ลานธรรมจักร
http://www.dhammajak.net/forums/

เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=37398		 หน้า 1 จากทั้งหมด 1
เจ้าของ:  deecup [ 21 มี.ค. 2011, 19:31 ]
หัวข้อกระทู้:  เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
ลองอ่านดูสิ มานั่งตากฝนคนเดียวอยู่ในป่า เหมือนคนไม่มีพ่อไม่มีแม่ แทนที่จะห่มผ้า นอนหลับสบาย อบอุ่นอยู่ในบ้าน


...วันนั้นตอนบ่ายๆ ตั้งใจว่าคืนนี้จะไปภาวนาในป่าช้า พอจะไปจริงๆ ใจชักไม่อยากไปซะแล้ว ก็บังคับมัน คิดว่าถ้าจะตายก็ยอมตาย เพราะมันลำบากนัก มันโง่นัก พูดในใจอย่างนี้
พอไปถึงป่าช้า ปะขาวแก้วจะมาพักใกล้ๆ ก็ไม่ยอม ให้ไปอยู่ไกลๆ โน่น ความจริงแล้ว อยากให้มาอยู่ใกล้ๆ เป็นเพื่อนกัน แต่ไม่เอา เดี๋ยวตัวเองจะอาศัยเขา กลัวนักก็ให้มันตายเสียในคืนนี้
พอค่ำลง เขาหามศพมาฝังพอดี ทำไมถึงเหมาะเจาะอย่างนี้ คิดอยากจะหนี เขานิมนต์ให้สวดมาติกา ก็ไม่เอา เดินหนีไป มันกลัว เดินก็แทบไม่รู้สึกว่าเท้าแตะดิน สักพักก็เดินกลับมา เขาเอาศพฝังไว้ใกล้ๆ แล้วยังเอาไม้ไผ่ที่หามศพมาทำเป็นร้านให้นั่ง จะทำอย่างไรดี หมู่บ้านกับป่าช้าก็ไม่ใช่ใกล้ๆ กัน ห่างกันตั้งสองสามกิโล
พอตะวันตกดิน ใจหนึ่งก็บอกให้เข้าไปอยู่แต่ในกลดท่าเดียว จะเดินไปหาหลุมศพ ก็เหมือนมีอะไรมาดึงขาเอาไว้ ความรู้สึกกลัวกับกล้ามันฉุดรั้งกันอยู่
พอมืดสนิทจริงๆ ก็มุดเข้ากลดทันที รู้สึกเหมือนมีกำแพงเจ็ดชั้น เห็นบาตรตั้งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกดีใจ ได้อาศัยบาตรเป็นเพื่อนนั่งอยู่ในกลดทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย นั่งเงียบอยู่ จะง่วงก็ไม่ง่วง มันกลัว ทั้งกลัวทั้งกล้า นั่งอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืนเลย
พอสว่างขึ้น ก็รู้สึกว่า เรารอดตายแล้ว ดีใจจริง ๆ ภายในใจเราอยากให้มีแต่กลางวันเท่านั้น ไม่อยากให้มีเวลากลางคืนเลย อยากฆ่ากลางคืนทิ้ง มันจะได้มีแต่กลางวัน
ตอนเช้า ไปบิณฑบาตคนเดียว หมาวิ่งตามหลังมาจะกัด แต่ก็ไม่ไล่ จะกัดก็กัดไปเลย ให้มันกัดให้ตายซะ หมาก็งับผิดงับถูก โยมชาวภูไท ไม่รู้จักไล่หมา เขาว่าผีมันมากับพระ หมาจึงได้เห่าได้กัด เขาจึงไม่ไล่มัน ช่างมัน! เมื่อคืนนี้ก็กลัวจนเกือบตายทีหนึ่งแล้ว ตอนเช้านี้หมาจะกัด ก็เลยปล่อยให้มันกัดซะ ถ้าหากว่าแต่ก่อนเราเคยกัดมัน ก็ปล่อยให้มันกัดคืนซะ แต่มันก็งับผิดงับถูกอยู่อย่างนั้น
บิณฑบาตกลับมา ก็ฉัน พอฉันเสร็จ แดดออกมาบ้าง รู้สึกอบอุ่น ได้เดินจงกรมและพักผ่อนเอาแรงบ้าง คืนนี้จะได้ภาวนาให้เต็มที่ คงไม่มีอะไรน่ากลัว เพราะได้ทดลองมาคืนหนึ่งแล้ว
พอบ่ายๆ ชาวบ้านหามศพมาอีกแล้ว เป็นผู้ใหญ่เสียด้วย เขาเอามาเผาไว้ใกล้ๆ ด้านหน้ากลด แล้วก็กลับบ้านกันหมด
ช่วงหัวค่ำ ศพที่ถูกเผามีกลิ่นเหม็นตลบอบอวล จะเดินจงกรม ไปข้างหน้าก็ก้าวไม่ออก ที่สุดเลยเข้าไปในกลด นั่งหันหลังให้กองไฟ ไม่คิดอยากนอนเลย ตาตื่นแข็งอยู่อย่างนั้น
ตกดึกประมาณสี่ทุ่ม มีเสียงอยู่ข้างหลังในกองไฟ ดังเหมือนโลงตกลงมา หรือหมาจิ้งจอกมากินซากศพ แต่ฟังอีกที เหมือนเสียงควายดังครืดคราดๆ พอสักพัก มีเสียงเหมือนคนเดินเข้ามาหาทางด้านหลัง เดินหนักเหมือนควาย แต่ไม่ใช่ แต่จะเข้ามาก็ไม่เข้า เดินโครมๆ ออกไปทางปะขาวแก้ว
นานประมาณครึ่งชั่วโมง เดินกลับมาอีกแล้ว เหมือนคนเดินจริงๆ ตรงดิ่งเข้ามาเหมือนจะเหยียบเราอย่างนั้นแหละ หลับตาสนิท ไม่ยอมลืมตา ให้มันตายทั้งหลับตานี่แหละ มันมาถึงใกล้ๆ หยุดกึก! ยืนนิ่งอยู่เงียบๆ ข้างหน้ากลด รู้สึกเหมือนกับว่า มันเอามือที่ถูกไฟไหม้ คว้าไปมาอยู่ข้างหน้า
