.....(หาก) ไม่สงบ ( เสีย) ก่อน ก็เห็นนิพพาน ไม่ได้....

แบบนี้เป็นงัย..

นั่นแหละไอ่ที่นำเอามาลงน่ะเอามาให้ดู แต่กลับดูไมเป็นซะอีก

พระพุทธเจ้าเมื่อตรัสรู้ท่านได้ประหานกิเลสเป็นสมุทเฉท เรียกว่า สอุปาทิเสสนิพพาน
หมายความว่า นิพพานที่เป็นไปกับขันธ์ ๕ คือ วิบากและกัมมชรูป ที่เหลือจากกิเลสทั้งหลาย
ได้แก่ นิพพานของพระอรหันต์ทั้งหลายที่ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อท่านเหล่านั้นมีชีวิตอยู่ก็มี ทั้งรูปทั้งนาม
เมื่อเป็นเช่นนั้นพระอรหันต์ก็มีขันธ์ ๕ เป็นนิพพานที่เข้าไปรู้แจ้ง

ที่นี้ที่เป็นอสังขตธรรมนั้น เป็นนิพพานที่เรียกว่าอนุปาทิเสสนิพพาน หมายความว่า นิพพานที่ไม่มีขันธ์ ๕
คือวิบากและกัมมชรูปเหลืออยู่ ได้แก่ นิพพานของพระอรหันต์ที่ปรินิพพานแล้ว (ตายแล้ว)

ก็ดูให้เป็นหน่อยซิ สัมมาทิฎฐิ ก็คือเห็นตรงตามความเป็นจริง นิพพานแยกออกมาจากสังขตธรรม เป็นอสังขตธรรม คือเป็นธรรมที่ไม่ใช่ขันธ์ ๕ จึงไม่มีปัจจัยปรุงแต่ง ไม่ได้อยู่ในกฎเกณท์ของไตรลักษณ์

เขารวบขันธ์ ๕ ทั้งหมด อยู่ในกฎเกณท์ของไตรลักษณ์ คือ เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

แต่นิพพาน เป็นขันธวิมุติคือพ้นจากขันธ์ และพ้นจากกฏไตรลักษณ์ คือ
เป็น นิจจัง สุขัง อนัตตา
นิพพานมีข้อตกอยู่ในกฎไตรลักษณ์ข้อเดียวคือ เป็น อนัตตา

ถ้า สงบ สุข ได้ แม้ไม่ได้เห็นนิพพาน ก็ OK



มั๊ย



ไม่เช่นนั้น จะมีติด สุข ติด สงบ กันหร๋อ...มั๊ย

โฮฮับ...ถามไรหน่อยนะ
ที่แสดงว่ามีความรู้นี่น่ะ ไปศึกษาที่สำนักไหนมา?

..ถามแปลก..

เราเห็นนิพพานเป็นสุข หรือ เป็นทุกข์ อย่างไร...?

แปลกตรงน่ายยย ..

อ่านบทธรรมเทศนาของสมเด็จพระญาณสังวร ฯ
ที่ .. ตะเอง เอามาโพส ก็น่าจะได้คำตอบแล้วละ ..

ธรรมมะในใจ.. ธรรมชาติ

เรามีสรรพสิ่งรอบตัว.. พอๆ กัน มีท้องฟ้าสีฟ้า มีทะเลสีฟ้าคราม อมเขียวเข้มๆ ..หาดทรายสีขาว มีนกบินบนท้องฟ้า มีสัตว์น่ารักมากมายพอๆ กันให้ได้เห็น ได้ชื่นชมกับความใสซื่อจากอากัปกิริยาที่แตกต่างหลากหลาย ก็เพราะสัญชาติญานของพวกมัน.. ย่อมแน่นอนว่า เรามีเวลาดีๆ กับสิ่งเหล่านี้พอๆ กัน ภูเขา ทะเลหมอก สายน้ำที่ทอดตัวยาวไหลไป น้ำตกส่งเสียงดังๆ เวลากระทบกับน้ำข้างล่าง... แล้วเราทำอะไรกับความงดงามเหล่านี้..

เราได้แต่ปล่อยให้ความโลภ ความโกรธ ความหลง ตัณหา ราคะ ทำลายเวลาที่จะได้ไปชื่นชมกับสิ่งงดงามตามธรรมชาติ การได้นอนทอดตัวลงเพื่อมองท้องฟ้ากว้างๆ กลางป่า นั่งฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ได้มองดูดาวตกบนยอดเขาที่ปราศจากแสงสีปรุงแต่ง จนตาเปล่าไม่สามารถมองฝ่าแสงไฟเพื่อจะได้มองเห็นกลุ่มดาวที่ทอดแสงลงมายังพื้นโลก และประดับประดาท้องฟ้ายามค่ำคืนได้ เพราะว่าอะไร..

