
ตอน มัธยมทั้งต้นและปลายเอกอนเป็นคนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือ
ไม่ชอบทำการบ้าน...
นิสัยนี้ก็เลยติดต่อมาจนกระทั่งเรียนมหาวิทยาลัย
ตอนเรียนปี 1 สอบตกแทบทุกวิชา...

และตอนนั้น...เป็นคนที่ใช้เงินเก่ง...ก็ได้มีหนี้นิดหน่อย
ขนาดนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีเงินใช้หนี้
ก็ต้องคอยหลบหน้าเจ้าหนี้...

...เท่านี้ก็ร้อนตัวมากพอแล้ว...

เอกอนก็เลยลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง...
ก็คิดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง...วางแผนที่จะเปลี่ยนแปลง
และก็เริ่มลงมือทำ...เลย...
มันก็ตามสเต็ปน่ะ จัดห้องใหม่ เก็บกวาดเช็ดถูก ซักผ้า
ทำทุกอย่างเรียบร้อยเรย
และก็ไปตัดผม...แบบว่าให้เหมือนตัวเองเป็นคนใหม่ ...
สำหรับวันพรุ่งนี้...วันใหม่
ตื่นแต่เช้าอย่่างกระตือรือร้น ... คนใหม่ สดใส
หอบหนังสือเข้าห้องสมุด
...
และก็...พยายามรักษากิจวัตร...เพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเอง...อย่างไม่ย่อท้อ
...
เมื่อเวลาผ่านไป ... ชีวิตก็ดำเนินมาอย่าง "อยู่เย็นเป็นสุข" เรื่อยมา
...

ชีวิตจะมีความสุขได้ มีองค์ประกอบหลายอย่าง อย่างน้อยๆ ความจำเป็นพื้นฐานของชีวิต ที่เรียกว่าปัจจัย 4 ได้แก่ อาหาร 1 เครื่องนุ่งห่ม 1 ยารักษาโรค 1 และที่อยู่อาศัย 1 จาก 4 รวมเป็น 1 ได้แก่ เงิน มีเงิน เราก็แลกเปลี่ยนปัจจัย 4 ได้ สมมติมีเงินหรือปัจจัยแล้ว เงินนั้นก็ยังไม่ใช่ความสุขในตัวมันเอง แต่เป็นเครื่องอำนวยความสะดวก ใ้ห้ต้อง...ต่อๆไปอีก คือการพัฒนาจิตใจ

นำหลักการของบุคคลผู้ซึ่งได้พัฒนาอินทรีย์แล้วให้เทียบเคียง



๒.ข) ภาวิตินทรีย์ (ผู้ศึกษาพัฒนาจบแล้ว) “ดูกรอานนท์ ก็พระอริยะผู้ภาวิตินทรีย์ (ได้พัฒนาอินทรีย์แล้ว) เป็นอย่างไร ?

ดูกรอานนท์ เพราะเห็นรูปด้วยจักษุ สภาพที่น่าชอบใจก็เกิดขึ้น สภาพที่ไม่น่าชอบใจก็เกิดขึ้น สภาพทั้งที่น่าชอบใจและไม่น่าชอบใจก็เกิดขึ้น แก่ภิกษุในธรรมวินัยนี้

เธอนั้น หากจำนงว่า เราจะหมายรู้ในสิ่งปฏิกูล ว่าเป็นของไม่ปฏิกูลอยู่ ก็เป็นผู้มีความหมายรู้ในสิ่งนั้นๆ ว่าเป็นของไม่ปฏิกูลอยู่ได้

หากจำนงว่า เราจะหมายรู้ในสิ่งไม่ปฏิกูลว่าเป็นของปฏิกูลอยู่ ก็เป็นผู้มีความหมายรู้ในสิ่งนั้นๆ ว่าเป็นของปฏิกูลอยู่ได้

หากจำนงว่า เราจะหมายรู้ในสิ่งทั้งปฏิกูลและไม่ปฏิกูล ว่าเป็นของไม่ปฏิกูลอยู่ ก็เป็นผู้มีความหมายรู้ในสิ่งนั้นๆ ว่าเป็นของไม่ปฏิกูลอยู่ได้