ตายคราวนี้ละ! พุทโธ ธัมโม สังโฆ ลืมหมด มีแต่ความกลัวอย่างเดียว เต็มแน่นเอี๊ยดอยู่ในใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีความกลัวเหมือนครั้งนี้เลย มันกลัวมาก เปรียบเหมือนกับน้ำที่เราเทใส่ในโอ่ง เทใส่มากจนเต็มมันก็ล้นออกมา ความกลัวเหมือนกัน มันกลัวมากจนหมดกลัว แล้วก็ล้นออกมา
ใจหนึ่งเลยถามว่า ที่กลัวมากกลัวมายนัก มันกลัวอะไร? กลัวตาย อีกใจหนึ่งตอบ แล้วความตายมันอยู่ที่ไหน? ทำไมกลัวเกินบ้านเมืองเขานัก? หาที่ตายดูซิ มันอยู่ไหน? ความตายอยู่กับตัวเอง อยู่กับตัวเอง แล้วจะหนีไปไหนจึงจะพ้นมันล่ะ วิ่งหนีก็ตาย นั่งอยู่ก็ตาย เพราะมันอยู่กับเรา ไปไหนมันก็ไปด้วย เพราะความตายมันอยู่กับเรา กลัวหรือไม่กลัวก็ตายเหมือนกัน หนีมันไม่ได้หรอก
พอคิดได้อย่างนี้เท่านั้น สัญญาพลิกกลับ ความคิดก็เปลี่ยนขึ้นมาทันที ความกลัวทั้งหลายเลยหายไป ปานพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ อัศจรรย์เหลือเกิน ความกลัวมากๆ มันหายไปได้ ความไม่กลัวมันกลับมาแทนในที่เดียวกันนี้
โอ...ใจมันสูงขึ้น สูงขึ้นเหมือนอยู่บนฟ้านะ เปรียบไม่ถูก พอเอาชนะความกลัวได้แล้ว ฝนเริ่มตกทันทีเลย ลมพัดแรงมาก แต่ก็ไม่กลัวตายแล้ว ไม่กลัวต้นไม้กิ่งไม้มันจะหักลงมาทับ ไม่สนใจมันเลย ฝนตกลงมาหนักเหมือนฝนเดือนสี่
พอฝนหยุด เปียกหมดทั้งตัว นั่งนิ่งไม่กระดิกเลย…ร้องไห้ นั่งร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มลงมา เพราะเกิดนึกไปว่า ตัวเรานี่ทำไมเหมือนคนไม่มีพ่อมีแม่แท้ มานั่งตากฝน ยังกับคนไม่มีอะไร ยังกับคนสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่เขามีบ้านอยู่ดีๆ เขาคงจะไม่คิดหรอกว่า จะมีพระมานั่งตากฝนอยู่ทั้งคืนอย่างนี้ เขาคงจะนอนห่มผ้าสบาย คิดไปวิตกไป เลยสังเวชชีวิตของตน ร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ เอ้า...น้ำไม่ดีนี่ให้มันไหลออกมาให้หมด อย่าให้มันมีอยู่
เมื่อคิดได้อย่างนี้ เมื่อชนะความรู้สึกแล้ว ก็นั่งดูจิตดูใจอยู่อย่างนั้น ความรู้เห็นสารพัดเรื่องเกิดขึ้นมา พรรณนาไม่ได้ คิดถึงพระพุทธเจ้า ท่านตรัสไว้ว่า "ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ วิญญูชนพึงรู้ได้เฉพาะตน" ความทุกข์ที่นั่งตากฝน ความกลัวที่มันหายไป ความรู้สึกต่อมาเป็นอย่างไร ก็รู้แต่เฉพาะเราเอง ใครอื่นจะมารู้ด้วย นั่งพิจารณาอยู่อย่างนี้จนสว่าง จิตมีกำลังศรัทธาขึ้น
สว่างขึ้นมา ลืมตาครั้งแรก มองไปทางไหนเหลืองไปหมด ลุกไปปัสสาวะ เพราะมันปวดตั้งแต่เมื่อคืน ปวดจนหายปวดไปเฉยๆ ปัสสาวะออกมามีแต่เลือด รู้สึกตกใจเล็กน้อย คิดว่าไส้หรืออะไรข้างใน คงขาดหมดแล้ว ขาดก็ขาด ตายก็ตายไปซิ ตายเพราะการปฏิบัติอย่างนี้ก็พอใจตาย แต่ตายเพราะไปทำความชั่วซิไม่ค่อยดี ตายเพราะปฏิบัติแบบนี้ ตายก็ตาย ในใจมันแย้งกันอยู่อย่างนี้ ใจหนึ่งมันเบียดเข้ามาว่าเป็นอันตราย อีกใจหนึ่งมันสู้ มันค้าน และตัดขึ้นมาทันที
คืนนั้นฝนตกทั้งคืน วันรุ่งขึ้นจับไข้สั่นไปทั้งตัว แต่ก็อดทนออกไปบิณฑบาตในหมู่บ้าน บิณฑบาตก็ได้แต่ข้าวเปล่าๆ ..."
- ประวัติ หลวงพ่อชา -
http://www.dharma-gateway.com/monk/prea ... cha_37.htm
**********************************************************
เจ้าของ:  tonnk [ 21 มี.ค. 2011, 19:48 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
เรื่องนี้มันมาก ผมก็ชอบคนใจเด็ดนะ

