..

ชะรอยจะประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแล้วมั้งตะเอง

แต่ก็ยังฮากลิ้ง กิ๊วๆ

เป็นเรื่องธรรมดาครับ ไม่แปลกที่ถูกเจ้าของกระทู้ไล่ออกเพราะการแสดงความคิดเห็นของคุณปลงชะมีแต่เรื่องไร้สาระ ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ สร้างความแตกแยก ทั่วไปกัดคนนั้นคนนี้
หวังว่าถ้าคุณยังฟังภาษาคนรู้อยู่ ก็คงไม่เข้ามาป่วนอีกนะครับ

คนอาร๊ายยย เข้าข้างตัวเอง ยกหางตัวเองก็เป็นด้วย หาว่าเขาไร้สาระ แต่ตัวเองตอบกระทู้ด้วยความเข้าใจผิดๆ อย่างนี้มีคนเคยพูดไว้ว่าอะไรนะ อ่อ ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด หรือ ไปไหนมา สามวาสองศอกไง คุ้นๆมั้ยจ๊ะ

เอ๊ะ แล้วคุณล่ะฟังภาษาคนรู้เรื่องรึเปล่าน๊า ใครเอ่ยเสนอหน้าเข้ามาก่อน แถมมาถึงก็มาด่าเขาฉอดๆๆๆ อย่างนี้เขาเรียกว่า บ้วนน้ำลายใส่หน้าตัวเองข๊ะ กิ๊วๆ

น่าอายน๊ะข๊ะ แต่ก็ฮากลิ้ง กลิ้งไปกลิ้งมา กิ๊วๆ

ผมเลิกไหว้พระพุทธรูปมาประมาณ5ปีแล้วก็เพราะได้ประสบมาด้วยตัวเอง ใครเคยเข้าสู่สภาวะคนไกลจะตายบางปะ(ความรู้สึกบอกว่าอย่างนั้น)มันเกิดความกลัวขึ้นมาในจิตใจว่าตายไปคงตกนรกแน่ๆนึกถึงแต่บาปที่ตัวเองทำเอาไว้ผมก็ไม่อยากตกนรกคิดในใจว่าต้องมีวิธีให้พ้นนรกได้แน่ๆก็เลยนึกถึงพระพุทธเจ้าก็เลยเอาพระพุทธรูปเป็นพระพุทธเจ้าเพราะว่าไปยึดเอารูปนี้เป็นพระพุทธเจ้าใจผมก็คิดมาได้ว่าเราไม่เคยเห็นพระพุทธเจ้าเราเกิดไม่ทันท่านหน้าตาท่านหมือนพระพุทธรูปเปล่าก็ไม่รู้ตายไปคงแย่คงซวยเดี่ยวยมบาลบอกว่าไม่ใช่พระพุทธเจ้าหน้าตาไม่เหมือนรูปปั้นผมคงตกนรกแน่ๆ ใจผมก็คิดมาได้แว้บหนึ่งว่าแล้วพระพุทธเจ้าอยู่ที่ไหนบวชก็ไม่เคยบวชเรียนก็ไม่รู้ถึงแก่นแต่เคยเรียนเรื่องพุทธประวัติ ผมก็เลยนึกถึงตอนเจ้าชายสิทธถะจะออกบวชไปเจออะไรมาบางเมื่อบวชแล้วได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้านึกออกขึ้นมาได้ทันทีเลยครับ ไปเจอคนแก่ คนเจ็บ คนตาย คนเกิด แลผู้ออกบวชเพื่อหาโมกธรรม ผมก็เลยนึกถึงคนแก่ เจ็บ ตาย และเกิด ได้เรื่องเลยครับทีนี้จะว่าไปเกิดปาฎิหารย์ก็ว่าได้ ได้เห็นสัจจะธรรมโดยแต่จริงครับ ผมได้หมุนกงล้อธรรมจักรแล้ว

เจ้าวังทองหลาง

นำข้อธรรมดีๆมาฝากยามเช้าครับ ครั้งนี้ขอเสนอของพระเถระยุคนี้บ้าง (ตัดมาเป็นบางตอนที่เกี่ยวกับเรื่อง
นี้เท่านั้น)



ปาฐกถาธรรมเรื่อง “พระที่แท้จริง” วันที่ ๖ พฤศจิกายน ๒๕๒๐ หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ

เดี๋ยวนี้พระพุทธรูปกลายเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ เป็นของศักดิ์สิทธิ์ไปในรูปหนึ่ง คนเข้าไปกราบไหว้โดยเอาการวิงวอนขอร้อง บนบานศาลกล่าว เพื่อให้ได้สิ่งที่ตนประสงค์ การกระทำในรูปนั้นอยากจะบอกญาติโยมโดยตรงไปตรงมาว่า ผิดหลักการของพระพุทธศาสนา เพราะพระพุทธศาสนาสอนให้ปฏิบัติธรรม ไม่ใช่สอนให้ไปวิงวอนขอร้องบนบานศาลกล่าว…

