1.เคยสาบานว่าว่าถ้าเลิกทำสิ่งๆหนึ่งไปไม่ได้ขอให้สอบไม่ติด นู่นนี่นั่น
และตอนนี้ผมสอบไม่ติดครับ คือเอาตรงๆ เรื่องที่สาบานไปก็สาบานตอนประถมเด็กมากคิดว่าผิด
แต่ผมนับถือศีล 5เรื่องนี้ก็ไม่ผิดอ่ะครับ ผมควรทำยังไงดี แต่ผมคิดว่าที่ผมสอบไม่ติดนั้น เพราะผมไม่พร้อมอ่านหนังสือไม่เต็มที่มากกว่าครับ

2. ตอนบวชเณรหน้าไฟให้ย่า ผมหลงช่วยตัวเองไปอ่ะครับ เคยอ่านในเว็บว่า เณรไม่ต้องอยู่ปริวาสใช่มั้ยครับ เห็นเข้าบอกว่า ศีลขาด ให้ต่อศีลเอานี่ยังไงครับ พูดตรงๆผมรู้สึกผิดมากที่ทำไป แต่ถ้าสมมติต้องอยู่ปริวาส ผมทำตอนเด็ก ตอนนี้ก็ผ่านมาประมาณ 5 ปี ผมต้องเรียนหนังสือ ผมไปอยู่นานขนาดนั้นไม่ไดอ่ะครับ ผมควรทำยังไงดีครับ เครียดมากๆ

3.ผมมีปัญหากับคุณพ่อคุณแม่บ่อยมากเลยครับ แม่ผมเหมือนชอบหาเรื่องดุผมตลอดเวลาเลยครับ ผมก็ดผลอไปต่อล้อต่อเถียง ส่วนพ่อผมในเรื่องที่ผมอยากจะทำ ท่านไม่ค่อยสนับสนุนอ่ะครับ ผมชอบงานศิลปะครับแต่ท่านอยากให้อยู่กับตำรา ท่านอยากให้ทำอะไรเป็นเวลาอ่ะครับ ผมก็ทำเป็นเวลแต่ท่านชอบมาดูเวลาผมไม่ได้อ่านหนงัสือแล้วก็ว่าผมอ่ะครับ บางครั้งทะเลาะกันแรงจนผมเกือบจะหลุดคำว่า เกลียดออกมาแล้วครับ แต่ด้วยที่ผมไม่อยากเป็นบุตรเนรคุณ ผมจึงไม่พูดอกมาครับ ผมคิดว่าท่านก็เป็นคนๆหนึ่งมีอารมณ์เหมือนกันบางทีอาจจะเผลอมาลงที่เราบ้างก็ปล่อยไป แต่บางทีผมก็ผลอฟิวส์ขาดอ่ะครับ

ปล. สองข้อแรกนี่ผมควรทำยังไงดีครับ ทุกวันผมกสวดมนต์ นั่งสมาธิ แต่ว่าก็มาอดคิดเรื่องนี้ไปรึเปล่า เราเคยทำผิดมหันต์ เราเคยทำให้ศาสนาต้องแปดเปื้อนมาครั้งนึงแล้ว เราควรจะแก้ยังไงดี

1. เขาเรียกว่าสัจจาธิษฐาน หากตั้งไว้แล้วทำไม่ได้ แรงหายกำลังใจหด มันจะกดไว้ไม่ให้ขึ้นง่ายๆ นับถือศีลห้าก็ไม่ช่วยอะไรถ้าไม่มีศีล สัจจาธิษฐานนี่เกี่ยวกับศีลห้าข้อมุสาฯเลยนะ ขอขมาพระรัตนไตรซะ แล้วตั้งสัจจาธิษฐานทำความดีในเรื่องที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงสะสมไปเรื่อยๆ จนทำความดีได้ง่ายๆ ส่วนเรื่องเรื่องอ่านหนังสือถ้าไม่อ่านตอนนี้แล้วจะพร้อมอ่านตอนไหน

2. สึกออกมาแล้วก็คือแล้ว รับผลก็คือรับแต่จะไม่มียอดเสียสมทบ ขอขมาพระรัตนไตร ทำบุญไปหายายซะ ทั้งทางทาน หรือทางภาวนาก็ตาม ศาสนาไม่ได้แปดเปื้อนไปตามตัวคนหรอกสบายใจได้ ไม่ได้ผิดมหันต์อะไร หากยังไม่สบายใจช่วงที่สวดมนต์หรือนั่งสมาธิให้ตั้งจิตว่าจะรักษาศีลห้าให้มั่นในเวลาเหล่านั้น ทำบ่อยๆ จนกว่าจะสบายใจขึ้น

