จักรวาลนี้มีความยากอยู่ 5 อย่างที่กางกั้นสัตว์โลกมิให้พ้นทุกข์ นั่นคือ

1.ความเกิดมีพระพุทธเจ้าขึ้นมาในโลก

2.ความได้เกิดเป็นมนุษย์

3.ความได้พบพระพุทธศาสนา

4.ความได้ฟังคำสอนอัน "ถูกต้อง" ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

5.ได้รับคำสอนอันถูกต้องแล้วได้น้อมนำเอาคำสอนนั้นมาใส่ใจปฏิบัติจนสามารถพาตนเองให้หลุดพ้นจากทุกข์ กิเลส ตัณหา อัตตา วัฏฏสงสาร ความเวียนว่ายตายเกิด

ลองพิจารณากันดูซิครับว่า ยากทั้ง 5 ข้อนี้ ท่านได้ข้ามพ้นมาแล้วกี่ข้อ ยังคงเหลือค้างอีกกี่ข้อครับ

และก็เรียนขอความกรุณาจากท่านผู้เชี่ยวชาญในคัมภีร์พระไตรปิฎกค้นหาพระสูตรที่เกี่ยวกับความยากทั้ง 5 อย่างนี้มาเล่าสู่กันฟังนะครับ สาธุ

ความยากซึ่งเป็นดังอุปสรรคกางกั้นความพ้นทุกข์ น่าจะเป็นคนละอย่างกับความหมาย
แห่งพุทธพจน์ ที่ทรงแสดงเพื่อบอกว่า สิ่งที่ยากต่อการจะเกิดขึ้นได้ในโลกมีอะไรบ้าง

คำสอนของพุทธศาสนา ในตัวของหลักธรรม ไม่ใช่สิ่งที่ยากหรือง่าย
แต่คำว่ายากหรือง่าย ขึ้นอยู่กับพลังบารมีของแต่ละบุคคลว่าจะมีมากน้อยเท่าไหน
ในการเข้าถึง อาจจะโดยง่ายดาย หรืออาจจะยากเข็ญก็ได้
ซึ่งมันเป็นยากง่ายเพราะตัวบุคคล ไม่ใช่เพราะตัวหลักธรรม

คนไหนมีอินทรีย์ที่บ่มเพาะมาดี คนนั้นก็ถึงได้โดยง่าย และดูว่าง่าย
คนไหนอ่อนด้อยทั้งโดยอินทรีย์ และบุญบารมี ก็ยากเข็ญจนเกินคาดเดาในการเข้าถึง

ความยากของผมคงเป็นข้อที่ 4 และข้อ 5 นั่นแล

คือการพิสูจน์ธรรมทั้งหลายที่ได้ยินได้ฟังมาว่าถูกต้องโดยการปฏิบัติเองว่าได้ผลจริง

และการเีพียรพยามจนถึงสิ้นสาย แห่งทุกข์

(เผลอไผลไปเมื่อไร กลับมาดูเว็บธรรมนี้จิตใจกระตุกสติกลับมาได้ทุกที เฮ้อ! การส่งจิตออกนอกนี่น่ากลัว)

ตัวเอง

4.ความได้ฟังคำสอนอัน "ถูกต้อง" ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ความยากข้อที่ 4 นี้ สำคัญมากตรง "คำสอนอันถูกต้องของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" เพราะถ้าไม่ได้รับคำสอนอันถูกต้องย่อมจะทำให้คนผู้นั้น หลงทาง เฉออกจากทาง เห็นผิดเป็นชอบ สำคัญผิด อ้างคำสอนผิด ปฏิบัติผิดและไม่ตรงประเด็น เสียเวลาชีวิตไปมากมายกับเรื่องที่ไม่ตรงประเด็น ประเด็นแห่งธรรมคำสอนหรือหัวใจคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น ถ้าเราสังเกตให้ดีเราจะได้ทราบเหมือนกันว่า ทุกครั้งที่มีผู้สงสัยว่าใดคือคำสอนของพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์จะทรงตรัสตอบเสมอว่า ธรรมใดที่เป็นเรื่องของทุกข์ เหตุเกิดทุกข์ ความดับทุกข์ และวิธีปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ (หรือสรุปลงมาได้แก่ อริยสัจ 4 และมรรค 8) นั่นคือธรรมคำสั่งสอนของเราตถาคต เพราะฉนั้นเรื่องใดที่ไม่เกี่ยว ไม่ชี้ไป ไม่น้อมไปสู่ อริยสัจ 4 หรือมรรค 8 จึงพึงสันณิศฐานไว้ก่อนว่าไม่ใช่ธรรมหรือคำสอนที่ถูกต้องของพุทธองค์ ถ้าเราได้หลักการง่ายๆและเป็นสัจจธรรมอย่างนี้แล้วก็ย่อมจะเป็นการง่ายในการวินิจฉัยว่า
"คำสอนที่ถูกต้องของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าล้วนรวามลงที่ อริยสัจ 4 และ มรรค 8 นี้เท่านั้นเอง" ถ้าเราจะมีปัญญาสังเกตดูให้ดีจะเห็นว่า ธรรมมะในวันแรกที่พระองค์ทรงแสดงปฐมเทศนา ตลอดพระชนม์ชีพของพระพุทธองค์หรือแม้ช่วงเวลาสุดท้าย ในโอวาทปาติโมกข์ ก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องอริยสัจ 4 ทั้งสิ้น

