เจอคนด่า ทำไงดีให้ไม่โกรธ ^_^ อยากชกหน้าจัง( แหะๆ ไม่ดีเลยเนอะ)

เขามาด่าอะไรเราล่ะ
แล้วได้ชกเขารึเปล่าล่ะ

จริง ๆ ชกไปเรยก็ได้
แล้วค่อยทำตกใจ
"อุ้ยว๊าย ขอโทษค่ะ นู๋ไม่เจตนา
นู๋โกรธ นู๋เผลอตัว"

อย่าถือสาเลยนะ .. ในบอร์ดนี้มีคนเดียวแหละ

นิทานเซน
ขณะอาจารย์เซนออกจาริกธรรม ระหว่างการเดินทางบังเอิญพบผู้ที่ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ต่อพระเซน คนผู้นั้นเอาแต่ประณามหยามเหยียดอาจารย์เซน ใช้คำพูดตำหนิหวังให้อาจารย์เซนได้อาย แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร อาจารย์เซนกลับไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน ยังคงสงบสำรวมดังเช่นที่เป็นมา

ในที่สุดคนผู้นั้นอดรนทนไม่ได้ เอ่ยถามอาจารย์เซนด้วยความสงสัยใคร่ใจว่า "เราตำหนิประจานเจ้าถึงเพียงนี้ เหตุใดเจ้าไม่รู้สึกรู้สา อีกทั้งไม่โต้ตอบ"

ยามนั้นอาจารย์เซนไม่ตอบ แต่กลับเอ่ยถามคนผู้นั้นกลับไปว่า "หากมีผู้มอบของขวัญให้ท่านแล้วท่านปฏิเสธไม่รับ ของขวัญชิ้นนั้นนับว่าตกเป็นของผู้ใด?"

คนผู้นั้นตอบว่า "ย่อมยังเป็นของผู้มอบให้"

อาจารย์เซนจึงกล่าวว่า "นั่นก็ใช่แล้ว หากเราไม่รับคำตำหนิติด่าของท่าน เช่นนั้นมิใช่นับว่าท่านกำลังด่าประณามตนเองหรอกหรือ?"

ปัญญาเซน : เมื่อมีสรรเสริญ ต้องมีนินทา บัณฑิตผู้ฝึกตนไม่ควรยึดโลกธรรมเป็นอารมณ์

ต้องใส่นวมก่อนนะครับ

ลองนับ1-50 ก่อนในใจ ลองแข่งกับคนด่าดูว่า ถ้าเขาหยุดก่อน ที่เราจะนับจบแปลว่าเราชนะ แต่ถ้าเรานับไม่จบก็ไม่เป็นไรถึง50แล้วยังไม่หยุดลองต่ออีกถ้าสติเรามีกำลังพอ ถ้าทนไม่ได้ก็ชกไปเลยก็ได้เจ้าค่ะ (แต่หมายความว่าเราแพ้มารในใจตัวเอง ) แล้วค่อยใช้มุข ของท่านเอกอน อุ๊บขอโทด พอดีโกรธเลยเผลอตัว อย่าถือสานะจ้ะ รักนะจุ๊บๆ
ปล.ใช้ได้เฉพาะกับคนรู้จักหรือสนิทกันนะเจ้าค่ะ ไปต่อยมั่วมีหวังเจอสวนคืน

เป็นคนโกรธง่ายคะ ต้องสติก่อน ได้รับคำแนะนำจากกัลยาณมิตรนะคะ
ถ้าต่อยก่อนนี่ ถ้าเป็นคนรู้จัก ก็ไม่เป็นไร อิอิ คนอื่นอาจโดนสวนคืนนะค่ะ

ทำยากคะ โกรธนะโกรธแต่ห้ามวู่วามต้องมีสติ เพราะถ้าทำอะไรวู่วามเรื่องเล็กก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่
ให้ฝึกสติบ่อย ๆ นะค่ะ จะช่วยได้

