สวัสดีค่ะ นักธรรม และผู้รู้ทุกท่าน

วันนี้ดิฉันเลยมาขอความช่วยเหลือค่ะ..เพราะดิฉันไม่มั่นใจในตัวเองว่าคิดถูกไหม

ดิฉันอยากถามว่า การละขันธ์5 ในทางมหาสตินั้น คือละขันธ์5 แบบไหน

ละแบบเพิกขันธ์5 หรือ ละขันธ์5 คือ การวางเฉยต่อขันธ์5 ค่ะ

ละขันธ์5 แบบไหน ถูกต้องในมหาสติค่ะ.

ขอบพระคุณล่วงหน้าคะ

วันนี้ดิฉันเลยมาขอความช่วยเหลือค่ะ..เพราะดิฉันไม่มั่นใจในตัวเองว่าคิดถูกไหม

ดิฉันอยากถามว่า การละขันธ์5 ในทางมหาสตินั้น คือละขันธ์5 แบบไหน

ละแบบเพิกขันธ์5 หรือ ละขันธ์ 5 คือ การวางเฉยต่อขันธ์5 ค่ะ

ละขันธ์5 แบบไหน ถูกต้องในมหาสติค่ะ.

ไม่ใช่การเดินผิดซะทีเดียวตราบใดที่มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งและทางปฏิบัติ เช่น ความเมตตา เป็นธรรมที่เกิดขึ้นแล้วเป็นสัมมาสังกัปปะ นี่คือทางเดินที่ถูก แต่การตระหนี่ขี้เหนียวนี่คือการเดินผิด ผมอ่านแนวปฏิบัติของคุณต้องขอโทษที่จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร เกี่ยวกับการเดินผิดเดินถูกอย่างไร

คุณบอกว่าพิจารณากายเห็นตัวเองในกระจกเหมือนซากศพ อยากถามว่าสังขารเกิดขึ้นไหมครับ คือเห็นตัวเองเหมือนซากศพเพราะจิตปรุงแต่ง นั่นคือเห็นแสงตรงหน้าแต่เข้าใจว่าเป็นภาพมีตัวตนมีเรามีเขา เพราะจริงๆสิ่งที่เห็นเป็นแค่แสง ถ้าคุณดับไฟแล้วมองตัวเองในกระจกตอนดึกคุณจะเห็นอะไร คุณจะมองไม่ค่อยออกว่าเป็นภาพอะไร เหตุเพราะมีแสงกระทบ ดังนั้นจิตปรุงแต่งเพราะเห็นแสงว่าเป็นตัวเราตัวเขา สังขารจึงเกิด

ขอตอบตามความเข้าใจครับ

ผมคิดว่าคุณกำลังเข้าฌาณ ที่ย้ายจากกายนุสติปัฏฐาน ไปเป็น อรูปฌาณ

แล้วติดอยู่ใน อรูปฌาณ จึงต้องเพิกขันธ์ 5 ไปครับ

อสุภะ....ทำให้เราละ...เราคลายความกำหนัดในราคะ

สักกายทิฏฐิ...พิจารณาหาความเป็นเราในอาการ 32 (ซึ่งมันไม่มี)...ขั้นหยาบ..เห็นความเสื่อมสลายคือการตายของทุกสิ่ง...ขั้นกลาง...เห็นร่างกายเป็นของสกปรกเน่าเหม็น...ขั้นละเอียด...หาความเป็นเราไม่มีในขันธ์5...นี้จำขี้ปากของอาจารย์มา..

หากคุณถนัดอสุภะ...ก็เอาอสุภะมาพิจารณา....โดยมองที่กายเรา....เน้นว่าต้องเป็นกายเรา(เพราะอวิชชามันรักที่สุดก็กายเรานี้แหละ...ไม่ใช่กายไหน)....ถามมันไปว่านี้หรือเรา...ถามจี้มันไปเรื่อย ๆ...ซากศพเน่าเหม็นนี้หรือคือเรา....จนมันลงใจจริง ๆ ว่า...ไม่..เมื่อไร..ก็โอเค

อีกอย่าง....คือเอาร่างกายเรามาผ่าดูเล่น...บางคนอาจจะเห็นด้วยกำลังญาณหรือฌาณ....บางคนอาจเห็นด้วยความคิดพิจารณา...จะอย่างไหนก็แล้วแต่...แต่ผลที่ได้จะเหมือนกันคือ....ไม่เห็นมีเราในร่างนี้นั้นเอง....อันนี้ลองแล้ว..ดี..แต่ยังลองไม่สุด

ทีนี้....ก็เข้ามาที่อาการ...การเข้าอวกาศ

พอคิดว่า...ขันธ์ 5 นี้ไม่ใช่เรา...มันก็พรึมไปอวกาศเลยหรือ?

