วันนี้นั่งมองทะเลตอนเย็นๆ ขณะที่ใจผมสงบนิ่ง แล้วจิตมันก็พลิกนึกถึงคำสอนของพระอาจารย์สายพระป่าที่ว่า "อย่าส่งจิตออกนอก" แล้วแตกออกมาอธิบายแก่ใจผมว่า "การส่งจิตออกนอกนั้น จิตที่ส่งออกไปคือจิตสังขาร จิตสังขารนี้เป็นทุกข์อยู่ใต้กฏแห่งไตรลักษณ์ จิตที่ส่งออกยิ่งปรุงแต่งมากทุกข์ก็ยิ่งแสดงอาการออกมามากตามไปด้วย พึงกำหนดรู้จิตเฉพาะภายในตนแม้จะมีสิ่งภายนอกเข้ามากระทบ เพราะนี่คือหนทางแห่งการดับทุกข์ให้สั้นลง"

หลังจากธรรมนี้แสดงตัวจบลงก็เกิดอิ่มเอิบใจเล็กน้อย และกำหนดพิจารณาซ้ำก็ยิ่งรู้สึกซาบซึ้งและขอบพระคุณครูบาอาจารย์ทั้งหลายยิ่งนัก จึงขอเอามาแบ่งบันกันในที่นี้ด้วยครับ

ขอบคุณครับ

เป็นคำสอนหลวงปู่ดุลย์ใช่ไม่ครับ
บางท่าน คิดว่า หลวงปู่ดุลย์ พูดเป็นปริศนาธรรม แต่ในความเห็นผม หลวงปู่ท่านสอนธรรม ตรง คำสอน แบบ ตรงๆ เลย ครับ ไม่ต้องมาตีความเลย ลงปฏิจจสมุปบาท ทุกคำสอนเลย ครับ

ใช่ครับ.....เห็นด้วย

"....อย่าส่งจิตออกนอก...."

มันจะเชื่อคำนี้ได้ก็ต่อเมื่อ...มันพบว่า..ส่งออกไปแล้วมันทุกข์

บางคนส่งออกไปแล้ว...เห็นอดีต..เห็นอนาคต...แล้วว่ามันดีมีประโยชน์

มันก็เที่ยวส่งออก..อยู่อย่างนั้น....ร่ำไป...

viewtopic.php?f=1&t=39639&p=297552#p297552

สวัสดีครับพี่ฝึกจิต
ใช่ครับหลวงปู่ดูลย์ท่านก็สอนแบบนี้ อาจารย์ของหลวงปู่่ท่านคือหลวงปู่มั่นท่านก็สอนแบบนี้และอาจารย์ของหลวงปู่มั่นคือหลวงปู่เสาร์ท่านก็สอนแบบนี้เช่นกันครับ และพระศาสดาของเราท่านก็สอนแบบนี้เช่นกันครับ
ขอบคุณครับ

ผมไม่เข้าใจว่าอย่างไร เรียกว่าส่งจิตออกนอก อย่างไรเรียกว่าไม่ส่งจิตออกนอก
ท่านผู้รู้ช่วยอธิบายให้กระจ่างหน่อยได้ไหมครับ

ในกระแสปฏิจจสมุปบาท ขั้นไหน นำข้างนอกเข้าข้างใน

นี่กระจ่างที่สุดของคุณแล้วหรือครับท่านฝึกจิต

คุณฝึกจิตตอบได้สั้นดี...นะ


กระผมคิดว่า...

จิตที่อยากไปรู้ว่าใครเขาทำอะไร..เขาคิดอะไรอยู่....แต่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรหรือทำอะไร..

นี้ก็น่าจะเป็นตัวอย่างหนึ่งของจิตส่งออกนอก

จิตที่กำลังคิดว่าเขาคิด..เขาทำเพราะอะไร...แต่ไม่เคยรู้ว่าอะไรที่ผลักดันให้ตัวเองถึงมาคิดแบบนี้

นี้ก็น่าจะเป็นตัวอย่างหนึ่งของจิตส่งออกนอก

ฯลฯ..

