ในศาสนาของพระองค์สอนให้เชื่อเรื่องเหตุกับผล
เมื่อผลเกิด อยากรู้ผล ให้สาวไปหาเหตุ
เมื่อจะดับผลให้ไปดับที่เหตุ
เหตุกับผลย่อมตรงกันเสมอ
ทำสิ่งใดไว้ย่อมได้รับผลสิ่งนั้น
ก็เป็นความจริงดังนั้นพระพุทธเจ้าแสดงเรื่องเหตุกับผล
ทุกขสัจจ์ เป็น ผล
สมุทยสัจจ์ เป็น เหตุ
นิโรธสัจจ์ เป็น ผล
มรรคสัจจ์ เป็น เหตุ
พระองค์ตรัสแสดงถึงผลก่อน จึงแสดงเหตุที่หลัง
เพราะผลรู้ได้ง่ายกว่าเหตุ เหตุรู้ได้ยากกว่าผล
ผลเกิดขึ้นได้เฉพาะหน้า
แม้แต่พระวินัยก็เช่นเดียวกัน ต้องให้ผลเกิดก่อนจึงบัญญัติห้ามทีหลัง

ดังมีเรื่องเล่ากล่าวไว้ว่า ในขณะพระอัสสชิกำลังเที่ยวบิณฑบาตอยู่ในกรุงราชคฤห์
อุปติสสะ เห็นกิริยาสำรวมและสงบของพระอัสสชิ ก็เกิดความสนใจและเลื่อมใส
อุปติสสะจึงเดินตาม พระอัสสชิ จนท่านบิณฑบาตเสร็จ
กลับไปฉันเรียบร้อยแล้ว จึงได้ช่อง เข้าไปถามว่า ท่านบวชกับใคร
ใครเป็นศาสดาของท่าน

พระอัสสชิตอบว่า พระศาสดาของท่านคือพระสมณโคดม ซึ่งอยู่ในวงศ์ศากยะ
ได้เสด็จทรงผนวชจนตรัสรู้โดยพระองค์เอง

อุปติสสะ จึงถามต่อไปว่า
พระสมณโคดม ศาสดาของท่าน สอนธรรมอะไรเป็นสำคัญ ขอให้แสดงธรรมะนั้นให้ฟัง

พระอัสสชิกล่าวถ่อมตนว่า ท่านเพิ่งเข้ามาบวชใหม่
ยังไม่อาจแสดงหลักธรรมได้กว้างขวางมากนัก

ได้แต่กล่าวอย่างย่อๆ
อุปติสสะ ก็บอกว่าไม่ต้องแสดงหลักธรรมให้ยืดยาวเยิ่นเย้อหรอก
เอาแต่แค่ใจความก็พอแล้ว!

พระอัสสชิ จึงกล่าวเป็นคาถาสั้นๆ รวมสี่บาท ความว่า :

เยธัมมา เหตุปัปภวา ธรรมเหล่าใด เกิดแต่เหตุ
เตสัง เหตุ ตถาคโต พระตถาคตเจ้า ตรัสเหตุของธรรมเหล่านั้น
เตสัญจะโย นิโร โธจะ และความดับของธรรมเหล่านั้น
เอวังวาที มหาสมโณติ พระมหาสมณะ มีวาทะตรัสไว้ดังนี้

สาธุ

ดูจะเหมือนนัยยะที่ทิ้งไว้ในเรื่อง Life of Pi เลย
ตอนที่ ริชชาร์ด ปาร์คเกอร์ เดินเข้ามา
และยิ่งเมื่อ ริชชาร์ด ปาร์คเกอร์ เดินจากไป

พอดียังอินกะหนังที่เพิ่งดูจบไป...

เป็นหนังที่สะท้อนถึงการเข้าถึงจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่

ประหนึ่งการค้นพบ ดอกบัวที่บานอยู่ในป่า...
สะท้อนภาพของ ศาสนา กะ ...สิ่งที่เป็นไปในชีวิต


การใช้ชีวิตอยู่ในสังคม...เรารู้ เราเรียนรู้ทุกอย่างไปตามรูปแบบ ที่ถูกออกแบบไว้โดยสังคม
เรารู้ แต่เราก็ไม่เคยเข้าถึงจิตวิญญาณ

แต่เมื่อเราลอยเคว้งคว้างอยู่เพียงลำพัง ตอนนั้นจิตใจของเรา กับ ความเป็นไปโดยธรรมชาติ คือรูปแบบ
ที่ให้เราได้เดินทางเข้าไปสัมผัส

ไปบวชเนกขัมมะ ได้อะไรมาฝากเพื่อน ๆ บ้าง
เล่าให้ฟังหน่อยดิ ..(ขออนุญาตลุงหมาน)

ได้ความเงียบกลับมาฝาก....

มิน่า เงียบจุงเบย ..

สาธุ....
การบวชเนกขัมมะ เป็นการไปละไม่ใช่เป็นการไปเอามา

ก็หนึ่ง ที่ซุกหัวนอนก็พอ ๆ กับพื้นที่ในโลงศพ น่ะ ...
ก็ "ปิดวาจา" คือ ไม่พูดกับใครเลย

เอกอนก็อาบน้ำแค่วันละหนนะ
เพราะที่นี่ปฏิบัติตลอด เวลาในการพักน้อย
ก็ตัดสิ่งที่ไม่จำเป็นออก

การปฏิบัติก็ สวดมนต์ ฟังธรรม นั่งสมาธิ เดินจงกรม สลับกันตลอดทั้งวัน
คืนสุดท้าย ... สวดมนต์กันยันสว่าง

การกินก็ กินในชามเดียว วันแรกพอดีเอกอนอยู่ปลาย ๆ แถว กับข้าวเหลือให้เลือกกินได้น้อยแล้ว
ผลไม้หมด ของหวานหมด
รสชาดอาหาร ... ก็ ... ได้ฝึกใจ ... ...
วันแรกกินข้าว หกสิบคำ เคี้ยวประมาณ สี่สิบถึงเจ็บสิบครั้งต่อคำ
ใช้เวลากิน สีสิบห้านาที คือพระอาจารย์กำหนดเวลาให้กิน
เราต้องบริหารเวลาให้ได้ตามนั้น
และให้มีสติรู้ตัวตลอด ว่ากินกี่คำ เคี้ยวกี่ครั้ง
วันที่สอง เอกอนก็อยู่ปลาย ๆ แถวอีกนั่นล่ะ ...
วันนี้ก็เจอข้าวสุกไม่ทั่วหม้อนะ ... รสชาดอาหาร ... ก็ ... ประมาณเดิม ...
ก็กินข้าว หกสิบคำ เคี้ยวประมาณ สี่สิบถึงเจ็ดสิบครั้งต่อคำเหมือนเดิม
เพราะกินประมาณนี้ เคี้ยวประมาณนี้ มันจะได้ตามเวลาที่พระอาจาร์กำหนด น่ะ

....

จนวันสุดท้ายเอกอนก็ไปอยู่แถว ๆ ปลายแถวเหมือนเดิม ...

พระอาจารย์พูดเก่งมาก ...

....

ก็ได้ อมยิ้ม อยู่ในใจเงียบ ๆ กลับมา ...

สาธุ...

หัวใจพระพุทธศาสนา