อะไร....ทำให้มองเห็นความเย่อหยิ่งของผู้อื่น...แล้วตัวเราเองก็ขัดใจตะหงิด..ตะหงิด

ผมว่า...ก็ความเย่อหยิ่งของตัวเราเองนั้นแหละ...

อิอิ...

ความเย่อหยิ่งของผู้อื่น...เหมือนอายตนะภายนอก...
ของเรา...เหมือนอายตนะภายใน...

ถ้าขาดตัวใดตัวหนึ่ง...ซะ...ผัสสะก็ไม่เกิด

แต่เราดูเหมือนจะเรียกร้องให้....ของผู้อื่น...หายไป....แต่ไม่ใคร่จะทำลายของตัวเอง...อิอิ
หลวงปู่ว่า...อย่าส่งจิตออกนอก

จิตเราเป็นเช่นไร...ก็มักจะเห็นการกระทำผู้อื่นเป็นอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ว่าที่เห็น...มันจริงหรือเท็จ...เพราะมันคือผลงานการปรุงแต่งของจิตเรา

มานะ....มันมีหยาบ...มีละเอียด

อย่างหยาบ....มันอยู่ในสังโยชน์ขั้นต่ำ...
อย่างละเอียด...มันก็อยู่ในสังโยชน์ขั้นสูง...

ดังนั้น...เรื่องไม่ให้ขัดกันเลย..นั้น...พวกเรา ๆ นี้...มันไม่มีหรอก

เป็นธรรมดาครับ...แต่ขอให้มีศีลมีธรรม..มีพรหมวิหาร...คุมกายวาจา...ให้เป็นสัมมา

ก็น่าจะอยู่กันได้อย่างสงบ...อิอิ

แต่คิดว่า...อยู่ตรงนี้...น่าจะใกล้เคียงกว่า..อิอิ..

เราก็คือเพื่อนร่วมโลกเกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน ..
อีกไม่กี่ปี ก็ต้องจากกันแล้วนะ ..

การแก้กิเลสทำไมจึงยาก ?

แล้วนี่จะเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือปล่าวค่ะเนี๊ยะ

การแก้กิเลสทำไมจึงยาก ?

ท่านว่า .. เพราะเรามุ่งแก้กิเลสผู้อื่น
มากกว่าแก้กิเลสตน ..

ทุกคนต่างก็มีจุดดีจุดด้อย ทั้งนั้นแหละ
ท่านให้มองแต่สิ่งที่ดี ๆ ของกันและกัน

การอยู่ร่วมกันในสังคมจึงจะสงบสุข ..

ขอบคุณทุกความเห็นครับ ..

อึ้ย....
เอกอนยังไม่ทันได้มาออกความเห็นเลย....

การแก้กิเลสทำไมจึงยาก ?

ท่านว่า .. เพราะเรามุ่งแก้กิเลสผู้อื่น
มากกว่าแก้กิเลสตน ..

ทุกคนต่างก็มีจุดดีจุดด้อย ทั้งนั้นแหละ
ท่านให้มองแต่สิ่งที่ดี ๆ ของกันและกัน

การอยู่ร่วมกันในสังคมจึงจะสงบสุข ..