การปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าสู่นิพพาน กับ
การปฏิบัติธรรมเพื่อสร้างบุญ-บารมีแตกต่างกันหรือปล่าวค่ะ

คิดว่าต่างกันครับ หนทางสู่นิพพานคือทางเดียว หรือ อริยสัจ4 ส่วนบุญบารมีนั้น ปุถุชนธรรมดาก็ย่อมเข้าถึงได้

เริ่มลงมือทำลงมือปฏิบัติก็เป็นบุญ-ปารมี (แม้แต่ไหว้พระสวดมนต์ก็เป็นบุญแล้ว) เมื่อปฏิบัติจนกิเลสาสวะสิ้นไป ก็เท่ากับนิพพานก็เป็นกุศล (โลกุตรกุศล)
แต่ปัญหาในที่นี้อยู่ตรงวิธีทำวิธีปฏิบัติยังไม่ชัดยังมองไม่เห็นว่าพวกเราจะทำกันยังไง ไหนใครลองพูดชัดๆสิทำยังไง ปฏิบัติยังไง

ต่างครับ...
เหมือนการเดินทาง แต่เป้าหมายของการเดินทางมันต่างกัน

ถ้าอย่างที่เราคิดน่ะค่ะ เราคิดว่าก่อนจะเข้าสู่นิพพานได้นั้น
เราๆท่านๆทั้งหลาย ต้องฝึกการสร้างสมบุญบารมีไปเรื่อยๆก่อน เพื่อดับกิเลส

ส่วนผู้ที่จะเข้าสู่นิพานได้นั้น ท่านต้องตัด (พูดไม่เป็น) กิเลสต่างๆได้ทั้งหมด
จนจิตท่านนิ่ง ตัดเรื่องทางโลกทั้งหมด ไม่มองว่าใครดี-ใครชั่ว ปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรม
ใช่อย่างนี้หรือปล่าวค่ะ

น่าจะทำความเข้าใจความหมายคำพูดให้ตรงกันก่อน ที่ว่าตัดทางโลก แค่ไหนทางโลก...ปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรม...ยังไงกรรม เหล่านี้ล้วนเป็นปัญหาสำหรับชาวพุทธเราทั้งนั้น

ขำๆสบายๆ แม้แต่ชีวิตจิตใจ (นั่งหัวโด่อยู่นี่อยู่นั่น) พวกเรายังไปคนละทิศละทางเลยครับ

คุณวิริยะเขียน






ไม่ใช่แกล้งถามค่ะ มันมีความรู้สึกเหมือนสับสนในตัวเอง
อย่างที่เราเขียนนั่นแหล่ะค่ะ ก็เลยอยากจะดูความคิดเห็นคนอื่นๆบ้างค่ะ
ขอบคุณค่ะที่ให้ความเข้าใจขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง

มีอะไรมาให้ดูค่ะ

พระมหาวรฉัตรตาย 14 วันแล้วฟื้น

ถ้าจะถามว่าการปฏิบัติทั้งคู่นี้ไปด้วยกันได้ไหม ? ได้ครับ

ยกตัวอย่าง ..

หลวงพ่อฯ หลวงตาฯ หลวงปู่ฯ หลาย ๆ องค์ บางท่านปรารถนาพุทธภูมิมาก่อน ท่านก็บำเพ็ญ
บารมี ๑๐ ต่อมาภายหลังท่านละความปรารถนานั้น (ยังไม่ได้รับพุทธพยากรณ์) หวังสาวกภูมิ
จึงหันมาเจริญ มรรคแปดแทน แล้วท่านก็บรรลุมรรคผลในชาตินั้น ๆ ..

เราท่านทั้งหลาย ก็สามารถบำเพ็ญบารมีรวมทั้งเจริญมรรคไปพร้อม ๆ กันได้
ไม่เป็นปัญหาอะไร เพื่อไม่ให้เป็นการเนิ้นช้า ต่อมรรค ผล นิพพาน ...

การเจริญอริยมรรค ทาน ศีล ภาวนา ศีล สมาธิ ปัญญา

การสำรวมกาย วาจา ใจ ไม่เบียดเบียนต่อตนเอง และผู้อื่น

ก็จัดเป็นบุญ กุศล ไม่ใช่หรือ

ทำบุญ กุศล บารมี โดยไม่ปรารถนา ในผลบุญ บารมี

ก็จัดเป็นการทำบุญ บารมีไม่ใช่หรือ

ทำบุญ กุศล โดยไม่เจตนา แต่ผู้อื่นรับรู้แล้ว จัดเป็นการสร้างบารมี ในสายตาผู้อื่น หรือไม่ใช่

สุดท้ายแล้ว ก็ไม่พ้น กรรม ของตนเอง ไปได้

เหมือนกันครับ...ถ้าการสร้างบุญบารมีเพื่อพระนิพพาน..นะ

ถ้าจะให้เห็นชัดก็คือ...คนที่ต้องการพระอรหันต์ในชาตินี้...กับ..คนที่ต้องการความเป้นโพธิสัตว์(ซึ่งที่จริงก็กำลังเป็นอยู่แท้ ๆ อิอิ)

