ส่วนตัวเป็นคนรักษาสัจจะไม่ค่อยได้ครับ
เลยขอคำแนะนำอุบายการรักษาสัจจะครับ

ขอความเจริญใจธรรมจงมีแด่ทุกท่าน

ท่านอื่นว่าอย่างไรบ้างครับ

รักษาศีล5 แล้วจะพบการเปลี่ยนแปลงตนเอง

เราเองก็แนะนำอะไรไม่ได้มาก
แต่เราเองก็พยายามฝึกด้วยการ
- ไม่พูดโกหก พูดตรงกับใจ อะไรที่ต้องพูดไม่ตรงกับใจเราก็อดทนไว้ ไม่พูด เช่น บางทีเราในใจคิดร้ายๆแต่ปากพูดออกไปดีๆหวานๆปะเหลาะเอาใจอย่างนี้เราก็ไม่ทำนะ มันโกหกตัวเอง ถ้าไม่พร้อมจะพูดดีๆดจากใจที่ดีๆก็อย่าเพิ่งพูด สำคัญที่เวลาโมโห บางทีเราก็หน้าหงิก เสียงแว๊ดเหมือนกัน
- ต่อหน้าลับหลัง ต้องเหมือนกันทั้งคำพูดและการกระทำ
- พูดแล้วทำจริง ถ้าทำไม่ได้ อย่าพูดอย่ารับปาก
เราก็ฝึกแบบนี้อ่ะค่ะ มันก็ดีขึ้นเหมือนกันนะ

...การตั้งสัจจาธิษฐานของพระโพธิสัตว์จะมีการเรียงลำดับจากคิด มาพูด แล้วก็ทำ...
...คือคิดปรารถนาพุทธภูมิก่อน จึงมาเอ่ยคำสัตย์ และทั้งคิดพูดทำการสละชีวิตได้...
...จากมโนปณิธาน มาเป็นวจีปณิธาน แล้วก็มาเป็นกายวจีปณิธานที่ทั้งคิดพูดทำ...
...ตัวอย่างการตั้งความปรารถนาของพระพุทธเจ้าสมณโคดม...
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=26&t=26751

...ทุกขณะในชีวิตประจำวันเป็นสัจจะคือความจริงที่ปรากฎแต่เป็นสภาพธรรมะ...
...ขณะที่เราคิด พูด ทำสิ่งต่างๆนั้นเป็นกิเลสปกปิดความจริงไม่ให้จิตคิดถึงธรรมะ...
...ส่วนใหญ่ก็คือมีหลงคิดผิดเป็นพื้นฐาน จึงทำให้หลงพูดผิด แล้วก็หลงทำผิดค่ะ...
...ชีวิตประจำวันที่ไม่ได้มีสติคิดไตร่ตรองสภาพธรรมก็คือการไม่ได้ประพฤติธรรม...

...จึงทำให้สะสมการคิด พูด ทำที่เห็นเป็นเราทำทุกสิ่งทุกอย่างก็สะสมแต่กิเลสเป็นอกุศลกรรม...
...คือมีการสะสมเป็นการคิด การพูด การกระทำแล้วจดทำทุกสิ่งทุกอย่างเป็นคน สัตว์ สิ่งของ...
...ในชีวิตประจำวันควรใช้สติระลึกรู้ตัวในการคิด พูด ทำ อันเป็นการตั้งสัจจะคือจงใจกระทำ...
...การประพฤติธรรมในชีวิตประจำวันจึงสำคัญ ให้อยู่แบบผู้ดูรู้เท่าทันความคิด ปิดวาจาน่าจะดีที่สุดค่ะ...

