แสดงว่า โฮฮับ ไม่ได้พิจารณาตามพระพุทธพจน์
แต่พิจารณาตามสิ่งที่โฮฮับยึดไว้เป็นบรรทัดฐาน
.

โฮฮับ ...พระพุทธองค์จำแนกธรรมอย่างชัดเจน เทศนาแก่ใคร ในคราใดเพื่อจุดมุ่งหมายอย่างไร
พระองค์จำแนกอัสสาทานุปัสสี และอาทีนาวานุปัสสี
โฮฮับพึงพิจารณาตาม เพื่อให้ได้รส ในพระธรรมเทศนาอันเป็นการพิจารณาตามธรรม เป็นธัมมานุธัมมปฏิบัติ เพื่อให้สามารถตั้งสมถะวิปัสสนาขึ้นในจิตได้
พระธรรมเทศนาบทนี้ ไม่ใช่ของเช่นนั้น แต่เป็นพระพุทธพจน์ โฮฮับสำเนียกไว้ในใจให้ดี
และพระสูตรบทนี้ เป็นธรรมอันมีนัยอันลึกซึ้ง กว้างขวางอันเป็นปฏิจสมุปบาทอีกลีลาหนึ่งแห่งพระธรรมเทศนา
และเป็นพระสูตรที่ได้ถูกวางลำดับไว้เพื่อแสดงแนวทางการปฏิบัติ การเจริญสมถะวิปัสสนา ต่อจากการได้รู้ได้ยินปฏิจจสมุปบาท ในพระไตรปิฏก

สิ่งที่โฮฮับ รู้และแสดงมานั้นแสดงว่า โฮฮับไม่ได้อ่าน ไม่ได้ทำความเข้าใจต่อปฐมสังโยชน์สูตรมาตั้งแต่ต้น...

หรือครับ โฮฮับ โฮฮับเอาพระอภิธรรมไปตีความพระสูตร...และทำสมถะวิปิสสนาต้องอาศัยพระอภิธรรม
ไม่ใช่ไปยึดเอาพระสูตรมาทำวิปัสสนา

จะบอกอะไรให้นะโฮฮับ มหาวิปัสสนาปกรณ์ ที่ธรรมาจารย์ทั้งหลายยอมรับกัน คือมัชฌิมนิกาย คือพระสูตรนะโฮฮับ

โฮฮับ โต้แย้งกับพระพุทธพจน์นะครับ
ปัจจัยมีหลายชนิด แม้เหตุก็เป็น ปัจจัยประการหนึ่ง โฮฮับดูได้ใน ปัจจัย 24 แห่งมหาปัฏฐาน ในพระอภิิธรรมปกรณ์นะครับ

โฮฮับ ธรรมทั้งหลายอันเป็นปัจจัยแห่งสัญญโญชน์ หมายถึงอารัมณปัจจัยแก่สัญโญชน์นะโฮฮับ
สังโยชน์ไม่ได้ทำให้ธรรมทั้งหลายนั้นเกิดขึ้นครับ โฮฮับเข้าใจผิดแล้วครับ...

ภิกษุ เห็นความพอใจเนืองๆ ในธรรมทั้งหลายอันเป็นปัจจัยแห่งสังโยชน์
คือ ธรรมทั้งหลายเหล่านั้นอันภิกษุนำมาเป็นอารมณ์ด้วยความรักชักให้ใคร่พาใจให้กำหนัด แล้วทำความพอใจ ธรรมเหล่านั้นจึงเรียกว่า เป็นธรรมอันเป็นปัจจัยแห่งสังโยชน์ ซึ่งคืออารัมณปัจจัยแก่สังโยชน์

พระธรรมในพรหมจรรย์นี้ มีพระพุทธองค์เป็นประมุข
ควรทำการศึกษาในพระบาลี คือพุทธพจน์

หากโฮฮับ สนทนาตามทิฏฐิของตน
โฮฮับ ก็สนทนากับตนเองตามสบาย ^ ^

:b8:
เช่นนั้น เขียน:

โฮฮับ ธรรมทั้งหลายอันเป็นปัจจัยแห่งสัญญโญชน์ หมายถึงอารัมณปัจจัยแก่สัญโญชน์นะโฮฮับ
สังโยชน์ไม่ได้ทำให้ธรรมทั้งหลายนั้นเกิดขึ้นครับ โฮฮับเข้าใจผิดแล้วครับ...