หากจำนงว่า เราจะหมายรู้ในสิ่งทั้งไม่ปฏิกูลและปฏิกูล ว่าเป็นของปฏิกูลอยู่ ก็เป็นผู้มีความหมายรู้ในสิ่งนั้นๆ ว่าเป็นของปฏิกูลอยู่ได้

หากจำนงว่า เราจะเว้นคำนึงทั้งปฏิกูลและไม่ปฏิกูล ทั้งสองอย่าง มีอุเบกขาอยู่ โดยมีสติสัมปชัญญะ ก็มีอุเบกขาในสิ่งนั้นๆ อยู่โดยมีสติสัมปชัญญะได้

“ดูกรอานนท์ ข้ออื่นยังมีอยู่อีก เพราะได้ยินเสียงด้วยหู...เพราะดมกลิ่นด้วยจมูก...เพราะลิ้มรสด้วยลิ้น...เพราะต้องโผฏฐัพพะด้วยกาย...เพราะรู้ธรรมารมณ์ด้วยใจ สภาพที่น่าชอบใจก็เกิดขึ้น สภาพที่ไม่น่าชอบใจก็เกิดขึ้น สภาพทั้งที่น่าชอบใจและไม่น่าชอบใจก็เกิดขึ้น แก่ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เธอนั้น....หากจำนงว่า เราจะเว้นคำนึงทั้งปฏิกูลและไม่ปฏิกูล ทั้งสองอย่าง มีอุเบกขาอยู่โดยมีสติสัมปชัญญะ ก็มีอุเบกขาในสิ่งนั้นๆอยู่โดยมีสติสัมปชัญญะได้

“ดูกรอานนท์ อย่างนี้แล ชื่อว่าพระอริยะ ผู้ภาวิตินทรีย์ (ได้พัฒนาอินทรีย์แล้ว)"


....



คำว่า "ปฏิกูล" ไม่พึงมองความหมายแคบๆ อย่างที่มักเข้าใจทำนองว่าสกปรก ยกตัวอย่างตามที่ท่านอธิบายไว้ เช่น คนหน้าตาไม่ดี มีกิริยาอาการไม่งาม เรามองด้วยเมตตา หรือของไ่ม่สวย เรามองตามสภาวะของธาตุ ให้เห็นเป็นน่าชื่นชม หรือสบายตา ก็เรียกว่า หมายรู้ในของปฏิกูลเป็นไม่ปฏิกูล

คนหรือของที่เห็นกันว่าสวยงาม เรามองด้วยอนิจจตา หรือตามสภาวะของธาตุ ก็กลายเป็นไม่สวยงาม อย่างนี้ก็เรียกว่า หมายรู้ในของไม่ปฏิฏูลเป็นปฏิกูล

(คำอธิบายใน ขุ.ปฏิ.๓๑/๖๙๐/๕๙๙)

เปลี่ยนการเห็น ชีวิตก็เปลี่ยนจริง ๆ

เมื่อก่อน โดนคนอื่นพูดถึงเวลาหลับหลัง เราเรียกว่า "โดนนินทา"
เราจะรู้สึกแย่มาก เราก็จะมีอาการของขึ้นได้โดยไม่ต้องสักน้ำมัน ไม่ต้องสวดพานยักษ์ ก็ตัวของฉัน เรื่องของฉัน มีอะไรทำไมไม่ถาม เอาไปตัดสินลับหลังกันเองได้ไง ทำเป็นรู้ดี ....ยาวๆๆๆๆๆ

เดี๋ยวนี้ โดนคนอื่นพูดถึงเวลาหลับหลัง เราเรียกว่า "วิพากษ์วิจารณ์"
เรารู้สึกขำๆ ก็เราทำตัวให้เขาคิดแบบนั้น ถึงเรื่องที่เขาพูดจะมีเรื่องจริงเต็มร้อยหรือส่วนน้อยเพียงเสี้ยว ก็ไม่ต้องโทษใคร ก็การกระทำของเราทำให้เขาคิดแบบนั้น เขาพูดถึงเรา แสดงว่า เขายังใจคิดถึงเราอยู่
....555 ยังหัวเราได้หน้าระรื่น

อนุโมทนา ท่านผู้เจริญ.......
ดูก่อนท่านผู้เจริญ การเปลี่ยนความคิด เป็นสิ่งที่ดี และจะต้องไปแนวทางที่ดีขึ้น
ผลที่ได้ก็จะดีไปตามลำดับ และดียิ่งๆขึ้นไป ไม่ว่าจะมากหรือน้อย อย่าไปกังวลกับสิ่งๆนั้น แค่ท่านผู้เจริญทั้งหลาย ได้เปลี่ยนนั้นก็คือสิ่งที่ดีเสมอ

ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมเทอญฯ.....สาธุ

เป็นจริงๆอย่างที่คุณว่าครับ

ผมมีความทุกข์หลายอันที่เกิดเพราะคิดว่าคนนั้นคนนี้ สิ่งนั้นสิ่งนี้มาทำเรา แต่พอศีกษาธรรมะแล้วทำให้เริ่มเข้าใจว่าจริงๆแล้วเราทำตัวเราเองซะเป็นส่วนมาก

ไม่รู้ความจริง>>คิดผิด>>ตั้งความหวังไว้ผิด>>ผิดหวัง>>ทุกข์>>คิดหาสาเหตุของทุกข์>>รู้ตัวว่าทุกข์เพราะอะไร>>คิดถูก>>ไม่ตั้งความหวังในสิ่งที่หวังไม่ได้>>ไม่ผิดหวัง>>ไม่ทุกข์

ของผมเป็นอย่างนี้

คุณเอกอน

ผมเห็นว่า แท้จริงวิธีคิดไม่ได้เปลี่ยน (อาศัยการกระทบของอายตนะและสัญญาเก่า)
แต่ความรู้ ความเห็นต่อเรื่องนั้นๆที่เปลี่ยนไป(จากเหตุปัจจัยบางอย่าง) การกระทำจึงเปลี่ยนไป

คุณคนธรรมดาๆเขียน



ใช่ค่ะพอคิดอย่างนี้แล้ว ความสบายใจมันเกิด ความทุกข์มันก็หายไป
ความผิดอะไรทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันอยู่ที่ตัวเรานี่แหละ
อย่างเช่นบางคนมีปัญหาเรื่องครอบครัว ก็ไปเล่าไปปรึกษาคนอื่น
ทีนี้ก็เลยปากต่อปาก คนรู้เยอะกันขึ้น ก็ไปว่าคนอื่นเค้าปากไม่ดีอีก
ซึ่งจริงๆแล้ว เรื่องทั้งหมดมันก็มาจากปากตัวเองนั่นแหละ

เอ้อ ! ........่คำพูดอย่างนี้ซิใช่และตรงตามธรรม.....ไม่นึกว่าเอก้อน จะคิดได้....สาธุ


ลำดับของธรรม ในการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของมนุษย์มีดังนี้

1.ไม่คบคนพาล....(ผู้อ่อนแอ ควบคุมกาย วาจา ใจ ให้อยู่ในกรอบแห่งศีลธรรมไม่ได้ ไม่มีความละอายเกรงกลัวต่อบาป)

2.คบคนถูกต้อง....(นักปราชญ์ บัณฑิต กัลยาณมิตร) เป็นเหตุให้

3..รู้ถูกต้อง......(สัมมาปริยัติ) สำคัญที่สุด เพราะจะทำให้

4.เห็นถูกต้อง......(สัมมาทิฏฐิ) เป็นเหตุให้

5.คิดถูกต้อง......(สัมมาสังกัปปะ)......อันเป็นหัวข้อของกระทู้นี้ และจักเป็นเหตุให้

6.ทำถูกต้อง......สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ เป็นเหตุให้

7.ได้สิ่งที่ถูกต้อง....(มรรค ผล นิพพาน) เป็นเหตุให้

8.เป็นคนถูกต้อง....(นักปราชญ์ บัณฑิต กัลยาณมิตร) เป็นเหตุให้

9.พูดและถ่ายทอดแต่สิ่งที่ถูกต้อง (วาจาเป็นสุภาษิต...ถ่ายทอดแต่เรื่อง อริยสัจ 4 มรรค 8 อนัตตา โพธิปักขิยธรรม 37 ประการ

ชื่นชมเอกอนเสร็จแล้ว ก็กลับไปอ่านความเห็นท่านกรัชกาย ดี ๆ
เพราะนั่นเอกอนแสดงความเห็นต่อความเห็นนั้น...

ท่านมีความเห็นดี
ถ้าท่านชี้แจงในเรื่องปัจจัยเพิ่มเติม ก็จะดี