ปัจจัตตัง......สิ่งที่รู้ได้เฉพาะตนก็คือ......ธรรม.....นั่นแหละ ทั้งธรรมที่เป็นโลกียะและธรรมที่เป็นโลกุตระล้วนแล้วรู้...ตรง...ที่....ใจ...ไม่อาจนึกรู้เอาได้ด้วยความคิดนึกหรือสมมุติบัญญัติทั้งหลาย......ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดหรือข้อเขียนให้คนที่ไม่เคยสัมผัสธรรมนั้นที่ใจเข้าใจได้

ตัวอย่างที่ง่ายๆเช่น.......ความเค็มของเกลือ.......ความสุข...ทุกข์ในใจเจ้าของ.....นี่เป็นโลกียธรรม
ที่เป็นโลกุตรธรรมก็คือ.....นิพพาน.....ผลสมาบัติ.......ปัจจเวกขณญาณ เป็นต้น

แล้ว...จะรู้ได้งัยว่า...ที่ตัวรู้...มันเป็นรู้แบบปัจจัตตัง...และเป็นความรู้ที่ถูกต้องตามครรลองแห่งธรรม...?

ก็หลายเรื่องนะคะ มากมาย อย่าคำถามที่คุณถามมา อันนี้ก็รู้ได้เข้าใจได้เฉพาะตัวเหมือนกันนะ

ง่ายจะตายครับคุณกบ

รู้โดยไม่ต้องคิด....หรือรู้ตรงที่ใจนั่นไงครับ คือ ...รู้....แบบปัจจัตตัง.

.....อะไรรู้ได้ด้วยใจ ไม่ใช้ความคิด คำพูด คำอธิบาย นั่นแหละคือ...ธรรม....ลองพิสูจน์ดูเดี๋ยวนี้เลยก็ได้นะครับคุณกบ.......ร้อน....หนาว...เย็น...อุ่น....หนัก....เบา....แข็ง...อ่อน...หยาบกระด้าง....นุ่มนิ่ม
เจ็บ....ปวด....เต้น....ตอด...เหน็บ....ซ่าน....เปรี้ยว....เค็ม....หวาน...มัน.....ฌาณ 1 ฌาณ 2
ฌาณ3 ฌาณ 4.....สังขารุเปกขาญาณ.....นิพพาน....ฯลฯ

เห็นด้วยกับคุณ asoka ค่ะ
การรู้แบบปัจจัตตังนั้น...ต้องรู้ -ต้องเห็น...คล้อยตาม ในสิ่งนั้นๆด้วยใจของตนจริงๆ
ไม่ใช่...รู้ด้วยการอ่าน...ไม่ใช่เห็นด้วยหรือคล้อยตาม จากการบอกเล่าให้ฟัง...
ลองสวดบทพระธรรมคุณ แล้วพิจารณาตามดูสิค่ะ

สวากขาโต ภะคะวา ธัมโม ( พระธรรม เป็นธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว )
สันทิฏฐิโก ( เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นได้ด้วยตนเอง )
อะกาลิโก ( เป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้ และให้ผลได้ไม่จำกัดกาล )
เอหิปัสสิโก ( เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกะผู้อื่นว่าท่านจงมาดูเถิด )
โอปะนะยิโก ( เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว )
ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหีติ. ( เป็นสิ่งที่ผู้รู้ พึงรู้ได้เฉพาะตน ดังนี้ ฯ )
แม้ธรรมของฉัน...เจ้าก็อย่าพึงเชื่อ... พระพุทธเจ้าตรัสไว้อย่างนั้น.