3. อ่านให้ท่านเห็นซะ ทำงานบ้านให้ท่านเห็น เวลาที่เหลือคือเวลาเล่นของคุณ

เปนอารมณ์ที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นน่ะคับ ทำอะไร เอาใจตัวเองเปนใหญ่ก่อน

ข้อสาม ควรทำใจเย็นๆไว้ ฟังพ่อกับแม่ก่อนแล้วค่อยชี้แจงเหตุผลตัวเองออกไป พ่อแม่ใจร้อน ลูกๆก้ควรใจเย็นๆ ให้เปนบ้าง ทะเลาะมากๆ พอหายโกรธเด่วจะสำนึกผิดไม่ไหว แล้วจะเสียใจมาก

สวดมนต์และนั่งสมาธิ เปนการเสริมสร้างสติปัญญาและEQ. ทำอย่ทุกๆวัน ก้ต้องใจเย็นให้มากๆกว่านี้
ทำเพื่อมาใช้ในครอบครัว ใช้กับพ่อแม่ ทำไปแล้วยังใจร้อนเหมือนเดิม หรือทะเลาะกับพ่อแม่บ่อยๆอีก
ก้แสดงว่าที่ฝึกอย่นี้ ยังไม่ดีพอ ต้องให้ใจมันเยือกเย็นยิ่งกว่านี้อีก

สวดมนต์ทำสมาธิจะต้องมี 1 กราบพระเป็น 2.สวดมนต์เป็น 3. ทำสมาธิให้จิตสงบเป็น นั่งแล้วผ่อนคลาย
หรือนั่งแล้วไม่เครียดไปกว่าเดิม... แล้วควรไปบุญที่ด้วยตัวเอง สักอาทิตย์หรือ2อาทิตย์/ ครั้ง
เพื่อให้บรรยากาศที่วัดทำให้ใจเราสงบบ้างตามธรรมชาติ และจิตใจแช่มชื่นขึ้น คลายหงุดหงิดไ้ด้เยอะๆ

ตอบตามพระศาสดาตอบครับ...
1.กรรมหรือสุขทุกข์ ไม่ได้เกิดจากผู้อื่นบันดาล เพราะฉนั้นการสาบานไม่มีผลครับ..การสอบไม่ติดเกิดจากกรรม (ใหม่)ของคุณเองที่ไม่ขยันอ่านหนังสือ
2.ถามว่าสึกออกมาแล้วหรือยัง ถ้าสึกออกมาแล้ว ไม่ต้องกังวลครับ เพราะพระวินัยมีไว้ลงโทษกับภิกษุเท่านั้น เลิกกังวลได้แล้ว
3.ให้เอาจิตมาอยู่กับกาย เมื่อเกิดเวทนา (พอใจ-ไม่พอใจ) อันเกิดจาก ผัสสะ (ทั้ง 5 )ให้ละทิ้งอารมณ์ให้เร็ว แล้วตั้งไว้ที่อุเบกขา ทำให้บ่อย อารมณ์นั้นๆจะค่อยๆคลายลง

ปล. 2 ข้อแรก โยนทิ้งได้เลย ทำวันนี้ให้ดีที่สุดครับ

อีกคำหนึ่งที่ ส่วนตัวใช้แทน หวัง ขอ สำเร็จ รุ่งเรือง ผ่าน ตก คือ คำว่า อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดครับ 2 ข้อแรก คือ อดีตที่ผ่านไปแล้ว เราไม่สามารถเข้าไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว ทำได้คือ อยู่กับตอนนี้ มีสติอยู่ตรงนี้

ข้อ3 ล้วนแต่เป็นกุศลจิตของพ่อแม่ต่อเรา แต่เราตีออกมาว่าเหมือนดุด่าว่ากล่าว คุณก็เป็นคนที่นั่งสมาธิคนหนึ่ง ก็คงรู้ว่าเป็นจิตสังขารเราเองที่เกิดขึ้น เพราะไม่รู้ทุกข์ ที่บอกว่าไม่รู้ทุกข์เพราะสังขารขันธ์มันเป็นทุกข์ เสียงก็เป็นทุกข์ แสง(ภาพที่ดวงตาเห็น) ก็เป็นทุกข์ ถ้าเราไปยึดมั่นถือมั่น ก็เป็นทุกข์ เราต้องเข้าไปเห็นเหตุเกิดของทุกข์ครับ คือการไปรับรู้อาการแล้วสังขารขันธ์มันเกิด เอาใจช่วยครับผม