การทำบุญขึ้นอยู่กับกำลังศรัทธาของแต่ล่ะบุคคลการทำบุญแบบมีกำหนดกฎเกณต์ ตั้งค่าของการทำบุญ กำหนด ค่าเงินที่จะทำบุญ ชาวบ้านก็จะเดือดร้อน ชาวบ้านที่จนๆ ก็จะลำบาก บางที่พวกเขาก็อยากจะพูด แต่พูดไม่ได้ ....คำพูดของโยมท่านหนึ่งฝากมาลง
อาตมาเห็นว่าเป็นเรื่องจริงในสังคม จะเป็นจริงหรือไม่อยู่ในดุลพินิจของญาติโยมทั้งหลาย

ตัวผมเองก็ทำโดยประมาณ ขอยกเป็นตัวอย่างของชาวบ้านธรรมดาอย่างผม หากนับเป็นเงิน ก็ 20 บาท 40 บาท บ้างสำหรับตู้ที่วางในวัด
ซองพระ 200 บาทบ้าง 500 บาทบ้าง งานบุญต่างๆ

ยังไม่เคยรับเป็นเจ้าภาพตามวัดเพราะ เป็นคนรวบรวมเงินไม่เก่ง ถ้าถามว่าเคยทำบุญก้อนเป็นหมื่นไหม ก็บอกว่าในวัด หรือสร้างวัด หรือ บริจาคให้พระ ไม่เคยครับ แต่ทำเป็นแบบ ซื้อชีวิตโค กระบือ นี่เคย รวมไปถึง การรักษาคนป่วย ทหารผ่านศึก ภัยธรรมชาติต่างๆ เด็กที่กำพร้า แบบนี้ก็เป็นระยะ

ตอนบวชนั้น บวช7 วัน รับซองบ้าง รวบรวมเงินได้ 1500 บาท ทั้งจากงานศพ งานขึ้นบ้านใหม่ และคุณยายคนหนึ่ง 20 บาท ก็ไม่เคยใช้หรือเก็บไว้กับตัว เอาไปบริจาคต่อ

ตัวผมเองหากไม่ได้มีโอกาสถวายเงินสร้างพระวันเกิด หรือ พระประธาน โดยตัวผมลงเงินมากกว่า ผมก็ไม่เดือดร้อนใจแต่อย่างใด หรือใครจะถวายเป็นเงินส่วนตัวเพื่อพระวันเกิดส่วนตัวในจำนวนจำกัดที่วัดตั้งไว้ ผมก็ไม่เดือดร้อนใจ

ขอร่วมสนทนากับท่านด้วย
การทำบุญที่มีกำหนดกฏเกณท์ เชิญชวนเป็นเจ้าภาพทอดกฐินผ้าป่า
เจ้าขององค์กฐินต้อง 1 แสนบาท
เป็นประธานต้องบริจาค 1.000 บาท
รองประธาน 500 บาท
คณะกรรมการ 300 บาท
พร้อมทั้งต้องเอาซองไปแจกอีกเท่านั้นเท่านี้ 10-100 ซอง
เท่าที่ทราบเป็นดังนี้

บางทีคนเราก็มองหาบุญกันไกลไปเหมือนกัน บุญที่ยิ่งมีคุณภาพสูงยิ่งประหยัดสตางค์


ถ้าช่วยกันให้ชาวพุทธเราเข้าใจเรื่องบุญบาปกันมากขึ้น....เราก็จะไม่เดือดร้อนใจกับการทำบุญแบบนี้เลย

บุญที่ได้มี 2 วิธี ได้ด้วยการนำออก ได้ด้วยการนำเข้า
1.ทานมัย การให้ทาน
2.ศีลมัย การักษาศีล
3.ภาวนามัย การอบรมจิตใจ
4.อปจายนมัย การอ่อนน้อมถ่อมตน
5.เวยยาวัจมัย การช่วยเหลือผู้อื่น
6.ปัตติทานมัย การแผ่ส่วนบุญ
7.ปัตตานุโมทนามัย การอนุโมทนาบุญ
8.ธัมมัสสวนมัย การฟังธรรม
9.ธัมมเทสนามัย การแสดงธรรม
10.ทิฏฐุชุกรรม การทำความเห็นให้ถูกต้อง,ดีงาม
บุญที่ได้จากการนำออกมีข้อ 1 ข้อเดียว
บุญที่นำเข้ามีข้อ 2-10 มี 9 ข้อ

คนดีให้ทานด้วยศรัทธา
ให้ทานด้วยความเคารพ
ให้ทานตามกาล
ให้ทานมีจิตอนุเคราะห์
ให้ทานไม่กระทบตน ไม่กระทบผู้อื่นผู้อื่น

เหมือนปลูกข้าวต้องปลูกในนาถึงจะได้ข้าว ทำบุญก็เหมือนกันขอให้ถูกที่ ถูกวิธีถึงจะได้บุญ
ไม่เกี่ยวกับจำนวนเงิน หากเอาจำนวนเงินเป็นเกณฑ์แทนที่จะไ้ด้บุญ กลับจะได้บาปมากขึ้นเพราะดับความโลภ และความโกรธไม่ได้

บางที สังคมไทย ก็เข้าใจการทำบุญนั้น หมายถึงต้องใช้เงินทำ
หรือไม่ ก็คือการให้กับพระสงฆ์
แต่การทำบุญนั้น ไม่มีเงินสักบาทก็ทำได้
อยู่บ้าน อยู่ที่ทำงานก็ทำบุญได้
เพราะบุญนั้นทำที่จิต
การใช้เงินนั้น เป็นเพียงวิธีหนึ่งในการทำบุญ
นวดไหล่ นวดตัวให้บิดามารดานั่นก็บุญ
แถมเป็นบุญหนักซะด้วย แต่คนก็ไม่ค่อยจะนึกทำกัน
นึกถึงแต่การทำแต่พระสงฆ์องคเจ้า ซะป็นส่วนใหญ
การทำจิต แผ่เมตตา การพยายามคลายความโกรธแค้น
ควาเกลียดชัง ที่มีต่อบุคคลที่ทำร้ายเรามา
ที่เรายังไม่ให้อภัย ก็เป็นสิ่งสมควรทำ
เป็นการให้อภัยทาน ทานที่ทำได้ยาก

ถ้าชาวบ้านคนนั้นไม่เอาตัวเองไปเปรียบกับคนอื่น เรื่องนี้ก็จบ คือเราพอดีในแบบของเรา ไม่ต้องขี้ตามช้าง แม้ว่าจะตั้งกองกฐินว่ากองละเท่านั้นเท่านี้ แต่เราก็ทำเท่าที่เราทำได้ ความพอดีมันก็เกิด ไม่ต้องไปเสี่ยงตาน้อยดูว่าคนอื่นทำบุญเท่าไหร่ แต่เราเต็มใจเท่าไหร่ เราทำเท่านั้น

ในพระไตรปิฏก ชายคนหนึ่งไม่มีอะไรจะทำบุญ มีผ้าเตี่ยวผืนเดียว ที่นุ่งอยู่นั่นแหละ แต่อยากทำกฐิน ก็ยอมถอดออกมาซักมาเตรียมเป็นผ้ากฐิน ไปถวายพระ บุญครั้งนั้น ลั่นไปทั้งหมื่นโลกธาตุ คือมันอยู่ที่ความตั้งใจ แรงไม่แรง มากไม่มาก มันอยู่ตรงนั้น