แม้แต่สุขในฌาณ....ที่น่าจะเรียกว่า...สุข ณ. ปัจจุบันได้แล้ว...แต่ก็ยังต้องรักษา

สิ่งใด..หากมีคำว่า "ต้อง" แล้วนี้...มันใช้พละกำลัง..ออกแรง...ความพยายาม..เป็นภาระมั้ย?

เพราะ...หาไม่แล้ว....คราวที่มันเสื่อมไป...ความเสียใจ..เสียดายก็เข้ามาแทน

สุข...ที่ต้องออกแรงรักษา...จะเป็นสุขที่แท้จริงได้หรือ?

นี่คือการหลงอย่างนึง คุณกำลังหลง พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนแบบนี้
พระพุทธเจ้าท่านเข้าใจดีว่าเป็นมนุษย์นั้น สิ่งที่จำเป็นต่อการมีชีวิต
อยู่ประการหนึ่งนั่นคือการหาทรัพย์ รักษาทรัพย์ เพื่อเป็นปัจจัยในการ
ดำรงชีวิตหากทรัพย์นั้นหมายถึงบ้าน หมายถึงเงิน ที่กล่าวมาล้วนเป็นความ
จำเป็นต่อการมีชีวิตอยู่และธำรงไว้ซึ่งพระพุทธศาสนา หรือคุณคิด
ว่าไม่จำเป็นต้องมีบ้าน อาศัยอยู่ในป่า อาศัยอยู่ในถ้ำก็ได้ หากเป็น
เช่นนั้นมนุษย์จะต่างจากผีตองเหลืองตรงไหน หรือว่าไม่ต้องมีเงิน
ก็ได้ ถ้าเช่นนั้นคุณเอาอะไรซื้ออาหาร หรือคุณมีความสามารถปลูก
ข้าว เลี้ยงสัตว์ ปลูกผักเองงั้นรึ เวลาป่วยมีใครมารักษาให้คุณฟรีเหรอ
เวลาไปไหนมาไหนไกลๆคุณเดินไปไหวมั้ยถ้าไม่นั่งรถนั่งเรือ ถ้า
เช่นนั้นเขาให้คุณโดยสารของเขาฟรีหรืเปล่า หรือหากมีรถส่วนตัว
มีคนมาเติมน้ำมันให้คุณฟรีรึเปล่า หรือว่าไม่ต้องจ่ายเงิน แม้บ้านที่
คุณอยู่ตอนนี้ก็ตาม คุณไม่ใช้ไฟฟ้า ไม่ใช้น้ำประปารึ หรือเขาให้คุณ
ใช้ฟรีหรือเปล่าล่ะ เห็นหรือยังว่าการหาทรัพย์นั้นจำเป็นมากแค่ไหนต่อ
การมีชีวิตอยู่ และหากไม่หาทรัพย์เราจะเอาปัจจัยมาจากไหน หรือ
มันหล่นลงมาเองจาฟ้าหรือเปล่า พระพุทธเจ้าท่านมิได้ทรงห้ามหาทรัพย์
แต่ท่านสอนให้เรามีสติอยู่กับปัจจุบัน ให้รู้ว่าปัจจุบันนี้มนุษย์เขาใช้
ชีวิตอยู่ได้ด้วยอะไรถ้ามิใช่อยู่ได้ด้วยทรัพย์ ท่านสอนให้เรารู้จักรักษา
ทรัพย์ไว้ใช้ในมิให้เดือนร้อนเข็ญใจเมื่อยามจำเป็น ท่านสอนให้เรารู้จัก
รักษาชีวิตรักษาร่างกายของเราไว้บำเพ็ญกุศลบารมี เพื่อปฏิบัติธรรม
เวลาหิวเรากินข้าวกินอาหาร เวลาป่วยเราไปหาหมอมารักษา นั่นคือ
การรักษาชีวิตของเราให้ดีที่สุด นานที่สุดตราบสิ้นอายุขัยของเรา
หากร่างกายเจ็บป่วยเราจะไม่สามรถปฏิบัติธรรมได้หรืออาจได้แต่ไม่ดีนัก
หากไม่มีทรัพย์เราจะไม่สามารถรักษาชีวิตของเราไว้ได้แน่นอน ข้อนี้
ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ พระองค์มิได้สอนให้เราปฏิเสธการหาทรัพย์
แต่พระองค์ทรงสอนมิให้เรายึดติดกับทรัพย์ที่หามาจนบางคนถึงขั้นหา
ทรัพย์มาในทางที่ผิด โดยการไปเบียดเบียนผู้อื่น ฉ้อโกง เอาเปรียบผู้อื่น
ด้วยวิธีต่างๆนาๆเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์ อันนี้มันผิด หากมนุษย์อยู่กับความ
ว่าง..ความไม่มีอะไร...ที่ไม่ต้องเหนื่อย..ไม่ต้องสร้าง....ไม่ต้องรักษา..
ไม่ต้องออกแรง...ไม่ต้องมีactionใด ๆ อย่าที่คุณว่า ก็ไม่มีเหตุผลที่
ต้องเกิดเป็นมนุษย์ เพราะไม่รู้จะเกิดมาทำไม มนุษย์เราเกิดมาเพื่อสร้าง
กุศลบารมีเพื่อหาทางหลุดพ้น หากทำอย่างที่คุณกล่าวมา งั้นมนุษย์มิต่าง
จากเดรัจฉานรึ วัันๆไม่ต้องทำอะไร กิน นอน หายใจ ให้ผ่านไปวันๆ