พอเข้าอวกาศแล้ว...รู้สึกอย่างไร?

ก็แปลก....ที่เล่า ๆ มานี้...ก็เห็นแต่อ่านเองทำเอง...ก็ทำมาได้ตั้งเยอะ
ไปวัดไปวาบ้างมั้ยละครับนี้.

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=28061

สวัสดีครับพี่ชาวโลก
**พิจารณาจากที่พี่กล่าวมาในผลการปฏิบัติของพี่นั้นอยู่สูงกว่าภูมิปัญญาที่ผมมีจึงไม่อาจกล่าวว่าผิดหรือถูกอะไรได้เต็มปากมากนัก แต่ก็พอทราบลักษณะอาการดังกล่าวจากคำบอกกล่าวของพระอาจารย์ท่านที่ได้สั่งสอนไว้ แต่ยังไงก็ไม่ขอแนะนำอะไรดีกว่าครับในเรื่องการแก้ไข แต่อยากถามว่าพี่เป็นคนพื้นเพที่ไหนครับหรอทำงานอยู่ที่ไหน เผื่อมีครูบาอาจารย์ที่อยู่ใกล้ๆที่ผมพอจะทราบ ผมจะได้แนะนำให้พี่ไปปรึกษาเพื่อขอหลักธรรมเพื่อนำไปปฏิบัติต่อหรือแก้ไขได้ครับ เพราะนักปฏิบัติเราจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีครูบาอาจารย์ที่พึ่งได้เป็นสรณะด้วยนะครับ เพื่อเวลาอย่างนี้แหละครับ
ขอบคุณครับ

สวัสดีค่ะ คุณชาวโลก
ไม่ทราบมีครูบาอาจารย์หรือเปล่า การเจริญสมถะควรจะมีครูบาอาจารย์ เพราะบางคนพอจิตเริ่มตั้งมั่นเป็นสมาธิก็จะเห็นภาพนิมิตไปต่าง ๆ นาๆ บางคนเข้าใจไปว่าตนบรรลุมรรคผลนิพพาน บางคนก็เข้าใจไปว่าตนเป็นอวตาลของเทพไปนั่น บางคนก็ว่าไปไหนก็มีแต่วิญญาณเต็มไปหมด คือคนที่เค้าเห็นจริงนั้นมีอยู่แต่ต้องรู้เท่าทัน..เล่าจากประสบการณ์ที่พบเห็นมาน่ะ..

เราเองก็ยังไม่ได้เป็นผู้รู้ เป็นแค่ผู้ที่กำลังศึกษาค่ะ..ผู้รู้ในบอร์ดนี้ก็มีอยู่ที่ถึงพร้อมด้วย ปริยัติ ปฏิบัติ
และปฏิเวธ..เดี๋ยวท่านอาจจะเข้ามาตอบให้คุณ...
...แต่เราขอแค่แสดงความคิดเห็นว่าอาการที่คุณเป็นอยู่คือการที่จิตเพิกกาย และไม่อาจจะพิจารณากายได้อีกและเห็นหน้าตาตนเองเหมือนซากศพ (ถ้าไม่ใช่ต้องขออภัยนะ) เกิดจากการพิจารณากายว่ากายนี้ไม่น่ารักใคร่ปรารถนาพอถึงจุด ๆนึงจิตจะเห็นเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่ไม่ใช่เป็นการวิปัสสนาดังนั้นอาการเพิกกายแบบนี้จึงไม่ใช่เป็นการปล่อยวางอุปาทานที่มีในขันธ์ห้า
การเจริญวิปัสสนาต้องมีรูปนามเป็นอารมณ์หรือเรียกว่าปรมัตถ์ จิตต้องเห็นสภาวะธรรม กระบวนการทำงานของรูปนาม (ขันธ์ห้า) ที่เกิดดับภายในตนและตกอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์ เมื่อเห็นบ่อย ๆ ซ้ำ ๆ จะทำให้จิตเกิดอาการปล่อยวางในอุปาทานเนื่องด้วยรู้แจ้งว่าเป็นเพียงสิ่งที่ถูกปรุงแต่ง ต้องเสื่อมสลายไปในที่สุดไม่มีรูปร่างสัณฐานที่จะเอาใจไปยึดไว้ให้อยู่ในสภาพอย่างนั้น ๆ ได้...
...คุณมีสมาธิเป็นบาทฐานที่ค่อนข้างแข็งแรงแล้วให้ยกจิตขึ้นสู่การเจริญวิปัสสนาให้ได้ในขณะที่ความว่างปรากฏเมื่อไม่มีกายให้พิจารณาให้เปลี่ยนไปพิจารณาที่อาการของจิตในขณะปัจจุบัน เช่นจิตมีปิติ
จิตเบาสบาย อาการที่ปรากฏก็เกิดจากเหตุปัจจัยมิได้เป็นเราทำให้เกิดเป็นกระบวนการทำงานของรูปนามและตกอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์เช่นกัน...