...เมื่อคืนนี้ข้าพเจ้าฟังเทศนาธรรมทางสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชนวัดป่าบ้านตาด...
...ครูบาอาจารย์ท่านเทศน์ว่าพระพุทธเจ้าตรัสว่าจงมองโลกเป็นของว่างมัจจุราชจะตามจิตไม่ทัน...
...เกี่ยวกับการใช้ชีวิตแบบผู้ดูก็คือเห็นก็สักว่ารูป ได้ยินก็สักว่าเสียง ได้กลิ่นได้รสสัมผัสไม่ใช่เรา...
...ทุกอย่างเป็นธรรมะ ก็จะไม่มีกายและใจไปรับสภาพที่หลงผิด ไม่มีตัวเราเดือดร้อนไปตามกิเลส...
...ก็เป็นแต่สภาพธรรมของรูปธรรมและนามธรรมที่เกิดขึ้นแล้วก็หมดไปเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...
...ถ้าคิด พูด ทำทุกอย่างเป็นธรรมะก็ไม่ใช่เรา ก็จะไม่ทุกข์เดือดร้อนใจ เพราะจิตได้ปล่อยวางการยึดมั่น...

ก็ไม่ต้องตั้งสัจจะซิ แต่ทำอะไรตามเหตุผลอันสมควรแก่การกระทำในปัจจุบันธรรม เพราะการตั้งสัจจะเป็นการคิดปรุงแต่งถึงสิ่งที่ยังไม่มาในอนาคตเป็นของหลอกๆ

ก้ถือสัจจะที่ง่ายๆ สิ เช่น วันนี้ตั้งจัยจะไปทำบุญที่วัดนี้ ต้องไปให้ได้ พอถึงเวลาก้ไปให้ได้
หรือต้องการจะช่วยๆคนๆนี้ เจอกี่ทีๆ ไม่เคยช่วยเลย พอถึงเจอตัวจริงก้ลงมือช่วยทัน ไม่ต้องลังเล
รีรออะไร ก้ถือว่าได้ทำตามสัจจะกับตัวเองง่ายๆแล้ว พอได้ง่ายๆ ก้ค่อยไปทำกับที่ยากขึ้น แต่ทำไม่ได้
ก้ค่อยตั้งใจทำใหม่ สัจจะเป็นของยากที่จะฝืนใจให้ทำได้ตลอดเวลา ต้องหัดระดับอนุบาลๆไปก่อน

นับถือ นับถือ



ท่านทำให้ข้าพเจ้านึกถึงท่านที่เคยใช้ชื่อ "บัวเหล่าที่ห้า" ในการสนทนาธรรมในลานธรรมเสวนา
ข้าพเจ้าได้มีโอกาสสนทนากับท่านบัว ฯ แค่สองครั้ง
และท่านก็ถูกแบนเพราะการสนทนาของท่านบัว ฯ แ่ต่ละครั้งเป็นเรื่องที่ รับได้ยาก
เมื่อท่านถูกแบน ก็ไม่เคยเจอท่านปรากฎอีกเลย
และยังคงนึกถึง .. ..






สงสัยข้าพเจ้าจะมีจิตฝักใฝ่ในทางแนวนี้อยู่ในสันขวานแน่เลย
อิอิ สั่งสอนด้วยละกันนะ อิเจ๊ บัวป่อง

ฮ๊าฮา ไตรลักษณ์ เป็น สัจจปรมัตถ์ ไม่ต้องรักษาก็มั่นคงแน่นอน
คำพูด เป็นเพียง สมมุติ จึงอยู่ในกฎ "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"

สัจจวาจา เป็นสิ่งที่ถูกรู้ อ้างอิงกาลเวลา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป
แต่ สัจจปรมัตถ์ เป็นสิ่งที่ รู้อยู่ ไม่เกิด ไม่ดับ ไม่จำกัดกาล นะเจ้าข๊า

ถ้ารู้แจ้ง เห็นแจ้ง ใน สัจจปรมัตถ์ ก็จะรู้เองว่า สัจจวาจา นั้นเป็นสิ่งไม่เที่ยงแท้แน่นอน