โปรดลองคิดดูใหม่

ใช่ครับคุณกบ การแสวงหาสิ่งที่เฟ้อที่เกินเป็นทุกข์แน่ๆ

แต่ก็ต้องแสวงหาสิ่งที่จำเป็นในชีวิต ปัจจัย 4

อาหารแค่พอดำรงค์ชีวิต เสื้อผ้ากันร้อนหนาวแมลง,สัตว์และกันอุจาด
ที่อยู่อาศัยและยารักษาโรคตามสมควร

ถึงแม้เราต้องการปัจจัย 4เพียงน้อยนิด แต่เราก็ไม่เกียจคร้านขยันขวนขวายอยู่
เมื่อได้ผลผลิตมากเกินกินใช้ ก็เอื้อเฟื้อแก้ผู้ที่สมควรในสังคม
ถ้าได้ช่วยกันทำอย่างนี้สังคมก็จะอุดมสมบูรณ์ เพิ่มพูลความสุข

สังคมอย่างนี้ไม่ใช่เพ้อฝันไป เป็นสังคมที่เป็นไปได้แม้ยุคนี้ เขาเรียกสังคมของเขาว่า

สังคมบุญนิยม

ถูกต้องแล้วครับ ตัญหาเป็นเครื่องทะยานอยาก แม้ภาวนาอยู่ ตัญหาก็ทำให้เราอยากเลิก อยากพัก ทั้งๆอยู่กับความจริงก็ดีอยู่แล้ว แต่ก็โดนกิเลสลากกลับมาสู่ความปรุงแต่งเหมือนเดิม นี่เรื่องภาวนานะครับ

เรื่องทางโลกไม่ได้อาศัยความจริงมากำหนด แต่อาศัยความปรุงแต่งของจิต มือถือ ก็ใช้กิเลสเสพเอาแสงบ้าง เอาเสียงบ้าง ถ้าเอาความจริงมากำหนด น้อยคนที่จับมือถือแล้วภาวนาว่า แข็งหนอ ๆ อุ่นหนอๆ ทุกข์หนอๆ อนิจจังหนอๆ เป็นโทษหนอ ๆ (จากการครอบครอง และรักษา)

หากคิดว่าเบื่อ ก็เพราะเห็นความเป็นทุกข์ ไม่เที่ยง เป็นอนัตตา จึงเป็นเรื่องของอารมณ์ตามวิปัสสนาภาวนา

ใช่ครับ



ใช่ครับ...จริง ๆ แล้ว เราไม่จำเป็นต้องเกิดอีกเสียด้วยซ้ำ...ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร อะไร..มีฐานะเป็นอะไร อะไร

เป็นคน..ช้าง..ม้า..วัว..ควาย...
เป็นคนในฐานะ...พ่อค้า..ประชาชน..คนรวย..ขอทาน...นายก...ประธานาธิบดี
เป็นอะไร..ฐานะไหนของโลก...ที่พบสุข?

