สวัสดีครับพี่ทุกท่าน
พอดีหลายวันก่อนได้มีโอกาสสนทนาเรื่องการปฏิบัติธรรมกับเพื่อนร่วมงานที่เขาอยากหันมาปฏิบัติธรรมดูบ้างแต่เขาไม่มีความมั่นใจและความรู้ความเข้าใจว่าการปฏิบัติธรรมมีผลดียังไง...หัวข้อที่คุยกันมันก็มีหลายๆเรื่องแต่โดยรวมๆแล้วเหมือนเขาสนใจผลที่เป็นแนวอิทธิฤทธิ์มากกว่า แต่ผมก็ไม่ได้สนองตอบความอยากรู้ตรงนั้นของเขา บอกเขาถึงผลดีที่เกิดขึ้นกับกายและใจผู้ปฏิบัติว่าเป็นเช่นไร หนึ่งในเรื่องนั้นก็เลยเป็นการยกเรื่อง ธรรมโอสถ มาเล่าให้เขาฟังว่าเป็น ยาดีใช้รักษาความเจ็บป่วยทางกายก็ได้และที่ดีเลิศคือใช้รักษาโรคทางใจได้ผลชงัดนัก...โดยยกเรื่องของตัวเองที่ประสบมาบอกเขาไปดังนี้...
**เมื่อประมาณปลายปีที่แล้วผมป่วยเป็นท้องร่วงขึ้นมา แล้วถ่ายท้องบ่อยมากเป็นหลายสิบครั้ง จนร่างกายมันทรมานอ่อนแรงและมีอาการหนาวสั่นมากๆขนาดใส่เสื้อผ้าหนาๆห่มผ้าห่มสามชั้นร่างกายมันก็ยังหนาวสั่นอยู่ไม่ลดลงเลย...จนถึงจุดหนึ่งความคิดที่ว่าน่าจะลองใช้ธรรมโอสถที่พ่อแม่ครูอาจารย์ท่านเคยใช้แล้วได้ผลมันก็แวบขึ้นมา ก็เลยตั้งใจกำหนดพิจารณาเวทนาที่เกิดขึ้นว่ามันเกิดขึ้นที่ไหนกันแน่ที่กายหรือที่ใจ สักพักใจก็เริ่มสงบขึ้นมาจึงพอรู้ตัวบ้างว่าเวทนาที่เกิดขึ้นตอนนี้มันเกิดขึ้นทั้งกายและใจ ที่กายนั้นเป็นเพราะธาตุขันธ์มันแปรปวน แต่ที่ใจนั้นเพราะจิตสังขารมันไปยึดมั่น จากนั้นใจมันก็เริ่มคลายออก เหลือแต่ความหนาวสั่นและปวดท้องจิ๊ดๆทิ่มขึ้นมา จึงได้กำหนดจิตพิจารณาเฉพาะกายโดยลองแยกกายออกเป็นชิ้น คือแยกเป็นแขนซ้าย-ขวา แยกเป็นขาซ้าย-ขวา แยกหัวแยกตัวออกมาดูว่าตรงไหนที่มันปวดมันหนาว ถึงจุดนี้เวทนามันก็ลดลงบ้างเล็กน้อย จึงได้พิจารณาใหม่เป็นพิจารณาตามอาการ 32 แยกออกมาจจากภายนอกเข้าไปหาภายใน จากหนังหุ้มกระดูกจนเหลือแต่กระดูก อาการเวทนามันก็หายไปเรื่อยๆ สุดท้ายที่จำได้คือกำหนดพิจารณาแยกกายออกโดยความเป็นธาตุสี่ พิจารณาจนกายนี้ไม่มี หลังจากนั้นสติผมมันก็หายไปมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตี4-5 และอาการป่วยที่มีก็หายไปเกือบหมดเหลือเพียงปวดท้องนิดๆหน่อยๆ ทั้งๆที่ไม่ได้พึ่งยาหมอเลย
พอเล่าจบเพื่อนผมก็ถามขึ้นว่า...มีที่ยิ่งกว่านี้มั้ยแบบมองเห็นอนาคตน่ะมีมั้ย...แล้วเราก็สนทนากันเรื่องอื่นต่ออีกพอสมควรครับ
**แล้วพี่ๆที่ลานธรรมจักรล่ะครับมีประสบการณ์ของธรรมโอสถกันบ้างมั้ยครับ ถ้ายังไงก็ขอแบ่งบันประสบการณ์กันบ้างนะครับ
ขอบคุณครับ