งั้นเอาตัวอย่าง ไปเรื่อง เสียง
สมมุติว่า มีคนมาด่าคุณ xfcjgcvhlhgvvkbkmlji คุณได้ยิน แล้วเอามาประมวลผลต่อ คุณเป็นไง

เรื่อง รูป
สมมุติว่าท่าน เปิดwebไปมา เจอหนังโป๊ะ เสียงั้น คุณดูมัน แล้วเอามาประมวลผล คุณเป็นไง

2 สภาวะนี้ ท่านแก้ไขได้ 3 รูปแบบ 1.ป้องกัน โดยการ หลีกจากมัน (ไม่ส่งจิตออกนอก) ไม่ดูไม่ฟัง
2.แก้ไข ดูแล้วฟังแล้ว รู้ว่ามันจะนำอะไรมาให้เรา เลิกฟังเลิกดู
3.ยอมรับ เกิดอารมณ์ ต่างๆแล้ว เห็นอารมณ์แล้ว ข่มมันหรือหาอย่างอืนทำแทน เดียวมันดับเอง

แต่ละสภาวะ ขึ้นอยู่กับ สติและภาวะธรรมของแต่ละคน เด่อครับ

:

ก๊าก! ชอบครับ แต่คุณจางบางกำลังทำผิดกฎหมาย
นั้นก็คือกำลังแทงใจดำ คุณฝึกจิตแกครับ ถ้าเรื่องนี้ถึงโรงพัก ผมว่าร้อยเวรคง
หัวเราะก๊ากเหมือนผม

สาระธรรมครับ "ส่งจิตออกนอก" ดูแล้วมันต้องเป็นข้างนอกใจ
อันที่จริงมันไม่ใช่ครับ ความหมายก็คือไปเอาเรื่องต่างๆเข้าในใจของตนครับ

ตัวอย่างเช่น เข้ามาอ่านความเห็นคนอื่น แล้วก็เกิดกระบวนการขันธ์
แต่ไม่ยอมจบที่สติ มันไปจบที่อกุศล โลภ โกรธ หลง

คือไปเอาความเห็นคนอื่นมาปรุงแต่ง เป็นความโกรธแล้วก็ปรามาส
เจ้าของความเห็นว่า เป็นคนไม่ดีมีกิเลสอกุศล นั้นแหล่ะคือการส่งจิตออกนอก
ความเห็นคนอื่นเป็นแค่ผัสสะ แต่เจ้าตัวไปเอาผัสสะที่ได้จากคนอื่น
มาปรุงแต่งด้วยกิเลสตัวเอง ทำให้เข้าใจไปว่าเป็นกิเลสคนอื่น

แล้วมันเกี่ยวกับปฏิจจสมุบาทอย่างไร ถามไปงั้นเองรู้น่ะว่าไม่ตอบ

ไม่ตอบไม่เป็นไร ว่างๆจะถือวิสาสะมาตอบเอง

เออ! ถามหน่อยอ่านความเห็นผมแล้ว
จิตอยู่ในหรือนอก ไม่ใช่ว่าไปซิบซิบกับคนอื่น แล้วบอกว่า
ตัวเองไม่ส่งจิตออกนอกน่ะ

"จิตส่งออกเป็น สมุทัย จิตส่งเข้าในเป็น มรรค"
ของเก่าเขามีครบทั้ง 2 ทางอย่างนี้นะครับ

จิตที่ส่งออกก็คือ การคิดเรื่องนอก รูป - นาม กาย - ใจ (คิดเรื่องโลกย์)
จิตส่งเข้าในก็คือ การค้นคิดพิจารณาอยู่ในรูป - นาม กาย - ใจ นี้ (คิดค้นอยู่กับธรรมชาติของกายและใจ)