แต่ที่ต้องเกิด..ก็เพราะ...เพื่ออย่างนั้น..เพื่ออย่างนี้...นี่แหละ

ไม่ลองตัดคำว่า... "เพื่อ" ...ออกดู...บางคนอาจจะถึงฐานะความไม่เกิดอีกก็เป็นได้..ใครจะรู้

ถ้าปัจจัย 4 ปราศจาก กามคุณเจือได้..ก็สุดยอดเลย

คนที่ไม่เกียจคร้านที่สุด..ขยันที่สุด...กินใช้แค่พอดีที่สุด..เอื้อเฟื้อแก่ผู้อื่นที่สุด...คืออริยะชน

สังคมที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด...เพิ่มพูลความสุข...แม้ยุคนี้ก็เป็นได้...เขาเรียกสังคมของเขาว่า..."สังคมอริยะ"...

มันจะเป็น..แพงหนอ...ดีหนอ...เท่หนอ..ทันสมัยหนอ...น่าภูมิใจหนอ...ดีกว่าคนอื่นหนอ...ซะนะซิ



คนในโลก...ก็รู้นะว่า...ของสักวันมันก็จะเสีย..แต่อวิชชาก็ปล่อยให้รู้แค่นี้แหละ...แล้วก็หยุด...มันบอกว่า...รู้แล้ว

รู้ก็เลย..รู้ไม่ลึก...รู้ไม่กว้าง....รู้ไม่จริง

เขาใช้คำ อาริยะ ครับ เพราะถ้าใช้คำ อริยะ เดี๋ยวคนจะเข้าใจผิดว่า ต้องออกไปอยู่ป่าเขาถ้ำ
นั่งหลับตาภาวนา หลีกหนีสังคมไปแต่ผู้เดียว

แต่ที่นั่นเขาไม่ได้หนีสังคม ทำงานใช้ชีวิตอยู่กับสังคมปัจจุบัน แต่อิสระไม่เป็นทาสตามโลกธรรม
ใครๆก็เข้าไปอยู่หรือไปศึกษาได้ เพียงแต่ในสถานที่นั้นขั้นต่ำสุด ทุกคนต้องไม่ละเมิดศีล ๕
ไม่มีอบายมุข ไม่ทานเนื้อสัตว์ ส่วนมารยาทสังคมของที่นั่นก็ค่อยๆศึกษาเรียนรู้ไป

ส่วนการปฏิบัติต่างคนก็ปฏิบัติตามฐานะบารมีที่ได้สังสมมา
ใครจะสูง-ต่ำ จะหยาบ-ละเอียดขนาดไหนไม่ว่ากัน แต่ก็เคารพกันตามฐานะศีล

แฮ่ม....น่าจะใช้ไปเลย..ใยต้องกลัวสังคม...

ระหว่างสะสมทรัพย์
กับสะสมบุญ-ทาน-บารมี
คุณคิดว่าสะสมสิ่งไหนคือความสุขที่แท้จริงค่ะ







เห็นด้วยกับคุณwicค่ะ สุขจากการให้ สุขจากการที่ช่วยให้ผู้อื่น ได้หลุดพ้นจากความทุกข์
แค่นึกขึ้นมาก็มีความสุข

ผมอยากให้ความสุขแก่ผู้อื่น...งะ

ก้อเลยคิดว่า....คงต้องมีก่อน

อยากให้สุขแท้กับคนที่เรารัก...คนที่มีคุณกับเรา...ญาติมิตรบริวาร...ทั้งหลายทั้งปวง...

เลยต้องมาหา....

ก็เพราะมันต่างกัน, ไม่เหมือนกัน สังคมจะได้ไม่สับสน,ไม่เข้าใจผิด

คุณกบสนใจจะลองไปศึกษาดูไหมละครับ อยากชวนไปชม ตลาดอาริยะ

ในตลาดนี้ผู้ขายต้องขายต่ำกว่าราคาทุนที่ซื้อมา เช่น ซื้อของมาราคา 100บาท จะขายเกิน 100ไม่ได้

ตลาดนี้จะเปิดขายในวันที่13-15เมษายนนี้ที่อุบลราชธานี ปีนี้(ครั้งที่34 พศ.2556)จัดที่ริมมูล

สรุปงานตลาดอาริยะครั้งที่ ๓๓ ปีพศ. ๒๕๕๕

สงสัยคนอุบลราขธานีจะเป็นสังคมอาริยะ
เคยสงสัยคำขวัญตอนเป็นเด็กว่า ทำไมคำขวัญประจำจังหวัดอุบลมีประโยคว่า ถิ่นไทยนักปราช ทวยราษใฝ่ธรรม สงสัยจะจริง