ทำไมไม่เอา วิธีพิจารณาแบบนี้ มาใช้ตอนที่ร่างกายตัวเองยังแข็งแรงอยู่ล่ะ จะได้ร้ว่าผลลัพธ์มันต่างกันไหมกับตอนที่ป่วยหนัก หมวดกาย32 กับเวทนาในเวทนา มันเปนหมวดที่ช่วยในการพิจารณากายได้เปนอย่างดีอยู่แล้ว หากไม่พิจารณาหมวดกาย หรือพิจารณาจนพอสมควรแล้วปล่อยวางไปจิตจะนิ่งรวมเข้าสมาธิฐานใหญ่ต่อไป ก้าวให้สงบเข้าไปจนจิตว่าง แล้วถอยสมาธิออกมาพิจารณากาย ทำสลับกันไปกันมา เปนอุณาโลม-ปฏิโลม ย่อมได้ สมาธิและปัญญาที่เปนของจริง สมาธิทำให้เกิดฌานได้ ก้ทำให้เกิดปัญญาได้เช่นกัน แต่ในสายพุทโธ จะแยกคำว่า "สมาธิและฌาน" ออกจากกัน

น่าอนุโมทนาในธรรมโอสถ ที่คุณลูกพระป่าค้นพบด้วยปฏิบัติการของตน

ธรรมโอสถมี 3 ขนาน

ขนานที่ 1 หลบทุกข์ เป็นแบบที่คุณลูกพระป่าใช้อยู่นี้ คือใช้เหตุใช้ผล ค้นหาตัวผู้ทุกข์เจ็บปวด หรือหลบไปสนใจอยู่กับการแยกธาตุ พิจารณาธรรมอื่น ขนานนี้คล้ายการกินยาแก้ปวด เมื่อยาแก้ปวดออกฤทธิ์ทุกข์จากความเจ็บปวดจะหายไปชั่วคราว

ขนานที่ 2 เผาโรคด้วยพลังจิต วิธีนี้ใช้จิตเพ่งลงไปในอาการปวดเจ็บนั้น อาจบริกรรมช่วยว่า "เจ็บหนอ ๆ ๆ ๆ "ไปจนความเจ็บหาย หรือเพ่งกสิณไฟ ขึ้นมาเผาลนบริเวณที่เจ็บ วิธีนี้อาจสามารถเผาเซลมะเร็งให้ยุบฝ่อลงได้

ขนานที่ 3 ขุดรากถอนโคนด้วยพลังวิปัสสนา วิธีนี้ ตัวอย่าง เมื่อความเจ็บเกิดขึ้นที่กายเช่นที่ ขา ให้เอาสติปัญญานิ่งรู้นิ่งสังเกตความรู้สึกเจ็บนั้นให้ดี จะพบว่าผู้ทุกทรมาณเพราะความเจ็บนั้นอยู่ที่ใจ นิ่งรู้นิ่งสังเกตต่อไปจะพบตัวผู้เจ็บที่อยู่ในใจ ซึ่งเป็นนามธรรม นิ่งรู้นิ่งสังเกตตัวผู้เจ็บที่เป็นนามธรรมนั้นต่อไป จะเห็นความดิ้นรนของผู้เจ็บดิ้นรนสั่งการให้กายและใจทำสิ่งนั้นสิ่งนี้เพื่อเปลี่ยนอิริยาบถหลบความเจ็บทุกข์
นิ่งรู้นิ่งสังเกตต่อไปโดยไม่ยอมทำอะไรตามที่ผู้เจ็บสั่ง จนถึงที่สุดแห่งที่สุด จะได้เห็นสภาวะที่ตัวผู้เจ็บดับขาดหายไปจากใจ ใจจะเข้าถึงสภาวะไร้ตัวผู้เจ็บแบบชั่วคราว จิตใจจะได้พบความสุขเย็นแบบชั่วคราว
หากทำได้บ่อยๆอย่างนี้และทุกครั้งที่มีเวทนาความเจ็บทุกข์ทั้งทางกายและทางใจ ไม่ช้าจะถึงวันที่ได้เห็นตัวผู้เจ็บ ตายขาดไปจากใจจริงๆ หลังจากนั้นโรคภัยไข้เจ็บทุกอย่างจะไม่มีความหมาย จะไม่ทำให้ทุกข์ทรมาณหรือกลัวตายได้อีกต่อไป

