หาใจให้เจอ ดีกว่าเที่ยวหาวัตถุ
"สิ่งอันประเสริฐที่มีอยู่เฉพาะหน้าแล้วไม่สนใจ
กลับไปหวังไกลถึงสิ่งที่เป็นเพียงการกล่าวถึง
เป็นลักษณะของคนไม่เอาไหนเลย...
ก็ในเมื่อมรรคผลนิพพานในศาสนาสมณโคดมในปัจจุบันนี้
ยังมีอยู่อย่างสมบูรณ์ กลับเหลวไหลไม่สนใจ
เมื่อถึงศาสนาพระศรีอาริย์ก็ยิ่งเหลวไหลมากกว่านี้อีก"

"คนเราทุกวันนี้ เป็นทุกข์เพราะความคิด"
ครูบาอาจารย์ที่มีคุณธรรมท่านกล่าวไว้ดีแล้ว ก็ควรน้อมนำมาใส่ตน
เพื่อสับเปลียนพฤติกรรมที่เลวทรามภายในตนให้หมดไปก่อนเป็นอันดับแรก
เมื่อเปลียนพฤติกรรมภายในตนได้แล้วดีแล้ว ย่อมจะเห็นผู้อื่นหรือสิ่งอื่นดีหมด

ที่เป็นทุกข์กันทุกวันนี้เพราะภายในมันเสีย ทำให้มองดูภายนอกเสียไปด้วย
เพราะเหตุว่าภายในมันเสียนั่นเอง รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์
อันจะต้องกระทบและสัมผัสกับทวารทั้งทั้ง 6 ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้มีทั้งดีและไม่ดี

ตามผลของกรรมที่กระทำไว้ในอดีต ที่ส่งผลมาเป็นปัจจุบัน อาจถามว่าแก้อย่างไร
ก็ขอบอกว่าแก้ที่จิตที่ขณะกระทบกับ รูปารมณ์ สัททารมณ์ คัณทารมณ์ รสารมณ์ โผฏฐัพพารมณ์
ธรรมารมณ์ เหล่านี้เท่านั้น (ไม่ต้องมุ่งหวังจะต้องไปแก้กันที่คน)

บางคนอาจหยิบยืมคำสอนของครูบาอาจารย์เที่ยวยื่นให้ผู้อื่นทำดี ก็มุ่งหวังว่าจิตใจเราจะได้ดีไปด้วย
ถ้าเป็นเช่นนี้ก็เท่ากับแก้ที่ สิ่งภายนอกที่จะมากระทบกับจิตเพื่อให้จิตเรารับแต่สิ่งดีๆ
เพื่อเป็นที่ชอบใจของกิเลสตัณหาภายในนั่นเอง เมื่อถูกใจกิเลสตัณหาก็ยิ่งทวีมากขึ้น
"เราจะลดหรือเราจะเพิ่ม"

เป็นความคิดเห็นส่วนตัวที่ได้ศึกษามาจึงเห็นประโยชน์
นำมาประยุกต์ใช้กับปัจจุบันได้อย่างมีความสุข
เมื่อปัจจุบันดี อนาคตก็ย่อมดี

ไม่ต้องคำนึงถึงอดีตมันเป็นสิ่งที่ปวดร้าวเสียมากกว่า
มิหนำซ้ำก็ยังแก้ไขก็ไม่ได้ด้วย

อนุโมทนาสาธุโยมลุงหมาน ^^

เห็นด้วยทุกทางครับ ทุกข์เกิดที่ใจนี้ ย่อมดับที่ใจนี้

ใจเป็นผู้รู้ทุกข์ จิตจึงต้องแสวงหาทางดับทุกข์ ไม่ว่าคนชาติใดก็ต้องทุกข์

เพราะเราเป็นผู้ไม่ปรารถนาความทุกข์ แม้เราเกิดในศาสนาอื่น ก็คงหาทางดับทุกข์ตามแนวทางของศาสนานั้นๆ

แต่เป็นความประเสริฐที่เราเกิดเป็นชาวพุทธ จึงขอดับตามวิถีพุทธ

ถ้าถามว่าจะดับเมื่อไรนั้น ก็ขอตอบว่า ดับในทุกข์ขณะที่ทุกข์เกิด ไม่ใช่ไปดับในวัดในวาหรืออนาคตกาลข้างหน้าโน้น เมื่อดับไปๆดูไป จึงรู้ว่าทุกข์มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ย่อมมีความดับไปเป็นธรรมดา

คิดผิดเป็นทุกข์ คิดถูกจึงไม่ทุกข์ เมื่อไม่ทุกข์จึงเป็นสิ่งที่เราเรียกว่าสุข ที่จริงแล้วคือความไม่ทุกข์

แต่ความทุกข์ของกาย-ใจ รูปนาม ก็เป็นความทุกข์ของมัน เป็นสภาพธรรมธรรมดาตามกฏอิทัปปัจจยตาแห่งสังขาร เป็นสภาวะธรรมดาของสังขาร ที่อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา เมื่อยังเกิดอยู่ เกาะเกี่ยวกับสังขารอยู่ย่อมทุกข์อยู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สภาพนั้นคือสภาพธรรมดาแห่งสังขาร

จนกว่าจะละความเห็นผิดว่าสังขาร(กาย-ใจ)เป็นตนแล้ว ออกจากความยึดถือในสังขารแล้ว สลัดคืนแล้วซึ่งธรรมชาติแห่งความยึดถือนั้น ก็ถึงภาวะแห่งวิสังขาร ที่ปัจจัยปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไปนั่นแหละ จึงถึงที่สุดกัน

หาใจให้เจอ