ขออนุญาตเสริมความคิดเห็นส่วนตัว ซึ่งอาจจะไม่ตรงกระเด็นกับคำถามของกระทู้นัก แต่เข้าใจว่าน่าจะเป็นประโยชน์เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติธรรมในใจของหลายท่าน ซึ่งหลายสิ่งท่านอาจรู้แล้วแต่อาจยังหลงลืม หรือไม่ลืมและรู้แต่ก็ยังปรับตัวปรับใจตนยังไม่ได้ ซึ่งผู้เขียนเองก็ยังเป็นเช่นนั้น ส่วนท่านที่ปฏิบัติได้แล้วก็ขออนุโมทนาสาธุ

สิ่งสำคัญที่ผมเห็นว่าควรคำนึงในการปฏิบัติธรรมจากการพิจารณาธรรมที่พระพุทธองค์ได้ทรงแนะไว้ซึ่งเป็นแก่นหลักคือการเห็นว่า ชีวิต (ขันธ์) นี้มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์
หากเรายังหลงว่าเป็นตัวกูของกูอยู่ เพราะยังถูกกิเลสหลอกอยู่
ไม่ได้ปฏิบัติจนเป็นปัจจตังด้วยสติปฏิฐานให้ตัวรู้เข้าใจจนหายสงสัยเอง (โดยไม่ต้องอาศัยความรู้สึกนึกคิดหรือจินตนาการตามสื่อที่รับมาหรือตรรกะเหตุผลที่น่าเชื่อถือฯตามหลักกาลามสูตร) จนเห็นว่าชีวิตนี้มันไม่ใช่ตัวกูของกูอย่างแท้จริง ตราบนั้น กิเลสก็จะยังคงมาคอยหลอกหลอนให้เกิดชีวิตที่เป็นทุกข์อยู่ ไม่จบสิ้น

ขั้นตอนและวิธีดำเนินการปฏิบัติเพื่อให้สามารถพ้นจากทุกข์อย่างถาวรมีหลากหลายตามจริตของสัตว์โลก และพระพุทธองค์ก็ได้ทรงชี้แนะแนวทางแห่งมรรคไว้เป็นหลักใหญ่ให้เราได้ศึกษาและปฏิบัติแล้ว

ระหว่างทาง หากเราเชื่อว่าเราได้พยายามศึกษาและปฏิบัติอย่างดีที่สุดแล้วในปัจจุบันเพื่อให้เกิดกุศลขึ้นมาแทนอกุศลที่มีอยู่จนสามารถลบกิเลสในชีวิตให้เหลือน้อยที่สุดหรือหมดสิ้นไปได้ด้วยความไม่ประมาท ก็จะช่วยลดความกังวลในการปฏิบัติให้แก่ใจเรา และเรายังสามารถรักษาใจผู้อื่นที่มีปฏิสัมพันธ์กันกับเราด้วยอย่างดีไปในตัว

ส่วนผู้ใดทำกรรมใดแล้ว เขาย่อมได้รับผลของกรรมที่ทำไป ไม่วันใดก็วันหนึ่ง เมื่อประสบผลแห่งกรรมไปแล้วและตระหนักรู้สำนึกว่าเกิดเพราะอกุศลที่ทำมา ก็อาจจะมีหิริโอตัปปะว่าถึงเวลาแล้วที่เขาต้องเกรงกลัวต่อกฏแห่งกรรมไม่กล้าคิดชั่ว ทำชั่ว พูดชั่ว เอง เขาถึงจะหลุดพ้นจากวิบากกรรมได้ แม้พระพุทธองค์หรือใครจะช่วยแนะนำแนวทางที่ถูกที่ควรก็ได้เพียงแค่ระดับหนึ่ง แต่กรรมใดใครก่อก็จะเป็นของของผู้นั้นนั่นเอง ดังนั้น ขอเพียงแต่เรารักษากายวาจาใจของตนให้ดีไม่ให้เบียดเบียนตนและเบียดเบียนผู้อื่นก็จะเป็นอานิสงส์ผลบุญที่ทำให้มีความสุข และพ้นทุกข์ได้อย่างถาวรต่อไป

เป็นความเห็นขณะนี้ของผม ผิดพลาดขอช่วยชี้แนะด้วยครับ

กระผมเห็นว่า นิพพานคือเป้าหมาย ส่วนบุญบารมีเป็นปัจจัยส่วนหนึ่งเพื่อการถึงนิพพานนะ

แล้วถ้ามนุษย์เราไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก
ต้องเข้าสู่นิพพานอย่างเดียวเท่านั้นใช่หรือปล่าวค่ะ

(คืออยากจะหลุดพ้น การต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกน่ะค่ะ)

ผมว่าต่างกันแค่ที่ความเข้มข้นครับ