เมื่อสมัยบวชเณรปี๒๕๓๔เคยเดินธุดงค์ไปทางภาคเหนือกับพระสามองค์และโยมผ้าขาวถือศีลแปดอีกคนวันหนึ่งเดินอากาศร้อนและรู้สึกเพลียโยมผ้าขาวถวายนมข้น ด้วยความกระหายจึงทานไปจำนวนมากคืนนั้นจึงท้องเสียพอรุ่งเช้า ต้องเดินธุดงค์ผ่านทุ่งนาป่าเขาจึงเป็นไข้หนาวสั่น กินยาแก้ไ้ข้และพยายามฝืนใจเดินจนกลางวันมาพักที่ร่มไม้แห่งหนึ่ง จึงกำหนดจิตใจให้แน่วแน่ตั้งสติรู้ดูเวทนาอาการไข้พิจารณา ดูความไม่เที่ยงเป็นทุกข์ของกายนี้จนหลับไป เมื่อตื่นมาอาการไข้หายเป็นปลิดทิ้ง และไม่ป่วยเลยตลอดการเิดินธุงค์ครั้งนั้น และต่อมาจนปัจจุบัน เมื่อเจ็บไข้หรือเกิดทุกข์เวทนาเจ็บปวดก็กำหนดรู้เวทนารู้ทุกข์อย่างนี้ จะกินยาเท่าที่จำเป็นและไม่เคยป่วยหนักจนต้องนอนโรงพยาบาลเลย

ดีจังคะที่อ่านเจอจะลองเอาไปใช้เวลาปวดหัวไมเกรน เพราะทรมานมากๆ แล้วความรู้เรื่องการปฏิบัติก็มีน้อยไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า จะลองพยายามทำดูนะคะ

สวัสดีครับพี่อินทรีย์5
ผมขออนุโมทนาและขอบคุณมากครับสำหรับคำแนะนำของพี่เมตตาต่อผม...ซึ่งมันสะกิดใจผมมากเลยครับ เพราะมันเป็นความจริงที่ว่าตัวผมในตอนนี้ไม่ได้ตั้งใจปฏิบัติให้เต็มที่ ไม่เดินหน้าไปให้สุดจริงๆ...ผมเพียงพยายามทรงไว้รักษาไว้ไม่ให้เกิดความเสื่อมที่จุดนี้เท่านั้น ไม่ได้พยายามที่จะเจริญภาวนาให้ก้าวหน้าไปกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้จริงๆพอจะกำลังก้าวหน้าผมก็จะถอยกลับมา เพราะผมรู้ตัวเองดีว่าถ้าเกินจุดที่ผมอยู่ตอนนี้ไป ผมคงจะพุ่งไปแต่ข้างหน้าจนไม่สนใจหันกลับมามองข้างหลังอีก...และทำให้คนที่อยู่ข้างหลังผมต้องลำบากเพราะทิ้งพวกเค้าไป ตอนนี้เลยขอทำหน้าที่ลูกชาย ลูกเขย พ่อและสามีให้กับครอบครัวให้ดีที่สุดก่อนครับ แต่ก็ได้ตั้งจิตอธิษฐานเอาไว้ต่อหน้าพระประธานในวันที่สึกไว้แล้วว่า ถ้าวันข้างหน้าผมสามารถปลีกตัวออกมาโดยที่คนที่อยู่ข้างหลังไม่ลำบากเดือดร้อนอะไรแล้ว ผมจะกลับมาบวชอีกครั้งและไม่สึกอีกเลย...ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำของพี่อินทรีย์5อีกครั้งครับ
ขอบคุณครับ

