ถ้าตนเองเข้าใจธรรมมะผิด แต่เข้าใจว่าตัวเราเข้าใจถูก และพยายามให้ธรรมมะเป็นทานด้วยจิตเป็นกุศลละครับ จะได้รับผลอย่างไรครับ

เราจะรู้ได้อย่างไรเราคิดถูก

"รู้ธรรมผิดแล้วมาถ่ายทอด ก็เปรียบเหมือน คนตาบอดจูงคนตาบอดเดินทาง"

ถามต่อนะครับ 2500กว่าปีแล้ว ทั้ง3ปิฎกของเราถูกเปลี่ยนแปลงมาตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ยากที่เราชนรุ่นหลังจะทราบได้ มีก่ารศึกษาทั้ง3ปิฎก ปรเทศพม่าที่ได้ชื่อว่ามีผู้ทรงปิฏกทั้ง3ปิฏกได้อยู่ประเทศเดียวถึง13รูป ประเทศอื่นไม่มี แม้แต่ประเทศไทยเราก็ไม่มี และยิ่งพูดถึงการปฏิบัติด้วยแล้วถกเที่ยงกันไม่มีวันจบ นักปริยัติบางที่ไม่นิยมนั่งสมาธิ นักปริยัติบางท่านก็นิยมนั่งสมาธิไปด้วย ศึกษามาจากตำราเดียวกันยังตีความหมายไม่เหมือนกัน เราจะทำอย่างไรดี กับชีวิตการศึกษาพระธรรมของพระพุทธองค์ เราควรจะยึดตามแนวทางของเราเอง หรือควรจะเปิดโอกาศให้ราได้ศึกษาธรรมมะหลายๆสถานที่ดีครับ เพื่อเป็นการเที่ยบเคียงกับสิ่งที่เราปฎิบัติอยู่ครับ แล้วเมื่อเราเทียบเคียงกับหลายๆที่ๆเขามีความแตกต่าง เราถึงสรุปดีมั้ยครับ ไม่ว่าจะนั่งหรือไม่นั่งสมาธิ ไม่ว่าคำสอนที่แตกต่างนั้น เพราะเราต่างคนต่างปรารถนาในเป้าหมายเดียวกัน นั้นคือความหลุดพ้น นี่คือความเห็นส่วนตัวผมนะครับ ท่านละครับมีความเห็นเป็นเช่นไรครับ

ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา จึงทำให้มีทั้งผู้มีความเห็นถูก และ ความเห็นผิด คู่ไปกับโลก ตั้งแต่ อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต ครับ ข้อความนี่เห็นด้วย100%ครับ แต่นี้ก็ยังไม่สำคัญเท่ากับเราได้เปิดโอกาสให้ตัวเราได้ศึกษากับความคิดที่แตกต่างจากเราเหลือยัง เมื่อเราได้เปิดโอกาสได้ศึกษาความเห็นต่างเราเสียก่อน ก็น่าจะเป็นการดำเนินชีวิตโดยความไม่ประมาทในทิฎฐิของเรา ตัวผมเองได้เลือกการเดินบนเส้นทางนี้เรียบร้อยแล้ว ไม่ย้อนถอยหลังกลับแน่นอน เพราะผมไม่เคยขาดการฟังเลย และไม่เคยขาดการนั่งสมาธิตามแบบที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้เลย ผมฟังทั้งปริยัติ ศึกษาทั้งที่เขาเรียกพระป่า พระบ้าน และก็ยังมีหลักสูตรที่น่าเชื่อถือได้อย่างท่านอาจารย์โกเอ็นก้า วิปัสนาจารย์ที่กล้าข้ามศาสนาจากฮินดูมาเป็นพุทธ จนมีชื่อเสียงดังระดับโลกท่านหนึ่งทีเดียว บนเส้นทางนี้คงไม่มีใครมารับผิดชอบชีวิตเราเพราะเราเป็นคนเลือกเอง แต่เราจะไม่เสียใจเลย เพราะเราได้มองหลายมุมแล้วไม่ว่าจะถูกหรือผิด ขอท่านทั้งหลายโปรดพิจารณา ข้อความนี้น่าจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อยแก่การสนทนาธรรม ขอความสุขสวัสดีจงเกิดแก่ท่านทั้งหลาย

cool
สวัสดีครับพี่bigtoo
จากที่ผมได้อ่านที่พี่เขียนข้างบน ผมอยากถามพี่ว่า...พี่มีความต้องการศึกษาและปฏิบัติธรรมตามสายไหน ระหว่างคันถะธุระกับวิปัสสนาธุระ ซึ่งเป็น 2 สายทีมีในบ้านเราครับ...ถ้าได้คำตอบให้ตัวเองแล้ว พี่ก็จะทราบถึงคำตอบของตัวเองได้ทันทีว่า เราจะเดินต่อไปเช่นใรบนเส้นทางแห่งพระพุทธศาสนาครับ...
ขอบคุณครับ

อย่าพากันแบ่งสายเลยครับคุณลูกพระป่า เดี๋ยวจะต้องมีเรื่องเถียงกันไม่รู้จบอีก
สมถะกับวิปัสสนาเขาอิงอาศัยกันไปตลอด ลองสังเกตจากการเจริญ มรรค 8 ดูนะครับ

สวัสดีครับพี่bigtoo
จากที่ผมได้อ่านที่พี่เขียนข้างบน ผมอยากถามพี่ว่า...พี่มีความต้องการศึกษาและปฏิบัติธรรมตามสายไหน ระหว่างคันถะธุระกับวิปัสสนาธุระ ซึ่งเป็น 2 สายทีมีในบ้านเราครับ...ถ้าได้คำตอบให้ตัวเองแล้ว พี่ก็จะทราบถึงคำตอบของตัวเองได้ทันทีว่า เราจะเดินต่อไปเช่นใรบนเส้นทางแห่งพระพุทธศาสนาครับ...
ขอบคุณครับ

สวัสดีครับพี่asoka
ผมไม่ได้คิดแบบนั้นแน่นอนครับ แต่ที่พูดนั้นก็ตามความจริงที่พระพุทธศาสนาบ้านเรามีอยู่ 2 สายจริงๆ คือ คันถะธุระ กับ วิปัสสนาธุระ ใช่มั้ยครับ...และที่ผมพูดก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องสายสมถะกับสายวิปัสสนานะครับ

จุดที่ผมต้องการจะชี้ให้เห็นคือ ถ้าเป็นคันถะธุระ(ปริยัติเป็นหลัก)จะเปรียบเหมือนการทำประโยชน์สวนรวมมาก่อนประโยชน์ส่วนตน เพราะคันถะธุระจะใกล้ชิดกับชุมชนมากกว่าและมุ่งศึกษาพระไตรฯเพื่อคงไว้ซึ่งพระธรรมคำสอนดั้งเดิมให้สมบูรณ์
ส่วนวิปัสสนาธุระ(ปฏิบัติเป็นหลัก)นั้นเปรียบเหมือนการทำประโยชน์ส่วนตนก่อนประโยชน์ส่วนรวม เน้นที่การฝึกตนให้ถึงพร้อมแล้วจึงสั่งสอนผู้อื่น
ซึ่งทั้งสองสายนี้ก็มีความเกื้อกูลซึ่งกันและกันอยู่เสมอครับ และก็ขอบคุณที่พี่ทักท้วงมานะครับ

ขอบคุณครับ