แต่เจตนาที่จริงแล้วท่านยอมลงทุนทำอย่างนี้ก็เพราะฆ่ากิเลสไม่ได้มาเลี้ยงกิเลส เป็นการสอบอารมณ์แบบธรรมชาติ
เจ้าของ:  ชิโนะซึเกะ [ 21 มี.ค. 2011, 20:08 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
ขอบคุณครับ แต่ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนอะครับ
เจ้าของ:  Hanako [ 21 มี.ค. 2011, 21:32 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
สาธุค่ะ เรื่องนี้เราประทับใจซาบซึ้งมากเช่นกัน

ฟังเสียงอ่านได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ โดยเลือกเรื่อง "ต่อสู้กับความกลัว"

http://www.fungdham.com/sound/cha.html

หรือลิงค์นี้ก็ได้ค่ะ อันนี้คือเป็นป้อปอัพของไฟล์เรื่องนี้เลย http://www.fungdham.com/sound/popup-sou ... aew10.html
เจ้าของ:  McArowana [ 22 มี.ค. 2011, 12:46 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
:b45:
เจ้าของ:  narapan [ 22 มี.ค. 2011, 13:26 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
:b41: :b39: :b42:

ตายก่อนตาย

:b48: :b48: :b48:
เจ้าของ:  seoohyes [ 22 มี.ค. 2011, 15:33 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
ประทับใจมากครับ :b35: :b39:
เจ้าของ:  natdanai [ 23 มี.ค. 2011, 16:19 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
ลำบากกาย แต่ใจเป็นสุข
:b32: :b32: :b32:
เจ้าของ:  govit2552 [ 31 มี.ค. 2011, 17:18 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
ผมได้ยินมาจากปากพระ (ท่านเป็นระดับเจ้าอาวาส) เมื่อไม่นานมานี้

เป็นพระสบายจะตาย(สบายมาก)
ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยมีใครอยากบวชกัน
เจ้าของ:  เจ้าวังทอง [ 02 เม.ย. 2011, 00:19 ]
หัวข้อกระทู้:  Re: เป็นพระสงฆ์ลำบากจริงๆ ทำไมถึงมีคนอยากบวชกัน
ตอนผมบวชผมก็เคยร้องไห้ ว่าตัวเองทำไมมีวิบากกรรมมากขนาดนี้ อดีตไปทำใครไว้ทำไมถึงเจอแต่เรื่องหนักๆ
แต่มาตอนนี้ได้เข้าใจอะไรได้แจ้งแล้ว (แต่ก็แปลกถ้าไม่ปฎิบัติแบบจริงๆจังๆก็คงไม่เจอเรื่องที่เกิดขึ้น)
หน้า 1 จากทั้งหมด 1 เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
http://www.phpbb.com/