พูดอย่างไม่เกรงใจก็ว่ายังไหว้อย่างเด็กเกินไป ไม่ได้ไหว้อย่างคนมีสติ มีปัญญา มีความคิดความอ่าน แล้วเป็นเด็กมาเป็นร้อยๆ ปี ไม่ใช่เป็นเด็กๆอยู่น้อย เป็นเด็กอยู่นาน ไม่ยอมเจริญเติบโตในด้านจิตวิญญาณ ยังเป็นเด็กเรื่อยไป แตะต้องไม่ได้ ใครไปแตะต้องเข้าโกรธเอาเลย หาว่ามาดูหมิ่นดูแคลนพระพุทธเจ้าอะไรต่างๆ นานา

ซึ่งเนื้อแท้ไม่ใช่อย่างนั้น เราไหว้เพียงเพื่อให้นึกถึงพระคุณของพระองค์ เช่น เราเข้าไปกราบไหว้พระพุทธรูปก็ต้องไปกราบเพื่อเอาภาพนั้นเป็นสิ่งจูงใจ ให้ได้นึกไปถึงจริยาวัตรอันดีอันงามของพระองค์ ให้นึกถึงพระคุณที่มีอยู่ในพระองค์ ว่ามีอะไรบ้าง เช่นเรานึกถึงพระคุณเก้าประการที่เราสวดมนต์แปลว่า “อิติปิโส ภะคะวา” แม้เพราะเหตุอย่างนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น “อะระหัง” เป็นพระอรหันต์ดับเพลิงกิเลสเพลิงทุกข์ได้สิ้นเชิง เราต้องนึกไปถึงเรื่องเหล่านั้น…

หรือถ้าเราเคยอ่านพระพุทธประวัติ เราก็ไปนั่งนึกทบทวนประวัติความเป็นมาของพระพุทธเจ้า เพื่อให้เกิดความรักความเคารพต่อพระองค์ เราเห็นความดีเราก็รักมากขึ้น เคารพมากขึ้น ถ้าไหว้เฉยๆ ไม่มีอะไรเท่าใด นอกจากว่าทำใจให้หยุดได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่ว่าไม่ก้าวหน้าเท่าใด นอกจากว่าทำใจให้หยุดได้ชั่วขณะหนึ่ง จึงควรนึกว่าพระองค์ดีอย่างไร นึกให้ละเอียดตามประวัติที่เราได้อ่านได้ศึกษามา แล้วเราก็ควรอธิษฐานใจว่าเราจะสร้างพระพุทธเจ้าขึ้นไว้ในใจของเรา สร้างอย่างไร สร้างไว้ในใจก็คือเอาพระคุณของท่านนั่นแหละมาใส่ไว้ในใจของเรา

เช้าที่สดใสอีกวัน

พบเจอเรื่องราวในอรรถกถา ไม่ได้เกี่ยวกับการมีหรือไม่มีของพระพุทธรูป แต่มีข้อที่น่าสังเกตุในเรื่องที่จะ
นำมาให้อ่าน เรื่องนี้เนื่องมาจากการเห็นรูปเปรียบที่คล้ายพระพุทธเจ้า แล้วได้พุทธานุสสติ ทำพุทธานุสสติ
ให้เป็นบาทกรรมฐานแล้วบรรลุพระอรหันต์ได้

แม้จะไม่ได้เกี่ยวพันกับเรื่องกราบไหวพระพุทธรูปโดยตรง แต่มีข้อน่าคิดเกี่ยวกับการเห็นพระพุทธรูปโดยนัย
อยู่ เห็นว่าน่าจะเก็บเข้าไว้ในสติปัญญากัน ขออนุญาตนำมาฝาก

อรรถกถาวินัยปิฎก บริวาร (วินยฺยกถา สมนฺตปสาทิกา) เรื่องอานิสงส์การกวาด

ได้ยินว่า พระปุสสเทวเถระ ผู้อยู่ที่กาฬันทกาฬวิหาร กวาดลานเจดีย์ทำอุตรางสงค์เฉวียงบ่าข้างหนึ่ง แลดูลานเจดีย์ซึ่งเกลี่ยทรายไว้เรียบร้อย ราวกะลาดด้วยดอกย่างทราย ให้เกิดปีติและปราโมทย์มีพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ ได้ยืนอยู่แล้ว.