แต่เมื่อยังไม่ถึงเวลารู้แจ้งนั้น ผู้ปฏิบัติจึงต้องยึดมั่นรักษาสัจจวาจาในฐานะ ศีล เอาไว้ก่อน
เพราะ ศีล เป็นพื้นฐาน ในการละกิเลส ความยึดมั่นถือมั่น ทั้งหมดต่อไป

จนกว่าจะเข้าใจถึงใจ รู้แจ้ง เห็นแจ้ง ใน สัจจปรมัตถ์

พุทโธ ใจรู้ พุทโูธ รู้ใจ
หา พุทโธ ผู้รู้ ไม่หลง ให้เจอก็จะรู้แจ้ง เห็นแจ้ง ใน สัจจปรมัตถ์ นะเจ้าข๊า

ฮานะ อนุโมทนา เจ้าค่า

โหฮา ท่านป้าบัวป่อง มานะจัด ซะจน หิริ โอตัปปะ เอาไว้อยู่ซะแล้วละ เจ้าค๊า

ออกมาประกาศว่า ไม่เลื่มใส ไม่ศรัทธา ในพระสมณะโคดม(บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า)
แต่ยังมีหน้าเอา แพ กับ ค้ำถ่อ ที่พระองค์ต่อทำไว้มาใช้ค้ำจุนตัวเองต่อ
แบบนี้เค้าเรียกง่ายๆ ว่า "คนเนรคุณ" นะเจ้าข๊า

ถ้าริจะเป็นนักปฏิบัติ กะอีแค่ สำนึกในพระพุทธคุณ ยังทำไม่ได้
ก็อย่า ทะลึ่งมาพ่นน้ำลาย สั่งสอนคนอื่น เรยว่ะ เจ้าค่า
เด๋วจะพาล ขายขี้หน้าเหี่ยวๆ ของท่านป้าฯ ซะเอง ฮ๊าฮา

ชอบประโยคนี้ครับ ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ารับปาก

ใช่ครับถ้าไม่ตั้งสัจจะ ก็ไม่มีทางเลยที่จะผิดได้
แต่การตั้งสัจจะถ้ากระทำถูกก็ให้ผลดีนะครับ

สัจจะมีหลายระดับตั้งแต่ ง่าย ปานกลาง และยาก
ต้องอาศัยกำลังใจ ขั้นอนุบาลก็คงใช้กำลังใจระดับอนุบาล

สำหรับผมเห็นว่าการตั้งจิตไว้ถูกกับการตั้งสัจจะนั้นผิดกัน การตั้งจิตไว้ถูกนั้น เป็นธรรม เป็นสัมมาทิฐิ เป็นการตั้งใจคิดดี พูดดี ทำดีอยู่ตลอดเวลา ผลย่อมออกมาดี อย่างแน่นอน
ส่วนการตั้งสัจจะ(การสัญากับตนเองและผู้อื่น)นั้น เป็นการคิดเอาบนความไม่แน่นอนของโลกไปนี้ เช่นการสัญญาว่าจะไปกินข้าวกับแฟน แต่ความเป็นจริงในโลกมีเหตุ(ธรรม)ที่นอกเหนือการควบคุมมากมาย ฝนตก รถติด งานยุ่ง อุบัติเหตุฯ เป็นการบีบรัดตนเอง และสร้างความคิดปรุงแต่งกับผู้อื่น(ในกรณีที่สัญญากับเขาไว้) ดังนั้นการตั้งจิตไว้กับธรรม คิดดี พูดดี ทำดี กับปัจจุบันขณะตลอดเวลา จึงสามารถสร้างชีวิตที่ดีตลอดเวลาโดยไม่ถูกบีบรัด อยู่อย่างอ่อนโยน เคลื่อนไหว เย็น ตามกระแสโลก เหมือนสายน้ำไม่ว่าอยู่ในรูปภาชนะใด ก็ยังคงเป็นน้ำอยู่เสมอ