พอดีเห็นวาทะหลายๆท่านสนทนาเรื่องกรรม

เลยเกิดคำถามว่าเมื่อสัจธรรมสูงสุดของพุทธศาสนาว่าสิ่งทั้งปวงไม่ใช่ตนอยู่แล้ว

แล้วกรรมมีจริงหรือแล้วทำไมต้องมีกรรมเป็นของตนด้วยนะ

เอ...... หรือเรื่องนี้มีความนัย

ถามยากจัง

ก็ ถ้าแก้ว วางอยู่ แล้วเรายื่นมือไปหยิบแก้ว แก้วอยู่ในมือ ก็กรรมจากการยื่นมือไปหยิบแก้ว
ก็ ถ้าแก้ว ไม่มีอยู่ เราก็ไม่ยื่นมือไปหยิบแก้ว แก้วก็ไม่อยู่ในมือ ก็กรรม
ก็ ถ้ามีแก้ว แต่เราไม่ยื่นมือไปหยิบแก้ว แก้วก็ไม่มีอยู่ในมือ ก็กรรม

มันก็ กรรม ทั้งนั้น

พิจารณา องค์ประกอบของ กรรม
ก็จะเห็นลักษณะของ กรรม
ก็จะเห็นลักษณปัจจัยของ กรรม

จึงมีที่ว่า ผัสสะ เป็น กรรม

ผัสสะ ปรากฎแก่อะไร ก็นั่นล่ะ ที่ปรากฎแห่ง กรรม

เมื่อไรที่ "ผัสสะ" เป็น "สักแต่ว่า"

หรือ วางจิตเสมอกันในทุกผัสสะ ได้

จะเห็น สายธารแห่ง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ก็จะเห็น การปรากฎแห่งกรรม ที่สอดรับกันกับ อิทัปปัจยตา-ปฏิจจสมุปบาท



อิอิ เดาอีกแล้วครับท่าน

น่าสน น่าสน ได้ใจความ

อันนี้เขาก็ฝากมา หน่ะ



เห็นว่าจะโพสต์ตั้งแต่ตอนเช้าแย๊ววววว

แต่ไม่คิดว่า หน่ะจิตจะเป็นคนถาม

นั่นน่ะสิ่

ทำไมทำผิดแล้วถึงต้องโดนลงโทษ

ฆ่าคนตายทำไมจึงต้องติดคุก

สงสัยมั๊ยล่ะ

ก่อนที่จะเข้าถึงสัจธรรมสูงสุดคือ "สัพเพธัมมาอนัตตา" นั้น ปุถุชนทุกคนยังมีความเห็นผิดว่าเป็นตัวตน
อยู่ ยังต้องอาศัยตัวตนเพื่อไปสู่ความหมดสิ้นตัวตนดังนั้นคำแปลในบทสวดมนต์จึงออกมาว่า

"เรามีกรรมเป็นของๆตน....มีกรรมเป็นผู้ให้ผล....มีกรรมเป็นแดนเกิด.......มีกรรมเป็นผู้ติดตาม....เราจักทำกรรมอันใดไว้.....เป็นบุญหรือเป็นบาป....เราจะต้องเป็นผู้ได้รับผลของกรรมนั้นๆสืบไป......."

ปัญหาโลกแตก เพราะไปแปล อนัตตาว่า ไม่มีตัวตน มองเห็นอยู่ทนโท่ โด่เด่อยู่นี้แล้วบอกไม่มีตัวตนได้อย่างไร

น่าสนใจ งั้นอนัตตาควรแปลว่าอะไรครับ

อนัตตา ควรจะแปลว่า เป็นของมีอยู่ แต่ไร้สาระ ไม่เที่ยง บังคับอะไรไม่ได้ ไม่ควรไปยึดไปถือ ถ้าไปยึดเอาถือเอา แล้วมันเป็นทุกข์

เออ มันก็ถูกของเขา แล้วล่ะ

บทว่า อนิจฺจา ความว่า เพราะอรรถว่ามีแล้วไม่มี.

บทว่า อนิจฺจา ความว่า ชื่อว่า อนิจฺจา ด้วยอรรถว่า เป็นแล้วกลับไม่เป็น.

บทว่า อนิจฺจ? ได้แก่ชื่อว่าไม่เที่ยง โดยอาการที่มีแล้วก็ไม่มี.

อีกนัยหนึ่ง ชื่อว่าไม่เที่ยง ด้วยเหตุแม้เหล่านี้ คือ

เพราะมีความเกิดขึ้นและความเสื่อมไป.

เพราะเป็นของเป็นไปอยู่ชั่วคราว

เพราะมีความแปรปรวนเป็นที่สุด

เพราะปฏิเสธความเที่ยง.

บทว่า ทุกฺขา ความว่า เพราะอรรถว่า เบียดเบียน.

บทว่า ทุกฺขา ความว่า ชื่อว่าทุกข์ด้วยอรรถว่า บีบคั้นเสมอ

บทว่า ทุกฺข? ได้แก่ ชื่อว่าทุกข์ด้วยเหตุ ๔ ประการ คือ

ด้วยอรรถว่า ทนได้ยาก

ด้วยอรรถว่า เป็นวัตถุที่ตั้งแห่งความทนได้ยาก.

ด้วยอรรถว่า บีบคั้นสัตว์ ด้วยการปฏิเสธความสุข.

บทว่า สพฺเพ ธมฺมา ความว่า ท่านกล่าวทำแม้พระนิพพานไว้ภายใน.

บทว่า อนตฺตา ความว่า เพราะอรรถว่า ไม่เป็นไปในอำนาจ.

ชื่อว่า อนตฺตา เพราะอรรถว่า ไม่เป็นไปตามอำนาจ.

เห็นด้วยครับ เพราะอาศัยเหตุ ธรรมจึงปรากฎขึ้นมา ถ้าไม่มีเหตุ ธรรมนั้นก็ไม่เกิด แต่เมื่อเกิดเพราะปัจจัยปรุงแต่ง จึงได้ชื่อว่าทุกข์ จึงต้องกำหนดรู้ทุกข์ควบคู่กันไป แม้ธรรมที่ลึกซึ้งก็อาศัยเหตุ แต่ไม่ถูกปัจจัยปรุงแต่ง

ไม่รู้ตนเองว่ามีอัตตา แต่ก็มีอัตตา

เมื่อเห็นอนัตตา จึงเห็นอัตตา

เพราะมีอัตตา จึงสร้างกรรม

เพราะเหตุกรรม จึงเกิดวิบากกรรม

แม้แต่จิต ก็ยังมีวิบากจิต

ไม่เว้นแม้แต่พระเสขะบุคคล

เมื่อไม่รู้ในกรรม ก็รู้ตัวว่า ไม่รู้ในกรรม

เมื่อรู้ตัวว่ามีกรรม ก็จักรู้ตัวว่า มีกรรม