ขอเจริญในธรรมค่ะ

บางทีหรือหลายๆที พวกเราคิดติดวนอยู่กับศัพท์แสงเกินไป จึงหลงศัพท์อีก ยกตัวอย่าง "ละ" ถ้าไปถามพวกนิครนถ์ จะได้คำตอบแบบสุดๆ คือ แก้ผ้าเลย เช่นตัวอย่างข้างบน

แต่ ละ ในความหมายของพุทธะ "ละ" คือ ความรู้สึกซึ่งเกิดต่อจาก "รู้ คือ รู้ความจริง" ครั้นรู้ความจริงนั่นแล้วเนี่ย มันละของมันเอง โดยไม่ต้องมีพิธีรีตองหรือทำท่าทำทางละอะไร

แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า พวกเราจะทำยังไงถึงจะรู้เข้าใจความจริงซึ่งมีเป็นของมันอยู่แล้วตามธรรมดาๆนี่

ศึกษาอุเบกขาลิงค์นี้

viewtopic.php?f=7&t=40956&start=15

...คุณมีสมาธิเป็นบาทฐานที่ค่อนข้างแข็งแรงแล้วให้ยกจิตขึ้นสู่การเจริญวิปัสสนาให้ได้ในขณะที่ความว่างปรากฏเมื่อไม่มีกายให้พิจารณาให้เปลี่ยนไปพิจารณาที่อาการของจิตในขณะปัจจุบัน เช่นจิตมีปิติ
จิตเบาสบาย อาการที่ปรากฏก็เกิดจากเหตุปัจจัยมิได้เป็นเราทำให้เกิดเป็นกระบวนการทำงานของรูปนามและตกอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์เช่นกัน...

ขอเจริญในธรรมค่ะ

การพิจารณา ของดิฉันเป็นลำดับขั้นตอนไปค่ะ ทุกครั้งจะเริ่มต้นจากกายก่อน พอกายตื่นทุกรูขุมขนเห็นทั่ว

ตัวแล้ว ดิฉันถึงเพิ่ม พิจารณา ปฎิกูลบรรพ ธาตุบรรพ และนวสีค่ะ พอพิจารณา ไปตามความเป็นจริงสักพัก

จากที่ดูพิจารณาอยู่ อยู่ๆ มันก็เพิกรูปเห็นเป็นอวกาศค่ะ เดิมเมื่อตอนพิจารณากายดิฉันพิจารณาที่ตัวก่อน พอ

มองไม่เห็นตัวเป็นอวกาศแล้ว ดิฉันก็ย้ายไปพิจารณาหัวแทน เพราะมองเห็นว่า หัวยังอยู่ ยังสามารถพิจารณา

ปฎิกูลบรรพ ธาตุบรรพ และนวสี ได้ค่ะ เมื่อพิจารณาดู สมอง ดูความสกปรก ดูความเน่า ดูตามแบบปฎิกูล

บรรพนะค่ะ ดูและพิจารณาไปเรื่อยๆ มันก็เพิกรูปของมันเอง พอดิฉันเห็นว่า เมื่อพิจารณากายไม่ได้ เห็นเป็น

ความว่างเปล่า แล้ว ดิฉันเลยหันไปเพิ่มพิจารณา จิตในจิตต่อ..ทุกครั้ง ดิฉันจะทำเป็นลำดับขั้นตอนเสมอ คือ

เริ่มจาก หนึ่งที่กายก่อน เสมอค่ะ

ดิฉันอยู่ภาคอิสานค่ะ..

การภาวนาของคุณชาวโลกข้างบน เหมือนว่าภาวนาไปๆๆๆ สิ่งที่ยกขึ้นภาวนา (พิจารณา) มันหายไป มันว่าง มันเวิ้งว้างว่างเปล่า จิตไม่มีที่เกาะที่ยึดจับใช่ไหมครับ

แนะนำให้ไปอ่านๆที่นี่ ซึ่งได้รวบรวมกระทู้จากผู้ปฏิบัติกรรมฐานแล้วมีปัญหาต่างๆไว้มากมาย

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=3.0

บ้างก็ตัวหาย แขนขาหาย บ้างก็เห็นผีเห็นคนมานั่งข้างๆ