สวัสดีครับพี่ขณะจิต
เป็นความจริงตามที่ครูบาอาจารย์ท่านบอกไว้ว่า จิตนี้ เวลาที่มันทรมานจนใกล้ตายเฉียดตายแล้วมันจะกลัวตาย...พอมันกลัวตายแล้วทีนี้มันไม่ดื้อ เราจะใช้จะสั่งให้มันไปทำอะไรมันก็ทำ ทำแบบไม่วอกแวกไม่สับส่าย พ่อแม่ครูอาจารย์ท่านจึงอบรมจิตโดยการทรมานธาตุขันธ์ตนเองตลอดระยะความเพียรเสมอครับ ขออนุโมทนากับประสบการณ์ที่พี่นำมาร่วมแบ่งบันครับ
ขอบคุณครับ

คุณโฮ...มีความสังเกตและวิจารณญาณอันหยาบ เพราะหย่อนการปฏิบัติและติดแน่นในปริยัติ จึงมีโมหะมาบังธรรม ลองอ่านซ้ำใหม่อีกหลายๆรอบแล้วสังเกต พิจารณาให้ดี จับประเด็นออกมาให้ได้ ว่าธรรมโอสถทั้ง 3 ขนานนั้นแตกต่างกันอย่างไร?
ถ้ายังจับประเด็นไม่ได้ อธิบายความไม่เป็นเที่ยวหน้าจึงจะเฉลยให้ฟังครับ

ธรรมโอสถมี 3 ขนาน

ขนานที่ 1 หลบทุกข์ เป็นแบบที่คุณลูกพระป่าใช้อยู่นี้ คือใช้เหตุใช้ผล ค้นหาตัวผู้ทุกข์เจ็บปวด หรือหลบไปสนใจอยู่กับการแยกธาตุ พิจารณาธรรมอื่น ขนานนี้คล้ายการกินยาแก้ปวด เมื่อยาแก้ปวดออกฤทธิ์ทุกข์จากความเจ็บปวดจะหายไปชั่วคราว

ขนานที่ 2 เผาโรคด้วยพลังจิต วิธีนี้ใช้จิตเพ่งลงไปในอาการปวดเจ็บนั้น อาจบริกรรมช่วยว่า "เจ็บหนอ ๆ ๆ ๆ "ไปจนความเจ็บหาย หรือเพ่งกสิณไฟ ขึ้นมาเผาลนบริเวณที่เจ็บ วิธีนี้อาจสามารถเผาเซลมะเร็งให้ยุบฝ่อลงได้

ขนานที่ 3 ขุดรากถอนโคนด้วยพลังวิปัสสนา วิธีนี้ ตัวอย่าง เมื่อความเจ็บเกิดขึ้นที่กายเช่นที่ ขา ให้เอาสติปัญญานิ่งรู้นิ่งสังเกตความรู้สึกเจ็บนั้นให้ดี จะพบว่าผู้ทุกทรมาณเพราะความเจ็บนั้นอยู่ที่ใจ นิ่งรู้นิ่งสังเกตต่อไปจะพบตัวผู้เจ็บที่อยู่ในใจ ซึ่งเป็นนามธรรม นิ่งรู้นิ่งสังเกตตัวผู้เจ็บที่เป็นนามธรรมนั้นต่อไป จะเห็นความดิ้นรนของผู้เจ็บดิ้นรนสั่งการให้กายและใจทำสิ่งนั้นสิ่งนี้เพื่อเปลี่ยนอิริยาบถหลบความเจ็บทุกข์
นิ่งรู้นิ่งสังเกตต่อไปโดยไม่ยอมทำอะไรตามที่ผู้เจ็บสั่ง จนถึงที่สุดแห่งที่สุด จะได้เห็นสภาวะที่ตัวผู้เจ็บดับขาดหายไปจากใจ ใจจะเข้าถึงสภาวะไร้ตัวผู้เจ็บแบบชั่วคราว จิตใจจะได้พบความสุขเย็นแบบชั่วคราว
หากทำได้บ่อยๆอย่างนี้และทุกครั้งที่มีเวทนาความเจ็บทุกข์ทั้งทางกายและทางใจ ไม่ช้าจะถึงวันที่ได้เห็นตัวผู้เจ็บ ตายขาดไปจากใจจริงๆ หลังจากนั้นโรคภัยไข้เจ็บทุกอย่างจะไม่มีความหมาย จะไม่ทำให้ทุกข์ทรมาณหรือกลัวตายได้อีกต่อไป