ภิกษุ เห็นความพอใจเนืองๆ ในธรรมทั้งหลายอันเป็นปัจจัยแห่งสังโยชน์
คือ ธรรมทั้งหลายเหล่านั้นอันภิกษุนำมาเป็นอารมณ์ด้วยความรักชักให้ใคร่พาใจให้กำหนัด แล้วทำความพอใจ ธรรมเหล่านั้นจึงเรียกว่า เป็นธรรมอันเป็นปัจจัยแห่งสังโยชน์ ซึ่งคืออารัมณปัจจัยแก่สังโยชน์

:b8:
เช่นนั้น เขียน:

โฮฮับ ธรรมทั้งหลายอันเป็นปัจจัยแห่งสัญญโญชน์ หมายถึงอารัมณปัจจัยแก่สัญโญชน์นะโฮฮับ
สังโยชน์ไม่ได้ทำให้ธรรมทั้งหลายนั้นเกิดขึ้นครับ โฮฮับเข้าใจผิดแล้วครับ...

ภิกษุ เห็นความพอใจเนืองๆ ในธรรมทั้งหลายอันเป็นปัจจัยแห่งสังโยชน์
คือ ธรรมทั้งหลายเหล่านั้นอันภิกษุนำมาเป็นอารมณ์ด้วยความรักชักให้ใคร่พาใจให้กำหนัด แล้วทำความพอใจ ธรรมเหล่านั้นจึงเรียกว่า เป็นธรรมอันเป็นปัจจัยแห่งสังโยชน์ ซึ่งคืออารัมณปัจจัยแก่สังโยชน์

ทำไมด้านได้ขนาดนี้น่ะ เอาดีใส่ตัวเอาชั่วให้คนอื่น ใครไปให้ท้ายครับ
ใครเชียร์ใครครับ น้องคิงคองเธอขอให้ผมเข้ามาช่วยตอบ ผมก็เข้ามา
ผมกับน้องเขาเป็นกัลยณมิตรกันครับ สาเหตุก็เพราะจริตเหมือนกัน ปากใจตรงกัน
เสแสร้งไม่เป็น พูดจาไม่เพราะ แต่งตัวไม่เรียบร้อย ไม่เหมือนใครบางคน
หวานมาแต่ไกล แต่เอามือไผล่หลังกำสากไว้ ใส่สูทผูกเน็ตไทร์ แต่ถอดเสื้อมา
ขี้กลากขี้เกลื้อนเต็มหลัง

คุณโสกะครับ ถ้าที่บ้านไม่มีกระจกส่องหน้า ตอนเช้าๆล้างหน้า
ก็มองหน้าตัวเองในขัน ก็จะเห็นว่าใครกันแน่ ที่คอยเชียร์ ให้ท้าย
มันก็เป็นคุณมั้นแหล่ะ ด้วยความอาฆาตแค้นผม ลืมตัวเข้าสอด เข้าไปเชียร์คุณเช่นนั้นชนิดไม่ลืมหู
ลืมตา เชียร์เขา ให้ท้ายเขาทั้งๆที่ตัวเอง ไม่ได้มีความรู้ในสิ่ง ที่เขากำลังถกกันอยู่ แม้แต่น้อย

:b12:
อย่างโฮฮับต้องเจอ กับท่านเช่นนั้น จึงจะเห็นควันพุ่งบนหัวโฮฮับเยอะๆ

พระธรรมในพรหมจรรย์นี้ มีพระพุทธองค์เป็นประมุข
ควรทำการศึกษาในพระบาลี คือพุทธพจน์

หากโฮฮับ สนทนาตามทิฏฐิของตน
โฮฮับ ก็สนทนากับตนเองตามสบาย ^ ^

:b12:
อย่าชักใบให้เรือเสียเลย โฮฮับ
เก่งและยึดแน่นเรื่องสังโญชน์ 10 ก็ลองแจงมาให้ฟังโดยละเอียดซิ แล้วจะชี้ให้ดูว่า
โฮฮับไปติดหรือเริ่มต้นสังโญชน์ 10 มาผิดๆตรงไหน?

ก็มันละได้ไม่จริง..นะซิ

สังโยชน์ 1 นะ...ฮุ..ฮุ..ฮุ...

ไม่เห็นเข้าใจยากเลย..อโสกะ