ความจริง สิ่งหนึ่งที่น่าคิดอีกประการหนึ่งคือ.. การได้กลับมามองธรรมชาติที่งดงามอย่างที่ควรจะเป็นบ้าง อาจทำให้เราได้ละความโลภ โกรธ หลง ตัณหา ราคะไปได้บ้างนะ เพราะธรรมชาติ ปราศจากสิ่งปรุงแต่งด้วยกิเลส มันเป็นของมันอยู่อย่างนั้น ท้องฟ้า ทะเล หาดทราย ภูเขา น้ำตก และม่านหมอก ที่ไม่มีราคาอะไรเลย.. แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่า มันอาจประมาณราคาไม่ต่างหากว่า ท้องฟ้านี้มีราคาเท่าไร ทะเลนี้ หาดทรายนี้ ภูเขาเทือกนี้ และม่านหมอกนี้ คิดราคากันอย่างไร.. มันเหมือนของว่างเปล่า แต่มันก็ไม่ว่างเปล่า เพราะความงดงามตามธรรมชาติเหล่านี้ใช่หรือไม่ ที่ประดับ ตกแต่งให้โลกใบนี้น่าทัศนาสำหร้บมนุษย์และสรรพสัตว์ สร้างความรัก ความอบอุ่นตามแต่วิถีชีวิตที่เป็นไปทั้งหลายที่เกิดมาอยู่ในสมัยเดียวกัน ให้เวียนไป เวียนมาตามกฏแห่งสังสารวัฏ.. ที่สั้นบ้าง ยาวบ้าง หรือไม่มีกำหนดเลยก็ได้ สำหรับใครบางคน.. พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ว่า พระองค์ไม่ทรงเห็นกรรมหนักใด จะเท่ากับกรรมของผู้มีมิจฉาทิฏฐิเลย.. เพราะผู้ไม่รู้นั้น ย่อมไม่รู้ว่าดี หรือชั่ว ไม่รู้ว่าทำดี ทำอย่างไร ทำชั่ว คือทำอย่างไร จึงมีความเกิด ดับ วนไปวนมาหมดหนทางจะได้ออกไปจากการเวียนว่ายตายเกิดนั่นเอง..

คงเป็นความจริงว่า หากเราอาศัยความสันโดษ มีวิถีชีวิตอันเรียบง่าย อาศัยไปกับโลกใบนี้อย่างกลมกลืนกับธรรมชาติที่รังสรรค์มาแล้วตามแต่ยุคสมัย เราย่อมพบกับความสุข ที่ไม่โลดโผนนัก และคงรู้จักการเรียนรู้ทำความเข้าใจกับความทุกข์ได้ไม่ยาก เพราะความสันโดษ.. สร้างความพอเพียง ความพอเพียง.. สร้างความพอใจในข้าวของเครื่องใช้อย่างรู้จักค่าของความจำเป็นต้องมี ต้องใช้ ต้องอาศัย และความพอใจในข้าวของเครื่องใช้อย่างรู้จักคุณค่าของความจำเป็นต้องมี ต้องใช้ ต้องอาศัย.. ให้ผลทางอ้อมกับสรรพสิ่งรอบตัวที่สามารถจะอยู่กันอย่างไม่ถูกเบียดเบียน มากไปกว่าที่ควรจะเป็นมากไปนัก.. กำจัดความละโมภไปได้อย่างหนึ่งแล้ว ก็เป็นการตัดห่วงโซ่ของโมหะ โทสะ ตัณหา ราคะให้ขาดจากกันออกไปด้วย

ความละโมภ แม้เป็นเพียงหนึ่งกิเลสในกิเลสอีกหลายตัว แต่เมื่อกำจัดละโมภได้หนึ่งตัว ตัวที่เหลือก็ขาดจากกันแบบต่อไม่ติดไปโดยปริยาย เพียงแต่ว่าต้องกำจัดตัวใดตัวหนึ่งนั้นให้ได้สิ้น หรือละตัวใดตัวหนึ่งให้ได้ ตัวอื่นๆ ก็จะเบาบางลงไป มันผูกกันมานั่นเอง เหมือนแหที่เขาจับปลา ถ้าปลาตัวใดตัวหนึ่ง ทำช่องให้ตาข่ายตรงที่ใดขาดเสียแล้ว ปลาตัวอื่นๆ ก็หลุดออกไปหมดได้เหมือนกัน และในทางเดียวกัน หากผู้ใดมีความละโมภแล้ว คงไม่ต้องอธิบายเลยว่า ชีวิตที่เหลือจากนี้ จะมีเวลาที่เหลือเป็นอย่างไรกัน..

ธรรมชาติ สร้างความสุขให้สรรพสัตว์ทั้งหลายที่ได้มาอาศัยผ่านยุค สมัย หรือก็คือเกิด ดับไปตามแต่เหตุ ปัจจัยของกรรมที่กระทำกันไว้ แล้วทำไม เราถึงไม่ยอมรับความสุขที่ธรรมชาติสร้างสรรค์แบบให้เปล่า ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีข้อแลกเปลี่ยน เพื่อต่างคนต่างใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อกันและกัน นับจากนี้ด้วยกันอย่างสงบสุข ลองหันกลับมาอาศัยธรรมชาติบ้างนะ เผื่อว่า..จะได้ดิ้นรนเพื่อหาสิ่งตอบแทนให้กับสิ่งปรุงแต่ง อย่างมีเงื่อนไข และแลกเปลี่ยน.. น้อยลง..

พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๓ พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๑๕

อังคุตตรนิกาย นวกนิบาต ปัณณาสก์ มหาวรรค

นิพพานสูตร

[๒๓๘] สมัยหนึ่งท่านพระสารีบุตรอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน กลันทกนิวาปสถาน ใกล้พระนครราชคฤห์ณที่นั้นแล ท่านพระสารีบุตรกล่าวกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรอาวุโสทั้งหลายนิพพานนี้ เป็นสุขดูกรอาวุโสทั้งหลายนิพพานนี้เป็นสุข เมื่อท่านพระสารีบุตรกล่าวอย่างนี้แล้ว ท่านพระอุทายีได้กล่าวกะท่านพระสารีบุตรว่า ดูกรอาวุโสสารีบุตรนิพพานนี้ไม่มีเวทนาจะเป็นสุขได้อย่างไรฯ

ท่านพระสารีบุตรกล่าวว่า ดูกรอาวุโสนิพพานนี้ไม่มีเวทนานั่นแหละเป็นสุข ดูกรอาวุโสกามคุณ ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน คือ รูปที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุอันน่าปรารถนาน่าใคร่น่าพอใจ เป็นที่รักยั่วยวนชวนให้กำหนัดเสียงที่จะพึงรู้แจ้งด้วยหู ฯลฯ กลิ่นที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจมูก ฯลฯ รสที่จะพึงรู้แจ้งด้วยลิ้น ฯลฯ โผฏฐัพพะที่จะพึงรู้แจ้งด้วยกายอันน่าปรารถนาน่าใคร่น่าพอใจ เป็นที่รักยั่วยวนชวนให้กำหนัดกามคุณ ๕ ประการนี้แล ดูกรอาวุโสสุขโสมนัสย่อมเกิดขึ้นเพราะอาศัยกามคุณ๕ประการนี้นี้เรียกว่ากามสุขฯ

ดูกรอาวุโส ภิกษุในธรรมวินัยนี้สงัดจากกาม ฯลฯ บรรลุปฐมฌานอยู่ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยกามย่อมฟุ้งซ่านข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอเปรียบเหมือนความทุกข์ พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใด สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยกามเหล่านั้น ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้นข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอฉันนั้น เหมือนกันซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่า เป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านจะพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุทุติยฌานฯลฯเพราะวิตกวิจารสงบไป ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรม ข้อนี้สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยวิตกย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ เปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใดสัญญามนสิการอันสหรคตด้วยวิตกเหล่านั้น ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้นข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอฉันนั้น เหมือนกันซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุตติยฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยปีติย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอเปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใด สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยปีติ ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้นข้อนั้น เป็นอาพาธของเธอฉันนั้นเหมือนกันซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่า เป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุจตุตถฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอุเบกขาย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอเปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใดสัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอุเบกขา ย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอก็ฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่ง เพราะล่วงรูปสัญญาโดยประการทั้งปวง ฯลฯ ภิกษุบรรลุอากาสานัญจายตนฌานโดยคำนึงเป็นอารมณ์ว่า อากาศไม่มีที่สุด ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรม ข้อนี้สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยรูปย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอ เปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใดสัญญามนสิการอันสหรคตด้วยรูปย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุวิญญาณัญจายตนฌานฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรม ข้อนี้สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอากาสานัญจายตนะ ย่อมฟุ้งซ่านข้อ นั้นเป็นอาพาธของเธอเปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใดสัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอากาสานัญจายตนะย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบโดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่งภิกษุบรรลุอากิญจัญญายตนฌานฯลฯถ้าเมื่อภิกษุนั้น อยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยวิญญาณัญจายตนะ ย่อมฟุ้งซ่านข้อนั้น เป็นอาพาธของเธอเปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใดสัญญามนสิการอันสหรคตด้วยวิญญานัญจายตนะย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอฉันนั้นเหมือนกัน ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่า เป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน ฯลฯ ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมข้อนี้ สัญญามนสิการอันสหรคตด้วยอากิญจัญญายตนะ ย่อมฟุ้งซ่าน ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอเปรียบเหมือนความทุกข์พึงเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีความสุขเพียงเพื่อเบียดเบียนฉันใดสัญญามนสิการอันสหรคต ด้วยอากิญจัญญายตนะย่อมฟุ้งซ่านแก่ภิกษุนั้น ข้อนั้นเป็นอาพาธของเธอฉันนั้นเหมือนกันซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกอาพาธนั้นว่าเป็นความทุกข์ ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ

อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุสัญญาเวทยิตนิโรธ เพราะล่วงเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน โดยประการทั้งปวง อาสวะทั้งหลายของเธอสิ้นรอบแล้ว เพราะเห็นด้วยปัญญา ดูกรอาวุโสนิพพานเป็นสุขอย่างไรท่านพึงทราบได้โดยปริยายแม้นี้ฯ


จบนิพพานสูตร ที่ ๓