ในขณะนั้น มารได้จำแลงเป็นลิงดำเกิดแล้วที่เชิงเขา เรี่ยรายโคมัยไว้เกลื่อน ที่ลานเจดีย์ ไปแล้ว.
พระเถระไม่ได้อาจเพื่อบรรลุพระอรหัต, กวาดแล้ว ได้ไปเสีย.
แม้ในวันที่ ๒ มาร ได้จำแลงเป็นโคแก่ กระทำประการแปลกเช่นนั้นนั่นแล.
ในวันที่ ๓ ได้นิรมิตอัตภาพเป็นมนุษย์ มีเท้าแก เดินเอาเท้าคุ้ยรอบไป.
พระเถระคิดว่า บุรุษแปลกเช่นนี้ไม่มีในโคจรตามประมาณโยชน์หนึ่งโดยรอบ นี่คงเป็นมารแน่ละ จึงกล่าวว่า เจ้าเป็นมารหรือ ?

มารตอบว่า ถูกละผู้เจริญ ข้าพเจ้าเป็นมาร บัดนี้ไม่ได้อาจเพื่อจะลวงท่านละ.ฯ

พระเถระถามว่า ท่านเคยเห็นพระตถาคตหรือ ?

มารตอบว่า แน่ละเคยเห็น.

พระเถระกล่าวว่า ธรรมดามาร ย่อมเป็นผู้มีอานุภาพใหญ่ เชิญท่านนิรมิตอัตภาพให้คล้ายอัตภาพของพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าก่อน. ฯ

มารกล่าวว่า ข้าพเจ้าไม่สามารถนิรมิตรูปเช่นนั้น ผู้เจริญ แต่เอาเถอะ ข้าพเจ้าจักนิมิตรูปเทียมที่จะ
พึงเห็นคล้ายรูปนั้น ดังนี้

แล้วได้จำแลงเพศของตนตั้งอยู่ด้วยอัตภาพคล้ายพระรูปของพระพุทธเจ้า

พระเถระแลดูมารแล้วคิดว่า มารนี้ มีราคะ โทสะ โมหะ ยังงามถึงเพียงนี้ พระผู้มี
พระภาคเจ้าจะทรงงามอย่างไรหนอ ? เพราะว่า พระองค์ปราศจากราคะ โทสะ โมหะ โดยประการ
ทั้งปวง ดั่งนี้แล้ว

ได้ปีติมีพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ เจริญวิปัสสนาบรรลุพระอรหัตแล้วฯ
มารกล่าวว่า ผู้เจริญ ข้าพเจ้าถูกท่านลวงแล้ว.
ฝ่ายพระเถระกล่าวว่า มารแก่ จะมีประโยชน์อะไร ที่เราจะลวงคนเช่นท่าน.


ในวรรคแรก แสดงให้เห็นว่าพระเถระได้กวาดลานเจดีย์ เมื่อทำสะอาดเรียบร้อยดีแล้ว มีความศรัทธา
เพราะการเห็นเจดีย์ ได้ห่มผ้าเรียบร้อย ยืนมองเจดีย์ เกิดความปีติปราโมชในเจดีย์ โดยมีพระพุทธเจ้า
เป็นอารมณ์ แสดงว่า การได้แลเห็นวัตถุอะไรก็ตามที่เกี่ยวเนื่องจะโดยตรงหรือโดยอ้อม โดยหมายไป
ทางพระพุทธเจ้า ก็สามารถทำให้พุทธานุสติบังเกิดได้ และสามารถนำมาเป็นบาทของการปฏิบัติได้

มารไม่สามารถเนรมิตรูปที่แท้จริงของพระพุทธเจ้าได้ จึงได้ทำรูปเทียมซึ่งมีอัตภาพคล้ายพระพุทธเจ้า
ฝ่ายพระเถระมองความงามของรูปเทียมพระพุทธเจ้า เกิดปีติมีพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์(พุทธานุสติ)
สามารถนำปีตินั้นมาเป็นบาทของการเจริญวิปัสสนาได้

การกราบการไหวหรือการปฏิบัติต่อพระพุทธรูป พระปฏิมา เจีดีย์สถาน จะดีหรือชั่ว หรือมีผลออกมาประ
การใด ย่อมสุดแท้แต่เจตนาหรือมุมมองของคน

พบอะไรท่าน่าสนใจแล้วจะนำมาฝากอีกครับ

บ้างเวลาเราไกลจาก คนที่เรารัก เช่น แฟนที่ยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ การได้ดูรูปที่เก็บไว้ทำให้มีกำลังใจและคลายความคิดถึงลงไปได้บ้าง

คนที่กราบไหว้พระพุทธรูปนั้นมีหลายประเภท ไหว้เพื่อน้อมลงสู่พระรัตนตรัยก็เยอะ แล้วหากคนนั้นน้อมลงด้วยจิตกุศลธรรม เป็นเหตุต่อเนื่องสู่การทำความเพียร รักษาศีล ก็สมควรแก่การอนุโมทนา