ยังละกิเลสไม่ได้
ก็ มีความโกรธได้
มีความโกรธ ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ
ก็รู้ว่าโกรธ
ถ้ารู้ว่าโกรธ ก็ควบคุม พฤติกรรมทาง กาย ทางวาจา ก่อน
จากนั้นหัด เสริมสร้างพอกพูน เมตตา ให้มากขึ้น
วันนี้ ทำได้นิดหน่อย ใจที่จะไม่โกรธ ก็ละความโกรธได้นิดหน่อย
หัดทำไปเรื่อยๆ จนใจเคยชินที่จะมีเมตตา ความโกรธก็ทุเลาลงจนดับเย็น

ยากอยู่นะครับ

มันเกี่ยวอะไรกับเมตตาครับ สมมุติคนที่มาด่าเป็นคนที่เพียบพร้อมด้วย
รูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ เขามาด่าคุณว่า ไพร่ สกปรก คุณจะใช้เมตตาธรรมหรือ
ผมว่าผิดแล้วมั้ง

ธรรมที่ต้องใช้คือ......

ขันติ โสรัจจะครับ

โฮฮับ
เพิ่มข้อธรรม สนับสนุน ด้วย
ดีแล้ว อนุโมทนา

นั่นมันมันตัวหนังสือนายโฮ

เปิดนวโกวาทหน้า 2

ขันติ ความอดทน

โสรัจจะ ความเสงี่ยม

นักธรรมศึกษาชั้นต้นก็ท่องกันแล้ว


มีนักธรรมคนหนึ่งขับรถออกจากบ้าน
ท่องในใจว่า ขันติ ความอดทน โสรัจจะ ความเสงี่ยม
ตั้งใจว่า วันนี้จะไม่โกรธไม่แค้นไม่เกลียดใครให้ใจหมองเศร้า ใครว่าอย่างไรช่างเขา ตัวของเรารู้ตัวเราดี....ขันติ ความอดทน โสรัจจะ ความเสงี่ยม ท่องไป...ขับไป เพลินๆ อนิจจา เจ้ากรรมนายเวร มีคนขับรถปาดหน้า...เบรกตัวโก่ง เอี๊ยดๆๆ...เปิดประตูรถโดดลงไปยืนเท้าสะเอวเคาะกระจกรถคันนั้น ด่าไฟแลบ มรึงๆ กรูมีปืนยิงแหม่มให้หงายท้อง

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ขันติ เป็นไฉน?
ความอดทน กิริยาที่อดทน ความอดกลั้น ความไม่ดุร้าย ความไม่ปากร้าย ความ
แช่มชื่นแห่งจิต อันใด นี้เรียกว่า ขันติ.

โสรัจจะ เป็นไฉน?
ความไม่ล่วงละเมิดทางกาย ความไม่ล่วงละเมิดทางวาจา ความไม่ล่วงละเมิดทางกาย
และวาจา อันใด นี้เรียกว่า โสรัจจะ.
ศีลสังวรแม้ทั้งหมด จัดเป็นโสรัจจะ.(ธรรมสังคณีปกรณ์)



๒. กัณหชาดก
ว่าด้วยขอพร

[๑๓๒๙] บุรุษนี้ดำจริงหนอ บริโภคโภชนะก็ดำ อยู่ในภูมิประเทศก็ดำ ไม่เป็น
ที่ชอบใจของเราเลย.
[๑๓๓๐] คนไม่ชื่อว่าเป็นคนดำเพราะผิวหนัง เพราะคนที่มีแก่นภายในจึงชื่อว่าเป็น
พราหมณ์ ผู้ใดมีบาปกรรม ผู้นั้นแหละชื่อว่าเป็นคนดำ นะท้าวสุชัมบดี.
[๑๓๓๑] ดูกรท่านพราหมณ์ คำนั้นท่านกล่าวดีแล้ว สมควรเป็นสุภาษิต ข้าพเจ้าจะ
ให้พรแก่ท่านอย่างหนึ่ง ตามแต่ใจท่านปรารถนา.

