:b8: สวัสดีค่ะ นักธรรม และผู้รู้ทุกท่าน

ดิฉันอยากถามว่า การละขันธ์5 ในทางมหาสตินั้น คือละขันธ์5 แบบไหน

ละแบบเพิกขันธ์5 หรือ ละขันธ์5 คือ การวางเฉยต่อขันธ์5 ค่ะ

ละขันธ์5 แบบไหน ถูกต้องในมหาสติค่ะ.

ขอบพระคุณล่วงหน้าคะ

ผมกำลังคิดว่า..คุณรู้ล่วงหน้ามากไป...

และกำลังอยากรู้ล่วงหน้าอีก....ว่าละขันธ์ 5 อย่างไร

การรู้ล่วงหน้าว่า...ผลต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้...

สามัญสำนึกมันก็ต้องว่า...หากไม่ได้อย่างนี้อย่างนั้น...มันก็ไม่ใช่ผล

ผล..ใคร ๆ ก็อยากได้อยากเป็น

จิตนี้...มหัศจรรย์มาก

สร้างได้ทุกสิ่ง

ภพ...มันก็สร้างได้

ผล...มันก็สร้างได้

ผลเทียม ๆ ...ที่กินไม่ได้จริง...มันก็สร้างได้..จากข้อมูลที่มันรู้มา

ผลเทียม ๆ ของมันกินไม่ได้....เราเรียกมันว่า...อุปาทาน

ทางที่ดี...อย่าไปรู้ผล...ให้มากนัก....

รู้แต่หนทางสร้างเหตุ...ทำเหตุให้ดี....ผลมันเป็นของมันเอง

การได้พบครูบาอาจารย์..ที่เดินผ่านมาแล้ว...จึงสำคัญมาก

ลองเล่ารายละเอียดดูนะครับ...

คาดว่า..มีสมาชิกหลาย ๆ ท่าน...รู้จุดนี้หลายคน

กางตำรามาตอบ...เหมือนกางแผนที่...อาจพากันลงทะเลได้

เพราะปัจจุบันธรรม....กับ..แผนที่...อาจคนละความรู้สึก

รู้ธรรมทั้งปวงตามเป็นจริงครับ ธรรมะจะเป็นอย่างไรก็ต้องเป็นอย่างงั้น
ธรรมะแต่ละอย่างเกิดมาทำหน้าที่ของธรรมนั้นๆ ตั้งอยู่เพียงครู่ แล้วก็ดับไป
อาศัยปัจจัยอย่างนั้น อย่างนี้
เรียกว่ามาทำความรู้จักธรรมะ รู้จักความจริงกัน หลังจากที่โง่กันมานานมาก

สิ่งที่ควรละก็คือ " ราคะ โทสะ โมหะ "
ถ้าหมดสิ้นราคะ โทสะ โมหะโดยสิ้นเชิง ก็จบกิจหน้าที่ที่ต้องทำ

ความรู้สึกว่า เรามีขันธ์5
ขันธ์5 มีในเรา
ขันธ์5 อยู่ในกายเรา
สุดท้ายคือมีเราเป็นตัวเป็นตนอยู่คนหนึ่ง

เหล่านี้เป็นการทำงานของ ...................................... อุปาทาน

ผมว่าคุณเดินมาถูกทางแล้วครับ การเห็นขันธ์ 5 ไม่ใช่ตัวตนเป็นการละอัตตา ย่อมเป็นคำสอนของ
พระพุทธเจ้า แต่ที่จิตติดกับความว่างนั้น อาจทำให้เกิดความชะงักงันในการปฏิบัติได้ แต่ถ้าลองกำหนดรู้ความว่างนั้นโดยไม่ต้องปรุงแต่ง ผมว่าไม่นานจิตย่อมเพิกถอนมาเอง ตามกฏอนิจจัง

แต่ผมว่าลองกำหนดจิตโดยยกจิตมาเจริญสติกับการเคลื่อนไหวจะดีกว่าเพราะขณะเคลื่อนไหวจิตย่อมจดจ่อกับปัจจุบันธรรม เห็นกายในกาย เห็นเวทนาในเวทนา เห็นจิตในจิต เห็นธรรมในธรรมในปัจจุบัน
เห็นความเกิดดับต่อหน้าต่อตา แล้วจะเห็นมายาแห่งความคิดไม่หลงจมในมายา จิต ย่อม ปล่อยปละ ละวาง และเกิดความเห็นความรู้จริงในทุกข์ ในธรรมตามลำดับลำดาไป

ส่วนการละขันธ์5 ในทางมหาสตินั้น คือละขันธ์5 แบบไหน

ละแบบเพิกขันธ์5 หรือ ละขันธ์5 คือ การวางเฉยต่อขันธ์5

ละขันธ์5 แบบไหน ถูกต้อง ข้อนี้ผมเห็นว่าการละขันธ์ 5 คือการละความเห็นผิดของจิตที่มีต่อขันธ์ 5 ที่ยึดเอาขันธ์ 5 เป็นตน

ส่วนตัวขันธ์ 5 นั้น ก็เป็นเพียงขันธ์ เป็นเพียงธรรมตามธรรมชาติ ซึ่งเกิดขึ้นมาตามเหตุปัจจัยจึงไม่ต้องทำอะไร เมื่อหมดเหตุปัจจัย ย่อมดับไปเอง

เหมือนกองไฟ เมื่อถูกจุดลุกไหม้แล้ว เมื่อยังมีเชื้อย่อมลุกโพลงอยู่เมื่อหมดเชื้อแล้วย่อมดับเย็นไปเอง

เมื่อเรารู้แล้วว่าไฟไม่ใช่ตน ก็ไม่ไปกอดกองไฟนั้น และไม่ต้องการจุดไฟกองใหม่ขึ้นมาอีก

ยกตัวอย่าง...นะครับ
viewtopic.php?f=1&t=40950

ผมว่า..มันมีอะไรแปลก ๆ ....เต็มไปหมด

ลองเล่ารายละเอียดการภาวนาของท่านหน่อยซิครับ....ทำยังงัย

ทำสมาธิทำยังงัย...ใช้คำบริกรรมหรือไม่อย่างไร

พิจารณากาย...ทำอย่างไร..เริ่มพิจารณาตอนไหน

พอเข้าอวกาศ....รู้สึกอย่างไร

ขันธุ์ห้า ไม่ใช่จะรู้ด้วยความจำ ความนึกคิด แต่ขันธุ์ห้าจะรู้จะเห็นได้ก็ด้วยศีล สมาธิ ปัญญา... ศีล สมาธิ ปัญญา อันเกิดจากการบริกรรมภาวนาจนเกิดความสงบแน่วแน่ จนถึงสมาธิละเอียดมีสติเต็มกำลังรู้ตื่น เบิกบาน ในปัจจุบันธรรมนั้น สติที่อยู่ปัจจุบันนั้นจะรู้จะเห็นได้ถึงความเกิดดับ อะไรล่ะเกิดดับ ท่านเห็นอะไรเกิดดับ มีแล้วไม่มีหยาบละเอียด วูบไป เห็นไหม ถ้าไม่เห็นก็ยังไม่เป็นวิปัสสนาภาวนา