เมื่อความเจ็บเกิดขึ้น ให้ทำความรู้สึกตัว รู้อยู่ จะพบ

ผู้ดู กับ สิ่งที่ถูกดู
อาการของสิ่งที่ถูกดู
กริยาของสิ่งที่เข้าไปดู

และ สิ่งที่เห็นสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด

ที่ จขกท....จ้อมา...นั้น...ไม่ผิดหรอก

ที่โฮว่า...ต้องใช้สมถะ...ก็ไม่ผิด

และที่โฮว่า...ที่จ้อมาเป็นวิปัสสนากรรมฐาน...ก็ไม่ผิดอีก..

แต่ที่ไม่มีใครคิด..คือ...ผลที่ท่าน จขกท..ทำ...คือได้สมถะ

ประเภท...ปัญญาอบรมสมาธิ...

จ๊ะ..

อิ๊ก...เอิ๊ก...

มีเพียบ...

ตัวเองก็มี...

คุณแม่ก็มี....

คุณป้า...ก็มี...

ฯลฯ..

เอิ๊ก...เอิ๊ก...

ภาคทฤษฎี...นี้เจ่ง...ง..ะ

ทำให้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร...มากขึ้น

ภาคปฏิบัติ...นี้ก็เจ่ง...ง...ะ..

ลึก...ลึก....

แม้จะอธิบายออกมายากเต็มที..

เพ้อเจ้อไม่ได้เรื่อง ฟุ้งซะ ผมว่าอีกหน่อยโสกะก็สามารถชุบชีวิตคนตายได้

ความทุกข์ของเรามันเกิดจากรูปนามขันธ์ห้า ที่เราเรียกความปวดนั้นน่ะ
ความจริงแล้วมันก็ผัสสะที่มากระทบ แล้วไปปรุงแต่งจนเกิดทุกข์

การรับรู้ของเรามีทั้งหมดหกทาง ถ้าเราเลือกรับรู้ผัสสะตัวไหน
การปรุงแต่งก็จะเกิดกับผัสสะตัวนั้น เช่นกันถ้าเราไม่รับรู้ผัสสะตัวที่ปวดแต่ไปเลือก
รับรู้ผัสสะตัวอื่นแทน ความปวดก็จะไม่เกิดหรือเกิดแต่เราไม่รู้

หลักการที่พระพุทธเจ้าทรงสอนคือ เมื่อเกิดความทุกข์จากความเจ็บปวด
ก็ให้เราทำวิปัสสนา พิจารณาหาเหตุที่มาแห่งทุกข์ ด้วยการพิจารณารูปนามขันธ์ห้า
หลักการทำวิปัสสนานี้ก็เพื่อไม่ให้เราไปยึดมั่นถือมั่นในตัวทุกข์

เมื่อหาเหตุแห่งทุกข์จนพบแล้ว ก็ให้ดับทุกข์ด้วยการทำสมถกรรมฐาน
สิ่งนี้เป็นการระงับความเจ็บปวดที่ได้รับจากผัสสะ

ที่ผมพูดมาเป็นไปตามคำสอนของพระพุทธเจ้า
แต่สิ่งที่คุณโสกะพูด คล้ายกับคนทรงจ้าว ถึงจะไม่ใช่ซะทีเดียว
แต่ก็ใกล้เคียง

ทุกคนถูกหมด มีผิดอยู่คนเดียวก็ กะลาไง