[๑๓๓๒] ข้าแต่ท้าวสักกะผู้เป็นใหญ่กว่าภูตทั้งปวง ถ้าจะโปรดประทานพรแก่
ข้าพระองค์ ข้าพระองค์ปรารถนาให้ความประพฤติของตน อย่าให้มี
ความโกรธ อย่าให้มีโทสะ อย่าให้มีความโลภ อย่าให้มีความสิเนหา
ขอได้ทรงโปรดประทานพร ๔ ประการนี้แก่ข้าพระองค์เถิด.
[๑๓๓๓] ดูกรท่านพราหมณ์ ท่านเห็นโทษในความโกรธ ในโทสะ ในโลภะ
และในสิเนหาเป็นอย่างไรหรือ ข้าพเจ้าขอถามความนั้น ขอท่านจงบอก
แก่ข้าพเจ้าเถิด?

[๑๓๓๔] ความโกรธเกิดแต่ความไม่อดทน ทีแรกเป็นของน้อย แต่ภายหลังเป็น
ของมาก ย่อมเจริญขึ้นโดยลำดับ ความโกรธมักทำความเกี่ยวข้อง มี
ความคับแค้นมาก เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ชอบใจความโกรธ.
[๑๓๓๕] วาจาของผู้ประกอบด้วยโทสะ เป็นวาจาหยาบคาย ถัดจากนั้นก็เกิด
ปรามาสถูกต้องกัน ต่อจากนั้นก็ชกต่อยกันด้วยมือ ต่อไปก็หยิบท่อน
ไม้เข้าทุบตีกัน จนถึงจับศาตราเข้าฟันแทงกันเป็นที่สุด โทสะเกิดแต่
ความโกรธ เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ชอบใจโทสะ.

[๑๓๓๖] ความโลภเป็นอาการหยาบ เป็นเหตุให้เที่ยวปล้นขู่เอาสิ่งของแสดงของ
ปลอมเปลี่ยนเอาของคนอื่น ทำอุบายล่อลวง บาปธรรมทั้งหลายนี้ มี
ปรากฏอยู่เพราะโลภธรรม เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ชอบใจโลภะ.
[๑๓๓๗] กิเลสเครื่องร้อยรัดทั้งหลาย อันสิเนหาผูกรัดเข้าอีก เป็นของสำเร็จด้วย
ใจ นอนเนื่องอยู่เป็นอันมาก ย่อมทำให้บุคคลเดือดร้อนยิ่งนัก เพราะ
ฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ชอบใจความสิเนหา.

[๑๓๓๘] ดูกรท่านพราหมณ์ คำนั้นท่านกล่าวดีแล้ว สมควรเป็นสุภาษิต ข้าพเจ้า
จะให้พรแก่ท่านอย่างหนึ่ง ตามแต่ใจท่านปรารถนา.
[๑๓๓๙] ข้าแต่ท้าวสักกะผู้เป็นใหญ่กว่าภูตทั้งปวง ถ้าจะโปรดประทานพรแก่
ข้าพระองค์ ขออาพาธทั้งหลายอันเป็นของร้ายแรง ซึ่งจะทำอันตรายตบะ
กรรมได้ อย่าพึงบังเกิดแก่ข้าพระองค์ผู้อยู่ในป่า ซึ่งอยู่แต่ผู้เดียว
เป็นนิตย์.

[๑๓๔๐] ดูกรท่านพราหมณ์ คำนั้นท่านกล่าวดีแล้ว สมควรเป็นสุภาษิต ข้าพเจ้า
จะให้พรแก่ท่านอย่างหนึ่ง ตามแต่ใจท่านปรารถนา.
[๑๓๔๑] ข้าแต่ท้าวสักกะผู้เป็นใหญ่กว่าภูตทั้งปวง ถ้าจะโปรดประทานพรแก่ข้า
พระองค์ ขอใจหรือร่างกายของข้าพระองค์ อย่าเข้าไปกระทบกระทั่ง
ใครๆ ในกาลไหนๆ เลย ขอได้ทรงโปรดประทานพรนี้เถิด.

จบ กัณหชาดกที่ ๒.