ความยากในข้อที่4 เกิดจากความไม่เข้าใจของผู้สอน ผู้สอนไม่เข้าใจ
ในพระธรรมของพระพุทธเจ้า ขาดหลักในการวินิจฉัย ไม่สามารถตีความ
การสอนจึงเกิดความสับสน หยิบยกหรืออ้างพระธรรมผิดเพี้ยนไป

ส่วนใหญ่ที่เป็นกัน ก็มักจะเข้าใจในตัวสมมุติบัญญัติที่ใช้สื่อในพระธรรมผิด
อยากชี้ให้เห็นดังตัวอย่างความเห็นข้างบน
ที่กล่าวว่า"อริยสัจสี่และมรรคแปด" อันนี้เป็นคำพูดที่คลาดเคลื่อนขาดความเข้าใจ
ในเรื่องที่กล่าว
เพราะในความเป็นจริงแล้ว มรรคแปดเป็นส่วนหนึ่งของ อริยสัจสี่
และที่กล่าวว่า "พระพุทธองค์ทรงสอน ตั้งแต่ปฐมเทศนา ..ฯ" อันนี้ก็ไม่ถูกต้อง
แสดงให้เห็นว่าที่ที่กล่าว เป็นผู้ที่อยู่ในข้อสี่ของกระทู้ครับ
อยากชี้ให้พิจารณา
1.ปฐมเทศนา ท่านเรียก ธัมมจักกัปปวัตตสูตร เป็นเรื่อง อริยสัจสี่
2.โอวาทปาติโมกข์ เป็นเรื่อง ของ
*การไม่ทำบาปทั้งปวง *ทำกุศลให้ถึงพร้อม *ทำจิตใจให้ผ่องใส
3.เรื่องปัจฉิมโอวาท คือการตั้งอยู่ในความไม่ประมาท

การนำเอาพระธรรมของพระพุทธเจ้ามาสอนโดยขาดความเข้าใจ
ลักษณะของข้อที่4ในกระทู้ เป็นอย่างไรโปรดพิจารณาครับ

ความยากนะหรือ...
1. เกิดมาไม่ได้มาพบพระพุทธเจ้า หรือสาวกของพระพุทธเจ้า (โสดาบัน สกทาคามี อนาคาีมี อรหันต์)
2. มีบุญน้อยพบคำสอน พบสาวก แต่ไม่เชื่อในคำสอนของพระพุทธองค์ยังสงสัยในคำสอน
3. ปฏิบัติไม่ถูกทาง ไม่ถูกวิธี ไปติดป่วงดักมาร ติดฌาน ติดอภิญญา ยากที่จะดึงขึ้นจากหลุมนี้ได้พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่ดึงออกจากหลุมนี้ได้ (พระองค์ดับไปแล้ว) เรียนเหาะเหินเดินอากาศ เสกนั้นเสกนี้ เครื่องรางของขลัง คาถาอาคม เรียนทางลัด
4. เกิดมาติดสุขทางโลก
5. เกิดมาอายุสั้น

3.เรื่องปัจฉิมโอวาท คือการตั้งอยู่ในความไม่ประมาท (โฮฮับ)

จะแสดงความนัยที่ว่าแม้ปัจฉิมโอวาท ก็เป็นเรื่องอริยสัจ 4 ให้คุณโฮฮับได้ทราบพอเป็นเครื่องสดับสติปัญญาดังนี้

หันทะทานิ อมันตยามิโวภิกขุ ..........ดูก่อนเธอผู้เห็นภัยในทุกข์ วัฎฎะสงสารความเวียนว่ายตายเกิดทั้งหลาย เธอจงมาหาเรา เธอจงฟังเรา

[b]วะยะธัมมาb]ธรรมทั้งหลายมีเกิดขึ้นแล้วดับไป (เกิด - ดับ) = ทุกขสัจจะ
[b]สังขารา........ความปรุงแต่ง = สมุทยสัจจะ
อัปมาเทนะ........ความไม่ประมาท = มรรคสัจจะ
สัมปาเททะ........ทำให้สมบูรณ์ (ซึ่งมรรคทั้ง 4 คือ โสดาปัตติมรรค สกิทาคามีมรรค อนาคามีมรรค และ อรหัตมรรค) = นิโรธะสัจจะ[/b]

สำหรับปฐมเทศนาหรือธัมจักกัปวัตนสูตรนั้น เป็นการแสดงเรื่องอริยสัจ 4 และมรรค 8 ชัดเจนแน่นอน

การที่กล่าวแยกมรรค 8 ออกมาถึงแม้จะรู้ว่ามรรค 8 นั้น เป็น 1 อริยสัจในอริยสัจ 4 ก็เพื่อจะเน้นให้เห็นความสำคัญของมรรค 8

ส่วนเรื่อง "โอวาทปาติโมกข์"นั้น ถูกต้องตามที่คุณโฮฮับแสดงมา
ตรงนี้ผมต้องการบอกว่า "ปัจฉิมโอวาท" แต่คงผิดพลาดไป ขอบคุณและขออภัยครับ